Αναζήτηση στην κοινότητα

Extra DSP power, MIDI and more... Η αναβάθμιση στη νεα πλατφόρμα αφορά τα Blue Sky, Flint, El Capistan, Lex, Deco και Dig. Περιλαμβάνουν πλέον ένα νέο τσιπ ARM DSP που παρέχει περισσότερη επεξεργαστική ισχύ και νέους αλγόριθμους για κάθε εφέ. Περιλαμβάνουν επίσης USB-C και αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για σύνδεση με DAW ή MIDI για πρόσθετο έλεγχο. Όλα διαθέτουν πλέον 6 ποτενσιόμετρα και δύο διακόπτες για απλούστερο έλεγχο. Τώρα διαθέτουν πλήρη εφαρμογή MIDI και αυτό επιτρέπει τον έλεγχο σχεδόν κάθε ποτενσιόμετρο, διακόπτη και ρύθμιση απομακρυσμένα μέσω της υποδοχής EXP/MIDI ή του USB. Επιπλέον, μπορείτε να αποθηκεύσετε και να ανακαλέσετε όλους τους νέους ήχους που δημιουργείτε μέσω 300 προεπιλογών MIDI. Στη συνέχεια, υπάρχει εξωτερικός διακόπτης για επιλογή μονοφωνικής ή στερεοφωνικής εισόδου TRS, ενώ το front end είναι πλήρως αναλογικό JFET που προσφέρει αυξημένη απόκριση και καλύτερη δυναμική αίσθηση. Στα ακόλουθα βίντεο παρουσιάζονται όλα.

Η Great Eastern FX Co. με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο κυκλοφόρησε το Overdrive Design-a-drive. Αναγνωρίζοντας ότι πολλές επιλογές Overdrive στην αγορά λειτουργούν πιο επιτυχημένα με ορισμένους συνδυασμούς ενισχυτή και μαγνητών από άλλους, η εταιρεία εξόπλισε το νέο της πετάλι με ένα ζευγάρι χειριστήρια που επιτρέπουν στους χρήστες να το "επανασχεδιάσουν" άμεσα για να ταιριάζει στην κιθάρα και τον ενισχυτή της επιλογής τους. "Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα πετάλι που θα σας επέτρεπε να τροποποιήσετε τα μέρη του κυκλώματος που κάνουν πραγματικά τη διαφορά, ώστε να μπορείτε να πάρετε αυτές τις αποφάσεις μόνοι σας. Ταυτόχρονα, θέλαμε να συμπυκνώσουμε αυτές τις ρυθμίσεις σε όσο το δυνατόν λιγότερα χειριστήρια, έτσι ώστε το πετάλι να παραμείνει πραγματικά απλό και εύκολο στη χρήση. Θέλουμε να μπορείτε να το συνδέσετε, να βρείτε γρήγορα έναν ήχο που σας εμπνέει και στη συνέχεια, να παίξετε" λέει ο ιδρυτης της Great Eastern FX Co., David Greeves. Τα δύο ιδιαίτερα χειριστήρια που έχουν σχεδιαστεί για το πετάλι έχουν ονομαστεί «Width» και «Edge». Το Edge ελέγχει το πάνω άκρο του φάσματος συχνοτήτων και λειτουργεί ρυθμίζοντας δύο ξεχωριστά φίλτρα ταυτόχρονα, το πρώτο είναι ένα απαλό roll-off πρίμων και το δεύτερο με πιο έντονη κοπή στην περιοχή υψηλής παρουσίας. Αυτός ο έλεγχος επηρεάζει επίσης διακριτικά τις διόδους hard-clipping των κυκλωμάτων. Το Width είναι ένας περιστροφικός διακόπτης έξι θέσεων, με ονομαστική περιοχή από «Λεπτό» έως «Παχύ». Αυτός ο διακόπτης είναι αφιερωμένος στη διαμόρφωση της απόκρισης μεσαίων συχνοτήτων, υπαγορεύοντας σε ποιο σημείο του φάσματος σπρώχνει τον ενισχυτή και πόσο. Τιμή £229. https://www.greateasternfx.com/product-page/design-a-drive Στο παρακάτω βίντεο δείτε και ακούστε το πετάλι σε δράση.

