Το στουντιο αλμπουμ το βλεπω σαν ενα μουσικο πινακα.
Μας ενδιαφερει το αποτελεσμα κ τι συναισθηματα μας προκαλει.
Δε χρειαζεται να ειναι παρον ο/οι συνθετης/ες, μουσικοι οταν το ακους, οπως κ σ'εναν πινακα δεν ειναι εκει ο ζωγραφος πχ οταν πας σε γκαλερι/μουσειο να το δεις
Αναλυουμε το νοημα των στιχων κ τα επι μερους στοιχεια/τεχνικες/συντελεστες του εργου (ο καθενας σε αλλο πιθανο βαθος κ με διαφορετικο σημειο εστιασης) αλλα το θεμα ειναι πως αισθανομαστε οταν ακουμε/βλεπουμε το εργο
Το τι εκανε ο καλλιτεχνης για να το παραξει δηλαδη, ναι μεν το αναλυουμε αλλα επ'ουδενι δεν καθοριζει την πιθανη αξια του. Ο δε καλλιτεχνης εδω κ καποιες δεκαετειες, πολλες φορες δεν αναρωτιεται καν πως θα παιχτει λαηβ. Βρισκει ο,τι λυση χρειαζεται να βρει για να αποτυπωθει οσο πιο καθαρα γινεται το οραμα του (ειτε σε βινυλιο, ειτε σε σιντι, ειτε στο σπετσοφαι)
Τις λυσεις του πως θα παιχτει λαηβ, τις βρισκει (ως εναν διαφορετικο γριφο) οταν ερθει η ωρα της περιοδειας (αν ερθει)
Προφανως αν το οραμα του εχει παραδοσιακα ζωντανα μερη που σου δινουν την αισθηση λαηβ ροκ μπαντας, πιθανοτερο να ηχογραφησει ζωντανα, ολοι στο στουντιο κ πολλα τεηκ της μπαντας συνολικα, μεχρι ενα να εχει το περφορμανς/ενεργεια που ψαχνει. Αν η μπαντα ειναι οι Μπητλς που μολις εχουν αποφασισει να κοψουν τα λαηβ (αρα δεν τους νοιαζει πως θα παιχτει λαηβ) κ εχεις κ απο πισω τον Μαρτιν ε τοτε βγαζεις το Αμπεη ροουντ κ αλλαζεις το τοπιο στις μουσικες παραγωγες μια για παντα