Μέχρι το 2000κατι άκουγα μουσική με άλλη ψυχοσύνθεση. Νόμιζα πως είμαι κομμάτι της ιστορίας της.
Άκουγα ροκ παλιά κ καινούργια. Ήξερα όμως πως μέχρι πριν 10 χρόνια με το grunge η ροκ άλλαζε τον κόσμο (κανένα ρόλο δεν παίζει αν τότε δε μου άρεσε η grunge). Συνέβαινε. Ήταν ζωντανή. Πούλαγε.
Δε μπορούσαμε να σκεφτούμε πως πάει τελείωσε . Πως δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια. Πως η τελευταία φορά που είχε σημασία κ έκανε δήλωση ήταν αρχές 90.
Περιμέναμε πως φέτος, του χρόνου θα εμφανιστεί ένα κυματακι που μέχρι να έρθει εδώ θα έχει γίνει τσουνάμι.
Τώρα, όταν έχουν περάσει 30 χρόνια στο λήθαργο τα πράγματα μοιάζουν αλλιώς. Το ότι μπορεί να βγαίνουν μεμονωμένα αριστουργήματα δεν παίζει ρόλο. Το τελευταίο κίνημα που πήγε να τα βάλει με όλους κ με όλα τριανταρησε. Όταν ακούω κάτι αριστουργηματικό κ καινούργιο έχω το ίδιο συναίσθημα με ένα διαμάντι 30, 40, 50, κ 60 που δεν είχα πάρει χαμπάρι κ ανακαλύπτω καθυστερημένα. Είναι μονο για εμένα . Δε θα αλλάξει πλέον την ιστορία. Αυτό κ μόνο με κάνει να το ακούω με άλλη ψυχοσύνθεση όπως είπα κ στην αρχή κ ίσως πιο αποστασιοποιημένα.