Το Metaverse είναι ένα στερεοφωνικό delay, πλήρες με 11 αλγόριθμους καθυστέρησης στουντιακής ποιότητας. Συνδυάζοντας τη λειτουργικότητα του MIDI και τους ισχυρούς αλγόριθμους DSP, το Metaverse είναι ένα διαισθητικό πετάλι delay που καλύπτει μια τεράστια γκάμα από vintage και μοντέρνους ήχους καθυστέρησης. Επιλογές από τα αγαπημένα delay όλων των εποχών του Brian Wampler, οι 11 αλγόριθμοι περιλαμβάνουν μοντέλα που βασίζονται σε κλασικά όπως το Boss DM‑2, το EHX Memory Man και το Maestro Echoplex, καθώς και διαμορφωμένα εφέ flanger και μοντέρνα πετάλια από τη συλλογή του Wampler. Υπάρχει ακόμη και μια άποψη για το θρυλικό Binson Echorec, που χρησιμοποιήθηκε από τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ των Pink Floyd και άλλους στη δεκαετία του '70. Λειτουργεί στα 48 kHz και 24-bit, εξασφαλίζοντας υψηλής ποιότητας αναλογική και ψηφιακή μετατροπή με πλήρη απόκριση συχνότητας 20 Hz έως 20 kHz. Το κύριο περιστροφικό κουμπί επιλέγει μία από τις 11 θέσεις και πέντε κοινά χειριστήρια παραμέτρων προσαρμόζουν τις ρυθμίσεις για κάθε έναν από τους διαφορετικούς αλγόριθμους. Κρατώντας πατημένο τον αριστερό ποδοδιακόπτη μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε εναλλακτικές παραμέτρους για ορισμένες καθυστερήσεις, οι οποίες στη συνέχεια μπορούν να αποθηκευτούν σε μία από τις οκτώ προκαθορισμένες θέσεις ή έως και 128 μέσω MIDI. Ο χρόνος καθυστέρησης και άλλες παράμετροι του Metaverse μπορούν να ελέγχονται ανεξάρτητα μέσω MIDI με εντολές CC και Αλλαγής Προγράμματος, συνδεδεμένες μέσω mini-jack TRS. Τιμή $349.97.

Το TC Electronic SCF Gold SE Chorus/Flanger είναι μια περιορισμένη έκδοση και επομένως αν θέλετε να αποκτήσετε ένα χρυσό γυαλιστερό πετάλι θα πρέπει παραγγείλετε σύντομα. Είναι ακριβώς το ίδιο κύκλωμα με την κανονική μαύρη έκδοση με τα χρυσά γράμματα που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021, σε μια φανταχτερή χρυσή θήκη. Κυκλοφόρησε αρχικά το 1976 και ήταν το πρώτο περιζήτητο επίσημο προϊόν της TC Electronic, που χρησιμοποιήθηκε από επαγγελματίες μουσικούς σε όλο τον κόσμο. Θεωρείται το gold standard των αναλογικών Bucket Brigade modulation effects. Μπορείτε να το προπαραγγείλετε από τον Thomann προς 155 ευρώ.

Διατηρώντας την απλότητα και τη λειτουργικότητα της έκδοσης MK3.5, η Tsakalis Audioworks επαναπροσδιόρισε τη διαδικασία προσομοίωσης καμπίνας παρέχοντας ακόμα καλύτερη απόδοση, σαφήνεια και δυναμική στον ήχο. Όλα αυτά με την πρόσθετη δυνατότητα αποθήκευσης των αγαπημένων σας καμπίνων στις 8 προεπιλογές μέσω USB και της αποκλειστικής εφαρμογής για PC / MAC "T.A.W. Editor". Ένας συνδυασμός στοιχείων τόσο από τον αναλογικό όσο και από τον ψηφιακό κόσμο χρησιμοποιήθηκε για την επίτευξη της πιο ρεαλιστικής απόκρισης. Κατά την ανάπτυξη του MultiCab 4, η εταιρία έλαβε μια συνειδητή απόφαση να μην χρησιμοποιήσει τεχνολογία υπερύθρων IR. Με αυτόν τον τρόπο και σε συνδυασμό με την παράλληλη αναλογική διαδρομή του ήχου, κατάφερε να δημιουργήσει μια μονάδα που ελαχιστοποιεί την καθυστέρηση έως και 1,2ms, παρέχοντας την πιο γνήσια και άμεση εμπειρία. Εκτός από τις ήδη προφορτωμένες καμπίνες - ηχεία, αποκτήστε πρόσβαση σε πολλές ακόμη κατεβάζοντας απλά την εφαρμογή T.A.W. Editor για PC & MAC και τον πάντα ενημερωμένο κατάλογο καμπίνων δωρεάν! Τιμή 269,99 ευρώ. https://tsakalisaudioworks.com/product/multicab4/

