Ως μέλος μπάντας που παίζουμε διασκευές και ενίοτε βγάζουμε και το σούπερ μάρκετ μας, θα πω το εξής.
Υπάρχουν κομμάτια που σηκώνουν διασκευή και άλλα που δεν σηκώνουν, για παράδειγμα ένα κομμάτι που δύσκολα πειράζεις το σόλο, είναι το Broken Heart των White Lion, τι να πειράξεις εκεί...
Υπάρχουν όμως και κομμάτια που μπορείς να τα ξεσκίσεις και να τους αλλάξεις το σόλο και να το κάνεις απο 5 λεπτά 10 το κομμάτι και να το τζαμάρεις κλπ κλπ (βλ. Radar Love, Sympathy For The Devil, Rock Bottom και χίλια άλλα)
Δεν έιναι κακό να προσθαφαιρέις μέρη στο κόμμάτι, αρκεί να το κάνεις καλά και όχι να παίζεις σε κομμάτι Μι σόλο στη Φά και ο μπασίστας να είναι στο Ρε ;D ;D ;D
Εκεί βοηθάει η θεωρία και η Αρμονία, είτε αυτή κτείθηκε μέσω ωδείου, είτε αυτοδίδακτα.
Τα περί μουσικών ωδείου, τα έχω ακούσει ένα εκατομύριο φορές και σίγουρα δεν είναι κουβέντα για να σπάει κάποιος πλάκα. Το πρόβλημα όμως, δεν βρίσκεται στα παιδια που πάνε ωδείο και τρώνε 6-7-8 ώρες μελέτης για 15 χρόνια, βρίσκεται στους καθηγητές.
Αυτοί βάζουν παροπίδες στα παιδιά, αυτοί τους ανεβάζουν τη μύτη στο θεό, αυτοί προσπαθούν να τους προσάψουν κάποια ανωτερώτητα ένατντι των υπολοίπων (αυτοδίδακτων) για να τους κρατήσουν κοντά τους και να συνεχίζει να πέφτει το παραδάκι. Ξέρω ακούγεται too much, αλλά εντάξει ήμαστε μέσα στα πράγματα και όλοι λίγο πολύ ξέρουμε τι παίζετε, σωστά?
Βέβαια και ευτηχώς, δεν είναι όλοι έτσι, υπάρχουν και πιο ανοιχτόμυαλοι που δίνουν ελευθερίες στα παιδια, δεν τα κονσερβοποιούν και παράληλα τους δίνουν και τις σωστές βάσεις.
Πίσω στο θέμα των διασκευών, θέλω να συμπληρώσω κάτι. Έχω ακούσει διασκευές (και για λόγους αποφυγής "πολέμου" δεν θα ονομάσω τραγούδια και καλλιτέχνες) που είναι καλύτερες και απο τα πρωτότυπα.
Του τέστιν, δεν είναι κακό να γίνονται διασκευές, αρκει να γίνονται σωστά και εύηχα.