Joe Bonamassa Official - "Going Down" - Live at the Greek Theatre

8 hours ago, otto## said:

Το ξέρω ότι δε σου αρέσει ο Μποναμάσαςκαι δε μου φαίνεται καθόλου μεμπτό, αλλα πες μου πραγματικά αν ακουσεις μονο αυτη την εκτέλεση που ποσταρε ο Αητός, τι δε σου αρέσει?  

ξεκινώ με disclaimer.

Απαντώ επειδή μου ζητήθηκε (διότι έχω τοποθετηθεί πολλές φορές σοβαρά για τον εν λόγω και αφού έγινε αυτό (πολλές φορές) μετά έμεινε η ρετσινιά ότι τρολλάρω).

Τι δεν μου αρέσει?

Πολλά.

1. Τέτοιοι κιθαρίστες 10 στο σωρό που λενε στο χωριο μου. Αυτά τα πράγματα, συγνώμη που θα το πω τα παίζει οποιοσδήποτε γράφει και φτιάχνει μουσική και ανεβάζει στο νοιζ. Ξέρετε ποιούς λεω. Δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα γιατί σταμάτησα να ασχολούμαι με το άθλημα που λεγεται μπλουζ από τότε που κατάλαβα ότι πρέπει να το κάνουν αυτοί που το νιώθουν ή τουλάχιστον έχουν μια μακρυνή συγγένεια με το είδος. Δεν γράφω ονόματα, αλλά πάρτε την μπάντα αυτή, το beacon theatre με τους γραββατωμένους των 100 δολαρίων θεατές, τις μαυρούλες να τραγουδάνε και βάλτε έναν δικό μας απο εδώ, δώστε του ένα κουστούμι στενό αρμάνι, μαύρο τετράγωνο γιαλί, βγείτε προηγουμένως στα κανάλια να λέτε ότι έχει συλλογή 1000 κιθάρες και δεν θέλει να αγοράσει την κιθάρα του Peter Frampton γιατι έχει πολλές gibson και θα τους πάρει τα σώβρακα. Και μη μου πείτε αν ο δικός μας δεν έχει φωνή γιατί κι αυτός δεν έχει. Και μη μου πείτε τα έκανε με τον ιδρώτα του. Γιατί μόνο έτσι δεν τα έκανε.

2. Η επιτήδευση, το όλο σκηνικό, το ντύσιμο, το "κοιτάτε να δείτε" θα σας παίξουμε και γμ το μπλουζ όπως κανείς άλλος.

3. Το σπρώξιμο. Εκ του 0 (μηδενός είναι αυτό) μας ξεφουρνίστηκε ο κιθαριστας.

Εχω ενα πιστεύω στα χρονια που ακούω συστηματικά μουσική (δεν γράφω νούμερο, καιρός είναι να πάψω γιατί ορισμένοι με παίρνουν στο ψιλό).

Το πιστεύω λέει "ό,τι δεν έχω ανακαλύψει ως καλό μόνος μου, δεν είναι καλό και είναι προϊόν μαρκετινγκ".

Τον Μποναμάσα τον βρήκα μπροστά μου μια μέρα ως τον θεό των μπλουζ, το παιδί θαύμα, αυτόν που θαυμάζουν οι μεγάλοι (ξεκινάμε από EC και βάλε - γι αυτούς πιό ύστερα), αυτόν που έχει πουλήσει ..μύρια δίσκοι (σε μια εποχή που δεν υπάρχουν δίσκοι), το παιδί που χωρίς τίποτα, πολύ σοφά πλασαρίστηκε από τα 10 του χρόνια όταν τον πήγαινε ο μπαμπάς στα καμαρίνια του ΒΒ King και όλων των μεγάλων να τους δείξει πόσο καλά παίζει ο γιός του - πόσο καλά δηλαδή χρειάζεται ένας δεκάχρονος να παίξει πεντατονική- και να ψήνει και να παρακαλάει να τον ανεβάσουν στη σκηνη σε πρώτη ευκαιρία. (υπάρχουν βίντεο έξω, γιατί ο μπαμπας τα βιντεοσκοπούσε κι όλας).

