npap

δεν είμαι μπασίστας, αλλά μέχρι να σου απαντήσουν άλλοι φίλοι πιο σχετικοί, ρίξε μια ματιά σε αυτά... μια ακριβούτσικη αλλά ποιοτικότατη λύση, αν ήδη διαθέτεις ένα καλό ζευγάρι ακουστικών PJB BigHead BigHead Mobile Headphone Amp with D/A Converter – Phil Jones Bass και μια πραγματικά "φθηνή" για αυτά που προσφέρει αξιοπρεπέστατη all in one λύση, αν δεν έχεις... Vox amPhones Bass https://www.thomann.de/gr/vox_amphone_bass.htm

άντε να μη χαλάσω το κλίμα...

αγαπημένοι μου Γεώργιε απ τσι νέους... :) εδώ στην πρώιμη φάση τους... edit: α καλώς και τα λλα παιδιά... σπέρες... 8)

οι lynx (και οι δύο) είναι ότι καλύτερο υπάρχει από πλευράς ήχου τουλάχιστον (και με διάκριση και στην σταθερότητα και το latency) κοντά το χιλιάρικο και η πραγματική της διαφορά με αυτές που προαναφέρονται είναι στις επιπλέον δυνατότητές τους καθώς και στη χρήσιμη πολλές φορές φορητότητα τους (ίσως και η δυνατότητα πολυκάναλου monitoring μια και μιλάμε για κινηματογράφο να παίζει ρόλο)... αν λοιπόν και ο φίλος μας (αυτός έβαλε τον πήχη εκεί στα 1500) δεν έχει ανάγκη τα "καλούδια" (καθώς και την "εμφάνιση" που για πολλούς παίζει ρόλο), μπορεί να κάνει άψογα την δουλειά του με λιγότερα χρήματα χωρίς εκπτώσεις στην ηχητική ποιότητα...

όταν έχει τεθεί μπάτζετ 1500€ και μάλιστα με προαπαιτούμενη κύρια χρήση του ADC την σποραδική εγγραφή κάποιων synth, το "χιλιάρικο" για την απόκτηση του (αξιολογότατου btw) Mytek είναι "άτοπo" και διαταράσσει αναίτια την "ισορροπία" της audio αλυσίδας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του op (όπως τις έθεσε πάντα)... να μας έλεγε ο άνθρωπος ότι ενδιαφέρεται κυρίως για hi end ψηφιοποίηση βινυλίων, να το συζητούσαμε ως προτεραιότητα... ;) :) επίσης τι εννοείς "με καλό S/PDIF input"... το S/PDIF είναι ένα πρωτόκολλο μεταφοράς ψηφιακού σήματος μεταξύ συσκευών... δεν υπάρχει καλό S/PDIF ή κακό S/PDIF... στην ποιότητα του Connector (σε RCA Female ή toslink μορφή) αναφέρεσαι μήπως?... γιατί ουσιαστικά ο σωστός "χρονισμός" του σήματος κατά πρώτον και ο τύπος και η ποιότητα του καλωδίου παίζουν τον κύριο λόγο (πχ για ενδεχόμενες αυξημένες τιμές Jitter) κι όχι το μερικών cents connector πάνω στις κάρτες (που δεν αποτελεί άξιο λόγου κριτήριο)... ΥΓ σόρυ φίλε artitraveller, δεν μου αρέσει να "επεμβαίνω" σε προτάσεις άλλων (και σε καμιά περίπτωση δεν ακουμπάω τις προθέσεις σου που τις θεωρώ apriori τις καλύτερες) αλλά επειδή διαβάζουν και φίλοι μας που δεν γνωρίζουν πολλά για το αντικείμενο, δεν πρέπει να βγαίνουν λάθος συμπεράσματα που μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά κάποιες μελλοντικές αγορές τους...

