Μ' αρέσει να διηγούμαι ιστορίες (ίδιον των γηραιών).
Μια φορά κι' ένα καιρό μαζευόντουσαν σ' ένα χώρο κάποιοι και τρωγόπιναν, και που και που 'βάζαν και κανά όργανο πάνω τους. Ο καθείς έλεγε θέλω να παίξω αυτό, ό άλλος 'κείνο κλπ, κλπ, κλπ. Μια μέρα ο αοιδός Γ.Φ. λέει - τι λέτε για το Starman. Νταξ' λένε οι άλλοι.
-Α! το 'παιζα εγώ παλιά, το ξέρω λέει ο Ν.Α, μόνο που έχει πολλά ακκόρντα, να το θυμηθώ και την επόμενη το παίζουμε. Οι μπύρες συνεχίστηκαν και έρχεται η επόμενη.
-Το starman που είπαμε πάει έτσι ... ξαναλέει ο Ν.Α.
-Έχει πολύ πράμα πως θα το θυμηθούμε, λέει ο Γ.Μ.
Τ.Μ. & C.S. το τσεκάρουν, γίνεται μια ψευτοαναγνωριστική και με τη 2η γράφεται αυτό. Αν κάποια λεπτομέρεια ξεχνάω, ας προσθέσουν οι λοιποί συνδαιτημόνες.
Το κομμάτι δεν έχει κάτι το εξαιρετικό ούτε από παίξιμο ούτε από ερμηνεία, είναι όμως ένα χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατούσε σε μια παρέα φίλων.
Starman.mp3