Όταν είσαι 16 χρονών, ‘επαναστατημένος’, ‘ψαγμένος’, ‘ροκάς’ και δε συμμαζεύεται, και τρως τη σφαλιάρα της Γλυκιάς Συμμορίας στο σινεμά της γειτονιάς σου, είναι βέβαιο ότι η αυτή σφαλιάρα θα πονάει για πάντα.
Ο Αργύρης, με το παπούτσι που είναι “ό,τι πρέπει για κλωτσιές”, και τα άλλα τρία γλυκά καθίκια της ταινίας, είναι μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας εδώ και τριανταφεύγα χρόνια.
Ο Τάκης Μόσχος που τον ζωντάνεψε μας άφησε χθές.
Και πάλι χθες, ο εκλεκτός συνάδελφος και αγαπημένος φίλος Σπύρος/pipityri βρήκε τη στιγμή - o παπάρας - να μου στείλει το δικό του tribute, με τον τρόπο που ξέρει.
Ήταν μόλις είχα ξαναδεί την ταινία για εκατοστή φορά, φορτισμένος, με ένα φλασκί ουίσκι στο χέρι και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα.
Τι; Κλισέ; Μελοδραματικό; Φυσικά. Γι’ αυτό λέγονται προσωπικοί μύθοι.
Της αφήνει το χέρι."Το μάθημα τελείωσε. Μπορείς να πηγαίνεις".
Κυρίες και κύριοι, Μάθημα Ανατομίας.