npap

η original εκτέλεση δεν ήταν από την Simone αλλά το 1956 με τον Screamin' Jay Hawkins... επ ευκαιρία να προσθέσω και την δικιά μου αγαπημένη... παρότι χιλιοακουσμένη ακόμα με συγκινεί

μπα... μην ανησυχείς... αφού πλέον δεν αφορά μόνο ένα τραγούδι αίρεται και ο περιορισμός... άνοιξε την καρδιά σου...?

βάζε και το original ρε τεμπέλη...?

το original ιδανικό για τα νιάτα μου η διασκευή για τα γεράματα μου

βασικά η αρχική σκέψη ήταν να το πάω "θέμα και τραγούδι", αλλά ο πελάτης έχει πάντα δίκιο οπότε άλλαξα και τον τίτλο και το συνεχίζουμε σε multi version...?

η πιο ενδιαφέρουσα για μένα από όσες έχω ακούσει σε εξέλιξη και πρωτοτυπία χωρίς να ξεφεύγει εντελώς από το πνεύμα του αρχικού...

επειδή αποφάσισα για κάποιο διάστημα να απέχω συνειδητά από συζητήσεις στις οποίες η ιδιαιτερότητα του γραπτού λόγου ελοχεύει ώστε να πυροδοτήσει οποιουδήποτε είδους παρεξήγηση (έρχονται και εκλογές), αλλά φευ μετά από τόσα χρόνια το noiz ως έξις μου έχει γίνει και δεύτερη φύση, λέω να το ρίξω σε χαλαρά αλλά το δυνατόν ενδιαφέροντα θέματα... ένα τέτοιο για μένα είναι και η αναζήτηση των κάθε είδους άξιων λόγου διασκευών σε κλασσικά (και όχι μόνο) πλέον τραγούδια... και οι λόγοι που μπορούν να τις καταστήσουν αξιόλογες, μπορεί να είναι πολλοί ακόμα ακόμα και να θεωρούμε ότι είναι και "καλύτερες" (υποκειμενικά" πάντα) κι από τις original εκτελέσεις... ξεκινώ λοιπόν με ένα χιλιοδιασκευασμένο... Eleanor Rigby πρώτη εκτέλεση Beatles ΥΓ. καλό είναι να μην αναρτούμε πάνω από 2-3 αν έχουμε πολλές υπόψιν ο καθένας...??

αν και όπως είπα παραπάν' δεν έχει νόημα για εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων (και από το δεύτερο "τεστ" δεν έχουμε να πάρουμε κάτι σε αντίθεση με το πρώτο) μη σε κακοκαρδίσω... στα rolandάκια του γραφείου μου λοιπόν το πρώτο δείγμα στο πρώτο ζεύγος, το δεύτερο στο δεύτερο, το πρώτο στο τρίτο και το δεύτερο του τέταρτου ακούγονται να "θολώνουν" πράγμα που θα μπορούσε να οφείλεται σε χρήση eq που χαλάει την συχνοτική ισοροπία προσπαθώντας να προσεγγίσει έναν "ήχο" που δεν προυπάρχει ως πληροφορία... ελπίζω στο δικό μου παράδειγμα να κατάλαβες τι εννοώ για το όλο θέμα...

