WilliamSats

Ημ/νία: 21:35 - 08/04/10 Εισαγωγή: Τί είναι τελικά ο Μαγνήτης; Ένας πλήρης οδηγός για κάθε είδος μαγνήτη κιθάρας και μπάσσου. Η όλη ιδέα του να γράψω ένα άρθρο που αφορά τους μαγνήτες, είναι για να κατανοήσουν όλοι, νέοι και παλιοί, όχι για το τί ήχο έχει εκείνος ο Seymour Duncan ή ο τάδε DiMarzio, αλλά για έχουν μία εικόνα του πως διαμορφώνεται ο ήχος του οργάνου τους, μέσα απ’αυτό το μικρό κουτάκι με τις εξοχές που ονομάζεται μαγνήτης. Μαγνήτες Ηλεκτρική Κιθάρας Και Μπάσσου Η αρχή λειτουργίας ενός μαγνήτη είναι η μετατροπή των μηχανικών δονήσεων απ’τις χορδές, σε ηλεκτρικό σήμα το οποίο ενισχύεται έπειτα απο ένα ενισχυτή. Ένας μαγνήτης κιθάρας ή μπάσσου κλπ, αποτελείται από έναν μαγνήτη (όπως ένα AlNiCo ΙΙ, AlNiCo V, Ceramic κλπ), που τυλίγεται σε πηνίο, με μερικές χιλιάδες στροφές, από ένα λεπτό σμαλτωμένο καλώδιο χαλκού (οι τύποι καλωδίου και οι διατομές αυτών συμβάλλουν επίσης στο ηχητικό αποτέλεσμα και έχει να κάνει με τα υλικά που χρησημοποιεί η κάθε εταιρία). Ένας μαγνήτης τοποθετείται στο σώμα του οργάνου σε διαφορετικές θέσεις (Γέφυρα- Bridge, Μέση-Middle, Μπράτσο-Neck). Η δόνηση των χορδών διαμορφώνει τη μαγνητική ροή (flux) που μέσα απ’το πηνίο προκαλεί ένα εναλλασσόμενο ρεύμα. Η τάση εξόδου των μαγνητών ποικίλλει από περίπου 100mV μέχρι και πάνω απο 1V για μερικούς μαγνήτες υψηλής εξόδου (High Output ή Hot Pickups), οι οποίοι επιτυγχάνουν αυτό με τη χρήση πολύ ισχυρών μαγνητών, δημιουργώντας κατά συνέπεια περισσότερη ροή και με αυτόν τον τρόπο περισσότερη έξοδο. Αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα μερικές φορές στον τελικό ήχο, επειδή το τράβηγμα των μαγνητών στις χορδές μπορεί να προκαλέσει προβλήματα με την ρύθμιση του οργάνου (intonation) καθώς επίσης και να “μπουκώσει” τον ήχο ή και να μειώσει το κράτημα (sustain). Επίσης μεγάλης εξόδου μαγνήτες παράγονται με το να έχουν περισσότερες στροφές του καλωδίου για να αυξήσουν την τάση που παράγεται από τις χορδές. Εντούτοις, αυτό αυξάνει την σύνθετη αντίσταση εξόδου των μαγνητών, με αποτέλεσμα να έχουν επιπτώσεις στις υψηλές συχνότητες, εάν δεν συνδεθεί σε κατάληλο για τον κάθε μαγνήτη (κιθάρας, μπάσσου κλπ) ενισχυτή, προενισχυτή DI κλπ (εξού και η ύπαρξη διαφορετικών ενισχυτών-προενισχυτών για κάθε όργανο). Οι μαγνήτες μεταξύ άλλων αποτελούνται και απο τους πόλους (polepieces) ή ράγες (rails βλ, hot rails κλπ) ή διπλούς πόλους (double/dual polepieces). Τα polepiece πρέπει να είναι ευθηγραμμισμένα τέλεια με τις χορδές, αλλιώς ο ήχος θα είναι ασθενές δεδομένου ότι ο μαγνήτης θα έπαιρνε μόνο ένα μέρος της παλμικής ενέργειας της χορδής. Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν οι μαγνήτες διπλών πόλων (polepieces), που βρίσκουμε σε μαγνήτες μπάσσου(Jazz Bass, P-Bass μαγνήτες) κυρίως, αλλά και σε μερικούς κιθάρας (βλ, carvin πχ). Στην περίπτωση μαγνητών με ράγες (rails) αρκεί οι ράγες να καλύπτουν όλες τις χορδές με ίσες αποστάσεις στην πρώτη και τελευταία χορδή. Επίσης υπάρχουν και μαγνήτες με ρυθμιζόμενα polepieces, όπου εκεί μπορούμε να ρυθμίσουμε την ένταση εξόδου της κάθε χορδής ξεχωριστά (ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας), ώστε να επιτύχουμε μία τέλεια ισσοροποία ανάμεσα σε όλες τις χορδές. Ο ήχος του μαγνήτης καθορίζεται απο τους εξής παράγοντες: Α. Το είδος του καλωδίου (περιεκτικότητα σε οξυγόνο στο κράμα του χαλκού και διατομή (ειδική αντίσταση) του καλωδίου) Β. Το είδος του μαγνήτη (Alnico I, Alnico II, Alnico V, Ceramic, Samarium Cobalt κλπ) Γ. Τον αριθμό περιελίξεων του πηνίου Δ. Η συσκευασία του μαγνήτη (πλαστικό, επιχρωμιομένος ή επιχρυσομένος χαλκός, αλουμίνιο, ξύλο κλπ) Ε.Το υλικό και το πάχος των Polepieces. Υλικά Μαγνητών Και Ιδιότητες Alnico IΙ = Σε σχέση με SCN και Alnico I (θα δούμε παρακάτω) τραβάει λιγότερο τις χορδές, αλλά έχει γρήγορη ροή, γλυκό ήχο και αρκετό sustain. Alnico V = Τους προτείδαμε στους πρώτους P-90, D’Armond και Gretsch. Χαρακτηριστικό τους η μέτρια ροή και ο στρογγυλός ήχος. Ceramic = Υψηλότερη ροή απ’τους Alnico V, χαμηλότερη όμως απο Alnico I και SCN, πιο σκληρός ήχος απο τους προηγούμενους με αρκετό attack. SCN Samarium Cobalt = Υψηλής ροής και σχεδόν διπλάσιου πεδίου σε σχέση με το μέγεθος του, μαγνήτης που μπορεί κάνει έναν μονό μαγνήτη να ακούγεται σαν διπλός, έχει vintage χαρακτήρα στον ήχο του και καλό sustain. O Alnico I είναι πολύ κοντά στον SCN (ηχητικά), αλλά ο SCN είναι πιο δύσκολος (και επικίνδυνος) στην κατασκευή του και πιο ευαίθητος, καθός είναι επιρεπής στα χτυπήματα. Το ταίριασμα των μαγνητών με τα ξύλα έχει να κάνει με τα γούστα του καθενός, αν και προσωπικά δεν θα επέλεγα ένα πρίμο μαγνήτη για μία κιθάρα με Ash, εκτός και αν ήμουν ο Jeff Beck . Οι περιελίξεις έχουν να κάνουν με τη συνολική αντίσταση και κατ’επέκταση με την ένταση του μαγνήτη, σε αυτό συμβάλει και η διατομή (βλ. Ειδική αντίσταση) του καλωδίου. Η περιεκτικότητα οξυγόνου στο κράμα του καλωδίου χαλκού είναι κατ’εμέ αμελητέα (λιγότερο απο 4%), αλλά οι εταιρίες κρίνουν σημαντικό να το αναφέρουν, έτσι το ανέφερα και εγώ. Η συσκευασία ή καπάκι ή βάση του μαγνήτη διαμορφώνει τον ήχο ως εξής: Πιο σκληρά μέταλλα δίνουν πιο πρίμο ήχο και διευρήνουν το πεδίο του μαγνήτη, πιο μαλακά μέταλλα, δίνουν πιο μπάσσο και γλυκό ήχο. Πάντως οι επιλογές είναι πολλές (μαγνήτες-καπάκια, μαγνήτες-ξύλα κλπ), αλλά η απόφαση για τον ήχο είναι κάτι πολύ προσωπικό. Επίσης ο τελικός ήχος απο ένα μαγνήτη καθορίζεται και απο τα υπόλοιπα μέρη του κυκλώματος, όπως ποτενσιόμετρα, πυκνωτές, αντιστάσεις κλπ. Τα είδη των μαγνητών: Α. Μονός μαγνήτης (Single Coil). Αποτελείτε απο ένα πηνίο και έχει ως χαρακτηριστικά τον καθαρό ήχο μέτριας εξόδου, αλλά με θόρυβο που προκαλείτε συνήθος απο την χαμηλή συνολική του αντίσταση σε συνδιασμό με εξωτερικούς παράγοντες όπως, ραδιοσήματα, θερμικές λάμπες και φθορισμού, οθόνες-τηλεοράσεις καθοδικού σωλήνα (CRT), ύπαρξη συνδεδεμένων συσκευών στην ίδια γραμμή παροχής του ενισχυτή όπως ψυγεία, μετασχηματιστές υψηλής τάσης, φωτιστικά κλπ. Β.