4. Το ότι το σπρώξιμο απέδωσε.

5. Το σπρώξιμο από τους peers. Εν τάξει όχι ακριβώς peers, μην τρελλαθούμε κι όλας, αλλά σίγουρα peers στο we're only in it for the money. Πχ ο EC που έλεγα, στη δύση της καριέρας τους και της ζωής του. Γεμίζει χωρίς προσπάθεια γήπεδα, αλλά δε βλάπτει οικονομικά να συμβαδίζει με τον εκλεκτό του συστήματος.

6. Το κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ο μεγάλος Big Jim Sullivan (για όσους δεν ξέρουν ήταν ο κιθαρίστας του Tom Jones, δάσκαλος του Ritchie Blackmore κλπ) , που πάντα θαύμαζα, σε όλη του τη ζωή και καριέρα που ήταν μεγάλη (όσο μεγάλη είναι μια καριέρα ενός sideman) ήταν χολωμένος με τον Page (που στις αρχές του 60 ήταν οι δυό μόνοι session players στο Λονδίνο) γιατί πήρε τα μπλουζ και τα γιγάντωσε και τα έκανε μια τεράστια money making machine. Δεν συμφώνησα ποτέ 100% μαζί του, γιατί οι Zep ήταν πραγματικά ευρηματικοί, αλλά είχε ένα δίκιο. Και αυτό το δίκιο που είχε το βλέπουμε στην περίπτωση του Μποναμασα.

7. κατά τα άλλα το να παίζει κανείς εξαιρετικά δεν αρκεί (πέραν κάθε αμφισβήτησης - αλλά επαναλαμβάνω το να παίζει κανείς κιθάρα σήμερα είναι πάρα μα πάρα πολύ απλό. Οι πλατφόρμες έξω έχουν χιλιάδες, χιλιάδες κιθαρίστες που ανεβάζουν απίστευτα πράγματα. Ποιός τους ακούει και ποιός τους ξέρει? Κανείς. Τι λείπει? Βλέπε 3. και 4. Τα ονόματα τα είπατε μόνοι σας και τα κάνω copy paste, Σατριανι, Βαι, Τζονσον, Γκιλμπερτ, Μαλμστιν, Πετρουτσι εξαιρετικοί όλοι πλην (για μένα) αδιάφοροι. Χτες θυμήθηκα κατα τύχη τον Steve Khan που άκουσα τυχαία επίσης το 1978-79 σε ένα μόνο κομμάτι με τους Blood Sweat and tears και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και άκουσα σερί 4-5 δίσκους του. Κάθε κομμάτι ...ευτυχία. Λυπάμαι που το λέω, μ αυτούς όλους δεν αντέχω μισό λεπτό. Δεν είναι τυχαίο που στην μουσική βιομηχανία οι συνθέτες - στιχουργοί παίρνουν το κομμάτι από την πίτα και οι εκτελεστές τα ψίχουλα. Απο νωρίς καταλάβανε ότι πολλοί παίζουν αλλά λίγοι συνθέτουν. Πόσα ξέρετε από Clapton, Rory,  Beck, Page, Allman, κ.α. ως συνθέτες και πόσα από τους παραπάνω? Βιρτουόζοι πολλοί υπήρξαν αλλά δεν έμειναν στην ιστορία αν δεν είχαν περάσει κι από τη σύνθεση.

Ο φούζιος τα είπε πιό πάνω πιό πολιτισμένα και συμφωνώ 100%.

Εγώ πάλι θα φάω το ξύλο.

34 minutes ago, dimsonic said:

Εγώ πάλι θα φάω το ξύλο.

