Nestoras

Έπρεπε να το ακούσω 3 φορές για να καταλήξω ότι μου αρέσει. Λοιπόν μου άρεσε και ο Nick Cavelek με τη περίεργη χροιά του και η Gkou. Παιδιά η τραγουδιστική σας άποψή είναι τέτοια που υπάρχει σε δεκάδες ψευτοψυχεδελικά άλμπουμ της δεκαετίας του '60 και ταίριαξε άψογα με το συγκεκριμμένο κομμάτι. Gkou ευτυχώς δεν το τραγούδησες σαν κλαψ...... όπως έχεις κάνει σε άλλα στο παρελθόν. Όσον αφορά το b.t είναι για κλάμματα.

Αφορμή γι' αυτό το ποστ είναι μια κουβέντα που είχα με το φίλο μου Γιώργο (Marillion) στο φεστιβάλ Blues στο Αιγάλεω. Τον ρώτησα για τη καινούργια του κιθάρα που παρουσίασε πριν λίγο καιρό στο Νοιζ και κουβέντα στη κουβέντα με ρώτησε αν έκανα καινούργιες αγορές. Του είπα ότι στο καλοκαιρινό μου ταξίδι έπεσα σ' ενα αυθεντικό Tube screamer και αφού εξιστόρησα τις ιστορίες μου, πρότεινε να κάνω ένα review εδώ. Λοιπόν το πεταλάκι είναι του 1982 Made in Japan με S.N. 251206. Όπως θα δείτε στη φωτογραφία το backcover είναι σε μαύρο φόντο το δε battery cover από τη μέσα πλευρά λέει Maxon και έχει κωδικό MS-D01002. Στη πλακέτα το τσιπάκι είναι το JRC-4558D. Το πεταλάκι είναι σε πολύ καλή εμφανισιακή και λειτουργική κατάσταση, με κάποια εμφανή σημεία του χρόνου (εκδορές, χτυπηματάκια) όχι όμως κάτι που να υποδεικνύει ταλαιπωρία. Ως προς τον ήχο τώρα το πετάλι είναι εκπληκτικά διαφανές, όχι με πολύ drive, και δίνει πολύ ωραίο boost και στο καθαρό και στο overdriven κανάλι, ότι πρέπει για ήχους αλά SRV. Επίσης μπροστά από άλλο distortion πετάλι (το δοκίμασα με το bb preamp) μου έδωσε αρκετό sustain, προσθέτοντας δε και Uni-vibe style πετάλι πλησιάζεις και ήχους αλά Gilmour. Eν κατακλείδι, το πετάλι είναι σούπερ, προσοχή όμως, ίσως απογοητεύσει αυτούς που πιστεύουν ότι θα τους δώσει τα τρομερά γκάζια, ή θα μεταμορφώσει έναν κακής ποιότητας ενισχυτή. Υ.Γ. Δεν έχω ακούσει την επανέκδοση του T.S.-9 για να προβώ σε συγκρίσεις, σε σύγκριση με το ΤS-10 είναι πολύ πιο διαφανές, και με λιγότερο drive range. Kλιπάκια εν καιρώ, στις πρόβες μας δεν γράφτηκε τίποτε της προκοπής. ;D

Ωραία δάχτυλα είδα, άνεση στη ταστιέρα ναι, μουσική δεν άκουσα.

http://en.wikipedia.org/wiki/Where_Have_I_Known_You_Before :)

http://www.youtube.com/watch?v=xtnRQcwCuu4 Αν όχι το πιο αγαπημένο μου, ένα από τα 3-5 πιο αγαπημένα μου που με κάνουν να ριγώ κάθε φορά που το ακούω.

4 σελίδες και έχουμε ακόμα. Ανεβαίνουν οι Heart Attack στο Hit-parade. :D

Eίσαι σίγουρος? Πιο ελαφρύ ξύλο απ' το Ash που έχουν οι Tele Tele όχι οι ιμιτασιόν (και όχι το heavy ash της δεκαετίας του '70) δεν έχω βρει σε Fender. Kαι αυτό με τα τάστα δεν το πολυκατάλαβα. Δηλ. είναι διαφορετικά? ???

Έχω ν΄ακούσω αυτή την έκφραση από τότε που ήμουν μαθητής. Α! ρε γηραλέοι τύποι που κυκλοφορούμε 'δω μέσα. :-*

Ευχαριστώ κατ' αρχάς για την εμπιστοσύνη. Δεν θέλω να μου δίνουν όργανα γιατί στεναχωριέμαι όταν τα επιστρέφω, ειδικά αν είναι A class. Θα με αναγνωρίσεις σίγουρα, είμαι όπως δείχνω στη φωτογραφία του avatar μου, λίγο ασχημότερος, χονδρύτερος, φαλακρότερος, κ.α. κακώς κείμενα. :D

Ρε συ νόμιζα ότι ήταν ο Ignantios. ;D Πολλές cs έχεις μαζέψει ζηλεύω αφάνταστα.