Διπλοί μαγνήτες (Humbuckers). Μαγνήτες που αποτελούνται απο δύο πηνία και ξεκίνησαν να φτιάχνονται στα μέσα της δεκαετίας του 50’ απο τον Seth Lover για την Gibson. Το σκεπτικό ήταν αρχικά η εξάλιψη του θορύβου που υπήρχε μέχρι τότε απ’τους μονούς, αλλά αυτό τους οδήγησε στην κατασκευή μαγνητών μεγαλύτερης εξόδου, αφού τα δύο πηνία ήταν συνδεδεμένα σε σειρά, άρα είχαν και μεγαλύτερη συνολική αντίσταση. Επίσης λόγο μεγέθους το μαγνητικό πεδίο ήταν διπλάσιο των μονών. Χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ο πιο παχύς ήχος, η μεγάλη έξοδος, η ελλειψη θορύβων και η μεγαλύτερη (σε σχέση με τους μονούς) ευαισθησία τους (sensitivity). Γ. Διπλοί Σε Μέγεθος Μονών (Stack Humbuckers). Αυτοί οι μαγνήτες φτιάχτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 70’, για να δώσουν λύση στις κιθάρες με μονούς μαγνήτες που είχαν θορύβους. Το αποτέλεσμα ήταν-είναι ένας αθόρυβος μαγνήτης με ήχο πολύ κοντά στους μονούς αλλά με την ησυχία του διπλού. Αρχικά οι πρώτοι stacked humbuckers είχαν πρόβλημα στο σήμα εξόδου, κάτι που όμως δεν υπάρχει σήμερα, μιας και οι τεχινκές και τα υλικά κατασκευής έχουν εξελιχθεί κατά πολύ απο τότε. Σ.Σ: Λόγο της διπλής καλωδίωσης των Διπλών (Humbucker) και των Διπλών σε μέγεθος μονού (Stack Humbucker), υπάρχουν επιπλέων συνδιασμοί συνδεσης, όπως σε σειρά, παράληλα, διχωρισμός πηνίων (coil split) κλπ. Δ. Ενεργοί Μαγνήτες (Active Pickups). Αρχικά ήρθαν και αυτοί ως εναλλακτική λύση των stacked humbuckers και του προβλήματος εξόδου που είχαν, στην δεκαετία του 70’. Η ιδέα ήταν παρόμοια, αλλά με την ενσωμάτωση ένος προενισχυτή μέσα στον μαγνήτη και η απαραίτητη χρήση μπαταρίας για την τροφοδωσία έθεσαν νέα στάνταρ στην αγορά των μαγνητών. Χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ο σχεδόν μηδενικός θόρυβος, η πολύ μεγάλη έξοδος και ευαισθησία τους. Ε.Lipstick (κραγιόν). Εμφανίστηκαν κάπου στα μέσα των 50’s απ’την Danelectro. Η ονομασία τους έχει βάση, καθός όντως συσκευάζονταν μέσα σε άδια σωληνάρια απο κραγιόν. Κατασκευαστηκά διαφέρουν στο οτι το πηνίο είναι τυλιγμένο απευθείας πάνω στον μαγνήτη χωρίς μπομπίνα για το πηνίο και έπειτα το τύλιγαν με μία πλαστική ταινία πριν τον κλείσουν στο...κραγιόν. Ο ήχος τους είναι συνδεδεμένος με το Rockabilly και Surf εκείνης της εποχής, στακάτος, με έμφαση στα μεσσαία και πρίμα, αλλά και με θόρυβο καθώς ήταν άλλη μία υπλοποίηση μονού. ΣΤ. Soapbar. Στην ουσία, οι πρώτοι μονοί μαγνήτες που έχουν κατασκευαστεί μαζικά (βλ. Charlie Christian), κάπου στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’40 απο την Vox και την Gibson. Κατασκευαστικά, το πηνιό είναι τυλιγμένο σε πιο ευρία διάταξη (wide) για να καλύπτει μεγαλύτερη επιφάνεια το μαγνητικό πεδίο με τα κλασσικά polepieces να φαίνονται στην επιφάνεια του. Ηχητικά ένας ήχος πιο παχύς απο ένα μονό, αλλά με το attack και...