Εμ με αυτά που γράφεις 

Εγώ πάλι, παρόλο που δε μου αρέσει ο Μποναμάσα ούτε εκτελεστικά ούτε συνθετικά, μόνο τυχαίο παίκτη δεν τον θεωρώ. Τα έχουμε ξαναπεί πολλάκις αλλά κανένας "τυχαίος" δεν κάνει καριέρα σε διάρκεια. "Σπρωξίματα" που γράφει κι ο Δημήτρης, γίνονται άπειρα αλλά δεν αρκούν. Ο Μποναμάς είναι σπουδαίος παίχτης, είτε μας αρέσει είτε όχι και σίγουρα όχι προϊόν μάρκετινγκ αν και το χρησιμοποίησε πολύ καλά ώστε να μπουστάρει την καριέρα του.

Του λογου μου παλι,αρχισε να μου αρεσει πιο πολυ ο Μασσας απο τοτε που τα αλμπουμς του αλλαξαν σε οτι αφορα το συνθετικο κομματι(John Henry,Black rock).

Μεχρι τοτε μου φαινοταν πολυ καλος χωρις να με ενθουσιαζει παντα το,οντως,εντυπωσιακο του παιξιμο.

Οταν ομως ξεφυγε καπως απο το πιο "κλασσικο" μπλουζ και αποφασισε να γραψει κομματια-και να συμπεριλαμβανει τετοιου τυπου διασκευες στους δισκους του μια και εχει αρκετες-που πατανε μεν εκει αλλα ξεφευγουν και εχουν πιο πολυ τη δικη του σφραγιδα,αρχισε να μου αρεσει πολυ περισσοτερο.

Και μεσα σε αυτο το πλαισιο και το ιδιο το παιξιμο του.

Αρχισε να εχει,στα δικα μου αυτια παντα,μια κατευθυνση που μου αρεσε.

Πραγμα που δε συνεβαινε παντα στα πιο παλια του.

Τωρα αν ολα αυτα ηταν θεμα μαρκετινγκ η οχι δε με απασχολει καθολου.

Βεβαια δεν ειμαι και ακροατης απαιτησεων,δεν το ψειριζω πολυ,ειμαι ρηχος.

Αν μου αρεσει,καλως,αν οχι ΟΚ,δεν καθομαι να σκεφτω πως τι και γιατι.

Η αληθεια ειναι οτι με ολους συμβαινει το ιδιο,αν δε μου κανουν συνθετικα,οσο καλα και να παιζουν στο τελος μου προκαλουν βαρεμαρα.Το γμτο παιξιμο με φτιαχνει πολυ οταν το ακουω μεσα σε ενα δυνατο κομματι,αλλιως αρχικα εντυπωσιαζομαι και μετα,κενο.

Οσο για το αν παει τα μπλουζ παραπερα,ποιος τα εχει παει τελικα?

Μεγαλη συζητηση.

Κι ο SRV φρεσκια αποψη,σαν παιξιμο πιο πολυ,εφερε στα πραγματα και αυτο ηταν που χρειαζοταν εκεινη την εποχη.

Δεν επαιξε κατι αλλο απο τα ηδη υπαρχοντα,ο τροπος του ηταν τετοιος που αλλαξε το ολο σκηνικο.

Και ποιος νοιαζεται τελικα?
 

Εξαιρω απο ολα αυτα μπλουζιστες οπως ο ΒΒ,η ο Freddie King πχ,ειναι μια αλλη ειδικη κατηγορια στο μυαλο μου.

Mετα απο αυτα τα ολιγα,ωραιο το βιντ Αετε,να βαζεις και τετοια και τα αλλα τα της κλασσικης κιθαρας,να γουσταρουμε.

Και βεβαιως να καταχραστω και να σκισω το νημα σου,λιγες ωραιες πενιες παρακατω απο δυο γιγάντους παρεα με τους T-Birds:

3 hours ago, dimsonic said:

 

 

ξεκινώ με disclaimer.

Απαντώ επειδή μου ζητήθηκε (διότι έχω τοποθετηθεί πολλές φορές σοβαρά για τον εν λόγω και αφού έγινε αυτό (πολλές φορές) μετά έμεινε η ρετσινιά ότι τρολλάρω).

 

Τι δεν μου αρέσει?

