Ίσως γιατί τότε είχαν σαν πλοηγό το να εκφραστούν με κάποιο τρόπο και όχι να γίνουν φίρμες/βάϊραλ, πες το όπως θες, και άρα να βγει κάτι επιτηδευμένο.
Γνώμη μου οτι ίσως και αυτό να είναι το bottomline, οτι σήμερα πολλοί (όχι όλοι) δεν γράφουν για να εκφράσουν πραγματικά κάτι που θέλει να βγει απο μέσα τους (και αν υπάρχει) αλλά για να πετύχουν, κερδίσουν, μοιάσουν και πάει λέγοντας.
Και ίσως, τότε, αυτή η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό τους να δημιουργούσε και αυτή την αυθεντικότητα/μη επιτήδευση γιατί, κακά τα ψέματα, όταν κάτι είναι αυθεντικό, και ερεθίζει θετικά το αυτί σου, για μια στιγμή καταλύεται η λογική. Στην τελική όλα απο νευροδιαβιβαστές περνάνε όχι απο φίλτρα και μηχανισμούς εκλογίκευσης.