το θόρυβο του μονού. Αργότερα εμφανίστηκαν και υλοποιήσεις διπλών soapbar που εξάλειψαν το πρόβλημα των θορύβων, αλλά δίνοντας και ένα άλλο, πιο παχύ χαρακτήρα στον ήχο τους. Ζ. Z-Coil Pickups. Ήταν εφεύρεση του Leo Fender και του George Fullerton, που χρησημοποίησηαν για τις κιθάρες τους (G&L Guitars), η ιδέα ήταν ένα μεγάλο πηνίο (σχεδόν διπλού) με τα polepieces να είναι χωρισμένα σε 2 μέρη ανα τρείς χορδές. Αργότερα προστέθηκαν ρυμθιζόμενα polepiece και ονομάστηκαν MFD Z-Coil Pickups. Ήχος με αρκετές ιδιαιτερότητες είδικά στα μπάσσα και με πιο μαλακά μεσσαία και πρίμα. Λόγο σχήματος (Ζ) και των ρυθμιζόμενων polepieces, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη ρύθμιση για ένα σωστό ηχητικό αποτέλεσμα. Να σημειώσω για όλα τα παραπάνω είδη μαγνητών, οτι σήμερα είναι δυνατόν να βρούμε και σε συνδιασμούς των βασικών ειδών σε ένα, όπως για παράδειγμα ένας Hot-Rails + Soapbar = P-Rails (Seymour Duncan) κ.α. Πιεζοκρύσταλλοι (Piezo Crystal) ή Πιεζοηλεκτρικοί Μετατροπείς (Piezo-electric Transducer) Ήρθε η σειρά των Πιεζοκρύσταλλων. Προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο αναλυτικά μπορώ για να καλύψω κάθε απορία. Αν έχω παραλείψει κάτι, παρακαλώ να μου το πείτε. (αν έφυγε και κανένα ορθογραφικό, mods ορμάτε γιατί δεν έχω Ελληνικό ορθογράφο στα Office, είναι δώρο απο εξωτερικό) Αυτοί οι μετατροπείς ονομάστηκαν έτσι (piezo απ'το Ελληνικό Πίεση, πιέζω) λόγο τις ιδιότητας να μετατρέπουν τον συνδιασμό μηχανικής κίνησης και άσκηση πίεσης σε ήχο. Ανάλογα με την πίεση που ασκείτε, παράγεται και ανάλογη τάση. Ο συχνοτικός συντονισμός σε συνδιασμό με την τάση είναι αυτό που κάνει τις νότες να ξεχωρίζουν, αλλά και να αυξομειώνουν την ένταση, ανάλογα με τον τρόπο που παίζουμε (δάχτυλα, δυνατά με πένα, χαλαρά με πένα κλπ) Αν και τα πρώτα δείγματα πιεζοηλεκτρικού μετατροπέα, μας πάνε πίσω στον Graham Bell και μετά στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, εν τούτοις η χρήση τους στη μουσική ήρθε περίπου στα μέσα της δεκατίας του ’50. Οι πρώτες μορφές πιεζοκρύσταλλου για όργανα ήταν κατασκευασμένοι απ’τον πολύ διαδεδομένο χαλαζία (που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν στην ωρολογοποιία, για να δίνει ρεύμα-κίνηση στα ρολόγια). Η χρήση προενισχυτού για την ενίσχυση του σήματος κρίνεται απαραίτητη, αφου η μικρή τάση εξόδου δεν είναι αρκετή ώστε να οδηγήσει ένα ολοκληρωμένο ή τελικού σταδίου ενισχυτή. Σήμερα στην αγορά θα βρούμε πιεζοκρύσταλλους απο διάφορα υλικά, οπως: Quartz=Είναι ο Χαλαζίας και ανήκει στους κεραμεικούς πιεζοκρύσταλλους. (η shadow κάνει εκτενή χρήση) Gallium Orthophosphate (GaPO4)= Ορθοφωσφορικό Άλας Γαλλίου (αν κάνω λάθος, διορθώστε με παρακαλώ) επίσης κεραμεικός πιεζοκρύσταλλος. Οι κεραμικοί μετατροπείς (transducers), χαρακτηρίζονται απ’τις πολύ υψηλές εντάσεις (πολλές φορές, σε σημείο παραμόρφωσης, αν η ένταση του προενισχυτή είναι στο 10!), αλλά και τα πεντακάθαρα “κρυστάλλινα” πρίμα΄. Berlinite (AIPO4)= Δεν ξέρω πως ακριβώς μεταφράζεται, αλλά είναι μετάλλευμα Αλουμινίου φωσφορικού άλατος (ή κάτι τέτοιο). Lead Zirconate Titanate (Pb Zr0.48 Ti0.52 O3)=Γνωστό και ως Κεραμικό PZT, συνήθος το βρίσκουμε σε κάψες (αλλά και σε under saddle pickups), όπου το ΡΖΤ είναι κλεισμένο ανάμεσα σε δύο πλάκες χαλκού. Είναι απο τα πιο γνωστά υλικά κατασκευής πιεζοκρυστάλλων και βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις εταιρίες. Μέτρια ένταση με πολύ ισσοροπημένο