Εγώ πλέον ισορροπώ κάπου ανάμεσα σε κάποια απο αυτά που είπε ο @fusiongtr και ο @Superfunk.
Θυμάμαι ανέκαθεν τον εαυτό μου να δέχεται δεκάδες εξωτερικά ερεθίσματα παντός τύπου τα οποία το μυαλό μου αυτόματα προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει/αποδώσει μουσικά με αποτέλεσμα να εμπνέεται παντού.
Πήγαινα για τρέξιμο, έβλεπα ένα ακαθόριστο σύνολο σύννεφων και σκεφτόμουν "πως θα ακούγονταν άραγε αυτό αν ήταν κυματομορφή;".
Καθόμουν στο μπαλκόνι και άκουγα αυτό το συνεχές ηχητικό κολάζ που ζούμε και φανταζόμουν μουσικές απο πάνω του. (τρελός με δίπλωμα)
Φυσικά όλα αυτά ήταν το έναυσμα μόνο για να στρωθώ (το αν έπιανε τόπο η έμπνευση είναι άλλη ιστορία).
Πλέον, με το να έχω κάνει επάγγελμα και να κάθομαι καθημερινά για να δημιουργήσω κάτι, ξέρω πολύ καλά οτι δε γίνεται εξαναγκάσεις την έμπνευση γιατί απ'τη μια χάνει τη μαγεία του, απ'την άλλη προσπαθώντας το, χτυπάει τη πόρτα ακάλεστη η κόπωση....(και ούτε μια μπύρα δε κρατάει βρε αδελφέ)
Εκεί έρχεται για μένα να σώσει τη κατάσταση η τέχνη.
Διάλειμμα και βουτιά σε όλα τα υπάρχοντα μέσα χωρίς να σκέφτομαι οτι πρέπει να δημιουργήσω/εμπνευστώ.
Μουσικές (νέες ή παλιές), βιβλία, ταινίες κλπ για να ξεκουραστεί το μυαλό και όλα επανέρχονται στη φυσιολογική τους ροή.
Συνήθως μάλιστα μόλις φτάσω σε ένα συγκεκριμένο σημείο χαλάρωσης οποιοδήποτε μέσο έχω επιλέξει να με ξεκουράσει μου εμπνέει και μια νέα ιδέα.
Δε πιστεύω οτι είναι τυχαίο που το έμπνευση βγαίνει απο εν + πνέω (πνοή, αναπνοή) δηλαδή τη πιο θεμελιώδη ανάγκη μας....
Φυσικά όταν υπάρχει deadline, και δη στόχος, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά και το μυαλό μπαίνει σε πιο ορθολογικό mode λόγω των απαιτήσεων του πελάτη και της πίεσης του χρόνου (εκεί να δεις αναπνοές, λες και πέφτω για μακροβούτι.....)