η Apogee Quartet είναι μια πολύ καλή επιλογή για αυτά τα χρήματα... μην αμελήσεις όμως να εξετάσεις και την περίπτωση της Antelope Zen Tour (που προσωπικά θεωρώ "συνολικά" εμφανώς καλύτερη)... Zen Tour A king among portable interfaces | Antelope Audio Thunderbolt, touch screen, περισσότερες δυνατότητες, χαμηλό latency, πολύ καλά hardware-based effects και φυσικά άριστο dac κατ ελάχιστον εφάμιλλο της Apogee (η οποία τελικά διαθέτει μεν ελαφρώς καλύτερους mic preamp αλλά όμως δεν αποτελούν προτεραιότητα για σένα σύμφωνα με την χρήση που τους προορίζεις)... για να είμαστε πιο ακριβείς "semi-professional" μια και για το καθαρά pro επίπεδο διπλασιάζει τουλάχιστον την τιμή ως εκκίνηση (χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι με ανάλογη γνώση δεν μπορούν να γίνουν άψογες επαγγελματικές παραγωγές και με τις εν λόγω)... ;) :)

«Πιθανώς και να με κοροϊδεύουν», σκέφτηκε η Φλέρυ υπό τη μορφή εσωτερικού μονόλογου, δέσμια μιας γνήσιας καλλιτεχνικής ανασφάλειας, «αλλά εγώ θα τους τσακίσω τώρα»! Όταν άρχισε να τραγουδάει «Love is but the song we sing, and fears the way we die», ο Garcia παράτησε την κιθάρα του και σοβάρεψε, σα να ξεμαστούρωσε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η Φλέρυ συνέχισε: «You can make the mountains ring or make the angels cry» με μάτια κλειστά, σα να προσευχόταν στον Χριστό και στον Βούδα μαζί, στη θεά Κάλι και στον Κομφούκιο! -"Κοίτα, διάολε, πως το τραγουδάει, σα να κολυμπάει η φωνή στις νότες" φώναξε η Baez σ’ όλους γύρω της, σπεύδοντας λίγο αργότερα να προσθέσει και τη δική της κελαριστή φωνή στο ρεφρέν: «C’ mon people now, smile on your brother, ev’ rybody get together, try to love one another right now»! Δεν είχε ανοίξει καν τα μάτια της η Φλέρυ, όταν ένας νεαρός ήρθε προς τα κει και τράβηξε σχεδόν βίαια την Baez προς τη σκηνή, αγχωμένος με το φεστιβάλ που ουσιαστικά ξεκινούσε. Ανεβαίνοντας η Baez στο stage, συναντήθηκε με τον Tim Hardin. Φαινόταν σκνίπα. Κρατούσε ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι και απ’ τον ώμο του κρεμόταν η κιθάρα. -"Πήγαινε πίσω ν’ ακούσεις αυτή την Ελληνίδα" του είπε "μας διέλυσε κανονικά σήμερα"! Κι ο Tim άφησε ένα άξεστο ρέψιμο, την αγκάλιασε και τη φίλησε πεταχτά στα χείλη, έτσι για το «good luck», που λένε. Όταν πήγε κι αυτός στο περίπτερο των καλλιτεχνών, ακολουθώντας τη συμβουλή της συναδέλφισσας του, η Φλέρυ δεν ήταν μόνη της με τον Jerry Garcia, αλλά συνομιλούσε με μια εντυπωσιακή κοπέλα. Είχε κι αυτή μαύρα μαλλιά, φουντωτά, ενώ φορούσε ένα ολόλευκο ινδιάνικο ένδυμα. Ήταν η Grace Slick από τους Jefferson Airplane, μάλλον εξουθενωμένη από τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Woodstock. Διόλου τυχαίο που προηγουμένως είχε πιάσει τον Tim Hardin και του παραπονιόταν: -"έπρεπε να ήσουν κι εσύ στο Monterey, αυτό ήταν φεστιβάλ", σχολιάζοντας στην ουσία πώς πολλά πράγματα είχαν αλλάξει στο χίπικο όνειρο μέσα σε δύο χρόνια, από το Καλοκαίρι της Αγάπης του ΄67 μέχρι το τριήμερο Ειρήνης & Μουσικής του ΄69! -"Εσύ και οι δικοί σου φάγατε το LSD για ζαχαρωτό" πετάχτηκε η Φλέρυ, όχι φυσικά σα να την κατηγορούσε, αλλά πιο πολύ σα να της υπενθύμιζε πως βρισκόταν εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή κι ήταν το μόνο που είχε σημασία. -"Είστε περίεργοι εσείς οι Έλληνες, ιδιοσυγκρασιακοί" απάντησε στη Φλέρυ η Grace κι άρχισε να της λέει μια μικρή ιστορία, για έναν Έλληνα συνθέτη που είχε πάρει Όσκαρ, τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος ουδέποτε δοκίμασε LSD, αλλά δεν είχε καλύτερο από το να γυρίζει στις συναυλίες με το βαν του συγκροτήματος. -"Γνωρίζεις τον Χατζιδάκι;", ρώτησε η Φλέρυ, "τον λατρεύω και τι δε θα’ δινα για να τραγουδήσω τραγούδια του". Όταν η Grace την ενημέρωσε πώς όχι απλά τον γνωρίζει, αλλά γράφει και μια rock όπερα για τη φωνή της τον καιρό εκείνο, η Φλέρυ της είπε πώς το αξίζει, έχοντας στις αποσκευές της ένα «White Rabbit», ένα «Somebody to love», ένα ολόκληρο Σουρεαλιστικό Μαξιλάρι, απ’ αυτά που άρεσαν στον Μάνο Χατζιδάκι και στον Μίνωα Αργυράκη ν’ ακουμπούν τα κουρασμένα από τις πολλές σκέψεις κεφάλια τους. Ένας ομαδικός αλαλαγμός και ένα ασταμάτητο χειροκρότημα υπόδειξε στους πάντες πώς η Joan Baez είχε αρχίσει το πρόγραμμα της. Μα, ακόμη όχι το τραγούδι της. Η Baez προτίμησε να μιλήσει πρώτα στα πλήθη για τον γαμπρό της, τον άνδρα της αδερφής της, της Mimi Farina, ο οποίος βρισκόταν στη φυλακή ως κομμουνιστής. Καθώς η Φλέρυ με τον Jerry Garcia πάντα δίπλα της, την άκουγαν από το πλάι της σκηνής, σκεφτόταν πάλι εκείνη τη δημόσια δήλωση της στην αμερικανική τηλεόραση κατά της χούντας των Ελλήνων συνταγματαρχών, που τόσο είχε εκτιμήσει η Baez! Τότε ήταν που συνειδητοποίησε πώς αυτή κι εκείνη έκαναν ακριβώς την ίδια δουλειά, ασκώντας την κοινή τους τέχνη. -"Έι, που ήσουν εσύ, Janis;" ρώτησε γελαστός ο Garcia ένα παρδαλό κορίτσι, καθώς κατευθυνόταν από το περίπτερο, πίσω από το stage, προς τη μεριά τους. Σερνόταν κυριολεκτικά, κρατούσε ένα μπουκάλι ουίσκι κι αυτή, ίδιο με του Tim Hardin, χαχανίζοντας! -"Τι όμορφη φορεσιά" παρατήρησε η Φλέρυ στον Garcia για την κοπέλα που ολοένα και τους πλησίαζε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. -"Janis, από δω η Φλέρυ Παπαδαντωνάκη από την Ελλάδα" και μετά "κι από δω η Janis Joplin από το Port Arthur" ήταν αρκετά εκ μέρους του Garcia για τις απαραίτητες συστάσεις. Γέλασαν όλοι, η Φλέρυ λίγο πιο συνεσταλμένα, συνειδητοποιώντας πως είχε απέναντι της τη σπουδαιότερη λευκή ερμηνεύτρια των blues. Κι ας ήταν η Janis μόνο 26 ετών, ενώ η ίδια είχε πατήσει τα 32! -"Ελλάδα, είπες;" έκανε η Janis στον