ήχο. Polyvinylidene Fluoride Πλαστικά= Γνωστό και ως Plastic PVDF, έχει μαλακό ήχο, μέτριας έντασης, με έμφαση στα μπάσσα. Polyvinylidene Fluoride Ομοαξονικά Καλώδια = Γνωστό ώς Coaxial PVDF (κάτι σαν τους αισθητήρες που χρησημοποιούν κάτω απ’την άσφαλτο στην F1 για την καταγρφή ταχύτητας κλπ). Θα το βρούμε περισσότερο σε μαγνήτες ηλεκτρο-κλασσικής κιθάρας, λόγο της υψηλής ευαισθησίας του. Σε ακουστικές κιθάρες προσφέρει υψηλές εντάσεις και πεντακάθαρα μεσσαία που δεν παραμορφώνουν. Οι δύο τύποι PVDF είναι οι πιο διαδεδομένοι για τοποθέτηση κάτω απ’τη γέφυρα (undersaddle pickups) με το Coaxial να υπερέχει, λόγο απλότητας στην κατασκευή, ενώ το Plastic PVDF να είναι πιο εύκολο στην τοποθέτηση, αφού είναι τόσο λεπτό (βλ. Fishman Nanoflex πχ), που το κοκαλάκι στη γέφυρα δεν χρειάζεται τίποτε άλλα παρά ένα μικρό τρίψιμο σε γυαλόχαρτο (1/2 χιλ περίπου ή και λιγότερο). Τοποθέτηση Πιεζοκρύσταλλου. Σε περίπτωση που χρειαστεί να τοποθετήσουμε μόνοι μας ένα πιεζοκρύσταλλο, θα πρέπει να προσέξουμε και να κάνουμε τα εξής: 1, Ο πιεζοκρύσταλλος θα πρέπει να έχει τέλεια εφαρμογή με τη γέφυρα, ώστε να ασκείτε πίεση ομοιόμορφα σε όλο τον κρύσταλλο, αλλιώς θα έχουμε διαφορές στις εντάσεις μεταξύ των χορδών. 2, Επειδή ενδέχεται να αλλάξει το ύψος της γέφυρας λόγο του πιεζοκρύσταλλου τρίβουμε το κοκαλάκι (όσο χρειαστεί ή θέλουμε) με γυαλόχαρτο 220-260 grid τοποθετημένο σε απόλυτα επίπεδη επιφάνεια, έπειτα τρίβουμε σε 400άρι για να λειάνουμε τη βάση. 3, Προσέχουμε την τρύπα που θα περνάει το καλώδιο κάτω απ’τη γέφυρα, να είναι σε σωστό σημείο ώστε να μήν σπρώχνει τον πιεζοκρύσταλλο προς τα πάνω, αλλά και να μην κάνει λακούβα σε εκείνο το σημείο. 4, Εάν λόγο λεπτότητας, ο πιεζοκρύσταλλος έχει περιθώριο στα πλαινά σφηνώνουμε με φλούδα ξύλου (χωρίς κόλλα), μπρος και πίσω με ίσα μέρη και πιο χαμηλά απ’το σημείο επαφής με τον πιεζοκρύσταλλο, ώστε να τον έχουμε στο κέντρο. 5, Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε μεταλλικά εργαλία πάνω στον πιεζοκρύσταλλο ειδικά αν είναι πλαστικό PVDF (ταινία) ή ομοαξονικά PVDF (coaxial). 6, Σε περίπτωση που θέλουμε να κολλήσουμε τον πιεζοκρύσταλλο απευθείας στο βύσμα εξόδου, το μπλεντάζ (πολύκλωνο εξωτερικό) είναι στη γείωση ενώ το tip (κέντρο) πάει στον πόλο. Σε άλλες περιπτώσεις μαύρου-κόκκινου καλωδίου, το μαύρο πάει στη γείωση(-) και το κόκκινο στον πόλο (+). Τέλος, επειδή η θερμοκρασία περνάει μέσα απ’το καλώδιο, καλό θα ήταν να μην παραζεστένουμε το καλώδιο κατά την κόλληση, ειδικά σε πλαστικούς PVDF. Οι Προενισχύσεις. On Board Προενισχυτές: Είναι αυτοί που βρίσκονται τοποθετημένοι πάνω στο σώμα (ή τους τοποθετούμε εμείς) και λειτουργούν με μπαταρία. Στο εμπόρειο υπάρχουν δεκάδες διαφορετικές on board προενισχύσεις για πιεζοκρύσταλλους. Από πολύ απλούς, που έχουν ένα Volume και ένα Tone, μέχρι και λαμπάτους (βλ. Takamine Cool Tube) ή και με ενσωματομένα εφφέ και κουρδηστήρια. Κάποιες εταιρίες δίνουν επιπλέον και συμμετρικό (balanced) σήμα στην έξοδο μέσω ενός XLR Jack και ενσωματομένου DI στην προενίσχυση (κάτι που βρίσκουμε συνήθος στις out board). Out Board ή Πετάλια-πεταλιέρες: Είναι (εμφανισιακά τουλάχιστον) σαν τις πεταλιέρες της ηλ.