ποιες εννιάρες, σε ποιο είδος μουσικής, με ποια κιθάρα ποιο σετ σε ποιο mix και με ποια συνοδά όργανα, σε ποιες οκτάβες, με ποιες δυναμικές κτλ κτλ?... κάθε mix και ανάλογα το ζητούμενο στον ήχο κάθετα και οριζόντια, είναι κάτι μοναδικό... καταλαβαίνω την ανάγκη για υπεραπλουστεύσεις, μπούσουλες και "πανάκειες", αλλά τσουβαλιάζοντας αόριστα ότι το αυτονόητο ως φυσικό φαινόμενο περί "ευκρίνειας" συνεπάγεται απριόρι και το ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ως αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση, με ξεπερνάτε όσο και να προσπαθώ να είμαι λιγότερο "απόλυτος" από ότι κάθε θέμα μου επιτρέπει τεχνικά... απορία... από το παρακάτω ας πούμε εσύ τι δεν έχεις καταλάβει ορέ Tam Tam? (μη το πάρεις προσωπικά, αφορμή πήρα)... τις περισσότερες φορές όταν δεν έχουμε ήδη ακριβές "εφαρμοσμένο αξίωμα" ως προς το ζητούμενο (δηλαδή συγκεκριμένο ήχο που ήδη έχουμε χρησιμοποιήσει και θέλουμε να αναπαράγουμε χωρίς παρεκκλίσεις πχ λόγω "ταμπού" απαιτήσεων κάποιου είδους) προτιμούμε να ξεκινάμε από το κάθε "δεδομένο" που μας δίνει τα περισσότερα περιθώρια ευελιξίας και αναζήτησης... ένα από αυτά είναι και οι χορδές... γι αυτό και στο πρώτο τεστ του JimmyPap ως ηχολήπτης θα προτιμούσα (και θα πρότεινα αν μου το ζητούσε) τις δεκάρες συγκριτικά πάντα με τις ενιάρες... αλλιώς καταλήγουμε στο χαρακτηριστικό πλέον νέο τεστ του που δυστυχώς αυτή τη φορά (σε αντίθεση με το πρώτο) δεν στέκει, γιατί δεν υπάρχει reference point... πχ ο ήχος πριν το eq... κάλλιστα, κάθε ένας από τους (λίγο ή περισσότερο) θολούς χαμηλομεσαία ήχους (εμφανώς οι 3 από τους τέσσερις) που καλοπροαίρετα έχει παράγει στην προσπάθεια του να τονίσει συχνότητες που δεν υπάρχουν στις εννιάρες ο Δημήτρης (με την σειρά που τους υπέδειξε ήδη ο Γιώργος μη την ξαναγράφω), θεωρητικά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα οφειλόταν σε κακορυθμισμένο αρχικό ήχο ή άστοχη σε δεύτερο χρόνο εφαρμογή eq, ώστε να ξέρουμε τι συγκρίνουμε... αλλά για να μην λέω λέω μόνο και κουράζω, έφτιαξα κι εγώ ένα δειγματάκι για να πάρετε μια ιδέα τι εννοώ και στην πράξη... από το πρώτο τεστ του JP λοιπόν, κράτησα τα δεύτερα στα ζεύγη δείγματα ως έχουν και πείραξα στα γρήγορα και ελαφρώς τα πρώτα με την λογική ενός υποθετικού mix... οι ρυθμίσεις έγιναν μόνο στο δείγμα που ξεκινάει και εφαρμόστηκαν ως είχαν στα υπόλοιπα (εννοείται ότι σε πραγματικές συνθήκες το κάθε δείγμα θα πειραζόταν ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα πολύ πιο εμφανή και ευέλικτα)... string gauge 9 vs 10_Npap edit.mp3 τι λέτε... ποια είναι πλέον τα πιο ευκρινή και με τον μεγαλύτερο "αρμονικό πλούτο" χωρίς να αλλοιωθεί ο αρχικός χαρακτήρας (αλλά ασχέτως ηχητικής άποψης δεδομένου ότι θα μπορούσα-τε να παράγω-ετε 10 τέτοια το λεπτό)... το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με τις εννιάρες η δική μου δουλειά θα γινόταν πιο "δυσχερής" σε βαθμό που θα καθοριζόταν από τις ανάγκες ενός real mix... για να το ξεκαθαρίσω κι αυτό ως Λόλα να ένα μήλο (γιατί δεν ξέρω τελικά τι καταλαβαίνει ή ακούει ή τι διαβάζει ο καθένας), σε καμιά περίπτωση δεν θα πω ότι αν μου ρθει ένας κιθαρίστας στο studio με εννιάρες θα τον στείλω στο σπίτι μέχρι να ξανάρθει με τον κηδεμόνα του και δεκάρες (ή +)... απλά στην αναζήτηση του τελικού ήχου που είναι πάντα ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ στη ροή του χρόνου αλληλεπιδρώντων συχνοτικών συνιστωσών (και όχι μόνο), με το masking effect να "τιμωρεί" κατά βαση σε ένα σύνολο λεπτομερειών που κάνει την διαφορά, η επιλογή της μεγαλύτερης διατομής ποιοτικών χορδών δίνει κατά κανόνα ένα "πλεονέκτημα" που καλό είναι να υπάρχει ακόμα κι αν δεν χρειαστεί τελικά στην πράξη... τώρα όποιος δεν μπορεί να ακούσει διαφορές (δεν είναι κάτι μεμπτό έτσι κι αλλιώς) δεν είναι να το παίρνει και προς πόνο... η μουσική μπορεί να σε "σκίσει" έτσι κι αλλιώς αναπαραγόμενη κι από ένα τρανζιστοράκι στην παραλία... αλλά από την άλλη όσοι (κυρίως τεχνικοί) ασχολούνται με την "λεπτομέρεια", δεν το κάνουν για να περνάει η ώρα τους... όποιος έχει ακούσει πραγματικά καλές ηχογραφήσεις σε πραγματικά καλά ηχοσυστήματα εισπράττοντας αυτό το "κάτι" που καθηλώνει λειτουργώντας επικουρικά στην τέχνη, καταλαβαίνει... χαιρετώ όπως άρχισα λέγοντας ότι οι "κανόνες" στην ηχοληψία είναι απλά σημεία εκκίνησης δημιουργίας... τα holy grail μόνο σε χολυγουντιανές παραγωγές έχουν θέση....πόσο πιο απλά να το πω... να το ζωγραφίσω?...? ΥΓ. επειδή έχουμε μια τάση να τα ισοπεδώνουμε όλα, στην επόμενη μας μίξη αντί για τα Zildjian που ηχογραφήσαμε ας χρησιμοποιήσουμε τίποτα καπάκια από κατσαρόλες της γιαγιάς μας... και πιο "ευκρινή" θα είναι για πολλούς και προχώ "άποψη" για άλλους...? ΥΓ2 ρε μαστρο Νίκο συνονόματε και συνομίλικε (το 65... μεγάλη χρονιά) φυσικά να διαφωνήσεις... αλλά που μίλησα εγώ για "καλύτερο"?... επίσης τι να πω... δευτερο θέμα στο καπάκι με συνενόηση κουκούτσι... άντε να βάζω σιγά σιγά κανά τραγουδάκι που το απολαμβάνω κιόλας, γιατί αρχίζει και γίνεται επώδυνα κουραστικό για μένα το να μη μπορώ να επικοινωνήσω σωστά την σκέψη μου (φαντάζομαι για τους άλλους πόσο θα ναι ?) ακόμα και σε θέμα που έχει τεχνική βάση (ως προς την πλευρά που το προσέγγισα τουλάχιστον)... μάλλον έρχεται και η ώρα μου... χρειάζομαι διακοπές μη πω σύνταξη... ?