Η Two Notes Audio Engineering ανακοίνωσε τα ReVolt Guitar και ReVolt Bass, ένα ζεύγος πεταλιών προσομοίωσης ενισχυτή τριών καναλιών με κύκλωμα εξ ολοκλήρου αναλογικό, στάδιο προενισχυτή λάμπας και έξοδο DI με προσομοίωση καμπίνας. Και τα δύο πετάλια ακολουθούν την ίδια μορφή και διάταξη με την επιφάνεια χωρισμένη σε τρία ξεχωριστά τμήματα καναλιών, το καθένα ενεργοποιημένο μέσω ενός ποδοδιακόπτη και εξοπλισμένο με τα δικά του χειριστήρια Gain και Volume. Το κανάλι ένα έχει το δικό του αποκλειστικό EQ δύο ζωνών, ενώ τα κανάλια δύο και τρία μοιράζονται ένα EQ τριών ζωνών μεταξύ τους. Ένα πρόσθετο κουμπί παρέχει μια ρυθμιζόμενη λειτουργία ενίσχυσης στην κιθάρα ReVolt, με το ReVolt Bass να διαθέτει έλεγχο Dry/Wet για την ανάμειξη του καναλιού high gain με το σήμα DI. Καθένα από τα κανάλια έχει εμπνευστεί από κλασικούς ενισχυτές, με τo ReVolt Guitar να περιλαμβάνει τμήματα American Clean (Fender Bassman 100), British Crunch (Marshall JMP Superlead) και Modern Lead (Soldano SLO 100). Το ReVolt Bass διαθέτει Classic Clean (Ampeg SVT ’76), Vintage Dirt (Marshall JMP Super Bass Mark II) και Modern Drive, το οποίο βασίζεται σε έναν προσαρμοσμένοcustom ενισχυτή μπάσων high gain. Μια ισορροπημένη έξοδος DI με προσομοίωση εναλλασσόμενης καμπίνας επιτρέπει στα πετάλια να συνδέονται απευθείας σε ένα σύστημα PA ή μια συσκευή εγγραφής, ενώ η έξοδος line και οι συνδέσεις effect loop παρέχουν ευέλικτες επιλογές. Ένας διακόπτης τετρακαλωδίωσης επιτρέπει στους χρήστες να δρομολογούν ένα εφέ ενισχυτή που στέλνεται στην είσοδο των πεταλιών, προσθέτοντας ουσιαστικά τρία επιπλέον κανάλια στον ενισχυτή τους ή η έξοδος του ReVolt μπορεί να συνδεθεί σε μια επιστροφή εφέ ενισχυτή για να παρακάμψει το τμήμα προενισχυτή. Τα ReVolt θα κάνουν το ντεμπούτο τους στο NAMM 2022. Είναι διαθέσιμα για προπαραγγελία στα καταστήματα αλλά και απευθείας από την Two Notes, με την διαθεσιμότητα να αναμένεται τον Σεπτέμβριο του 2022. Και τα δύο κοστίζουν 399 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ. https://www.two-notes.com/en/revolt/

Η Universal Audio ανακοίνωσε την κυκλοφορία τριών UAFX Guitar Amp Emulators, των Dream ’65, Ruby ’63 και Woodrow ’55. Χρησιμοποιώντας ισχυρή διπύρινη επεξεργασία και αξιοποιώντας την τεχνογνωσία της εταιρείας στο audio modelling, η Universal Audio υποστηρίζει πως τα πεντάλ διαθέτουν εκπληκτική ηχητική αυθεντικότητα προς τους αρχικούς vintage ενισχυτές Dream '65 Reverb Amplifier - Ο απαραίτητος αμερικάνικος ήχος που χρησιμοποιήθηκε απο Beatles, Muddy Waters, Elvis Costello και αναρίθμητους άλλους για 60 χρόνια. Ruby '63 Top Boost Amplifier - Ο εμβληματικός βρεττανικός λαμπάτος ενισχυτής που χαρακτήρισε τους Queen, Radiohead, και U2. Woodrow '55 Instrument Amplifier - Ο θρυλικός tweed που τα ξεκίνησε όλα, αγαπημένος των Neil Young, Chuck Berry και The Eagles. Τα πετάλια παρέχουν πολλαπλές μοντελοποιημένες επιλογές ηχείων και καμπίνων, προσομοιώσεις custom ενισχυτών και τροποποιημένων κυκλωμάτων, καθώς και αναδημιουργίες των εφέ tube reverb και vibrato που βρίσκονται στους αυθεντικούς ενισχυτές. Η δυνατότητα ρύθμισης σε ηχεία, μικρόφωνο και χροιές χώρου είναι επίσης διαθέσιμη χάρη στην τεχνολογία του βραβευμένου OX Amp Top Box της UA. Κάθε μοντέλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε λειτουργία Live ή Preset, με το