Ειχε πει μια ιστορια ο Λαρυ Καρλτον στο σεμιναριο.
Στα πρωτα του βηματα, οταν αρχισε να ακουγεται το ονομα του μεταξυ των μουσικων, βρεθηκε στη σκηνη να τζαμαρει με γνωστους, εμπειρους κ φτασμενους τζαζ μουσικους. Οταν συμφωνησαν tune να παιξουν, αφου αρχισε το σολο του κ πηγαιναν ολα ωραια, η φιρμα πιανιστας παλια καραβανα, αρχισε ν'αλλαζει τονικοτητες συνεχεια (κανοντας πολυ εξεζητημενες αρμονικες επιλογες, εντελως εξω απο τη νοοτροπια του τζαμαρισματος μεχρι εκεινη τη στιγμη) με σκοπο καθαρα να τον πεταξει εξω κ να τον κανει να φαινεται νιουμπης (κ οχι να τον τσεκαρει). Οταν τελειωσε το κομματι, κ αφου επεβιωσε μια χαρα μεσα σ'αυτον τον ωκεανο, μας ειπε εριξε μια πολυ αγρια δολοφονικη ματια στον πιανιστα κ κατεβηκε κατω. Εχοντας χασει καθε εκτιμηση που ειχε μεχρι τοτε για τον πιανιστα αυτον