WESTWORLD SCORING COMPETITION 2020 - Dimitris Panagiotidis

καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα μπορεί να φαίνονται υποτονικά, ιδίως με μια ακρόαση, αλλά με κάποια επεξήγηση και επανάληψη ίσως μπορεί κάποιος να μπεί στο νόημα. Θα μου πεις ο θεατής θα το δει μια δυό φορές, και θα του μείνει αυτό. Δεν φτιάχνεις όμως κάτι για να το ακούσει μια ή δυό φορές. Ετσι χάνεις από χέρι. Φτιάχνεις κάτι που μπορεί να μείνει και έτσι πρέπει να το φτιάχνεις, ιδίως όταν εχεις χρόνο να αφιερώσεις.

Λοιπόν

Όλα έχουν ένα συγκεκριμένο "ηχητικό σενάριο" έτσι ώστε να ξέρει ο θεατής ανα πάσα στιγμή που βρίσκεται ή έστω να τονίζεται κάθε στήσιμο με το ανάλογο πάντα μουσικό υπόβαθρο.

Ετσι γενικά στις σκηνές που βλέπουμε μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχει ένα low pass filter ώστε το βασικό ριφ να υπάρχει μεν διότι είναι το βασικό τεμπο που διατηρείται αυστηρά μέχρι το τέλος, αλλά...μπουκωμένο. Ετσι το ακούς μεν, διατηρείς τον ρυθμό αλλά μπορείς να δίνεις περισσότερη σημασία και να συμμετέχεις και συ στο "κλειστό" και "απομονωμένο" καβούκι τους με τους διαλόγους "Is this standard issue", τον οπλισμό του πυροβόλου κλπ. Κάθε στιγμή που βγαίνει έξω από το αυτοκίνητο ή βλέπουμε κάτι έξω, το low pass φεύγει.

Όλο το σκορ έχει 3 θέματα.

Το πρώτο το βασικό επαναλαμβάνεται και παραλλάσσεται συνολικά 7 φορές όπως πιστεύω ταιριάζει σε ένα σωστό σκορ. Φυσικά είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην γίνεται μια φτηνή copy paste καραμέλλα. 

Ερχεται πρώτη φορά στο 0.16 και επαναλαμβάνεται στο 0.50 παραλλαγμένο με ένα άλλο να το κοντράρει, στο 1.15 με το πιάνο, ξανά στο 1.21, πολύ περισσότερο αλλοιωμένο στο 1.40 στο σπάσιμο του παραθύρου, στο 1.52 και στο 3.49 στην τελική έκρηξη.

Στο 1.35 έχουμε περαστικό σε ανύποπτο χρόνο (αλλά για πρώτη γεύση) το ακόρντο της έκρηξης Dmin/maj7/9.

Γενικά με την ένταση και την δυναμική του σκορ. Δεν ήθελα να γίνει το σκορ τύπου "γκα γκαν γκα γκαν". Ήθελα να υπάρχουν μουσικά μικρά θέματα που να τονίζουν τις σκηνές με αυτά που θα παίζουν και ανάλογα με τα όργανα που θα μπαίνουν στο προσκήνιο. Η αλλαγή και επιτάχυνση τέμπο απορρίφθηκε, καθώς επιλέχτηκε από την αρχή σταθερό τέμπο και φτιάχτηκε click track έστω στο 90%

Από τη στιγμή που προετοιμαζόμαστε για την πρώτη έκρηξη στο 1.58 ξεκινάει το 2ο βασικό και αγαπημένο μου θεμα, με τα βιολιά αντιστικτικά πιό πίσω να ανεβάζουν ένταση και να δίνουν περισσότερο ρυθμό καθώς παίζουν double time. Στο 2.20 έρχεται το 3ο θέμα να δώσει περισσότερο suspense που φυσικά τονίζεται κι άλλο από τα βιολιά που κορυφώνονται μέχρι την έκρηξη. Φυσικά η όλη σκηνή με το βλήμα επειδή είναι απο ψηλά έχει πάλι το low pass filter. Και πάλι πριν την κορύφωση της έκρηξης υπάρχει πρόγευση του ακόρντου που έρχεται από μακρυά ηχογραφημένο ανάποδα (2.48-2.50) και από τη στιγμή της έκρηξης και πάλι κανονικά.

Εδώ τώρα υπάρχει συνειδητή επιλογή καθώς και οι δυό εκρήξεις έχουν με το παραπάνω τα ηχητικά εφέ, θεώρησα ότι δεν πρέπει να τονίζω και εγώ τη στιγμή αυτή. Αλλά να υπάρχουν ελάχιστα ή μόνο ένα όργανο και να μένει ένας αντίλαλος που να αντικατοπτρίζει το impact που δέχεται ο πρωταγωνιστής, και ουσιαστικά η έκρηξη να λειτουργεί μόνο για το αισθητήριο της όρασης και όντας πολύ δυνατή να υπερκαλύπτει τον ήχο και να φέρνει την σιωπή που να έχει ως μόνη έμφαση το σβήσιμο του ακόρντου.

Φυσικά επειδή απευθυνόμαστε στο Hollywood θεώρησα επίσης απαραίτητο να γίνει μια τουλάχιστον συγκαλυμμένη αναφορά σε διάσημα σκορ, εξ ου και η επιλογή του Dmin/maj7/9 που είναι το κλείσιμο της μουσικής επένδυσης του Dr No.

