Αναζήτηση στην κοινότητα

“Whatever you now find weird, ugly, uncomfortable and nasty about a new medium will surely become its signature. CD distortion, the jitteriness of digital video, the crap sound of 8-bit - all of these will be cherished and emulated as soon as they can be avoided. It’s the sound of failure: so much modern art is the sound of things going out of control, of a medium pushing to its limits and breaking apart. The distorted guitar sound is the sound of something too loud for the medium supposed to carry it. The blues singer with the cracked voice is the sound of an emotional cry too powerful for the throat that releases it. The excitement of grainy film, of bleached-out black and white, is the excitement of witnessing events too momentous for the medium assigned to record them.” A Year with Swollen Appendices Originally published: September 5, 1996 Brian Eno. Μετάφραση google, «Οτιδήποτε τώρα βρίσκετε περίεργο, άσχημο, άβολο και δυσάρεστο σε ένα νέο μέσο, σίγουρα θα γίνει η υπογραφή του. Η παραμόρφωση του CD, η ταραχή του ψηφιακού βίντεο, ο χάλια ήχος των 8 bit - όλα αυτά θα αγαπηθούν και θα εξομοιωθούν μόλις μπορέσουν να αποφευχθούν. Είναι ο ήχος της αποτυχίας: τόσο πολύ η μοντέρνα τέχνη είναι ο ήχος των πραγμάτων που ξεφεύγουν από τον έλεγχο, ενός μέσου που φτάνει στα όριά του και διαλύεται. Ο παραμορφωμένος ήχος της κιθάρας είναι ο ήχος από κάτι πολύ δυνατό για το μέσο που υποτίθεται ότι μπορεί να το μεταφέρει. Η τραγουδίστρια των μπλουζ με τη ραγισμένη φωνή είναι ο ήχος μιας συναισθηματικής κραυγής πολύ δυνατής για τον λαιμό που την απελευθερώνει. Ο ενθουσιασμός του κοκκώδους φιλμ, του ξεθοριασμένου ασπρόμαυρου, είναι ο ενθουσιασμός της παρακολούθησης γεγονότων πολύ σημαντικών για το μέσο που έχει ανατεθεί να τα καταγράψει».