Αναζήτηση στην κοινότητα

Παρόλο που είναι προφανώς υγιές τα πρωτόκολλα μεταφοράς δεδομένων να εξελίσσονται συνεχώς και να επωφελούνται από τις νέες τεχνολογίες, όπως αύξηση της ταχύτητας κτλ – τα πρόσφατα update στα πρωτόκολλα USB και στις ποικιλίες σύνδεσης έχουν προκαλέσει σύγχυση. Εδώ ελπίζουμε να απαντήσουμε σε μερικές από τις συνήθεις ερωτήσεις σχετικά με το πρωτόκολλο USB και να δώσουμε κάποια εικόνα γιατί η Focusrite έχει αποφασίσει να παραμείνει σταθερά στο USB 2.0 ως πρωτόκολλο επιλογής για τα υψηλής ποιότητας Audio Interfaces Scarlett και Clarett USB. Οι Σκοτεινές Εποχές Στις πρώτες μέρες του USB, υπήρχαν διάφορα προβλήματα σε επίπεδο bandwidth που επηρέαζαν σοβαρά την εγγραφή και την αναπαραγωγή ήχου. Η αρχική προδιαγραφή USB v1.1, για παράδειγμα, προσέφερε προδιαγραφή bandwidth για την αποστολή στερεοφωνικού ήχου 24 bit / 48 kHz και στις δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Αλλά αυτό ήταν πριν από περίπου 20 χρόνια και, ευτυχώς, αυτοί οι περιορισμοί είναι παρελθόν. Το USB 2.0 έδωσε στους χρήστες ήχου όλα όσα θα χρειάζονταν για γρήγορη εγγραφή με high – channel count recording. Με μια θεωρητική ταχύτητα μεταφοράς δεδομένων 480Mbps, ένα Interface USB 2.0 έχει περισσότερο από ένα επαρκές bandwidth που απαιτείται για τη διαχείριση τουλάχιστον 48 καναλιών στερεοφωνικού ήχου. Ο ρυθμός bit του μονοφωνικού ήχου 24 bit / 48 kHz είναι 1,15 Mbps, οπότε ο θεωρητικός μέγιστος αριθμός καναλιών κυμαίνεται από εκατοντάδες, αν και οι πρακτικοί περιορισμοί το επηρεάζουν. USB 3.x Τα τελευταία χρόνια έχουν εισαχθεί τα USB 3.0, USB 3.1 Gen 1 και USB 3.1 Gen 2. Προσφέρουν τεράστιες βελτιώσεις όσον αφορά τις δυνατότητες μεταφοράς ακατέργαστων δεδομένων - με μέγιστες θεωρητικές ταχύτητες δεδομένων 5 Gbps για το USB 3.0. , 10Gbps για το USB 3.1 Gen 1 και το επιβλητικό 20Gbps για το USB 3.1 Gen 2 - το οποίο φαντάζει εκπληκτικό για σκληρούς δίσκους και άλλες συσκευές που χρησιμοποιούν μεταφορές δεδομένων. Αλλά αυτές οι αυξήσεις της απόδοσης δεν έχουν πρακτικό όφελος για τους χρήστες ήχου. Αυτό οφείλεται στην αρχιτεκτονική των audio drivers (και του φαινομένου συσσώρευσης δεδομένων) των host computers και τον χειρισμό του USB audio ο οποίος περιλαμβάνει “isochronous” δεδομένα. To φαινόμενο της συσσώρευσης απορρέει από τον προγραμματισμό μεταφοράς δεδομένων προς και από τους audio drivers ανά χιλιοστά του δευτερολέπτου, πράγμα που σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα μετακινούνται τα δεδομένα μέσω του USB bus, οι Audio drivers ορίζουν ένα όριο ελάχιστης δυνατής καθυστέρησης. Για τα Windows είναι 1ms ενώ για MAC OSX 1/8 ms. Ένα καλό παράδειγμα που μπορεί κανείς να σκεφτεί είναι το παρακάτω: Ας θεωρήσουμε ότι έχουμε ένα δοχείο συνδεδεμένο με μία σωλήνα στην κορυφή υπό κλίση και ένα μπαλάκι τένις. Το μπαλάκι του τένις είναι τα δεδομένα . Το πλάτος του σωλήνα (που χωράει ένα μπαλάκι) υπό κλίση είναι το διαθέσιμο bandwidth . Αφήνοντας από την κορυφή της υπό κλίση σωλήνας το μπαλάκι θα φτάσει στο κάτω μέρος δηλαδή στο δοχείο σε ένα δεδομένο χρονικό διάστημα. Αυτός είναι ο λανθάνων χρόνος σας, ο χρόνος που χρειάζεται για να πάτε από άκρο σε άκρο. Το USB 3.x προσφέρει ένα πολύ ευρύτερο σωλήνα, ο οποίος από την άποψη της αναλογίας σημαίνει ότι θα μπορούσε να επιτρέψει μεγαλύτερο αριθμό σε μπάλες τένις (περισσότερα κανάλια