κιθάρας (ή μπάσσου) ή σε μορφή πεταλιού και τεχνικά δεν διαφέρουν απ’τις on board, αλλά η χρήση τους είναι συχνή σε όργανα που έχει τοποθετηθεί πιεζοκρύσταλλος που δεν προυπήρχε στο όργανο και δεν θέλουμε να το τρυπήσουμε για on board προενίσχυση. Cable Preamps – Καλώδια Με Προενισχυση: Υπάρχουν λίγα και μετρημένα στο εμπόριο και είναι ένα καλώδιο που κάπου στη μέση (συνήθως) έχει ένα μικρό προενισχυτή, παρόμοιο με τους on board. Και σε αυτή την περίπτωση λειτουργούν με μπαταρία. MIDI Μαγνήτες. Αν και σύγχρονο κιθαριστικό αξεσουάρ, ο MIDI μαγνήτης δεν είναι μία καινούργια ιδέα, αλλά ένα εγχείρημα που πάει πολύ πιο πίσω απ’όσο πιστεύουμε. Οι πρώτες προσπάθιες έγινα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 απ’την Ovation και αργότερα απο την Roland, Hagstrom, Casio και άλλες πολλές. Η πρώτη υλοποίηση δεν διαφέρει σαν ιδέα με τους σημερινούς, αφού βασίστηκε στην κατασκευή ενός μαγνήτη, με ξεχωριστά πηνία για κάθε χορδή απ’οπου και θα γίνετε ο διαχωρισμός των χορδών. Τεχνικά ο MIDI μαγνήτης, αποτελείται απο ξεχωριστά πηνία για κάθε χορδή, πχ 6 ή 7 για κιθάρα, 4 ή 5 για μπάσσο κλπ. Το κάθε πηνίο στέλνει ξεχωριστά το σήμα του σε ένα κύκλωμα προενίσχυσης με ενσωματομένο sensitive controller (για bendings, tremolo dives κλπ) και αυτό με τη σειρά του πηγαίνει στην έξοδο, όπου και συνδέεται το εκάστοτε MIDI synth που έχει και τους ήχους. Εδώ πρέπει να σημειώσω οτι ο MIDI μαγνήτης δεν στέλνει MIDI εντολές και δεν είναι απο μόνος του MIDI Controller (με εξαίρεση τον μαγνήτη της SHADOW SH-075 οπου λειτουργεί ως controller και μπορεί να συνδεθεί σε οποιοδήποτε synthy, ακόμα και σε πλήκτρα ή απ’ευθείας MIDI IN σε υπολογιστή), η μετατροπή του σήματος γίνετε απο τα Synthys, αναλύοντας το σήμα και την τονικότητα της κάθε χορδής ξεχωριστά και έπειτα μετατρέπει το σήμα-νότα σε MIDI εντολή (πχ C1, D2, F3 κλπ). Το παραπάνω ήταν ένα απο τα μεγάλα προβλήματα που είχαν οι πρώτοι MIDI μαγνήτες, αφού η ταχύτητα ανάλυσης ή μετάφραση (αγγλιστή Triggering) ήταν πολύ αργή (λόγο της τότε τεχνολογίας του κυκλώματος που δημιουργούσε καθυστέρηση) με αποτέλεσμα απο κάποια ταχύτητα και πάνω δεν “άκουγε” όλες τις νότες, αυτό ισχυεί και για τα synthys εκείνης της εποχής. Άλλο χαρακτηριστικό του MIDI μαγνήτη, είναι το πολύκλωνο καλώδιό του, οπου κάποτε ως 24 επαφών και σήμερα 13 επαφών, αναλαμβάνει τη μεταφορά εντολών, απ’τον προενισχυτή στο synhty. Φυσικά, αφού μιλάμε για ένα καθαρά ψηφιακό μαγνήτη, δεν παίζει ρόλο ούτε ο τύπος του μαγνήτη (alnico, ceramic κλπ), αλλά ούτε και οι σπείρες στο τύλιγμα. Τους MIDI μαγνήτες σήμερα θα τους βρούμε ακόμα και ενσωματομένους πάνω στις γέφυρες των οργάνων, πάνω στο pickguard ή σαν μεμονωμένο κομμάτι για προσθήκη-αναβάθμιση του οργάνου μας. Έτσι τα είδη MIDI μαγνητών που μπρούμε να βρούμε είναι τα εξής: Outboard MIDI Pickup: Είναι το πιο γνωστό και διαδεδομένο είδος, αφού το κόστος, αλλά και η εγκατάστασή του είναι προσιτά απ’όλους. Βλ. Roland GK-2A, GK-3A, AXON