Jerry, σχεδόν ενοχλητικά αγενής, συνεχίζοντας το υστερικό μαστουρωμένο χάχανο της! Το διόρθωσε όμως όταν γύρισε αμέσως μετά και είπε στη Φλέρυ: -"ξέρεις πως το αγαπημένο μου εστιατόριο στο Σαν Φρανσίσκο λεγόταν Piraeus, my love; Την αράζαμε τακτικά με τους Big Brother, ώσπου ένα βράδυ ήρθε αυτός ο ξενέρωτος ο Dylan, τον τράταρα joint κι αυτός αντί να πει κι ευχαριστώ, ήθελε να μου φέρει την κιθάρα στο κεφάλι"! Ο Garcia ξεκαρδίστηκε, η Janis το ίδιο, όχι όμως κι η Φλέρυ που αφενός σεβόταν το όνομα και τις ηχογραφήσεις του αγριμιού που της μιλούσε, λάτρευε όμως και τον Bob Dylan σαν τον απόλυτο ποιητή – «Lorca της Αμερικής», τον είχε αποκαλέσει κάποτε. -"Θα μας πεις και το Summertime που το σφράγισες;" ρώτησε τη Janis σα να ήθελε να την επαναφέρει στην τάξη με ευγενικό τρόπο. -"Δεν παίζουμε απόψε, αύριο βγαίνω εγώ" απάντησε εκείνη και φεύγοντας κατέβασε μια γενναία ρουφηξιά από το μπουκάλι που κρατούσε. -"Για την ώρα, χαρείτε τη Joan, τον Arlo και τον Richie! Η μέρα ανήκει στη folk!" φώναξε η Janis, πνίγοντας τα γέλια της και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Πόσο θα ήθελε να ανέβαινε κι η Φλέρυ στο stage εκείνη τη στιγμή. Έστω να έλεγε μία στροφή α καπέλα από το Σώπα, όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες του Θεοδωράκη κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Ή το Ω, καλή μου ξανθιά από τους Όρνιθες του Χατζιδάκι και του Αριστοφάνη. Γιατί όχι και το Donna – Donna της Joan Baez ή το Get together των Youngbloods, που τα τραγουδούσε καλά και σίγουρα θα γούσταρε το κοινό! Επιπλέον, αν υπήρχε περίπτωση να τραγουδήσει στο Woodstock, μόνο αυτή τη μέρα μπορούσε να το κάνει! Η προγραμματισμένη εμφάνιση του Ινδού βιρτουόζου του σιτάρ, Ravi Shankar, αλλά και των Incredible String Band από τη Σκωτία, φανέρωνε πως η εναρκτήρια μέρα του φεστιβάλ ανήκε όχι τόσο στη folk, όπως είχε πει λίγα λεπτά πριν η Joplin, αλλά μάλλον στους καλλιτέχνες απ’ όλες τις μεριές του πλανήτη. Κάπως έπρεπε να φτιαχτεί επί τόπου και η δική της συμμετοχή με την παρουσία του John, του ανθρώπου που την έφερε στο Bethel της Νέας Υόρκης και που έπαιζε τουλάχιστον τρία δημοφιλή ελληνικά τραγούδια στην κιθάρα του. Για την ώρα, όπως πάλι το είχε πει η Janis, χαιρόταν ν’ ακούει την Baez, κλείνοντας ξανά τα μάτια της! Να την ακούει στην ιστορία του Joe Hill που τον πυροβόλησαν στην απεργία, αλλά εκείνος στεκόταν ζωντανός, μιας και δε φτάνουν μόνο σφαίρες για να σκοτώσεις κάποιον! «Να το Γελαστό παιδί των hippies και του Woodstock» γέλασε μέσα της, βρίσκοντας έναν ακόμη λόγο για να ανέβει στη σκηνή ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει μέσω του John, που θα μιλούσε στον Lang… --------------------------------------- bosko-hippydippy.blogspot.gr ---------------------------------------