ήχου) να ταξιδέψουν κάτω από τον αγωγό. Αλλά οι μπάλες δεν θα ταξιδεύσουν μέσα στον σωλήνα ταχύτερα επειδή η κλίση είναι η ίδια. Με τον ίδιο τρόπο γίνεται και η σύγκριση μεταξύ USB 3x με USB 2 από την άποψη του τρόπου με τον οποίο μεταφέρουν τα δεδομένα ήχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το υψηλότερο bandwidth που προσφέρεται από το USB 3.x δεν έχει πρόσθετο πλεονέκτημα σε ορισμένες περιπτώσεις, για παράδειγμα αν θέλετε ένα Audio Interface με πολύ μεγάλο αριθμό εισόδων και εξόδων ήχου. Ωστόσο, για Audio Interface USB με πολλά κανάλια όπως τα Clarett 8Pre USB και Scarlett 18i20 το USB 2.0 παρέχει περισσότερο από ένα επαρκές bandwidth για την μεταφορά 18 καναλιών εισόδων και 20 καναλιών εξόδων ήχου ταυτόχρονα. Συμβατότητα Ένα άλλο ζήτημα είναι αυτό της συμβατότητας προς τα πίσω. Αν και οι περισσότεροι νέοι υπολογιστές περιλαμβάνουν θύρες και συμβατότητα με USB 3x πολλοί χρήστες εξακολουθούν να εργάζονται σε συστήματα υπολογιστών που δεν έχουν καθόλου συνδεσιμότητα με USB 3x. Οι συσκευές USB2.0 λειτουργούν χωρίς κανένα πρόβλημα σε θύρες USB 3x όχι όμως και το αντίθετο προς τα πίσω. Για την Focusrite η μετατροπή των Interfaces της σε USB 3x. σημαίνει αποκλεισμό πολλών χρηστών που εργάζονται με υπολογιστικά συστήματα παλαιού τύπου, χωρίς ουσιαστική αναβάθμιση απόδοσης βάσει των παραπάνω και επιπλέον αύξηση των τιμών λόγω κόστους που σχετίζεται με την κατασκευή. The USB-C Confusion Η εμφάνιση του USB Type- C έχει δημιουργήσει μία σύγχυση. Επί της ουσίας το USB Type-C είναι η ορολογία που περιγράφει τον τύπο βύσματος που βρίσκεται στις σύγχρονες συσκευές ευρείας κατανάλωσης όπως οι νέοι φορητοί υπολογιστές της Apple, ορισμένα Smartphones και σε ένα μεγάλο αριθμό νέων μηχανημάτων τεχνολογίας. Ο όρος USB Type-C δεν αναφέρεται στην ποικιλία ή την ταχύτητα του πρωτοκόλλου μεταφοράς δεδομένων αλλά στην εξυπηρέτηση εκτός δεδομένων USB όπως για παράδειγμα πληροφορίες οθόνης HDMI και Display Port. Επί της ουσίας αν θέλαμε να μαντέψουμε με ποιον τύπο καλωδίου USB θα μπορούσαν να μεταφερθούν τα δεδομένα με USB Type-C βύσματα θα ήταν USB 2.0 !!! Όλα όσα λοιπόν Audio Interfaces της Focusrite περιλαμβάνουν USB Type-C όπως για παράδειγμα οι νέες 3rd Gen Scarlett ή Clarett USB μπορούν χωρίς κανένα πρόβλημα να συνδεθούν με υπολογιστικά συστήματα που χρησιμοποιούν USB 2.0 θύρες και πρωτόκολλο μεταφοράς δεδομένων αρκεί να έχετε προμηθευτεί το κατάλληλο καλώδιο. Η Focusrite παρεμπιπτόντως περιλαμβάνει με κάθε Interface της ένα τέτοιο καλώδιο USB to USB Type-C για εύκολη σύνδεση. Εν Κατακλείδι Ελπίζουμε με τις πιο πάνω πληροφορίες να δώσαμε κάποιες απαντήσεις που αφορούν το πρωτόκολλο USB. Από την μία η ασυμβατότητα του USB 3x. και από την άλλη τα μηδενικά πρακτικά οφέλη με ζητήματα round – trip latency όσον αφορά την μετάδοση δεδομένων ήχου, το πρωτόκολλο USB 2.0 παραμένει η πιο αποδοτική επιλογή όσον αφορά τα USB Audio Interfaces για επαγγελματικές multichannel ηχογραφήσεις κτλ. Παρόλα αυτά η Focusrite έχει προχωρήσει και σε νέα πρωτόκολλα ψηφιακής μεταφοράς δεδομένων ήχου όπως το Thunderbolt με την Clarett Series και για μεγάλα Έργα, Studios, Live Touring, Post Production με το πρωτόκολλο DANTE (Ethernet Audio) με την σειρά Audio – over IP Interfaces που ακούει στο όνομα REDNET. Δείτε όλη τη σειρά Clarett εδώ! Δείτε όλη τη σειρά Scarlett εδώ!