πρώτο να αντικατοπτρίζει τις ρυθμίσεις του μπροστινού πίνακα και το δεύτερο να ανακαλεί έναν αποθηκευμένο ήχο. Όλα τα μοντέλα της σειράς έχουν ένα ζεύγος εισόδων και εξόδων και μπορούν να λειτουργούν είτε σε στερεοφωνικό, μονοφωνικό ή σε λειτουργία τεσσάρων καλωδίων που διαμορφώνει εκ νέου τις εισόδους και τις εξόδους για να παρέχει κάποια χρήσιμη λειτουργικότητα στους χρήστες ενισχυτών που διαθέτουν έναν βρόχο εφέ (effect loop). Όταν αυτή η λειτουργία είναι ενεργοποιημένη και το πεντάλ είναι σε παράκαμψη (bypass), το σήμα της κιθάρας τροφοδοτείται κατευθείαν στην είσοδο του ενισχυτή. Όταν είναι ενεργό, η έξοδος του πεντάλ δρομολογείται στην επιστροφή των εφέ του ενισχυτή, επιτρέποντας στους παίκτες να παρακάμψουν τον προενισχυτή του ενισχυτή τους υπέρ του UAFX. Μια εφαρμογή ελέγχου για συσκευές iPhone και Android παρέχει στους χρήστες τη δυνατότητα να εξατομικεύουν τις λειτουργίες ποδοδιακόπτη, να αποθηκεύουν και να ανακαλούν προεπιλογές, να ενεργοποιούν τη λειτουργία τεσσάρων καλωδίων και να κατεβάζουν ήχους που χρησιμοποιούνται από επαγγελματίες κιθαρίστες, όπως οι Tim Pierce, Nels Cline, Cory Wong και άλλοι. Η συνδεσιμότητα παρέχεται με καρφιά τέταρτου ίντσας, με το USB-C να υπάρχει για ενημερώσεις υλικολογισμικού και το Bluetooth είναι ενσωματωμένο για να παρέχει σύνδεση με την εφαρμογή ελέγχου. Και τα τρία πετάλια είναι διαθέσιμα τώρα, με τιμή 399 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ. Περισσότερες πληροφορίες είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα της Universal Audio.

Δύο σύγχρονα πετάλια Space Echo χωρίς ταινία! Boss RE-2 Το μικρότερο από τα δύο νέα πετάλια Space Echo προσφέρεται σαν τυπικό περίβλημα Boss: άφθαρτο, μικρό κουτί με διπλές εξόδους mono-in και dual-mono. Επιπλέον, υπάρχει μια σύνδεση CTL/EXP και μια πρόσθετη λειτουργία του ποδοδιακόπτη, ο οποίος εκτός από το on/off ρυθμίζει και την ταχύτητα. Επιπλέον, υπάρχει buffer bypass. Επιπλέον, υπάρχουν συνολικά 7 control προσβάσιμα μέσω stacked pots: Echo / Reverb, Intensity / Tone, Repeat Rate / Wow & Flutter και mode που μπορεί να επιλέξει από 11 τύπους. Δεν υπάρχει ένδειξη για το ποιες εικονικές κεφαλές ανάγνωσης/εγγραφής είναι ενεργές ωστόσο, βοηθά η απομνημόνευση του εγχειριδίου. Ως συνήθως, μπορεί να λειτουργήσει και με μπαταρία. Boss RE-202 Με το μεγαλύτερο από τα δύο πετάλια, υπάρχουν μερικές ακόμη λειτουργίες. Η Boss αποκαλύπτει πώς μετασχηματίζεται το A/D: στα 48 kHz και 24 bit με Adaptive Focus, μια δική τους τεχνολογία που αυξάνει την αναλογία σήματος-θορύβου. Στη συνέχεια, η μετατροπή D/A πραγματοποιείται στα 32 bit – και η επεξεργασία σήματος στα 32 bit FP. Το Boss RE-202 προσφέρει 12 λειτουργίες αντήχησης/καθυστέρησης, πολύ περισσότερες από το μικρό RE-2. Το κουτί δεν είναι μόνο μεγαλύτερο αλλά προσφέρει και περισσότερες λειτουργίες: 3 ποδοδιακόπτες, ο καθένας με δεύτερη λειτουργία: On/Off και Warp, Memory and Reverb, Tap and Twist. Διαθέτει MIDI με 127 θέσεις μνήμης που μπορούν να διαχειρίζονται μέσω MIDI In and Out στο πίσω μέρος. Υπάρχει επίσης θύρα USB.

Νέο phaser απο την Seymour Duncan αναλογικό κύκλωμα και state-of-the-art digital control, που προσφέρει τους κλασικούς ήχους που όλοι περιμένουμε απο ένα τέτοιο πετάλι αλλά και φουτουριστικούς όπως auto-wah vocalizations κι ακόμα περισσότερους αποθηκευμένους σε preset.