Γιώργη, παρέα θά 'μαστε. Thanks boss. :)

Μου αρέσει- δεν μου αρέσει 1-0. Ενδιαφέρουσα άποψη, καλή ενορχήστρωση. Η φωνή στο κουπλέ ίσως θά 'πρεπε ν' ακουστεί λιγότερο <<παιδική>>. Δηλ. κάτι μου λέει ότι να το λέγατε πιο τσαμπουκοειδώς το κομμάτι θα ήταν>>>>+++.

Καλά τι στούντιο είναι αυτό που ηχογραφείς έστω και τη πρόβα και δεν καταλαβαίνεις τα φωνητικά, τα τύμπανα ακούγονται σαν ψαροκασέλες, κλπ ευτράπελα. Να μας το πεις για να μην πάμε. >:(

Πάντα έτσι δεν γινόταν? Θες να σου θυμήσω τι γινόταν κάθε φορά που άλλαζε κιθάρα ο Bloomfield, o Clapton, κλπ. Τι έγινε όταν εμφανίστηκε ο Van Halen?, o Slash?. Aς είναι καλά ο Hendrix γιατί οι πωλήσεις της Strat είχαν πέσει στο ναδίρ, ο Slash γιατί και οι Les Paul κουτσοπουλάγανε κλπ, κλπ, κλπ.

The sound of the future is the sound of the past.

Είδες που είχα δίκηο. ;) Είναι <<μοναδικός>> έτσι κι' αλλιώς. Το κομμάτι μάλλον είναι το καλύτερο που έχεις ανεβάσει. Διέκρινα κάποιες <<απιστίες>> στην κλίμακα όταν έμεινε μόνη της η κιθάρα, αλλά ήταν πταίσματα. Στο τέλος βιαζόσουνα (στο κιθαριστικό παίξιμο επίσης) γι' αυτό σου προτείνω να το γυρίσεις στο blues. :D H μελωδία της ανατολίτισας κοπελιάς εξαιρετική, και γενικά η ατμόσφαιρα όπως προείπα συντελούν στο να χαρακτηρίσω αυτό σου το κομμάτι σαν το καλύτερό σου.

Σχωρεμένος. :)

Έχε χάρι που δεν είμαι μοντουλάτορας. ;D

Καπνίζεις εσύ? Τότε εγώ είμαι ο SRV. :P

Oi Stereolab τα λένα καλύτερα σ' αυτό το χώρο. (Και έχουν και κιθάρα και φωνή- μάλιστα 2).

Τι? εδώ με δυσκολία ακούγονται οι στίχοι. Για ν' ακούσω αυτό το πόδια ,βύζι και κολάρα έπρεπε να το ακόυσω 3 φορές. Ναι, άντεξα. Πάντως οφείλω να πω ότι έχω ακούσει και χειρότερα.

http://progressive.homestead.com/prog-2.html Πολύ σπάνιο άλμπουμ, το 'χω δει μόνο μια φορά. Βέβαια βγήκε επανέκδοση από τη Radioactive ή την Fall out (δεν θυμάμαι, διότι είναι και οι δυό μαϊμουδοεταιρίες) και βρίσκεται σε cd στα καταστήματα μεταχειρισμένων με 5€ . Ο <<γνωστός>> μουσικός είναι ο Sigmund Snopek που έχει στο ενεργητικό του 2 αριστουργήματα. Το ένα ον μέλος των Bloomsbury People και το άλλο αν θυμάμαι καλά δικό του με τίτλο Who's afraid of Virginia Wolf που το είχε κυκλοφορήσει σαν 2LP η Akarma πριν μερικά χρόνια.

Nikolas vs Tritonas= 1-1 (Πάμε για πέναλτυ). :D

Εντάξει, αυτός είναι μουσικός.- (τελεία και παύλα).

Όπως είδες μίλησα με σειρά ενδιαφέροντος, και το πιο ωραίο ήταν τα 2 κορίτσια, μετά ο εξαιρετικός ντράμμερ και στη συνέχεια τα ...(να μη τα ξαναγράψω). Δηλ για να ικανοποιήσω το δημόσιο αίσθημα θα 'πρεπε να πω ότι το κομμάτι είχε μουσική και στίχους επιπέδου Eleanor Rigby και ότι το σόλο ήταν ανάλογο του Heartbreaker?