AIX101, Yamaha G1D και Shadow SH-075(βλ. Παρ. 3). On Board MIDI Pickup: Στην ουσία είναι το ίδιο κύκλωμα με το outboard με τη μόνη διαφορά, οτι ο μαγνήτης είναι προεγκατεστημένος πάνω στο όργανο (συνήθως μπροστά απ’τη γέφυρα) και η προενίσχυση είναι “στριμωγμένη” στα cavities του οργάνου. Bridge MIDI Pickups: Με πρώτη εταιρία υλοποίησης την RMC, αυτή η λύση είναι η ενσωμάτωση των ξεχωριστών μαγνητών στα βαγονάκια (saddles) της γέφυρας και την προενίσχυση να βρίσκετε ή στο εσωτερικό του οργάνου ή εξωτερικά σε κουτί. Αυτά λοιπόν με τους μαγνήτες, καλή ανάγνωση σε όλους. William Sats Edit: Για περισσότερες πληροφορίες που αφορούν το πρωτόκολλο MIDI γενικότερα, θα βρείτε στο πολύ ωραίο άρθρο του συμφορουμίτη The Genius Loci εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?action=articles;sa=view;article=255 Σχετικές με το άρθρο φωτογραφίες θα βρείτε στα παρακάτω link. Σε αυτό το ποστ είναι οι πρώτες φωτογραφίες για τους Κανονικούς Μαγνήτες: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg432577#msg432577 Εδώ είναι οι φωτογραφίες με τους χρωματικούς κώδικες των μαγνητών: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg432587#msg432587 Εδώ είναι οι φωτογραφίες με τα είδη πιεζοκρύσταλων: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg433343#msg433343 Και εδώ είναι οι φωτογραφίες για τους MIDI μαγνήτες: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg435892#msg435892

Ημ/νία: 17:54 - 11/01/12 Εισαγωγή: Πως μπορούμε με απλά μέσα να βιντεοσκοπήσουμε και να ηχογραφήσουμε ένα βίντεο. Με την ευκαιρία αυτού του thread http://www.noiz.gr/index.php?topic=191221.0 θα γράψω όσο πιο απλά γίνετε, πως μπορεί κάποιος να βιντεοσκοπήσει και να ηχογραφήσει ταυτόχρονα χωρίς απώλειες καρέ και όσο πιο συγχρονισμένα γίνετε (αυτό εξαρτάται κατά πολύ απ'τη Ram και την CPU). Το "κόλπο" εδώ είναι να χρησιμοποιηθεί μία κάμερα USB, είτε είναι βιντεοκάμερα χειρός (handheld video camera), είτε Web Camera ή ακόμα και σε μερικές περιπτώσεις ψηφιακή φωτογραφική με δυνατότητα χρήσης ως web camera (δεν το υποστηρίζουν όλες). Γιατί όμως USB και όχι Firewire? Στο πρωτόκολλο USB η εικόνα και ο ήχος (που μεταφέρονται real-time στον υπολογιστή) είναι αποπλεγμένοι, που σημαίνει ότι μπορεί να επιλεγεί μία άλλη πηγή ήχου από αυτή της κάμερας ή ψηφιακής (εννοώντας των ενσωματωμένων μικροφώνων). Στην περίπτωση του Firewire πρωτοκόλλου, η μεταφορά εικόνας και ήχου γίνετε ταυτόχρονα χωρίς να μπορεί να γίνει επιλογή άλλης πηγής ήχου πέραν αυτής της κάμερας. Άρα προς το παρόν ξεχνάμε τις Firewire κάμερες (αν και υπάρχουν λύσεις, αλλά πιο επαγγελματικές και επίσης πολύ ακριβές). Τι θα χρειαστούμε? 1) Μία κάμερα USB (κατά προτίμηση να υποστιρίζει USB2.0) 2) Μία ελεύθερη θύρα USB που -αν γίνετε- να μην έχει κάτι άλλο συνδεδεμένο στον ίδιο controller, κάτι που βρίσκουμε απ'το hardware profile του PC ή MAC. 3) Ένα μικρόφωνο ή ταιριασμένο ζευγάρι (matched pair) μικροφώνων. 