αν εξαιρέσεις ότι ανεβαίνουμε σε διάμετρο δεν αλλάζει η λογική... πρέπει να έχουμε τον κατά δυνατόν πιο "πλούσιο ήχο" ώστε να μας επιτρέπεται να λειτουργήσουμε επιλεκτικά το λιγότερο δυνατόν επεμβατικά για να τον ενσωματώσουμε αρμονικά σε ένα mix, ελαχιστοποιώντας έτσι την πιθανότητα να χρειαστεί να επαναλάβουμε την ηχογράφηση με άλλο σεταπ... γενικά πάντως είναι πιο εύκολο να βρεις τι σου ταιριάζει γιατί σπάνια ένας καλός φυσικός ήχος μιας ακουστικής κιθάρας δεν "κάθεται" αν ηχογραφηθεί σωστά... βασικό όπλο εδώ πέραν από την επιλογή των mics και της χωροθέτησης τους, οι σωστές πένες και το να μην "σκάβει" ο μουσικός... επίσης κατά κανόνα απαραίτητη και η επιμελής χρήση κάποιου transparent high pass φίλτρου... τέλος δεν παίζουμε με καινούργιες χορδές που θυμόμαστε να αλλάξουμε στο studio (εκτός αν μας αρέσει ως άποψη αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος και τα έντονα συρσίματα... αν όχι, την πάμε αφού τις έχουμε "στρώσει" εκ των προτέρων "τόσο όσο" ώστε να μας δώσουν το sweet spot του ήχου που μπορούν να παράγουν με το συγκεκριμένο όργανο που τις ταιριάξαμε)... εγώ πάντως γενικά προτιμώ medium phosphor bronze sets στο πλείστον των περιπτώσεων... αλλά περί ορέξεως...?

