Διαχρονικά, εισπράττω μια αγωνιώδη προσπάθεια φίλων (και στο περιβάλλον μου και εδώ) για την απόκτηση του “άγιου δισκοπότηρου” στον εξοπλισμό του προσωπικού τους studio που θα μετουσιώσει “μαγικά” σε επαγγελματική παραγωγή, το κάθε τους πόνημα…
Βρίσκεται άραγε στον ακριβό εξοπλισμό η “πανάκεια” για την υλοποίηση του ηχητικού μας οράματος και σε ποιο ποσοστό σε σχέση με την γνώση χειρισμού του?... και σε δεύτερο χρόνο χωράει στα “τσουβαλιάσματα” της audio αρβύλας? (πχ. πάρε φίλος 6 ίντσαι ότι νάναι, γιατί το bass dream σου στις 5 ότι νάναι αργοπεθαίνει βασανιστικά στο δωμάτιό σου που δεν ξέρω καν που και πως βρίσκεται… α και μη ξεχάσω… μακριά από τις 8 ίντσαι ότι νάναι φίλος… αυτές είναι για τα στούντια)…
Ως έναυσμα για μια χαλαρή κουβεντούλα (αλλά σημαντικότατη για την τσέπη όλων μας), παραθέτω ένα κομμάτι και ένα remix του σε δεύτερα χρόνο από μένα…
Waltz For Vee – Jazzjoker (original)
https://app.box.com/s/kwfj8kqrdy79qnt9ynlngbv1tf6yqrg8
Waltz For Vee - Npap mix
https://app.box.com/s/sjdcch5v625nymeewws06xtnkuo4js8g
(είναι σε wav για να είναι πιο αντικειμενική η σύγκριση)
Πριν λίγο καιρό o φίλος Σπύρος (κατά noiz ο προσφιλής γνωστός και μη εξαιρετέος Jazzjoker) ανέβασε αυτό το πολύ όμορφο κομμάτι στα clips… επειδή ήθελα να το ακούω συχνότερα και λόγω επαγγελματικής διαστροφής τα κακομαθημένα αυτάκια μου ήθελαν λίγο καλύτερη παραγωγή, του ζήτησα τα track και προσφέρθηκε ευγενικά να μου τα στείλει…
ο αρχικός μου σκοπός ήταν όταν βρω χρόνο να τα επεξεργαστώ εκ νέου σε ένα studio…
πριν κάνα 20ήμερο όμως, έχοντας λίγο χρόνο και επηρεασμένος από κάποια καλοπροαίρετα αλλά “απαίδευτα” ποστ audio αρβύλας, που για πολλοστή φορά διάβασα, αποφάσισα να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια “δοκιμασία” που το αποτέλεσμα της, θα μπορούσε να αποτελέσει μια αφορμή για μια εποικοδομητική κουβέντα για τα home studio, που δεν θα έχει ανάγκη μια δασκαλίστικη τεχνική παρέμβαση (ενοχλητική σίγουρα από μένα ή κάποιον άλλο επαγγελματία σαν εμένα, απριόρι “αλαζόνα” και έξω από την παρέα) ώστε να βγουν κάποια χρήσιμα και αξιοποιήσιμα από τους πολλούς συμπεράσματα…
κάθισα λοιπόν στο γραφείο μου μόνο με την on board κάρτα, τα 4" MA-150 της cakewalk που χρησιμοποιώ ως multimedia ηχεία, το sonar, το console emulator της μηχανής του και μερικά plug in της waves, για να δω τι ψάρια πιάνω και χωρίς εξεζητημένο στουντιακό εξοπλισμό...
μόνη μου παρέμβαση, έγινε στην θέση των ηχείων που ήταν ατάκτως ερριμμένα και έπρεπε να έρθουν στο ύψος των αυτιών μου στο ισόπλευρο… βάσεις δεν υπήρχαν, χρόνος για να αναζητήσω από φίλους ελάχιστος, οπότε επιστρατεύτηκε το αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο μεταφρασμένο σε νεοελληνική πατέντα της στιγμής… επιστρατεύτηκαν τρία τσιμεντότουβλα (σαν αυτά των πεζοδρομίων) όρθια κάτω από το κάτω ηχείο και voila (παρεμπιπτόντως αν τα συνδυάσετε με ακίδες και δυο κομμάτια μάρμαρο έχετε πάμφθηνα ένα αποτελεσματικότατο DIY ζευγάρι βάσεις ποιότητας για οποιοδήποτε μόνιτορ)…
η όλη διαδικασία, από το να ξαναθυμηθώ λίγο το sonar, να “ψαχουλέψω” τα plug in, το mix και ένα υποτυπώδες mastering (και αυτό στο sonar), κράτησε περίπου 4 ώρες…
σίγουρα πολλά θα βελτίωνα με τα "καθαρά" πλέον αυτιά της επόμενης μέρας… ας πούμε όπως είπα και στον Σπύρο και εγώ θα ήθελα να μην χαθούν στοιχεία από το “σώμα” της κιθάρας, αλλά στους χρόνους αυτούς το leak αντιμετωπίστηκε στα γρήγορα με eq και όχι με χρονοβόρες noise canceling πρακτικές που σίγουρα θα ήταν πιο “ευγενικές” απέναντί της…
αλλά το θέμα δεν είναι αυτό… ούτε φυσικά και η κάθε υποκειμενική άποψη πχ για το reverb και το αν θα ήθελε κάποιος πιο ατμοσφαιρικούς χώρους…
η ακρόαση για να εξυπηρετηθεί και το θέμα της κουβέντας προϋποθέτει “οριζόντια ακρόαση” και όχι “κάθετη” επικεντρωμένη σε επιμέρους στοιχεία τα οποία είναι θέμα κυρίως ματιάς ή αρχικής απόφασης του δημιουργού κατά την ηχογράφηση…
επαναλαμβάνω για αποφυγή παρεξήγησης ότι τα κομμάτια είναι απλά παράδειγμα....
επανέρχομαι και κλείνω με τον αρχικό μου προβληματισμό…
ο δημιουργός πρέπει να επικεντρώνεται στη μουσική του και να αξιοποιεί τον όποιο εξοπλισμό διαθέτει για την καταγραφή των ιδεών του, αφήνοντας τον παράλληλο χρόνο ανάλογης ποσοστιαίας ενασχόλησης να δράσει στην άνεση του χειρισμού του μέχρι του σημείου που έχουν θέσει οι αρχικοί του στόχοι?...
πρέπει να αποφεύγει τον αποπροσανατολισμό των “σειρήνων” της τεχνολογίας που του υπόσχονται μέσω του marketing και του "σπασμένου τηλεφώνου" της ανώριμης κατανάλωσης, άκοπες μαγικές συνταγές με μόνα θύματα την εμπνευσμένη μουσική δημιουργία και την τσέπη του? (κάποιες φορές δυστυχώς και την ανούσια επώδυνη απογοήτευση για τις εν γένει ικανότητές του)...
τελικά πρέπει οι αναβαθμίσεις να γίνονται με κύριο γνώμονα την αντικειμενική δυνατότητα αξιοποίησης τους?…
ΥΓ. θα χαρώ ιδιαίτερα να ακούσω απόψεις επί του θέματος που ελπίζω να έχω θέσει σαφώς...
ΥΓ2. και δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σπύρο για την ευγενή του καλοσύνη να μου επιτρέψει να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τα κομμάτια παρότι αυτός είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος στις προτεραιότητες που θέτουν οι στόχοι του…