Διαβασα το βιβλιο αυτου του γιγαντιου μουσικου μονο και μονο επειδη ειδα το ονομα του στο εξωφυλλο.
...Επρεπε να το φανταστω τι θα ακολουθησει με το "The Carlos Castaneda of music" κατω απ'τον τιτλο.
Τα καλα:
- μην χασεις τον ρυθμο προσπαθωντας να βρεις μια νοτα
- το ημιτονιο ειναι παραφωνο αλλα αν το παιξεις με διαφορα μιας οκταβας εχεις την ομορφη μεγαλη 7η, μερικες φορες στην ζωη βλεπουμε τα πραγματα στην λαθος οκταβα
- η μουσικη ειναι μια γλωσσα, τα μωρα μαθαινουν να μιλανε γιατι επικοινωνουνε με "επαγγελματιες" ομιλητες, ετσι και οι μουσικοι πρεπει να παιζουν μαζι με επαγγελματιες μουσικους για να εξελιχθουν
- ποτε δεν εισαι πιο μακρια απο ενα ημιτονιο απο μια σωστη νοτα
- αν παιζεις τζαζ και παιξεις μια λαθος νοτα παιξτην ξανα για να νομιζει το κοινο πως το εννοουσες
- εαν δεν υπηρχε η σιωπη δεν θα υπηρχε η μουσικη
Πολυ ομορφα πραγματα.
Δυστυχως το μεγαλυτερο μερος του βιβλιου ειναι μαγικες ιστοριες καρμπον του πρεζακια Καστανεντα και στους ανηποψιαστους αναγνωστες μπορει να δημιουργηθει η εντυπωση πως σε μερικους μονο ανθρωπους οπως ο Wooten εμφανιζονται οι Μουσες (Michael, Uncle Clyde κτλ) και αυτοι ειναι οι ατυχοι που ποτε δεν θα μπορεσουν να φτασουν να μιλησουν την γλωσσα της μουσικης. Θα μπορουσε να ηταν πολυ ωραιο βιβλιο εαν πραγματευταν την εξελιξη του Wooten και τις ιδεες του και οχι τις φαντασιωσεις του (που ειναι το 90% του βιβλιου) οπως η εξαιρετικη του παρουσιαση του στο TED.
Οσοι το εχετε διαβασει θα ηθελα να ακουσω την αποψη σας.