Στις αρχές του 1967 η Vox κυκλοφόρησε το πρώτο Wah , με την ονομασία Clyde McCOy Wah Wah Pedal. Η πιο διαδεδομένη από τις ιστορίες που ακούγονται για την προέλευση αυτού του εφέ είναι ότι ο διάσημος τρομπετίστας Clyde McCoy ζήτησε από τους μηχανικούς της Vox να του κατασκευάσουν μια συσκευή που θα προσομοίωνε τον ήχο που παράγεται από τη μετακίνηση της σουρντίνας κατά το παίξιμο της τρομπέτας. Ο Dell Casher και ο Brad Plunkett ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω στο MRB tone κύκλωμα με το οποίο ήταν εφοδιασμένοι οι ενισχυτές της Vox. Ένας τριθέσιος επιλογέας έδινε τη δυνατότητα εναλλαγής ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές του φάσματος του ήχου. Οι Casher και Plunkett προσάρμοσαν αυτό το κύκλωμα ώστε να χωράει στο κουτί ενός volume pedal και όταν ο Casher , ως κιθαρίστας, το δοκίμασε σε μια ηλεκτρική κιθάρα όλοι εντυπωσιάστηκαν. Ο πρόεδρος της Vox οραματίστηκε την πώληση του πεταλιού σε πολλούς τρομπετίστες οι οποίοι για τη χρήση του θα αναγκάζονταν να αγοράσουν και ενισχυτή και δεν έδωσε σημασία στις προσπάθειες του Casher να του εξηγήσει ότι το πετάλι είχε καλύτερη εφαρμογή στην ηλεκτρική κιθάρα. Τον Ιούνιο του 1967 όμως οι Cream κυκλοφόρησαν τον δίσκο «Disraeli Gears», ο οποίος περιελάμβανε το τραγούδι «Tales of Brave Ulysses», που θεωρείται ως η πρώτη εμπορική ηχογράφηση κατά την οποία χρησιμοποιείται το Wah. Ο Eric Clapton είχε αγοράσει ένα και το είχε χρησιμοποιήσει κατά την ηχογράφηση της ηλεκτρικής του κιθάρας. Αργότερα ο Jimi Hendrix θα δήλωνε ότι αγόρασε ένα wah επειδή άκουσε τον Clapton. Αργότερα η Vox κατασκεύασε το V846 και η Thomas Organ (θυγατρική της Vox) το Cry Baby. Ωστόσο κανείς δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει ούτε το κύκλωμα ούτε το όνομα του νέου πεταλιού. Αυτό επέτρεψε τη δημιουργία μιας πληθώρας κλώνων του Wah από τις υπόλοιπες εταιρείες. Το 1968 ο Mike Mathews προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα εφέ που να μπορεί να διατηρεί τον ήχο μιας νότας για μεγάλο χρονικό διάστημα (sustainer) αλλά να μην παραμορφώνει το σήμα, σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί εμπορικά μια συσκευή που χρησιμοποιούσε ο συνεργάτης του μπροστά από τα πρωτότυπα κυκλώματα για να ενισχύει το εισερχόμενο σε αυτά σήμα. Οι πωλήσεις του LPB-1 (linear power booster) εκτοξεύτηκαν στα ύψη και σήμαιναν την αρχή της εταιρείας του Mathews, με την επωνυμία Electro Harmonix. Αργότερα κατάφερε να υλοποιήσει την αρχική του ιδέα για την κατασκευή ενός sustainer ενώ το 1971 ο Meyer σχεδίασε το Big Muff, που είχε τη δυνατότητα να παράγει πιο ήπιους ήχους παραμόρφωσης. Στο μεταξύ η Maestro, ιδιοκτησία της Chicago Music Industries, στην οποία άνηκε και η Gibson, συνέχισε να παράγει το αυθεντικό Fuzz-Tone ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορούσε την εκδοχή της του wah pedal και άλλες συσκευές όπως το Ring Modulator, που είχε σχεδιάσει για την εταιρεία ο Tom Oberheim. Ο Oberheim την ίδια εποχή στην προσπάθειά του να κατασκευάσει μια συσκευή που να μιμείται το ηχητικό αποτέλεσμα μιας καμπίνας Leslie με περιστρεφόμενο μεγάφωνο, κατέληξε στην κατασκευή του πρώτου πεταλιού phase shifter, του Maestro PS-1. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν πλέον μόδα η χρήση των πρωτοποριακών πεταλιών από τους περισσότερους κιθαρίστες. Το 1972 ο απόφοιτος του ΜΙΤ Mike Beigel συνεργάστηκε με τον αρχιμηχανικό του τμήματος ηλεκτρονικών της Guild με σκοπό την κατασκευή ενός πεταλιού που θα βασιζόταν σε κάποια πειράματα του Beigel πάνω στους ήχους του synthesizer. Δημιούργησαν την εταιρεία Musictronics και κατασκεύασαν το Mu-tron III, ένα envelope filter που παρήγαγε ήχους παρόμοιους με αυτούς των synthesizers. Ταυτόχρονα ο Keith Barr και ο Terry Sherwood, ιδιοκτήτες ενός μικρού καταστήματος ηχητικών συστημάτων, παρατήρησαν πόσο χαμηλό κόστος έχει η κατασκευή ορισμένων πεταλιών όπως το Maestro PS-1 και θεώρησαν πως μπορούν να δημιουργήσουν τα δικά τους εφέ τα οποία θα ήταν πιο αξιόπιστα και θα ακούγονταν καλύτερα. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της MXR, τα εφέ της οποίας μέχρι σήμερα παραμένουν κορυφαία για την ποιότητα κατασκευής τους και την εργονομία τους. Το 1974 στην Ιαπωνία η Ibanez συνεργάστηκε με τη Maxon για την κατασκευή πεταλιών. Η πρώτη δημιουργία τους ήταν ένας κλώνος του επιτυχημένου Phaser της MXR και κάποιες άλλες υλοποιήσεις που δεν έγιναν πολύ δημοφιλείς. Η κατάσταση διαμορφώθηκε διαφορετικά όταν το 1979 παρήγαγαν το πασίγνωστο Ibanez Tubescreamer TS-808 και λίγο αργότερα το TS-9 , το οποίο αποτέλεσε το αγαπημένο πετάλι του Stevie Ray Vaughan. Στο μεταξύ, από το 1972 η επίσης ιαπωνική Roland είχε παρουσιάσει το Space echo, μια εφεύρεση του Ikutaro Kakehashi. Η λειτουργία του ήταν επαναστατική : κατέγραφε σε μαγνητοταινία το εισερχόμενο σήμα, αμέσως το αναπαρήγαγε και στη συνέχεια το διέγραφε για να ηχογραφηθεί το επόμενο σήμα. Το echo και παραλλαγές του μπορούσαν πλέον να αποτελούν μέρος του εξοπλισμού ενός μουσικού. Το 1976 αποφασίστηκε διαχωρισμός του τμήματος εφέ της Roland με στόχο την ανάπτυξη μιας εταιρείας που θα δραστηριοποιούταν αποκλειστικά στην ανάπτυξη μονάδων εφέ. Η Boss εισήλθε δυναμικά στην αγορά πεταλιών με την κυκλοφορία του CE-1 Chorus Pedal, του πρώτου πεταλιού chorus που παράχθηκε. Το 1977 κυκλοφόρησε τρία πετάλια : το OD-1 overdrive , το PH-1 Phaser και το SP-1 Spectrum, που αποτελούν τα πρώτα μιας ιδιαίτερα δημοφιλούς σειράς περισσότερων από 50 πεταλιών που κατασκεύασε στα επόμενα 20 χρόνια. Οι κατασκευές της χαρακτηρίζονται για την πρωτοποριακή τους φιλοσοφία και πρακτικότητα και σύντομα κατέκτησε κυρίαρχη θέση στην παγκόσμια αγορά. Για λόγους πληρότητας αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μονάδων εφέ που αναφέρονται δεν αποτελούν σήμερα μουσειακά εκθέματα αλλά χρησιμοποιούνται από τους σύγχρονους κιθαρίστες κατά κόρον. Η τεχνολογική εξέλιξη στις εφαρμογές ήχου δεν έχει καταφέρει να διαφοροποιήσει τις ηχητικές προτιμήσεις των κιθαριστών , μάλιστα γίνεται προσπάθεια ώστε τα σύγχρονα τεχνικά μέσα να μπορέσουν να προσομοιώσουν αυτούς τους ήχους μέσω της ψηφιακής επεξεργασίας σήματος. Kυρίαρχη πηγή άντλησης πληροφοριών για αυτό το άρθρο αποτέλεσε μια σειιρά από άρθρα που είχε δημοσιεύσει παλιότερα ο Steve Matonti στο thestompbox.net Eπίσης χρησιμοποιήθηκαν αναφορές από το βιβλίο του Michael Ross Getting great sounds.