δεν ξέρω αν σου είναι χρήσιμη, αλλά θα σου πω και μια γνώμη Δημήτρη από την πλευρά μου ως ηχολήπτης όμως, όχι σαν κιθαρίστας (για την οποία φαντάζομαι σε έχουν υπερκαλύψει οι φίλοι μου ήδη)... οπότε δεν θα αναφερθώ καθόλου στην επίδραση-διαφορά στο χέρι σου (πράγμα που δεν ενδιαφέρει κιόλας την πλευρά μου... σφίξου λίγο, μάτωσε, αλλά εγώ τον ήχο θέλω να γράψω "σωστά"... τα υπόλοιπα είναι δικό σου πρόβλημα ως session ?)*... δεν συμμετείχα εξ αρχής γιατί στα συγκεκριμένα δείγματα η διαφορά ήταν εμφανέστατη χωρίς να χρειάζονται ακριβά μόνιτορ για να ξεχωρίσεις ποια είναι ποια και νόμιζα ότι θα το βρουν άνετα οι περισσότεροι... όπως και έγινε νομίζω γιατί δεν πρόλαβα να διαβάσω όλο το θέμα επισταμένα (τώρα σε κινητό δεν ξέρω τι να σου πω... εκεί ίσως τα πράγματα να αλλάζουν λόγω της περιορισμένης συχνοτικής απόκρισης του)... στις δεκάρες των δειγμάτων σου (σε άλλα σεταπ τα δεδομένα διαφοροποιούνται συγκριτικά ανάλογα τη φύση τους) η συνολική συχνοτική ισοροπία, ο όγκος και το "σώμα" στις χαμηλές είναι η βασική διαφορά καθώς εκτός από πιο "γεμάτο" τους δίνουν κι ένα πιο "στρογγυλό" συνολικό άκουσμα που επεκτείνεται "ψυχοακουστικά" ως αρμονικός πλούτος εμφανής σε όλο το φάσμα που καλύπτουν... στις εννιάρες τώρα λόγω της "απουσίας" των παραπάνω χαρακτηριστικών μέσω του roll off τους στις χαμηλές, η συχνοτική "ενέργεια" συγκεντρώνεται επί το πλείστον στην μεσαία περιοχή και το αυτί του κάθε κιθαρίστα (με εξαίρεση αυτούς της jazz) είναι λογικό να "γοητεύεται" από το φαινόμενο "διακριτότητας" σε πολυφωνικά σύνολα καθώς και συγκριτικής ευκρίνειας, μια και είναι εκ κατασκευής από τον γιαραμπή περισσότερο ευαίσθητο σε αυτή... * με το EQ, να θυμάσαι ότι μπορούμε να επέμβουμε σε υπάρχουσες στο σήμα συχνότητες και να τις τονίσουμε ή να υποβιβάσουμε την παρουσία τους... όχι όμως να "δημιουργήσουμε" κάποιες που λείπουν... επίσης μια κλασική πρακτική για να πετύχουμε τον τονισμό κάποιων συχνοτήτων, είναι αντί να επέμβουμε απ ευθείας σε αυτές αυξητικά, να υποβιβάζουμε κάποιες άλλες με αποτέλεσμα το αυτί να επικεντρώνεται στις πρώτες με πιο φυσικό (και στην περίπτωσή μας "μουσικό") τρόπο... συμπερασματικά με ένα σετ δεκάρες και τηρουμένων αναλογιών, μπορούμε σχετικά εύκολα να προσεγγίσουμε τον τελικό ήχο (όχι ακριβώς και όχι την αίσθηση στο παίξιμο φυσικά) ενός σετ με εννιάρες αλλά όχι το αντίθετο (χωρίς την χρήση γεννητριών αρμονικών ή αλλαγή του υπόλοιπου σεταπ με αμφίβολα και πολλές φορές αφύσικα αποτελέσματα όταν αυτά είναι επιθυμητά)... σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν , όταν ρωτάνε την γνώμη μου ειδικά ανάμεσα στα δύο σετ (δεν είναι ένα θέμα που απασχολεί μόνο εσένα) , προτείνω (κατά κανόνα βέβαια γιατί όπως ματάπα παραπάν', ανάλογα και το σεταπ και το είδος μουσικής το θέμα γίνεται πιο πολύπλοκο και δεν χωράει μονοδιάστατες απαντήσεις), τις δεκάρες για studio και κάθε είδους ηχογραφήσεις και τις εννιάρες για μελέτη και live (όπου πλέον η σημασία της "λεπτομέρειας" χάνεται σε μη απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες και προέχει η εργονομία και η υποκειμενική αίσθηση στο χέρι σου)...