Τωρα η αύξηση της έντασης της επένδυσης συνεχίζεται στο 3.05 με διαφοροποίηση σε πιό "μηχανικό" ήχο του ριφ με την εμφάνισης της μοτοσυκλέτας, ενώ όλες οι διαταγές "accelarate more" συνοδεύονται με μια ας πούμε cadenza στα βιολιά που ανεβαίνουν συνέχεια στο πεντάγραμμο μέχρι τη στιγμή της εντολής "stop". (Και εδώ προτιμήθηκε να ανέβουν άλλη μια οκτάβα σχεδόν τα θέματα από το να γίνει πχ μια ράμπα στο τέμπο).

Μετά το stop προφανώς υπάρχει εκεί από τον σκηνοθέτη η αίσθηση της προσμονής, καθώς σταματάνε και "κάτι" περιμένουν που όλοι το ξέρουμε.

Ηθελα και εγώ να σταματήσουν όλα, και τονίσω την αίσθηση αυτή περισσότερο, μια μόνη σκηνή σε εντελώς άδειο σκηνικό, οπότε πάλι έχουμε το υπόβαθρο της εισαγωγής, το ριφ της μοτοσυκλέτας είναι σχεδόν εξαφανισμένο διότι δεν υπάρχει στο σκηνικό (όμως διατηρείται πολύ χαμηλά για το τέμπο που είπαμε) και τονίζεται πάλι τη στιγμή που έρχεται στο προσκήνιο από αριστερά και πέφτει στο αυτοκίνητο.

Ακολουθώντας την ίδια συνταγή με την πρώτη έκρηξη το οπτικό συναίσθημα που αποτυπώνεται εξαιρετικά στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή καλύπτει όλες τις άλλες αισθήσεις και μένει πάλι ο ήχος του πιάνου και το βασικό πρώτο θέμα. Εδώ έχει γίνει αρκετή επέμβαση στις αξίες του θέματος ώστε να ταιριάξει με τις χαρακτηριστικές φάσεις της σκηνής αλλά να διατηρείται η ανάμνησή του όπως παίχτηκε ήδη 6 φορές πιό πριν. Ετσι η πρώτη νότα του θέματος ταυτίζεται με την έκρηξη με τις άλλες 4 να συμβαδίζουν με τις κινήσεις και την πτώση του αυτοκινήτου και οι 3 τελευταίες στο λογότυπο του WIII με ανεπαίσθητη κατάληξη στο ακόρντο (να μην το παρακάνουμε κι όλας!).

Αυτά τα λίγα, λίγες γραμμές για κάτι που ασχολήθηκα σχεδόν 20 μέρες, το θεωρώ ίσως ανάμεσα στα 2-3 καλύτερα που έχω κάνει στα χρόνια αυτά που ασχολούμαι με τη μουσική.

Εχουν μείνει κι άλλα ενδιαφέροντα που δοκίμασα και εφάρμοσα, αλλά όπως είπα ίσως φτιάξω ένα βίντεο. 

Όποιος θέλει ας δει ξανά το βίντεο με τις παραπάνω σημειώσεις παράλληλα. Ίσως μπει στο νόημα.

17 hours ago, dimsonic said:

Θα μου πεις ο θεατής θα το δει μια δυό φορές, και θα του μείνει αυτό. Δεν φτιάχνεις όμως κάτι για να το ακούσει μια ή δυό φορές

Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα όλα αυτά που γράφεις αλλά με τα παραπάνω διαφωνώ. Ένα score για μια σκηνή σειράς, το 99,9% των θεατών θα το ακούσουν μόνο μία φορά και θα το έχουν ήδη ξεχάσει στην επόμενη σκηνή. Οπότε πιστεύω ότι αν θέλει κάποιος να κάνει μια επιτυχή μουσική επένδυση εικόνας υπό αυτές τις συνθήκες (ειδικά για action scene), πρέπει να ξεκινάει με δεδομένο ότι είναι για one pass. Ό,τι άκουσαν άκουσαν οι θεατές, απειροελάχιστοι είναι αυτοί που θα γυρίσουν πίσω και μηδέν θα ενδιαφερθούν για το τι και πώς, ανεξάρτητα του τι σκέψη και δουλειά έριξες εσύ από πίσω.

4 hours ago, Jazzjoker said:

 

Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα όλα αυτά που γράφεις αλλά με τα παραπάνω διαφωνώ. Ένα score για μια σκηνή σειράς, το 99,9% των θεατών θα το ακούσουν μόνο μία φορά και θα το έχουν ήδη ξεχάσει στην επόμενη σκηνή. Οπότε πιστεύω ότι αν θέλει κάποιος να κάνει μια επιτυχή μουσική επένδυση εικόνας υπό αυτές τις συνθήκες (ειδικά για action scene), πρέπει να ξεκινάει με δεδομένο ότι είναι για one pass. Ό,τι άκουσαν άκουσαν οι θεατές, απειροελάχιστοι είναι αυτοί που θα γυρίσουν πίσω και μηδέν θα ενδιαφερθούν για το τι και πώς, ανεξάρτητα του τι σκέψη και δουλειά έριξες εσύ από πίσω.

 

καταγράφεται η διαφωνία λοιπόν ! 

κράξιμο 

κι άλλο