Τα ακουστικά εφέ χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς για πρώτη φορά στη βιομηχανία του κινηματογράφου ενώ η χρήση τους χρονολογείται από πολύ νωρίτερα στο θέατρο. Διάφορες συσκευές χρησιμοποιούνταν στις παραστάσεις με στόχο την προσομοίωση ιδιαίτερων ήχων, όπως αυτόν του κεραυνού ή του καλπασμού των αλόγων. Κατά τη δεκαετία του 1920 , ταυτόχρονα με την εξάπλωση του ραδιοφώνου, παρατηρήθηκε μια εξέλιξη στο χώρο των ηχητικών εφέ, αφού οι ραδιοφωνικοί σταθμοί προσελάμβαναν προσωπικό αποκλειστικά για την επένδυση των ζωντανών θεατρικών παραστάσεων που εξέπεμπαν. Προς το τέλος της ίδιας δεκαετίας ο κινηματογράφος απέκτησε ήχο, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την τέχνη των εφέ. Τα εφέ που συνήθως χρησιμοποιούνταν στις ταινίες της εποχής ήταν echo, reverb, flanger, phaser, chorus, equalizer, φίλτρα, overdrive , fuzz, ring modulation, compression και reverse echo.Ήταν απαραίτητη η επεξεργασία των προ-ηχογραφημένων ηχητικών δειγμάτων , όχι μόνο για ρεαλιστικότερο αποτέλεσμα, αλλά και για την πρόκληση συναισθηματικής έντασης στο ακροατήριο. Για παράδειγμα , ο ήχος ενός πυροβολισμού θα εμπλουτιζόταν με τον ήχο κάποιου ηχογραφημένου κρότου ισοσταθμισμένου (equalized) σε εκείνες τις συχνότητες που θα τον έκαναν να ακούγεται πιο ρεαλιστικός. Στην περίπτωση που ο sound designer ήθελε να δώσει έμφαση στη δραματική σκηνή που περιγράφεται παραπάνω, τότε θα προσέθετε και βάθος (reverb) . Είναι σημαντική η διαπίστωση ότι είτε ένα εφέ χρησιμοποιήθηκε για την «προσομοίωση» μιας ρομποτικής φωνής σε ταινία επιστημονικής φαντασίας είτε για τον εμπλουτισμό του πλήθους των αρμονικών της κιθάρας του Jimi Hendrix, το ζητούμενο και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις : η συναισθηματική επιρροή που θα προκαλούσε στο ακροατήριο. Tα εφέ για την ηλεκτρική κιθάρα έκαναν την εμφάνισή τους χρονολογικά την εποχή που ανθούσε η μουσική των big bands. Ήταν επιτακτική η ανάγκη για μεγαλύτερες εντάσεις ώστε να μπορέσει να ακουστεί μια κιθάρα συνδεδεμένη σε έναν μικρής ισχύος (10-15W) ενισχυτή λυχνίας ανάμεσα σε ομάδες πνευστών οργάνων. Φημολογείται ότι η ανακάλυψη της παραμόρφωσης έγινε εκείνη την περίοδο με δύο διαφορετικές εκδοχές : Η μία αναφέρει ότι κάποια λυχνία καταστράφηκε κατά την εκτέλεση ενός κομματιού και η άλλη ότι το μεγάφωνο του ενισχυτή σκίστηκε από την μεγάλη καταπόνηση. Και οι δύο εκδοχές συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο : ο ήχος που παράχθηκε κέντρισε το ενδιαφέρον των κιθαριστών και θέλησαν να τον διατηρήσουν. Είναι πολύ πιθανό οι δύο αυτές ιστορίες να είναι ανακριβείς δεδομένου ότι και στις δύο περιπτώσεις η παραμόρφωση που θα δημιουργούσαν αυτές οι βλάβες θα ήταν πολύ έντονη και δεν θα είχε κανένα μουσικό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ λογικό η παραμόρφωση να «εφευρέθηκε» από την υπεροδήγηση των λυχνιών των ενισχυτών που χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο οι κιθαρίστες, εξαιτίας των μεγάλων εντάσεων που απαιτούσαν οι συνθήκες του παιξίματός τους. Η υπεροδήγηση των λυχνιών ενός ενισχυτή δημιουργείται όταν αυτός λειτουργεί σε ασυνήθιστα μεγάλες εντάσεις. Ο ήχος που παράγεται θωρείται πλέον κλασικός και είναι γνωστός ως «tube overdrive». Oι μουσικοί της εποχής τον αντιλήφθηκαν ως πιο κοντινό στον ήχο των πνευστών και ειδικότερα του σαξοφώνου, όχι μόνο λόγω