η ιστορία , συναντώντας μας άμεσα ή έμμεσα, παίρνει το χειροκρότημα μας υποκλινόμενη στην σκηνή, κάτω από λαμπερά φώτα που μας τυφλώνουν, φιλτράροντας κάποιες πλευρές της... μετά από χρόνια, την αποθέωση και την εμπέδωση του επιτρεπόμενου εμπορικά προωθούμενου ορατού της μέρους (ειδικά στην εφηβεία μας), οι backstage της όψεις, ενίοτε αποκτούν ένα έξτρα ενδιαφέρον (κάποιες φορές στα όρια του "θρύλου"}... την παρακάτω την είχα στο μυαλό μου ως αμυδρή ανάμνηση φήμης εν περιλήψει (αχταρμά μαζί με πολλές άλλες), από τα "εξαρχιώτικα" μου χρόνια από μεγαλύτερους μου μέντορες... διάβασα με όρεξη λοιπόν το άρθρο και είπα να το αναδημοσιεύσω κι εδώ προσμένοντας και άλλες "ιστορίες" από όποιον έχει ανάλογες υπόψη του... O0 ...Η Φλέρυ φοβόταν τα ελικόπτερα, την καθησύχασε όμως ο Αμερικανός φίλος της, κολλητός του διοργανωτή Michael Lang, όταν της είπε ότι η Janis Joplin και η Melanie επέλεξαν το ίδιο μέσο μεταφοράς τους στο φεστιβάλ. -"Αυτές, αγαπημένε μου, τις ξέρουν όλοι", έκανε στον John (έτσι ονομαζόταν ο φίλος της) "ποιος θα δώσει σημασία σε μια Ελληνίδα τραγουδίστρια;" Κι αυτός τη συμβούλεψε να μην το σκέφτεται, διότι είχε κι εκείνη ήδη ένα δίσκο στο ενεργητικό της, βγαλμένο μάλιστα στη Vanguard, την εταιρεία της Joan Baez. Το ημερολόγιο έδειχνε Παρασκευή 15 Αυγούστου του 1969 και η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα όταν το ελικόπτερο με τη Φλέρυ Παπαδαντωνάκη μέσα (ακόμη δεν λεγόταν Νταντωνάκη), προσγειώθηκε σε μια αυτοσχέδια πίστα κατά μήκος της φάρμας του Max Yasgur. Έδειχνε τρομερά αμήχανη η Φλέρυ, αν και εντυπωσιασμένη από τα αμέτρητα ημίγυμνα ανθρώπινα κορμιά που βρίσκονταν παραταγμένα ακανόνιστα γύρω της, σα να ξεχύθηκαν κυριολεκτικά από κάποιον πολύχρωμο αναγεννησιακό πίνακα. -"Για σκέψου, η μυρωδιά της μαριχουάνας είναι πιο έντονη κι απ’ αυτή των ινδικών sticks", σχολίασε με νόημα στον John και γέλασαν με την καρδιά τους. Κατευθύνθηκαν αμέσως προς το περίπτερο των καλλιτεχνών δίπλα ακριβώς από τη σκηνή. Τους υποδέχτηκε η Joan Baez, η οποία ήθελε επιτέλους να γνωρίσει από κοντά την τραγουδίστρια από την Ελλάδα. Δεν τη γνώριζε τόσο από το πρώτο της άλμπουμ, όσο από το θέατρο, όταν είχε αντικαταστήσει τη Μελίνα Μερκούρη στο Ilya Darling. -"Εσύ είσαι η Φλέρυ, λοιπόν;" της έκανε η Joan με ένα ζεστό χαμόγελο, το οποίο την ώθησε να απαντήσει ως εξής: -"Κι εσύ είσαι η Baez, που τραγούδησες για ένα μοσχαράκι που το πήγαν στη σφαγή κι όποτε το ακούω, κλαίω"! Της προξένησε μεγάλη εντύπωση της Φλέρυς που η Baez γνώριζε το έργο του Μίκη Θεοδωράκη! Τον είχε τραγουδήσει κι αυτή στο δίσκο της, το Μάνα μου και Παναγιά σε στίχους του Λειβαδίτη. -"Τι ξέρεις για τη δικτατορία στη χώρα μου;" τη ρώτησε με μεγάλο ενδιαφέρον. -"Ξέρω ότι μου έμαθες εσύ τις προάλλες στην εκπομπή