ανοίξατε θέμα που με πονάει πολλά χρόνια τώρα ρε φίλοι... όλα μου τα χρόνια μηχανές, μέχρι το 2002 (Σπύρο μου δυστυχής σύμπτωση) που για λόγους υγείας αναγκάστηκα να τις αποχωριστώ (και ρε γμτ δεν τράκαρα ούτε καν έπεσα ποτέ... ίσα ίσα... τις φορές που κινδύνεψα πραγματικά αν δεν είχα τα γκάζια ή τις διαστάσεις της εκάστοτε μηχανής μου και πχ οδηγούσα οποιοδήποτε αμάξι, τώρα θα βλεπα τα ραδίκια ανάποδα)... anyway... πέρασαν αρκετές από τα χέρια μου φωτό όμως μου έχουν μείνει μόνο από 2 (και ευτυχώς από τις πιο αγαπημένες μου) για να μοιραστώ μαζί σας... πρώτη (και η πρώτη μου μεγάλου κυβισμού από τα 80ς) η YAMAHA XZs... σπάνιο μηχανάκι (δεν εισήχθη ποτέ στην χώρα μας) με πολύ υψηλή τεχνολογία για την εποχή του... μεγάλος έρωτας (πρώτος γαρ) αλλά χρυσοπληρωμένος όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες... και δεύτερη το αγαπημένο πυραυλάκι μου HONDA VFR από τα 90s... ΥΓ. ρώτα τα κράνη μου για τα "καρούμπαλα" τους από τα κοπανήματα της Σοφίας π.χ. όταν ερχόμασταν από την Μάνη (και φτιαχνόμουν από την διαδρομή με επακόλουθα ξυσίματα μαρσπιέ ή διακοσαρίσματα στο καπάκι) και ξαφνικά ενώ της είχα υποσχεθεί χαλαρή βόλτα και όσες στάσεις γούσταρε για καφεδάκια και φαγητό στη διαδρομή), έβλεπε μπροστά της την Κόρινθο και της έλεγα "έλα μωρέ εδώ που φτάσαμε μέχρι να κατέβουμε θα μαστε σπίτι"...

δεν άκουγα ιδιαίτερα ελληνικά τραγούδια... μεγαλώνοντας δεν ακούω σχεδόν καθόλου... γενικά έχω παίξει πολύ περισσότερα (ειδικά λαικά - ρεμπέτικα) από όσα έχω ακούσει ως ακροατής στην ζωή μου (γίνεται, γίνεται)... 2 είναι ίσως οι πιο εμπνευσμένες μελωδίες που θεωρώ ότι γράφτηκαν ποτέ αγγίζοντας διαχρονικά το θυμικό μου πέρα από είδη και μονοπάτια μυαλού... ακολουθεί το 1ο στην μόνη ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκτέλεση που βρήκα για να ναι και λίγο πιο προσιτό (?) στους νεότερους φίλους... και το 2ο σε μια από τις αρκετές αξιόλογες, αλλά πιο κοντά στην ανωτέρω λογική...

