Bach - Concerto for 2 violins, I. Vivace

Ένα από τα πολλά υπέροχα στο Bach είναι,ότι η γραμμή των μπάσων,στέκεται από μόνη της ως μελωδία.

3 hours ago, Αετός said:

Ένα από τα πολλά υπέροχα στο Bach είναι,ότι η γραμμή των μπάσων,στέκεται από μόνη της ως μελωδία.

Υπάρχει καμιά γραμμή που να μην στέκεται μόνη της ως μελωδία?

Εννοώ ότι δεν συνοδεύουν απλώς τις άλλες φωνές,μπορούν να σταθούν αυτόνομα ως ποιοτικές μελωδίες.

Βέβαια! Τα πάντα έχουν λόγο ύπαρξης και ρόλο στη μουσική που Μπάχ, τίποτα δεν είναι απλώς συνοδευτικό.

Η πολυφωνία σε όλο της το μεγαλείο.

 Δε χρειάζεται να περάσουν πάνω από 40 δευτερόλεπτα για να καταλάβει κανείς ότι έχει να κάνει ένα σταθμό, ένα εντελώς άλλο επίπεδο για τα ως τότε δεδομένα. Το πρώτο μέρος του κομματιού έχει μια μορφή που προσομοιάζει φούγκα, με διαδοχικές εμφανίσεις του θέματος, χωρίς βέβαια να έχει την αυστηρή δομή της. Το θέμα εμφανίζεται στη Ρε ελάσσονα στην επάνω φωνή, με κεφαλή του θέματος το χαρακτηριστικό ανέβασμα μιας διαδοχής νοτών με βηματική κίνηση στη συγχορδία της τονικής, και το κλασσικότατο κλείσιμο του θέματος αυτό των 3-2-1 βαθμίδων. Στη συνέχεια επαναλαμβάνεται στην τονικότητα της δεσπόζουσας από το πρώτο βιολί, η πρώτη εμφάνιση αυτού του οργάνου γίνεται με την είσοδο του θέματος, ο ακροατής έτσι χαμπαρίζει εύκολα τη σημαντικότητα της εισόδου, όλα καλά και όλα ωραία, μια μικρή κοντίτσα και το θέμα πάει στην μπάσα φωνή, η οποία προηγουμένος έχει παύση ώστε πάλι ο ακροατής να χαμπαρίσει τι παίζει και επιστρέφει ταυτόχρονα στην Ρε τονικότητα, τι πιο ωραίο και τι πιο κλασσικό.

 Ο τύπος όμως έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για τη συνέχεια. Θα κρύψει το θέμα σε κοινή θέα. Είναι η τέταρτη είσοδος, και το θέμα παρουσιάζεται στο δεύτερο βιολί. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει σύζευξη με την προηγούμενη νότα του μέτρου, δεν υπάρχει καθαρή ρυθμικά είσοδος. Εκτός αυτού το θέμα είναι πλέον σε ενδιάμεση φωνή, με το μπάσο και το πρώτο βιολί να έχουν καλύψει τα ηχητικά άκρα όπως ο Μανέ και ο Σαλάχ της Λίβερπουλ. Επιπλέον υπάρχει μετατροπία στο θέμα, μετατρέπεται στην τονικότητα της υποδεσπόζουσας, πράγμα μη συνηθισμένο σε μια τυπική έκθεση φουγκοειδούς κατασκευάσματος, αλλά σα να μην φτάνει αυτό, η πρώτη συγχορδία που συνοδεύει την κεφαλή του θέματος δεν είναι η τονική αλλά είναι πλέον η (διπλή) δεσπόζουσα,  με αποτέλεσμα τα διαστήματα των διαδοχικών νοτών να είναι άλλα,  και η νότα που ακολουθεί με άλμα και πριν ήταν ξεκάθαρα η τονική, πλέον να έχει λειτουργία 7ης. Το αυτί ήδη έχει μπερδευτεί, είναι τέτοια η δομή του θέματος όμως που παρόλο το αρχικό μπέρδεμα γίνεται ξεκάθαρο στην εξέλιξή του ότι έχουμε καθαρή είσοδο, όπως και η τονικότητα του θέματος στο μέσο τμήμα του είναι φανερά η Σολ. Και πάνω που λες εντάξει, το κατάλαβα, τότε έρχεται η μαγεία: Το κλείσιμο του θέματος, που το είχες συνηθίσει στις προηγούμενες εισόδους ως ένα τυπικό 3-2-1 όπως τόσα άλλα, έρχεται εδώ ο μεγάλος, σε μια αριστουργηματική στιγμή, και σου λέει  "Μεγάλε, σε Ρε μινόρε είμαστε, και για δυο βιολιά γράφουμε", και την ώρα που το δεύτερο βιολί κάνει το αναμενόμενο Σιb- Λα-Σολ, έρχεται με αντίστιξη τέταρτου είδους το πρώτο βιολί να σε στείλει, ένας τρομακτικός διάλογος με το δεύτερο βιολί, 7-6 με λένε και τα παιδάκια κλαίνε, και ο Κάντορας να γκαρίζει,  Σολ- Φα- ΜΙ ΦΥΣΙΚΟ κύριε, ποιο 3-2-1 μου τσαμπουνάς, δε βλέπεις εδώ τη μετατροπία με κοινή συγχορδία, ΝΟΜΙΖΕΣ ότι ήταν 3-2-1,  σε υποδεσπόζουσα είμαστε, πάρε καπάκι και την πτώση, σε Ρε μινόρε, και το θέμα άλλη μια στην τονική και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.

 Πραγματικά τόσες δεκάδες φορές το έχω ακούσει αυτό το κομμάτι, και κάθε φορά που φτάνει αυτό το σημείο, 0.39 με 0.41 στην συγκεκριμένη εκτέλεση, κάτι ραγίζει μέσα μου. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω τι νοιώθω στην ψυχή μου, και όχι όλες αυτές τις βλακείες που με βάζει να γράφω το κεφάλι μου.