πριν χρόνια, έχοντας μεγάλη αδυναμία στο κουνιαδάκι μου (αλλά και συμπάθεια στον άνθρωπο Willis τον δάσκαλό του), προσπάθησα να εμβαθύνω στην μουσική τους, περισσότερο για να γίνω χρήσιμος στην διαμόρφωση του "ήχου", του τότε άπειρου μικρού Μιτς...
με τον ήχο τα "βρήκα" γρήγορα, αλλά η προσπάθειά μου να κάνω την fusion μέρος των προς τέρψη ακροαμάτων μου (ώστε να έχω και μια χρήσιμη "μουσική" άποψη για τα κομμάτια που έγραφε πλέον), απέτυχε οικτρά...
κατέληξα λοιπόν στο ότι, ναι πρέπει να δίνεις μια ευκαιρία στο οτιδήποτε γνωρίζοντάς το σχετικά πριν το απορρίψεις, αλλά δεν μπορείς (και δεν πρέπει) να βιάζεις την πραγματική ανάγκη του θυμικού σου... είναι αντιδημιουργικό και ανούσια καταπιεστικό για μένα... :)