της διαφοροποίησης στη χροιά εξαιτίας την προσθήκης αρμονικών , αλλά και για την ιδιότητα του ήχου να διατηρείται για περισσότερο χρόνο (sustain). Τo sustain που αποτελεί έκτοτε ζητούμενο για πολλούς κιθαρίστες ήταν αποτέλεσμα του φαινομένου συμπίεσης (compression) που επίσης συμβαίνει κατά την υπεροδήγηση ενός ενισχυτή λυχνίας. Αυτή θεωρείται η αρχή της χρήσης των εφέ στην ηλεκτρική κιθάρα, μιας και είναι η πρώτη φορά που κάποια στοιχεία άλλαξαν δραστικά τον ήχο της, μετατρέποντάς τον σε ένα διαφορετικό ηχόχρωμα με μουσικό ενδιαφέρον. Όμως η δημιουργία μιας ξεχωριστής μονάδας εφέ που να στοχεύει αποκλειστικά στην «αλλοίωση» του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας έγινε αργότερα. Το 1961 ο Glen Snotty ηχογραφούσε το τραγούδι του Marty Robbins «Don’t worry». Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, μια βλάβη στο κανάλι της κονσόλας που έγραφε την κιθάρα του Grady Martin δημιουργούσε έναν ασαφή (fuzzy) παραμορφωμένο ήχο. Τη στιγμή που διακόπηκε η ηχογράφηση για να διορθωθεί η βλάβη της κονσόλας ο Martin ζήτησε να συνεχιστεί η εγγραφή με αυτόν τον τρόπο γιατί του άρεσε ο «λανθασμένος» ήχος. Αργότερα ο Snotty επινόησε έναν τρόπο προσέγγισης του ίδιου ήχου με τη βοήθεια ενός κυκλώματος με τρανζίστορ και παρουσίασε την εφεύρεσή του στην Gibson. Σύντομα η Gibson παρουσίασε στην αγορά το «Maestro Fuzz-Tone» , προμηθεύοντας τα καταστήματα με 5000 τέτοιες μονάδες. Στο εγχειρίδιο λειτουργίας του αναφερόταν χαρακτηριστικά : «Το Fuzz-Tone είναι σχεδιασμένο για να δημιουργεί ένα συναρπαστικό νέο ήχο κιθάρας. Αυτό επιτυγχάνεται με ειδικά ελεγχόμενη παραμόρφωση. Συνεπώς μην ενοχληθείτε από την παραγωγή ενός “Fuzz effect”. Αυτός είναι ο ήχος που παράγει αυτό το πετάλι-ένας ιδιαίτερα διαφορετικός και συναρπαστικός ήχος.» Για 3 συνεχόμενα έτη οι μουσικοί δεν έδωσαν σημασία στη νέα αυτή εφεύρεση, ώσπου η κυκλοφορία του «Satisfaction» των Rolling Stones έδρασε καταλυτικά για την προώθησή του. Στα επόμενα 2 χρόνια πουλήθηκαν πάνω από 24.500 πετάλια. Εκείνη την περίοδο, o Roger Mayer κατασκεύαζε τη δική του εκδοχή του Fuzz Tone για τον φίλο του Jimmy Page. H αγγλική εταιρεία Sola Sound κυκλοφόρησε μια εκδοχή με 2 τρανζίστορ το 1965, το πασίγνωστο Tone Bender, ενώ ένα κύκλωμα με 3 τρανζίστορ προστέθηκε στα τέλη του 1966 στο Vox Tone Bender Professional MKII. Η αποδοχή από τους μουσικούς ήταν τεράστια και έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη για χρήση διαφορετικών ήχων στην ηλεκτρική κιθάρα. Η επανάσταση ήταν τόσο μεγάλη που κάποιες εταιρείες κατασκευής ενισχυτών ξεκίνησαν να περιλαμβάνουν κυκλώματα παραμόρφωσης στους ενισχυτές τους. Βελτιώσεις και διαφοροποιήσεις στα αρχικά κυκλώματα συνέχισαν να πραγματοποιούνται και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Το 1967 ο Roger Mayer παρουσίασε στον Jimi Hendrix το Octavia, ένα fuzz πετάλι με το επιπλέον χαρακτηριστικό να προσθέτει μια οκτάβα ψηλότερη στον παραμορφωμένο ήχο. Ακολούθησε το Super Fuzz της Univox που χρησιμοποιούσε τρανζίστορ σιλικόνης αντί γερμανίου και το 1968 κατασκευάστηκε το EHX Big Muff, που χρησιμοποιείται κατά κόρον στη rock δισκογραφία έκτοτε. Η εμπορική επιτυχία των πεταλιών για ηλεκτρική κιθάρα και η αποδοχή που είχαν οι πρώτες μονάδες εφέ από τους κιθαρίστες ώθησαν τις εταιρείες στην έρευνα για δημιουργία νέων πρωτοποριακών εφέ. Συνέχεια στο 2ο μέρος.