Ο Σερινιαν δεν ήταν ο πληκτρας πάμε να παίξουμε τα πάντα tutti στο 270.
Οι ήχοι του κ οι ιδέες που έφερε στο falling άφηναν εντελώς διαφορετικό χώρο, που έπρεπε κιθαριστικά να καλυφθεί αλλιώς. Κατά μία έννοια ο Πετρουτσι του falling ήταν τόσο καλός, γιατί ο Ντέρεκ τον ανάγκασε.
Το άλμπουμ αυτό δεν ήταν συνολικα το δυνατότερο τους συνθετικά, αλλά στις 5-6 δυνατές του στιγμές, παρουσιάζονται οι πιο ώριμοι Θηατερ που ακούσαμε ποτέ.
Αν του δίναν άλλο ένα άλμπουμ θα έγραφαν ακόμη πιο υπέροχα (ήταν κ η πρώτη φορά που γράφανε χωρίς το ιδρυτικό μέλος κ βασικό σύνθετη τους στα πλήκτρα, τον Μουρ)
Φαίνεται προτιμούσαν κάποιον σηκουενσερ όπως λες, να παίζουν όλοι την ώρα Τουτια κ καραγραμμένα θέματα από την χαλαρότητα κ το flow που είχαν με Σερινιαν.
Λογικό. Όταν έχεις τόση τεχνική νιώθεις πιο safe να παίζεις τεχνική. Οπότε κόλλησαν όλοι, στηρίχτηκαν κ πλασαραν τα χαρακτηριστικά του ήχου τους που υπήρχαν από πριν (απλά δεν ήταν μόνο αυτά), βάλανε κ το μέταλ στοιχείο σε μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ κ γιγαντώθηκαν . Μπράβο τους
Τώρα αν αυτό δεν αφορά εμένα κ άλλους σαν εμένα κ το βρίσκουμε βαρετό, κανένα ρόλο δεν παίζει για αυτούς που είναι μεγαλύτερο brand name από ποτέ.