του Merve Griffin". Πόσο χάρηκε μ’ αυτή την πληροφορία που της έδωσε η μεγαλύτερη Αμερικανίδα τραγουδοποιός! Αν και κάπου μέσα της το γνώριζε η Φλέρυ ότι θα γινόταν πολύ δημοφιλής σ’ όλους αυτούς που μάχονταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα που τη φιλοξενούσε. Δεν ήταν και λίγο να βγει σ’ ένα από τα πιο δημοφιλή τηλεοπτικά σόου και να καταγγείλει τους Αμερικανούς ως υποκινητές της χούντας στην Ελλάδα! -"Θες να παίξουμε κάτι μαζί στην κιθάρα; Σε λίγο θα βγω", της πρότεινε η Baez κι εκείνη δέχτηκε. Προσπαθούσε για την ακρίβεια να υπερνικήσει την αγοραφοβία της, παρακολουθώντας πίσω από τη σκηνή πλήθη κόσμου να συρρέουν, διαλύοντας τα προστατευτικά συρματοπλέγματα της φάρμας. Η Joan έπιασε την κιθάρα της και κάθισε οκλαδόν στα πόδια της Φλέρυς, περιμένοντας την να τραγουδήσει το Donna – Donna που τόσο αγαπούσε! Ήταν πανέμορφη η Φλέρυ εκείνη την ώρα, ατόφια Ελληνίδα, Κρητικοπούλα, με τα κορακάτα μαλλιά της πιασμένα σε δύο κοτσίδες κι ένα γαλάζιο φόρεμα, κοσμημένο με μοτίβα ελληνικής λαϊκής τέχνης. Προτού αρχίσει το τραγούδι, ένας χοντροκομμένος τύπος με μακριά σγουρά μαλλιά και γένια ήρθε στην παρέα τους. Γελούσε φανερά μαστουρωμένος και δε χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια να το αντιληφθεί κανείς, αφού κρατούσε ένα παχουλό τσιγαριλίκι! -"Θα πάρετε τζούρα;" πρότεινε στη Joan και τη Φλέρυ. Η πρώτη ανταποκρίθηκε πρόθυμα, η δεύτερη απλά έγνεψε αρνητικά το κεφάλι. Δε μπορούσε να ενταχθεί στην αμερικανική κουλτούρα των drugs με τίποτα η Φλέρυ, αδυνατούσε να συλλάβει πώς συνδύαζαν οι hippies τα επαναστατικά ιδεώδη με τη ντάγκλα! Φοβόταν, όμως, στην πραγματικότητα. Δεν είχε ξεχάσει τα λόγια εκείνου του Αμερικανού ψυχιάτρου που τη συμβούλεψε να αποφεύγει το χόρτο, καθώς σε άτομα που έχουν προδιάθεση, βγάζει στη φόρα τις ψυχώσεις τους. -"Να σου συστήσω τον Jerry Garcia από τους Grateful Dead" της είπε η Baez, γλιτώνοντας την από τις δυσάρεστες σκέψεις της. -"Εσύ χαμογελάς, δείχνεις καλός άνθρωπος" ήταν το μόνο που του είπε η Φλέρυ, σπάζοντας και την αμηχανία της γνωριμίας με έναν ακόμη rock σταρ. Θυμήθηκε, μα που να του εξηγούσε, όταν πριν από δύο χρόνια την τραβούσαν σε κονσέρτο των Grateful Dead και δεν τα είχε καταφέρει, λόγω υποχρεώσεων της με το θέατρο. -"Δε φέρνεις κι εσύ την κιθάρα σου;" έκανε η Baez στον Garcia και μέσα σε πέντε λεπτά η Φλέρυ έβλεπε τον εαυτό της εκεί, σε μία καρέκλα, έτοιμο να τραγουδήσει, ενώ δίπλα της είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά τύποι μέσα στα χρώματα, σαν ψυχεδελικές μέλισσες. -"Σου είπα ότι μου αρέσει το Donna – Donna", είπε στη Joan, -"η φάση όμως με εμπνέει να πούμε ένα άλλο τραγούδι"! -"No problem", απάντησε εκείνη, αν και κοίταξε την ίδια στιγμή τον Garcia στα μάτια και χαμογέλασαν.

