Why do modern Jazz musicians all sound the same?

Σε αρκετά συμφωνώ (τα έχουμε συζητήσει και εδώ κατά καιρούς).

Όχι με όλα όμως.

Αλλά νομίζω ότι πολλές φορές τα πετάει όλα (ακόμα και άσχετα μεταξύ τους πράγματα) στην κατσαρόλα και τα ανακατεύει χωρίς μέτρο.

42 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

Πες κάποιο παράδειγμα που πιστεύεις πως ανακατεύει, για να καταλάβω.

Ξεκινάει πχ να μιλάει για μουσική ταυτότητα καλλιτεχνών, και πώς αυτή εκλείπει σήμερα.

Και ξαφνικά πηγαίνει από το ότι κάποτε δεν ήταν αποδεκτό να μοιάζεις με κάποιον άλλο, στο youtube και το instagram, το οποίο έσωσε την τζαζ γιατί δεν υπήρχε πραγματική σκηνή, το συνδύασε με την υπερβολική τεχνική επίδειξη που δεν εξυπηρετεί πραγματικές συνθέσεις, πήγε στο ότι μπήκε η εκπαίδευση στην τζαζ και την απομάκρυνε από τον βιωματικό της χαρακτήρα, αναφέρθηκε στις κατά καιρούς προσπάθειες αναβίωσης τζαζ ιδιωμάτων μέσω κάποιων μουσικών, κλπ.

Λίγο σαλάτα μου φαίνονται όλα αυτά.

Ενώ έχει αρκετά καλά points, έτσι που τα χώνει όλα ανακατεμένα, χάνονται, γιατί δεν τα διαχωρίζει όπως πρέπει.

Δεν έλαβε υπόψιν του την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής σκηνής (περισσότερο Βορειοευρωπαϊκής), την ECM, που αφ' ενός ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από την Αμερικανική τζαζ, αφ' ετέρου αυτή ήταν που έβαλε την τζαζ σε κολλέγια, πανεπιστήμια και μουσικές σχολές, και κατά κάποιους της αλλοίωσε το DNA, γιατί την έβγαλε απ' τους δρόμους.

Και είναι πολύ παλαιότερη του Youtube.

Όταν κάποτε έπαιξε o Ellington στην Ευρώπη και του είχαν αποδοθεί τιμές κλασσικού συνθετικού τιτάνα, η μουσική του θεωρήθηκε λόγια, όχι μουσική του δρόμου.

Από τότε σιγά σιγά ξεκίνησε η ακαδημοποίηση της τζαζ.

Όταν φυσικά η σκηνή πέθανε, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Δεν μπορεί να υπάρχει εξέλιξη σε μια πεθαμένη σκηνή.

Αυτό στο οποίο αναφέρεται ο τύπος στο βίντεο ως σημερινή τζαζ, δεν είναι τζαζ.

Συγκρίνει πχ τον Miles, τον Tristano, τον Monk, με μετά τον Holdsworh μουσικούς.

Συγκρίνει το σημερινό τζαζ-φιούσιον με την mainstream τζαζ μιας άλλης εποχής.

Μιας εποχής οργασμικών ζυμώσεων και τρελής δημιουργικότητας σε μια ζωντανή σκηνή που έβριθε από αντιφατικά χαρακτηριστικά μέσω των οποίων αναδείχτηκαν μουσικές ταυτότητες.

Τέλος πάντων, μου είναι δύσκολο από το πληκτρολόγιο να μιλήσω για τόσο μεγάλα και πολύπλοκα ζητήματα.

Έκθεση να μπορούσα να γράψω.

Αυτό για το οποίο μιλάει το έχουμε κατά κόρον σχολιάσει, γενικότερα για τη σύγχρονη μουσική και όχι μόνο για την τζαζ. Θεωρώ ότι δε χρειάζεται να μιλάει κανείς για τζαζ ή για ροκ ή για μέταλ συγκεκριμένα. Σε όλα τα είδη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο (με εξαιρέσεις φυσικά): χλιαρή ή ανύπαρκτη ταυτότητα αλλά και δημοφιλία της στείρας βιρτουοζιτέ λόγω του ότι ακούμε πλέον (και) με τα μάτια όπως λέει. Βιρτουοζιτέ υπήρχε πάντα αλλά παλιότερα αποτελούσε εργαλείο στην υπηρεσία του κομματιού ενώ τώρα είναι αυτόνομο ζητούμενο. Ειδικά αυτό πρέπει να το έχουμε συζητήσει εδώ, σε δεκάδες θέματα.

Ε, άλλαξε το ζητούμενο και οι νοσταλγοί, νοσταλγούμε. Επίσης, όπως επιμένω να σχολιάζω σε αντίστοιχες συζητήσεις, είναι πολύ δυσκολότερο να ξεχωρίσεις πια γιατί σχεδόν όλα έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί. 12 νότες είναι αυτές, πλησιάζουμε σιγά σιγά στην ολοκλήρωση όλων των δυνατών συνδυασμών. Οπότε το πάμε λίγο προς το ζογκλερικό/πρωταθλητικό όπου υπάρχει ακόμα ζουμί.