Χαιρετω τον θορυβο.ελ μιας και αυτο ειναι το πρωτο μου ποστ. :)
Πισω στο θεμα μας. Σημερα εβλεπα το Ραδιο Αρβυλα και στο τελος ειχαν μια ροκ μπαντα με original κομματι σε ελληνικο στιχο. (Παρ. 19/12) Ακουγα το στιχο που τον βρηκα εβρηματικο, κατι σε "Που θα βγεις ραντεβου" - ¨"Η αναπνοη σου μυριζει τζατζικι" και αλλα τετοια και γουσταρα. Ομως οπως παντα η φωνη μετρια, οπως ειπε ενας φιλος, σχολικης μπαντας σε τελετη αποφοιτησης.
Πιστευω η σωστη κατ'εμε παρατηρηση πως δεν υπαρχουν πολοι καλλοι ροκ/μεταλ τραγουδιστες του ελληνικου στιχου εχει σαν πηγη εξισου την αδυναμια να τραγουδησουμε ροκ με την αγγλικη χροια στα ελληνικα (πχ. ο Santa Klaus (Meine) apo tous Σκορπιους το πετυχε) και απ'την αναμονη του κοινου εν γενει ωστε ο τραγουδιστης να μιμηθει αυτην την χροια (προσοχη, δεν εννοω την προφορα, προς θεου).
Ετσι μες στην προσπαθεια του ο τραγουδιστης να πετυχει την αγγλικη χροια σε ελληνικο στιχο ειτε κατανταει σε ενα καχεκτυπο ειτε στην πορεια, οπως συμβαινει συχνοτερα, τα παραταει και κατανταει σε μια στεγνη φωνη χωρις χαρακτηρα.
Ο Παπακωσταντινου ειναι ενα καλο παραδειγμα τραγουδιστη (αν και πολλοι θα πουν ειναι Δημοτιροκ, δεκτο) που παντρεψε τους ροκ μορφασμους πιστευτα με ενα δικο του ιδιωμα. Αυτο πιστευω πρεπει να κανουν οσοι θελουν να τραγουδησουν ροκ σε ελληνικο στιχο δηλαδη να επηρεαστουν απ'το αγγλοφωνο ροκ αλλα να μην το αντιγραψουν αλλα να το συνδυασουν με τις ιδιαιτεροτητες της ελληνικης γλωσσας.
