"Funk #49" Jam with Ariel Posen, Josh Smith, Andy Timmons, Phil X, Andy Wood, Mark Lettieri

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες.

Τι εννοώ....

Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο.

Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή.

Όμως ....

,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ...

- να έχει νόημα

- να έχει ιδιαιτερότητα

- να είναι ωραίο

- να τον εκφράζει

- να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή)

- να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά)

- κλπ

Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον.

Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό.

Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε.

Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα.

Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους.

Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του.

Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά.

Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός.

Πάρα πολύ καλός.

Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως.

Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Τα είπες όλα φίλε, συμφωνώ ακόμα και με τις τελείες σου.

αν σκεφτείς ότι αυτό το κομμάτι παίζονταν από ένα τρίο, αρκεί.