Πολλά.

1. Τέτοιοι κιθαρίστες 10 στο σωρό που λενε στο χωριο μου. Αυτά τα πράγματα, συγνώμη που θα το πω τα παίζει οποιοσδήποτε γράφει και φτιάχνει μουσική και ανεβάζει στο νοιζ. Ξέρετε ποιούς λεω. Δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα γιατί σταμάτησα να ασχολούμαι με το άθλημα που λεγεται μπλουζ από τότε που κατάλαβα ότι πρέπει να το κάνουν αυτοί που το νιώθουν ή τουλάχιστον έχουν μια μακρυνή συγγένεια με το είδος. Δεν γράφω ονόματα, αλλά πάρτε την μπάντα αυτή, το beacon theatre με τους γραββατωμένους των 100 δολαρίων θεατές, τις μαυρούλες να τραγουδάνε και βάλτε έναν δικό μας απο εδώ, δώστε του ένα κουστούμι στενό αρμάνι, μαύρο τετράγωνο γιαλί, βγείτε προηγουμένως στα κανάλια να λέτε ότι έχει συλλογή 1000 κιθάρες και δεν θέλει να αγοράσει την κιθάρα του Peter Frampton γιατι έχει πολλές gibson και θα τους πάρει τα σώβρακα. Και μη μου πείτε αν ο δικός μας δεν έχει φωνή γιατί κι αυτός δεν έχει. Και μη μου πείτε τα έκανε με τον ιδρώτα του. Γιατί μόνο έτσι δεν τα έκανε.

2. Η επιτήδευση, το όλο σκηνικό, το ντύσιμο, το "κοιτάτε να δείτε" θα σας παίξουμε και γμ το μπλουζ όπως κανείς άλλος.

3. Το σπρώξιμο. Εκ του 0 (μηδενός είναι αυτό) μας ξεφουρνίστηκε ο κιθαριστας.

Εχω ενα πιστεύω στα χρονια που ακούω συστηματικά μουσική (δεν γράφω νούμερο, καιρός είναι να πάψω γιατί ορισμένοι με παίρνουν στο ψιλό).

Το πιστεύω λέει "ό,τι δεν έχω ανακαλύψει ως καλό μόνος μου, δεν είναι καλό και είναι προϊόν μαρκετινγκ".

Τον Μποναμάσα τον βρήκα μπροστά μου μια μέρα ως τον θεό των μπλουζ, το παιδί θαύμα, αυτόν που θαυμάζουν οι μεγάλοι (ξεκινάμε από EC και βάλε - γι αυτούς πιό ύστερα), αυτόν που έχει πουλήσει ..μύρια δίσκοι (σε μια εποχή που δεν υπάρχουν δίσκοι), το παιδί που χωρίς τίποτα, πολύ σοφά πλασαρίστηκε από τα 10 του χρόνια όταν τον πήγαινε ο μπαμπάς στα καμαρίνια του ΒΒ King και όλων των μεγάλων να τους δείξει πόσο καλά παίζει ο γιός του - πόσο καλά δηλαδή χρειάζεται ένας δεκάχρονος να παίξει πεντατονική- και να ψήνει και να παρακαλάει να τον ανεβάσουν στη σκηνη σε πρώτη ευκαιρία. (υπάρχουν βίντεο έξω, γιατί ο μπαμπας τα βιντεοσκοπούσε κι όλας).

4. Το ότι το σπρώξιμο απέδωσε.

5. Το σπρώξιμο από τους peers. Εν τάξει όχι ακριβώς peers, μην τρελλαθούμε κι όλας, αλλά σίγουρα peers στο we're only in it for the money. Πχ ο EC που έλεγα, στη δύση της καριέρας τους και της ζωής του. Γεμίζει χωρίς προσπάθεια γήπεδα, αλλά δε βλάπτει οικονομικά να συμβαδίζει με τον εκλεκτό του συστήματος.

