στα μέσα της δεκαετίας του 90, μου σύστησαν τον διευθυντή της τότε μουσικής ακαδημίας του Σεράγεβο ο οποίος είχε χάσει όλη του την οικογένεια στους βομβαρδισμούς και για να επιβιώσει στην Ελλάδα κουβάλαγε τελάρα στην ιχθυόσκαλα αντί πινακίου φακής (δεν θυμάμαι καλά πως τον έλεγαν γμτ μια και δεν ήταν ο μόνος που είχαμε έρθει τότε σε επαφή προσπαθώντας να βοηθήσουμε, νομίζω Σεργκέι ή κάπως έτσι)...
μην τα πολυλογώ καθότι ήταν εκτός από φοβερός θεωρητικός και πολύ καλός παίκτης σε sax και φλάουτο προσπάθησα όσο πέρναγε από το χέρι μου να τον χρησιμοποιώ ("καταχρηστικά" δυστυχώς) ως session στο studio και στο πρώτο πρόγραμμα σε ένα πιάνο μπαρ που δούλευα ως μουσικός (μια και εκείνη την εποχή τα όργανα αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη ζήτηση), ώστε τουλάχιστον να μην "διαλύσει" τα χέρια του βγάζοντας τα προς το ζην μέχρι να δικτυωθεί περαιτέρω...
κάποια στιγμή μου ζήτησε και του έφτιαξα μερικά Jazz backing tracks... χρησιμοποιώντας και ένα φορητό κασετόφωνο βγήκε στο δρόμο κάνοντας καθημερινές παραστάσεις (κυρίως κέντρο Αθήνας)... τον έχασα για πολύ καιρό και όταν κάποια στιγμή με επισκέφτηκε για καφεδάκι είχε ήδη δουλειά σταθερή σε ωδείο αλλά και αρκετούς κατ ιδίαν μαθητές... ο δρόμος όμως δρόμος...
μου φάνηκε παράξενο που το κάνει ακόμα μια και είχα μάθει ότι τον είχαν "μπαγλαρώσει" ουκ ολίγες φορές... ε όταν το ρώτησα γιατί επιμένει, μου είπε στο περίπου όσο θυμάμαι ως ζουμί: "δεν θα με κάνουν να ντραπώ εγώ για την τέχνη μου... θα την εκθέτω μέχρι να ντραπούν αυτοί που την κυνηγάνε... εγώ δεν έχω πια τι να χάσω ή να πολεμήσω γι αυτό εκτός της μουσικής μου... και κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται σε γραφεία και σαλόνια"...
δεν ξέρω αν το κάνει ακόμα, πάντως η εντύπωση μου (όσο αντιλαμβάνομαι), είναι ότι στην Ελλάδα μας δεν ντρέπονται εύκολα να κυνηγήσουν ότι δεν χωράει στον μικρόκοσμό τους...