ένα από τα λίγα "έντεχνα" κομμάτια που πραγματικά την έβρισκα όταν το παίζαμε...

και μια και μνημονεύουμε πιονιέρους ο Κυριάκος... ένα κεφάλαιο μόνος του..

το ήμισυ του παντός της ελληνικής Jazz μέσα από το σχήμα που ξεκίνησε δισκογραφικά το ταξίδι της... το μεν πνεύμα πρόθυμον, ο δε ήχος ασθενής (και η συγκίνηση υγιής)...? Μάρκος Αλεξίου : Πιάνο , Φωνητικα Γιώργος Φιλιππίδης : Μπάσο ( Κοντραμπάσο , ηλεκτρικό) Λάκης Ζώης : Κιθάρα Γιώργος Τρανταλίδης : Τύμπανα , Κρουστά

ρέστα!!!

ένας ο Στέλιος αλλά πεδιόθεν είχα μια αδυναμία στον Πετράν... ΥΓ αχ ρε Giannis... μεγάλη θλίψη μας κέρασες...

τι να κάνουμε?... για να την βγάλουμε πρέπει να μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα... αλλά φευ... κλασικές κουβέντες για τα πάντα από τους πάντες... και επίσης κλασικά ο καθένας μας ακούει μόνο ότι λέει... ξεκινάει κάποιος να μιλάει συγκεκριμένα για μήλα κι ακολουθούμε οι άλλοι απαντώντας για κσύλα μέχρι πιπίλα... πολύ κουραστικό στην αχρείαστη εξέλιξη του το όλον και στην τελική δεν μένει και τίποτα... κι αυτό είναι το απογοητευτικό... αλλά τι να πεις... ανθρώπινο... anyway... εδώ κόπηκε το ρεύμα και κάηκε η ενός μηνός tv μου (γ@μ& την ΔΕΗ) και δεν μούφτανε αυτό μας πήρανε και τα σώβρακα οι Σέλτικς... Χρόνια πολλά σε όλους...