6. Το κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ο μεγάλος Big Jim Sullivan (για όσους δεν ξέρουν ήταν ο κιθαρίστας του Tom Jones, δάσκαλος του Ritchie Blackmore κλπ) , που πάντα θαύμαζα, σε όλη του τη ζωή και καριέρα που ήταν μεγάλη (όσο μεγάλη είναι μια καριέρα ενός sideman) ήταν χολωμένος με τον Page (που στις αρχές του 60 ήταν οι δυό μόνοι session players στο Λονδίνο) γιατί πήρε τα μπλουζ και τα γιγάντωσε και τα έκανε μια τεράστια money making machine. Δεν συμφώνησα ποτέ 100% μαζί του, γιατί οι Zep ήταν πραγματικά ευρηματικοί, αλλά είχε ένα δίκιο. Και αυτό το δίκιο που είχε το βλέπουμε στην περίπτωση του Μποναμασα.

7. κατά τα άλλα το να παίζει κανείς εξαιρετικά δεν αρκεί (πέραν κάθε αμφισβήτησης - αλλά επαναλαμβάνω το να παίζει κανείς κιθάρα σήμερα είναι πάρα μα πάρα πολύ απλό. Οι πλατφόρμες έξω έχουν χιλιάδες, χιλιάδες κιθαρίστες που ανεβάζουν απίστευτα πράγματα. Ποιός τους ακούει και ποιός τους ξέρει? Κανείς. Τι λείπει? Βλέπε 3. και 4. Τα ονόματα τα είπατε μόνοι σας και τα κάνω copy paste, Σατριανι, Βαι, Τζονσον, Γκιλμπερτ, Μαλμστιν, Πετρουτσι εξαιρετικοί όλοι πλην (για μένα) αδιάφοροι. Χτες θυμήθηκα κατα τύχη τον Steve Khan που άκουσα τυχαία επίσης το 1978-79 σε ένα μόνο κομμάτι με τους Blood Sweat and tears και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και άκουσα σερί 4-5 δίσκους του. Κάθε κομμάτι ...ευτυχία. Λυπάμαι που το λέω, μ αυτούς όλους δεν αντέχω μισό λεπτό. Δεν είναι τυχαίο που στην μουσική βιομηχανία οι συνθέτες - στιχουργοί παίρνουν το κομμάτι από την πίτα και οι εκτελεστές τα ψίχουλα. Απο νωρίς καταλάβανε ότι πολλοί παίζουν αλλά λίγοι συνθέτουν. Πόσα ξέρετε από Clapton, Rory,  Beck, Page, Allman, κ.α. ως συνθέτες και πόσα από τους παραπάνω? Βιρτουόζοι πολλοί υπήρξαν αλλά δεν έμειναν στην ιστορία αν δεν είχαν περάσει κι από τη σύνθεση.

 

Ο φούζιος τα είπε πιό πάνω πιό πολιτισμένα και συμφωνώ 100%.

Εγώ πάλι θα φάω το ξύλο.

 

 

Ρώτησα τι δε σου αρέσει σε αυτή την εκτέλεση και από αυτά που μου γράφεις μονο το 1 και το 2 απαντούν ίσως στην ερώτηση. Τα άλλα δηλώνουν απλά bias, δηλαδή ότι δε σου αρέσει πριν καν ακούσεις. Κατά τα άλλα, σέβομαι απόλυτα αυτά που γράφεις, απλά τα θεωρώ υπερβολικά και φυσικά διαφωνώ. 

Όλα καλά γούστα κλπ αλλά τον Πετρουτσι γιατί τον βάζετε στη συζήτηση λες και είναι ένας σολο βιρτουόζος ;;; 

Είναι μέλος μπάντας , ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ  και εξυπηρετεί τα κομμάτια ( επειδή αναφέρθηκε το πόσα κομμάτια τους ξέρουμε ως συνθέτες . Απαντάω όλη τη δισκογραφία Dream Theater )

Το αν δεν μπορεί κάποιος να ακούσει ούτε μισό λεπτό Dream Theater οκ απορώ μεν , το σέβομαι δε