Child Of Story

Εκτός από τα παικτικά (δυναμικές κλπ) και τον παικτικό εξοπλισμό (καλάμια/σκουπάκια/μπαγκέτες κλπ) φυσικά παίζει ρόλο και η επιλογή δερμάτων/μεγεθών/κουρδίσματος, η επιλογή πιατινιών, τυχόν muffling κλπ.

@ Audiokostas: Πάντως ο συνονόματός σου Κώστας Αναστασιάδης φαίνεται ευγενέστατος και πολύ προσιτός άνθρωπος! @SF: H απορία σου είναι απορία πολλών! Το βίντεο με τον Κώστα Αναστασιάδη με έβγαλε εδώ, σε έναν εξαιρετικό ντράμμερ (Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης) που τώρα γνωρίζω και έχω ενθουσιαστεί!

Προσωπικά το συγκεκριμένο βίντεο με την συνέντευξη του Κώστα Αναστασιάδη το συστήνω για παρακολούθηση άσχετα αν είμαστε ντράμμερς ή όχι... Το είδα σήμερα. Δεν το βαρέθηκα ούτε στιγμή. Γενικά θεωρώ ότι η Ελλάδα με την κομβική γεωγραφική θέση και πολυποίκιλλη πολιτιστική κληρονομιά που έχει, έχει το προσόν να βγάζει -και βγάζει- μέγιστους μουσικούς. Ποιον να αφήσεις απ'έξω; Άλλος ένας που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Χρήστος Τριανταφυλλόπουλος και το εκπληκτικό παίξιμό του στο πρώτο άλμπουμ των Purple Overdose: Exit #4 (1988) (μιας και από εκεί τον "γνώρισα")

Μνεία πρέπει να γίνει και στον Κώστα Αναστασιάδη.

Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν αυτού του ήχου οπότε για να μου αρέσει...θα πει προφανώς ότο το κομμάτι "λέει"! Μπράβο ρε φίλε πολύ ωραίο! Μιας και πας πιο "Αμερικάνα" όπως λες για πήγαινε και από εδώ... Έχει και εδώ medication... (Αν και σε "κόβω" πιο..."ευθύ" Ροκενρολίστα ή Stooges μεριά!!!) Ναι αυτό με το φαζ που είπες θα έλεγε...

Ευχαριστώ πολύ SF! (αψεγάδιαστος και ταχύτατος όπως πάντα!) Προτάσεις για ταμπούρο; (το σετ ίσως στηθεί σταδιακά και προορίζεται κυρίως για unmiked natural (low/medium) volume jams και ΑΝ για ηχογράφηση) (μιλάμε για ερασιτεχνικό budget και τα μικρά μεγέθη εκτιμούνται λόγω πρακτικότητας στην μεταφορά, εξοικονόμησης χώρου, και επειδή σίγουρα δεν ψάχνω τον ήχο του Johnnie Bonham στους Led Zeppelin! (μάλλον όταν ήταν session μουσικός στον Donovan!)

Θέλω να παίζω και πιο γρήγορο Rhythm & Blues. Ουσιαστικά ίσως το έθεσα λίγο λανθασμένα... Λέγοντας Jazz εννοούσα αυτήν που δεν απομακρύνεται υπερβολικά πολύ από το Rhythn & Blues... Στα ντραμς τώρα, σαν all-around ήχος μου αρέσουν οι Animals, φερ' ειπείν. (Στα πρώτα 1964-1965 άσματά τους). (για να μην ανοίξω άλλο θέμα) Γνωρίζω ότι τότε η μουσική βιομηχανία ήταν λιγότερο... βιομηχανοποιημένη και όλοι οι συνδυασμοί ήταν πιθανοί, με τα σημερινά δεδομένα και με τις ποικίλλες επιλογές που παρουσιάζονται, υπάρχουν κάποια "standards" για να προσεγγιστεί αυτός ο ήχος ("αέρινος αλλά όχι πρίμος" θα τον έλεγα), ώστε να προβώ σε μία αγορά ντραμ-σετ και κυμβάλων, και όχι σε άσχετες; (Σίγουρα παίζει ρόλο το κούρδισμα, η τοποθέτηση του μικροφώνου, οι μεμβράνες κλπ και φυσικά ο παίκτης!!!) Ψάχνω δηλαδή για απαντήσεις του στυλ "μονή μεμβράνη και τάδε κούρδισμα εκεί", "τάδε βάρους και διαμέτρου πιατίνι εκεί" κλπ για το στήσιμο ενός all-around Rhythm 'n' Blues / Jazz drum set-up. Ρωτώντας σαν εντελώς άσχετος και φυσικά περιμένοντας "χονδρικές"απαντήσεις!

