ΑΝΤΙΓΟΝΗ Ρίζα Χ.

Αγαπητέ Δημήτρη

δυστυχώς μένεις στη Θεσσαλονίκη ...  και η γνωριμία μας περιορίζεται μέσω του Noiz και ενός ολιγόλεπτου τηλεφώνου ...

Ελπίζω κάποια στιγμή να τα πούμε από κοντά.

Λίγα λόγια για το έργο ξεκινώντας από το τέλος. 

"Ο Σέμης και η παρέα δούλεψαν"

Το ηχητικό αποτέλεσμα που "φτάνει" ως τα αυτιά του καθενός μας είναι έργο μιας παρέας συμπολεμιστών - "brothers in arms" όπως έχει πει και ο Τέρι - ασφαλώς με διακριτούς ρόλους ... 

Εντάξει ... κάποιος έγραψε το στίχο,  τη μουσική και τα ερμηνεύει. Αν όμως δεν υπήρχαν ... ο Γιώργος Γκαρτζόπουλος, που εκτός από τύμπανα και φωνητικά έχει κάνει την ηχογράφηση, το remix και μεγάλο κομμάτι της παραγωγής, σε συνθήκες home studio, χωρίς υπολογιστές ... ο Νέστορας Αποστολόπουλος που αποδεικνύει με τις κιθάρες του, ότι - κατά την άποψή μου - είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα σπουδαίο κιθαρίστα που παίζει σε cover bands ... ο Τέρι Μαυρίδης που παίζει "τόσο - όσο" πρέπει, με λιτότητα και ωριμότητα ... και ο Κωνσταντίνος Σιαχάμης που μπορεί να παίξει από κλασσική μουσική μέχρι ροκ, αλλά και να δώσει άφοβα  "ελληνικό χρώμα" ... αν δεν υπήρχε ομαδικό πνεύμα ... αν οι εγωισμοί μας και οι μωροφιλοδοξίες μας δεν πήγαιναν έστω και για λίγο στο διάολο ... Τότε αυτός που έχει γράψει τη μουσική το στίχο και ερμηνεύει ... στη καλύτερη περίπτωση θα έπαιζε σε κανένα σοκάκι - πεζόδρομο ... 

Το έργο ... αυτό που ακούει κάθε απλός άνθρωπος ... είναι δημιουργία των Ρίζα Χ και μόνο ...

Δεν απευθύνεται στη νεολαία, στους μεσήλικες, στους υπερήλικες ... παρά μόνο σε αυτούς που θα το αγαπήσουν ...

Τα φωνητικά ...

Θα συμφωνήσω απόλυτα ... εμένα μου θυμίζει και άλλους ... Και όλοι αυτοί (Τζιμάκος, Πορτοκάλογλου, κ.α.), υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν ο ένας τον άλλο. Ο λόγος κατά την ταπεινή μου άποψη είναι, ότι όλοι αυτοί είναι τραγουδοποιοί - ερμηνευτές των τραγουδιών τους ... Δεν είναι τραγουδιστές ... Θα ήθελα να ακούσω κάποιο-α από τα τραγούδια από το Σταύρο Λογαρίδη. Το μόνο πραγματικά αγαπημένο μου τραγουδιστή, αλλά και ερμηνευτή που φαντάζομαι να τα "τραγουδάει - ερμηνεύει" ... Και φυσικά το φίλο μας Μάνο Δούκα με τον οποίο "μοιράζομαι" τα φωνητικά της Αντιγόνης και για τον οποίο δεν θα σταματήσω να λέω ότι είναι ο καλύτερος Έλληνας τραγουδιστής - ερμηνευτής και σπουδαίος τραγουδοποιός που έχω ακούσει στο Ελληνόφωνο και όχι μόνο Ροκ ...

Ευχαριστούμε για το χρόνο που διέθεσες ... για την "αλήθεια" της επιστολής σου ...

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για εμάς, η ομολογία σου ...

Το  έργο των Ρίζα Χ απευθύνεται σε ανθρώπους σαν και εσένα που το αγάπησες ... ανεξάρτητα από ηλικίες και δεκαετίες και άλλες αηδίες ...

Κι αν η απόσταση χωρίζει, το ίντερνετ ενώνει...

Η αλήθεια είναι ότι έχω περισσότερους φίλους (και κάνω ακόμα περισσότερους) που έφτιαξα από τα 45 και πέρα (δηλαδή τα τελευταία 15 κάτι χρόνια).. 