μάστα Σπύρο... ο ΝΑν τι σου είπε ακριβώς δηλαδή, γιατί θα τρελαθώ και είμαι και βαρύς από την μαγειρίτσα και το κρασάκι... ότι στην εξέλιξή τους σαν μουσικοί από Persons στα τέλη των 60ς με τον Ασβεστόπουλο και σαν Socrates ακολούθως τα πρώτα χρόνια των 70ς, στα γοητευτικά μεν αλλά αντικειμενικά κακόηχα πρώτα LP τους μέχρι το phos, που ηχογραφήθηκαν επί το πλείστον σε απαράδεκτες συνθήκες (ακόμα και για την εποχή), είχαν "ζηλευτό" εξοπλισμό στην μελέτη και τα live (ακόμα και για την εποχή δις)?... ή από την άλλη μήπως ήθελε στα τέλη των 70ς που τον πήραν στο σχήμα μετά από τόσους σπουδαίους που πέρασαν πριν από αυτόν (και μάλλον για τότε μιλάει) και έχοντας κάνει σαν μπάντα προ πολλού ήδη τόσα (σοβαρά) πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο, να παίζουν ακόμα με ιταλικά κοτέτσια για ενισχυτές, ώστε να μην καταλήξεις εσύ (και όποιος άλλος δεν στο λέω προσωπικά) στο παραπάνω συμπέρασμα... πραγματικά απορώ τι δεν καταλαβαίνετε από ότι γράφω και μου απαντάτε κάποιοι όντως άσχετα με τις παραμέτρους που βάζω (τελικά όντως ή έχω ξεχάσει να μιλάω-γράφω και σόρυ γι αυτό, ή βαριέστε να με διαβάσετε)... δεν έχω ανάγκη να πείσω κανέναν για τίποτα και δεν επιμένω συνειδητά... ακολουθώ και καταθέτω επιχειρήματα κατά το δυνατόν αντικειμενικά για χάρη μιας κουβέντας... thats it... χώνεψα και την μαγειρίτσα απότομα... ?️? δοθείσης ευκαιρίας (και ευχαριστώ Σπύρε που μου την έδωσες) να και μερικά δείγματα από τον "καλό ήχο" μέσω του οποίου "σφυρηλατήθηκαν" ως μουσικοί οι Socrates στα πρώτα τους βήματα...? και μια από τις σπάνιες φορές που το λάλησαν το ελληνικόν... πάρτε εδώ γεύση από τα "φαζαρισμένα κρυωμένα τζιτζίκια" που ανέφερα πιο πάνω...?? και κλείνω ελπίζω οριστικά (επιτέλους) το θέμα από πλευράς μου (αρκετά σας ζάλισα), λέγοντας ότι δεν αλλάζω γνώμη στο ότι ναι μεν όλες οι εποχές έχουν τις δικές τους δυσκολίες και ιδιαιτερότητες αλλά ειδικά στην ροκ, οι νεώτεροι έχουν de facto λιγότερες "δικαιολογίες" και "χρωστάνε" στους παλιότερους "πιονιέρους" (μια και πια υπάρχουν μέσα που τότε ούτε η φαντασία τους δεν έφτανε), αν μη τι άλλο να προσπαθούν να προχωρήσουν μπροστά την μουσική τους και όχι να την κοπιάρουν ενίοτε "τεμπέλικα" και με προπληρωμένο υφάκι μπροστά σε gear και γνώση που κατά κανόνα τους "χαρίστηκε" πολύτροπα και κυρίως άκοπα (μέσω "μασημένης" τροφής στο νετ)... δεν χτίζεται το ίδιο εύκολα ένα σπίτι πάνω σε υπάρχοντα θεμέλια, συγκριτικά με το να χρειάζεται να τα σκάψεις μόνος σου... και όχι δεν είναι όλοι έτσι... ούτε κάποιοι όπως το μήλον της έριδος του θέματος μας κρίνονται συνολικά από μια κακή στιγμή τους... αλλά επιμένω ότι όσοι νέοι έχουν ήδη τις ευκαιρίες πρέπει να αντιμετωπίζονται είτε αυστηρά(ότερα) για το καλό τους, είτε με αδιαφορία (αν παρ ελπίδα επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη) για το καλό μας ... ΥΓ. παρεμπιπτόντως ελπίζω να αξιωθούμε κάποια στιγμή όλοι να ψήσουμε κάποιους τυχόν γνωστούς μας εμβληματικούς μουσικούς της πρώιμης "ελληνικής ροκ" (που λέει ο λόγος) εποχής, ώστε να μας μιλήσουν εδώ από πρώτο χέρι για τις ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ κάποιες φορές (σε σχέση με το σήμερα του πάρτα όλα), κάτω από τις οποίες "μελετούσαν" και πως αποκτούσαν gear (πάλι που λέει ο λόγος)... και φυσικά όχι μόνο... και για το πως έφτανε στα αυτιά τους οποιαδήποτε (ακόμα και η πιο ασήμαντη) πληροφορία σε σχέση με την "μονδέρνα μουσική" και τον εξοπλισμό που χρειαζόταν για να ασχοληθούν με αυτήν... κι επειδή έχουμε αρκετούς εδώ εξ αυτών ως μέλη, θα παρακαλούσα όποιον θέλει και έχει χρόνο και όρεξη να ανοίξει ένα θέμα ειδικά γι αυτό... θέλω να πιστεύω ότι θα είναι πολύ "διδακτικό" για όλους μας...

τι μου λες ρε Μήτσο... εδώ έχω δει Παρθενογένεσις*... ? * για να μην γίνει καμιά παρεξήγηση κι εδώ μέρες που είναι, πρόκειται για την πρώτη "πανκ" μπάντα προ αμνημονεύτων στα καθ' ημάς...