4) Μία κάρτα ήχου με είσοδο XLR για το/τα μικρόφωνο/α 5) Ένα πρόγραμμα σύλληψης βίντεο όπως για παράδειγμα το Power Director της Cyberlink ή το Sony Vegas Studio (είναι η φθηνή έκδοση) ή κάποιο άλλο που να υποστηρίζει επιλογή πηγής ήχου κατά τη σύλληψη. Θα μιλήσω εδώ για το Power Director (όσον αφορά το capture) που είναι και το πιο εύκολο να βρεθεί αφού υπάρχει και σε δωρεάν εκδόσεις (από περιοδικά κλπ) και πάνω κάτω η διαδικασία είναι ίδια και για τα υπόλοιπα προγράμματα. Αφού λοιπόν έχουμε περάσει τους drivers της κάμερας στον υπολογιστή και έχουμε συνδέσει τα μικρόφωνα στην κάρτα ήχου, ανοίγουμε το PD και πηγαίνουμε στην καρτέλα capture. Στα δεξιά κάτω εμφανίζεται απευθείας η πηγή εικόνας που θα ονομάζεται όπως και η κάμερά μας και από μόνο του το πρόγραμμα έχει επιλεγμένη πηγή ήχου το USB μικρόφωνο της κάμερας. Εκεί λοιπόν κάνουμε κλικ στο βελάκι και επιλέγουμε την κάρτα ήχου μας (ή το κανάλι της που έχουμε πάνω τα μικρόφωνα). Τέλος επιλέγουμε τη μορφή/φορμάτ που θα αποθηκευτεί το αρχείο. Εδώ να σημειώσω ότι επιλέγουμε πάντα την καλύτερη δυνατή ποιότητα άσχετο με το πόσο μεγάλο θα βγάλει το αρχείο, αφού μετά μπορούμε να το "μικρύνουμε" με ένα πρόγραμμα μετατροπής φορμάτ βίντεο. Αυτό γίνετε για να αποφύγουμε τυχόν droped frames και τα γνωστά μας ticks&clicks στον ήχο. Οπότε μπορείτε άφοβα να βάλετε το maximum frame rate στο 9000Kbps. Στις ρυθμίσεις του ήχου θα πρέπει να επιλέξουμε τις ίδιες ρυθμίσεις που έχει και η κάμερά μας, δηλαδή για παράδειγμα αν η κάμερα είναι στα 16bit 44.1KHz το ίδιο θα πρέπει να βάλουμε και στα settings του προγράμματος. Όταν έχουμε τελειώσει με τις ρυθμίσεις πατάμε το κόκκινο κουμπάκι στα αριστερά (εκεί που θα πρέπει να έχομε ήδη την εικόνα μας) και ξεκινάμε να γράφουμε. Στα της επεξεργασίας του ήχου θα πρέπει να πω ότι το Sony Vegas Studio/Pro κλπ είναι κατά πολύ ανώτερο, αφού υποστηρίζει VST και DX plugins, πράγμα που θα μας κάνει τη ζωή πολύ πιο εύκολη στην επεξεργασία. Επίσης η Sony δίνει το πρόγραμμα με ένα καλό πακέτο mastering effects ήχου που αν έχετε μία καλή πηγή δεν θα αργήσετε να φτιάξετε τον τέλειο ήχο με 2-3 κινήσεις, δηλαδή: Πάμε στο EQ λοιπόν, το οποίο χρησιμοποιούμε σε home videos διότι αυτές οι κάμερες έχουν το κακό συνήθειο να προσθέτουν "αέρα" στον ήχο. Δεν πειράζει όμως, ανοίγοντας το eq πάμε στις συχνότητες που είναι από 12Κ και πάνω (συνήθως πάει μέχρι 20Κ) και τα κόβουμε όλα (τέρμα κάτω), επίσης το 10Κ το κατεβάζουμε μέχρι να σταματήσει τελείως ο αέρας, αλλά να μην μας πειράξει τα πρίμα. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα κατά το γούστο του καθένα. Το σημαντικό είναι να κοπεί ο "αέρας". Αν έχουν γίνει σωστά τα παραπάνω δεν θα χρειαστεί να βάλουμε κανένα άλλο εφέ. Τέλος να πω ότι προσωπικά έχω και τα δύο προγράμματα. Το PD (το βρήκα τζάμπα σε περιοδικό) το χρησιμοποιώ για capture (το συν του είναι ότι ποτέ δεν έχει χάσει frame σε ότι και αν έχω κάνει, εν αντιθέση με το Vegas που αν και πιο ακριβό, χάνει λίγο στο capture) και το Vegas Studio Platinum (μόλις €90, αλλά αξίζει πάρα πολύ) για επεξεργασία, αφού έχω και ένα κάρο plugins και μπορώ να τα δουλέψω όλα (και 64Bit, βλ ΟΖΟΝΕ). Επιφυλάσσομαι και για φωτογραφίες λίαν συντόμως.