Εμένα μου άρεσε η ταινία αλλά δεν θα την βάλω στο εικονοστάση μου και ούτε θα τσακωθώ για αυτή. Δεν είναι η υπέρτατη αλήθεια, ούτε περίμενα να την δω για να προβληματιστώ για την κοινωνική δομή του κόσμου μας. Η ιστορία δεν είναι πρωτότυπη και απορώ γιατί όλοι κολλάνε ότι είναι αντιγραφή (ομάδα ατόμων που είναι ξεκομμένη από την πραγματικότητα μέσω ψεμάτων για διάφορους λόγους) έτσι γίνεται από The Village, Trueman show, The Underground μέχρι το Lost.
Ναι έχει άσχημα σημεία που δεν μπορούν να την κάνουν κλασική και κοινώς αποδεκτή. Ναι μπορεί να αντιγράφει σκηνοθετικές τεχνικές (αλλά για αυτό λέμε ότι οι σκηνοθέτες που πρωτοπόρησαν έκαναν “σχολή”) και ο Λάνθιμος δεν είναι ο μεσσίας-σκηνοθέτης. Ναι με ενοχλούν τα αποθεωτικά σχόλια διαφόρων alternative-hipster-ότινα'ναι και η υποκουλτούρα που συχνά προωθούν.
Αλλά είναι η πρώτη σύγχρονη ελληνική ταινία κοινωνικού περιοχομένου (που ξέρω προσωπικά που δεν πολυασχολούμαι με τον κινηματόγραφο :)) που κάνει κάποια επιτυχία εγχώρια και ταυτόχρονα στο εξωτερικό. Οι διάλογοι δεν ήταν οι συνηθισμένοι που παίζουν σε τέτοιες ταινίες που ανά τρεις λέξεις ακούς και βρισιά(η χυδαιότητα δεν είναι μόνο οπτική). Οι ηθοποιοί έπαιζαν μια χαρά τον ρόλο τους (μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά έκαναν άτομα με επίπεδο προσχολικό) και είχε και αρκετές στιγμές που γέλασα, άσχετα που αρκετοί τα θεωρούν χαμηλού επιπέδου αστεία και άλλοι ωρύονται ότι δεν είναι κωμωδία και δεν πρέπει να στέκεται κάποιος εκεί. Τέλος για τις περισσότερες καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα στο σπίτι μπορείς να σκεφτείς και να βρεις αντιστοίχηση με γεγονότα της κοινωνίας.
Τελικά πιστεύω ότι αν μη τι άλλο είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία που δεν μπορείς να κάτσεις και να την δεις μόνος σου, χωρίς παρέα, γιατί κατά την γνώμη πιο πολλά βγάζεις από τον σχολιασμό της (είτε είναι περισσότερο γέλιο είτε περισσότερος προβληματισμός, c'est la vie).