μάγος του mono... το Steamin' with the Miles Davis Quintet πρέπει να "μελετηθεί" επισταμένως από όλους όσους ασχολούνται με το άθλημα... και μια πιο σύγχρονη παραγωγή του από τις αγαπημένες μου... https://youtu.be/bf927Pp-QWU καλό ταξίδι

direct

αν ο μοναδικός λόγος που θες να προβείς στην αναβάθμιση είναι το reamp, ξέχνα το... μια χαρά είσαι και με το υπάρχον σεταπ σου... έτσι κι αλλιώς για πραγματική "διαφορά" (που θα είχε έναν αξιόλογο αντίκτυπο στο μετέπειτα επεξεργασμένο σήμα), θα έπρεπε δυστυχώς να πολλαπλασιάσεις τα 300€ (πάντα για την συγκεκριμένη αποστολή μιλάμε)... οπότε μη σκας... προσπάθησε μόνο να προσέξεις να ηχογραφήσεις ένα καλό καθαρό (χωρίς artifacts και θόρυβο) σήμα της κιθάρας σου, κατάλληλο (και σε ένταση, μαγνήτη, παίξιμο) για την επεξεργασία που θα ακολουθήσει... ιδανικό, το να έχεις συνεννοηθεί πριν με το studio που θα αναλάβει τα περαιτέρω...

ζω για ένα debate Τραμπ-άλις... ;D

ναι...

καλή αγορά εκ πρώτης Joanna :angel:, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σε "προβληματίσω" λίγο περαιτέρω >:D :P, γιατί το χαμηλότερο latency (κυρίως), τα 8dB παραπάνω στο headroom του instrument input, το ανανεωμένο converter με sample rates στα 192kHz/24-bit, τα καλύτερα κυκλώματα προστασίας και η μεγαλύτερη ακρίβεια στον έλεγχο του gain στην 2nd gen, είναι αντικειμενικά ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΕΣ κατά συνθήκη διαφορές... πρέπει λοιπόν να μετρήσεις τις πραγματικές σου (έστω και μελλοντικές) ανάγκες... αξίζει να θυσιάσεις μια συνολικά βελτιωμένη ποιότητα γι αυτές τις εξτρά δυνατότητες διασύνδεσης?... θα χρειαστείς ας πούμε ποτέ ταυτόχρονη πολυκάναλη ηχογράφηση 4 οργάνων στο δωμάτιό σου ώστε να σε απασχολούν οι 2 έξτρα είσοδοι? (οι οποίες σημειωτέων είναι line και οι πηγές που θα συνδεθούν σε αυτές πρέπει να διαθέτουν δική τους προενίσχυση)... θα χρειαστείς τις ψηφιακές in/outputs πχ για να χρησιμοποιήσεις έναν εξτρά κονβέτορα, για να προσθέσεις 2 αναλογικές εισοδοεξόδους?... τα (όντως χρήσιμα) 2 ζεύγη ακουστικών σε περίπτωση που ηχογραφείς κάποιον άλλο στον ίδιο χώρο και χειρίζεσαι εσύ τον υπολογιστή τα θέλεις άμεσα? (μπορείς εύκολα να συνδέσεις έναν φθηνό προενισχυτή ακουστικών αν αργότερα χρειαστείς κάτι τέτοιο)... προς θεού η επιμονή μου δεν έχει να κάνει με πρόθεση να σε πείσω για το οτιδήποτε... ;) ελπίζω να είναι σαφές ότι θέλω απλά να σου θέσω όλα τα δεδομένα, ώστε η απόφασή σου να είναι το δυνατόν πιο κοντά στις πραγματικές σου ανάγκες, που καταλαβαίνω ότι σε αυτό το επίπεδο ενασχόλησης σου είναι φυσιολογικά συγκεχυμένες, με δυσδιάκριτες τις παραμέτρους που θα καθορίσουν την ορθότερη επιλογή... επιστρέφω στην αρχή λοιπόν και καλή αγορά και κυρίως καλή αξιοποίηση σε ότι και να αποκτήσεις...