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80 κρέμασα τα γάντια μου από τα live. Αφορμή το καθημερινό ξενύχτι, το ποτό κι η κούραση. Εξ άλλου είχα αρχίσει να γέρνω αριστερά από τα κιλά της Les Paul και εκτός αυτού ποτέ δεν παίζονταν τα κομμάτια μας όπως τα φανταζόμουν ενώ τα απογεύματα είχα αρχίσει να πειραματίζομαι με ένα μικρό Casio αρμόνιο που μου έκανε δώρο η Κική. Αυτό ήταν! Κόλλησα γερά και ξαναβγήκα απο το καβούκι μου μια δεκαετία αργότερα, έχοντας σπαταλήσει άπειρες νύχτες και Σαββατοκύριακα προγραμματίζοντας synthesizer και ντραμοκούτια, παίζοντας μπάσα, κιθάρες και ότι όργανο βρισκόταν πρόχειρο, προσπαθώντας να ενορχηστρώσω το τέλειο background για τις μουσικές μου διαστροφές. Κι ας μην τις άκουγε κανείς. Εγώ διασκέδαζα! Μόνος αλλά πάντα στην ώρα μου για την “πρόβα” και χωρίς αντιρρήσεις από τον “μπασίστα”. Μεγάλο χάσιμο χρόνου για πολλούς αλλά δεν θ’ άλλαζα με τίποτα την απόλαυση που ένοιωθα όταν πετύχαινε το ζητούμενο. I did it my way! Και συνεχίζω... τριάντα χρόνια αργότερα όπου πολλά έχουν αλλάξει προς το αρτιότερο, το ευκολότερο και το φτηνότερο. Μακάρι να είχα τα εργαλεία του σήμερα, τότε. Αλλά ποιός τα είχε; Και κυρίως πόσα θα ήξερα, αφού θέλοντας και μη συνυπήρξα στην επανάσταση του Home recording και παρακολούθησα το κάθε βήμα των εξελίξεων καθημερινά και όχι από βιβλίο; Λίγη Ιστορία Πριν τον πολυκάναλο τρόπο ηχογράφησης, η εγγραφή της μουσικής ήταν μια αποτύπωση ενός performance σε ταινία. Οι μουσικοί μαζεύονταν σε ένα στούντιο ηχογράφησης, έτρεχε η ταινία και έγραφε την συγκεκριμένη εκτέλεση μαζί με κάθε απρόοπτο. Παρά το γεγονός ότι πολλοί θα πουν πως είναι η πιό ειλικρινής και πιστή διαδικασία εκτέλεσης, πρόκειται για μια μέθοδο ηχογράφησης με περιορισμούς. Εαν κάποιος μουσικός του συνόλου κάνει ένα μικρό λάθος, αυτό αποτυπώνεται στην ηχογράφηση. Προβλήματα και αδυναμίες στη διαδικασία επίσης, όπως η άνιση στάθμη μεταξύ οργάνων και φωνών καταγράφονται μόνιμα. Με την εμφάνιση της πολυκάναλης ηχογράφησης οι παραγωγοί απέκτησαν άμεσο έλεγχο σε συγκεκριμένα μέρη της εκτέλεσης. Αν μια φωνή φαλτσάρει ή ένα όργανο κάνει λάθος, το συγκεκριμένο κανάλι που ηχογραφήθηκε αυτό το όργανο, μπορεί να ξαναγραφτεί χωρίς να επηρεάσει τα υπόλοιπα όργανα. Με αυτό τον τρόπο ηχογραφείται το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας σήμερα. Την δεκαετία του 50, ο κιθαρίστας και εφευρέτης Les Paul πρωτοεφάρμοσε την πολυκάναλη διαδικασία, χρησιμοποιώντας μαγνητική ταινία 1 ίντσας σε ένα οκτακάναλο μαγνητόφωνο Ampex για να γράψει σε παράλληλα κανάλια ή επίπεδα τη μουσική του. Ηταν μια επαναστατική εξέλιξη στην βιομηχανία της φωνογράφησης (όπως λεγόταν τότε), αυτή που θα καθόριζε την καλλιτεχνική απελευθέρωση των μουσικών την επόμενη δεκαετία. Στα 60’ς οι Beatles με τις επαναστατικές ηχογραφήσεις τους προώθησαν τις εξελίξεις στην τεχνολογία της πολυκάναλης ηχογράφησης. Υπο την καθοδήγηση του παραγωγού τους George Martin, η χρήση των πολυκάναλων εγγραφέων από το δικάναλη ηχογράφηση του "Please, Please Me" μέχρι την οχτακάναλη του "Abbey Road" επέβαλε τον τρόπο που θα γραφόταν μελλοντικά η μουσική. Φυσικά όλοι πλέον ξέρουμε την εποχή των δεινοσαύρων που ακολούθησε στην δεκαετία του 70, με τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα να κάνουν χρήση της τεχνολογίας αυτής, που στο απόγειο της αναλογικής ηχογράφησης έφτασε στα 24-κάναλα μαγνητόφωνα σε μέγεθος ψυγείου. Οι δεινόσαυροι “έκλειναν” τα πανάκριβα στούντιο με τους μήνες για να γράψουν ένα άλμπουμ. Ολο αυτό είχε ένα κόστος σοβαρό που το πλήρωναν μόνο όσοι είχαν υπογράψει συμβόλαιο με πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία. Ο τρόπος αυτός έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μουσική της εποχής αφού τα σημαντικότερα συγκροτήματα δούλευαν περισσότερο με την τεχνική των στούντιο παρά σαν live performers. Η ηχογραφημένη μουσική έγινε ένα είδος τέχνης όπου ο ηχητικός πειραματισμός αποχαλινώθηκε, πολλές φορές δημιουργώντας αποτελέσματα που ήταν αδύνατο να επαναληφθούν επι σκηνής. Κλασσικό παράδειγμα το “A night at the Opera” των Queen. Αν για τα μεγάλα συγκροτήματα αυτό σήμαινε δημιουργική ελευθερία, για τους σόλο μουσικούς ήταν αποκάλυψη. Ο Stevie Wonder για παράδειγμα που έπαιζε πολλά όργανα, μπόρεσε να συνθέσει και να ηχογραφήσει δίσκους όπου τραγουδούσε και έπαιζε αν όχι όλα, τα περισσότερα όργανα μόνος του. Προς το τέλος της δεκαετίας εμφανίστηκαν τα πρώτα 4-κάναλα μπομπινόφωνα στενής ταινίας και αμέσως μετά τα κασετόφωνα από τις Tascam και Fostex με ενσωματωμένους μείκτες, που επέτρεψαν στους κοινούς θνητούς να γράφουν στο σπίτι τους, αφού το κόστος ήταν πλέον προσιτό. Για τον “ηλεκτρονικό” μουσικό το έτος Μηδέν ήταν το 1982 όταν παρουσιάστηκε το MIDI (Musical Instrument Digital Interface) ένα ανοιχτό πρωτόκολλο σύνδεσης μηχανημάτων και synthesizer. Λόγω των περιορισμών χρόνου στις στενές ταινίες που έπαιζαν στις διπλάσιες ταχύτητες για ν’ ανταπεξέλθουν στα προβλήματα ποιότητας του format και των λίγων σχετικά καναλιών, η ενορχήστρωση με τον συνδυασμό synthesizer που έπαιζαν ταυτόχρονα και σύγχρονα λόγω MIDI, είχε μεγάλο αντίκτυπο στην μουσική του 80, κυρίως στην “φτωχότερη” Ευρώπη όπου το home recording άρχισε να αναπτύσσεται. Ο άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος των 80’ς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις προδιαγραφές ενορχήστρωσης, καθώς όλοι πειραματίζονταν με ότι “μαραφέτι” κυκλοφορούσε τότε χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Σε γεννήτριες ήχου ή και εφέ. Απο την Αμερική γεννήθηκε ο ήχος του hip-hop και rap από άτομα που είχαν στη διάθεση τους τέτοια προσιτά εργαλεία που ναι μεν επέτρεπαν τη σύνθεση, ταυτόχρονα όμως οδηγούσαν σε επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, κυρίως από το γεγονός ότι ήταν αυτοδίδακτοι μουσικοί περιορισμένων δυνατοτήτων στην ανάπτυξη αρμονίας. Ετσι δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα με βάση ρυθμούς από drum machines, που πάνω του στήθηκε η σημερινή σκηνή του R&B και του House. Στα μέσα του 90 εμφανίστηκαν τα digital hard disk recorder (μηχανήματα εγγραφής σε σκληρό δίσκο) και παράλληλα η ψηφιακή πολυκάναλη ηχογράφηση αναπόφευκτα πέρασε στον υπολογιστή με δυνατότητες που ήταν στη σφαίρα της φαντασίας για όσους είχαν ξεκινήσει την πολυκάναλη εγγραφή και το home recording. Και ήρθαμε στο σήμερα όπου στην άκρη της κρεβατοκάμαρας πάνω στο γραφείο υπάρχει ένας υπολογιστής με οθόνη και ηχεία. Το ιδανικό περιβάλλον για τις πιό εμπνευσμένες στιγμές του καθενός.