Κάτι για τον δίσκο που δεν έγραψα, είναι η συλλογική δουλειά. Τα είπα ίσως περισσότερο (κι αυτά chat-ικώς) με τον Νέστορα, ότι εντυπωσιάστηκα από τον λιτό και ουσιαστικό ρόλο του, γιατί γνωρίζοντάς τον μέσα από τα διαδίκτυα θα τον περίμενα (όπως όλοι περιμένουν έναν κιθαρίστα) να σκοπεύει στο σόλο. Κάτι που δεν γίνεται.  Εντάξει, όταν χρειάζεται γίνεται. Όταν δεν χρειάζεται το σόλο...δεν χρειάζεται να δείχνεις ότι ξέρεις να σολάρεις. Όταν δεν χρειάζεται το σόλο πρέπει να παίζεις τα άλλα, που συνήθως είναι πιό ουσιαστικά. Όλα τα παιδιά παίζουν καλά, πάρα πολύ καλά, και απο δώ μέσα έχω γνωρίσει τον Κώστα τουλάχιστον που γράφει με το όνομά του. 

Εκείνο που μετράει είναι ότι όλοι έχουν το ουσιαστικό παίξιμο, αυτό που χρειάζεται για να αναδείξει την έστω απλή ιδέα και να την μετατρέψει απο κάτι απλά παρουσιάσιμο, σε καλό κομμάτι ή τραγουδι με αξιώσεις. Αυτό το καλό είδα στον δίσκο αυτό, ότι κανείς δεν έσπρωξε τους άλλους για να βγεί μπροστά, αλλά υπήρξε ένας κοινός στόχος. 

Υπήρχε και μια αφετηρία βέβαια. Η μαγιά για να φτιαχτεί το γλυκό.

Το ότι δεν απευθύνεται στην νεολαία, ως fact, καθώς μια καλή μουσική απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να την αγγίξει ή ότι δεν πρέπει να γίνει τέτοια προσπάθεια. Ελεγα στον Νέστορα ότι η κόρη μου, καθώς τον άκουγα, με ρώτησε, επίμονα, δυό φορές, τι είναι αυτό που ακούω. Για δυό λόγους (είμαι σίγουρος)...διότι της άρεσε (ξέρω, ρωτάει μόνο αν κάτι της αρέσει) και διότι όταν ακούω δυνατά κάτι που δεν είναι jazz ή 70ς και μάλιστα ελληνικό ...κάτι τρέχει..

Ξέρω γιατί φτιάχτηκε. Για τον ίδιο λόγο που φτιάχνω εδώ και 10 χρόνια, αυτά που δεν έφτιαξα πριν 30-40. Όμως του αξίζει μια θέση εκεί έξω. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα στην ελληνική μουσική εδώ και πολλά χρόνια. Με τα ελάχιστα μέσα που έχω να επηρρεάσω γνώμες θα δοκιμάσω την τύχη μου, όπως το κάνω για κάθε τέτοια τίμια προσέγγιση στη μουσική.

υγ δεν θέλω να υποβαθμίσω την προσπάθεια κανενός από τα παιδιά, (νομίζω έδωσα εξηγήσεις) όπως έπίσης και για την παραγωγή που λίγο υστερεί από την επαγγελματική.

Πολλά ωραία λόγια γράψατε και οι 2 για μένα και σας ευχαριστώ.

Θα 'θελα να πω όμως κάτι για τον εαυτό μου σαν εξομολόγηση. Επειδή έχω την τύχη ν' ακούω τις εκάστοτε ηχογραφημένες πρόβες μας ελάχιστες φορές έχω αναφωνήσει "πω τι σόλο έπαιξα, ίσως και καμία". 

Έχω πει όμως πολλάκις "εδώ πολύ ωραία συνόδεψα τον τραγουδιστή, τη τραγουδίστρια, τη μπάντα". Και αυτό είναι που με κάνει χαρούμενο.

2 hours ago, Nestoras said:

Πολλά ωραία λόγια γράψατε και οι 2 για μένα και σας ευχαριστώ.

Θα 'θελα να πω όμως κάτι για τον εαυτό μου σαν εξομολόγηση. Επειδή έχω την τύχη ν' ακούω τις εκάστοτε ηχογραφημένες πρόβες μας ελάχιστες φορές έχω αναφωνήσει "πω τι σόλο έπαιξα, ίσως και καμία". 

Έχω πει όμως πολλάκις "εδώ πολύ ωραία συνόδεψα τον τραγουδιστή, τη τραγουδίστρια, τη μπάντα". Και αυτό είναι που με κάνει χαρούμενο.

το ίδιο είπαμε.