αν το keyboard σου έχει μόνο midi out και δεν έχει usb, όχι... θα χρειαστείς ένα ξεχωριστό USB/MIDI interface όπως το παρακάτω:

ακριβώς στην focusrite αναφέρομαι (edit: διάβαζα το αρχικό σου post πριν το τροποποιήσεις που ανέφερες μόνο αυτήν, αλλά ειρήσθω εν παρόδω αυτή θα πρότεινα έτσι κι αλλιώς για την περίπτωσή σου) η οποία θα σε καλύψει και ποιοτικά και εργονομικά για τις ανάγκες σου στα πρώτα σου βήματα (και όχι μόνο)... και ούτε καν όντως... ;D θα συνδέσεις την focusrite μέσω usb στον υπολογιστή σου, τα ηχεία σου στα output της και το μικρόφωνο σε έναν από τους δύο mic preamp που διαθέτει (που ποιοτικά και αυτοί θα σου καταστούν επαρκέστατοι για αρκετό καιρό) και voilà... καλή αρχή... ;) η φωτό που ακολουθεί φαντάζομαι θα σε βοηθήσει να το κατανοήσεις πλήρως... ΥΓ. αν με την ερώτηση, δεν αναφερόσουν σε mic preamp και εννοούσες αν το ενσωματωμένο τελικό στάδιο ενίσχυσης των ηχείων μόνιτορ χρειάζεται κάποιο εξτρά προενισχυτικό στάδιο (πέραν της κάρτας) για να λειτουργήσει, η απάντηση είναι όχι...

καλησπέρα... η καρτούλα, είναι μια χαρά για τα δεδομένα που θέτεις... όπως και το μικρόφωνο που απέκτησες είναι σχετικά ισορροπημένο χωρίς ιδιαίτερες συχνοτικές εξάρσεις και κατά συνέπεια "εύκολο" και all around στην χρήση (όπως άκουσα και την φωνή σου σε clip που ανέβασες, είναι κι αυτό μια καλή επιλογή και θα σου "ταιριάξει")... ως μόνιτορ όμως σε αυτά τα χρήματα θα μπορούσες να κοιτάξεις και τα ("αντικειμενικά" καλύτερα με ηχοληπτικά κριτήρια) JBL LSR305 ... θέμα συμβατότητας μέχρι στιγμής σε αυτά που αναφέρεις δεν υπάρχει...

ιδιαίτερη χροιά (το σημαντικότερο ίσως) και υποσχόμενες τεχνικές δυνατότητες... αν υπάρχει και η ανάλογη όρεξη για δουλειά, μπορείς να κάνεις πολλά κατά την γνώμη μου... ΥΓ. λίγο "μονοκόμματα" τα γυρίσματα, αλλά ο έλεγχος στις μικροδυναμικές δεν είναι θέμα μόνο μελέτης αλλά και εμπειρίας, οπότε έχεις όλο τον χρόνο δικό σου... :)

για να την έχει σε rca την συγκεκριμένη, μάλλον ως πρόσθετη βοηθητική την προορίζει... οπότε χρησιμοποίησε μία από τις stereo σε jack...

αν αντελήφθην καλώς το τι θέλεις, θα επιλέξεις ANLGLEFT στο I/O menu... κατόπιν Serial στο Routing και Routing Lock στο Utility για να μην αλλάζει η "δρομολόγηση" λόγω προεπιλογών των διάφορων presets... τέλος, θα συνδέσεις ένα aux της κονσόλας σου στο Left Input του M one και τις Left- Right outputs αυτού, σε stereo return της (η επιστροφή σε κανάλια είναι λύση ανάγκης "only if"... στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν χρειάζεται να "χαραμίσεις" δυο κανάλια)... έτσι θα τροφοδοτείς το M one με σήμα που θα περνάει και από τις δύο "μηχανές εφέ" του σε σειρά βγαίνοντας από την στέρεο έξοδο του, χρησιμοποιώντας κατά βούληση την μία από τις δύο, ή και τις δύο σε συνδυασμό (σε αναλογία μέσω του mix)...

ε δεν μπορώ να πω και τα rebound σου (Esther etc), όλα μέσα... ;D και μια asist στην Etta αφιερωμένη σε όλη την εξέδρα με εσέ, τον υποφαινόμενο, τον Στράτιο και τον Φώτιο και λοιπούς.... O0

και "Η" χροιά και εμβληματικοί "λαρυγγισμοί" Γεώργιε... για μένα θα μπορούσε να κάνει ξέχωρη μεγάλη καριέρα από τα gospel μέχρι και σκληρό classic rock.... O0