Επίσης άλλος ένας τρόπος να αποστοχοποιηθείς είναι να βάλεις πάνω στην κιθάρα ένα αυτοκόλλητο Kacapunk/Kalazaar '77 PUNK παραμάνες και λοιπά... (Και σε μετράει και το τυχαίο παλικαράκι που γουστάρει ίδια μουσική και κάνεις και γνωριμίες)

Απ' τα καλύτερα θέματα που έχω δει και με πολύ "ζουμί" (και πολλή ουσία). Τα καλύτερα απρογραμμάτιστα τζαμς τα 'χω κάνει με άτομα που αμοιβαία είχαμε καλή διάθεση, ασχέτως επιρροών, τεχνικής. Με την ταπεινά μικρή μου εμπειρία κατάλαβα ότι το συναίσθημα κι η αγάπη είναι τα πρωτεύοντα στοιχεία στην μουσική. Και αυτό φαίνεται. Νομίζω o fusiongtr: "Μην διστάζεις στιγμή, όρμηξε, μίλησε, παίξε, άκουσε, κάνε τα πάντα και παντού! ΑΞΙΖΕΙ." και άλλα παιδιά των οποίων οι απαντήσεις κινήθηκαν στο ίδιο κλίμα έβαλαν το θέμα στην σωστότερη κατ' εμέ διάσταση.

Nα πούμε επίσης για την κινηματογραφική ταινία "Swing Kids", που εκτυλλίσεται στην Γερμανία τέλη '30- αρχές -40. Η ταινία έχει λόγο ύπαρξης, αφού στην Γερμανία όντως υπήρχε ανθηρή "Jazz- Αμερικάνικη μουσική" μουσική σκηνή. Συγκεκριμένα στην φρέσκια για την εποχή της αυτοβιογραφία της Billie Holiday "Lady Sings The Blues" διαβάζουμε ότι (πέρα από τα εξαιρετικά λόγια που λέει για όλους ανεξαιρέτως τους Ευρωπαίους που γνώρισε κατά το ταξίδι-τουρνέ της στην Ευρώπη, τόσο για το ήθος τους, όσο και τις γνώσεις τους και την αγάπη τους για την μουσική γενικά και την Jazz ειδικότερα) "Μετά ήταν το Βερολίνο. Με το που φτάσαμε ήρθε να μας προϋπαντήσει ένας νεαρός μάγκας που προθυμοποιήθηκε να μας πάει στο ξενοδοχείο μας. Μας γύρισε μεγάλη διαδρομή και σ'όλη τη διάρκεια μας έκανε πλασάρισμα. "Έχω τη μόνη σουίνγκ ορχήστρα στο Βερολίνο", έλεγε την ώρα που μας έδειχνε γκρεμισμένες εκκλησίες, βομβαρδισμένα σπίτια και τα καινούργια σπίτια που είχαν χτιστεί πάνω από τα ερείπια... Μας έλεγε και μας ξανάλεγε να πάμε στο κλαμπ του. "Παίζουμε σουίνγκ σαν τον Τσάρλυ Πάρκερ", επέμενε. Τον έβαλα στην θέση του σαν άσχετο, αλλά αυτός που να το βάλει κάτω! Μας έπαιρνε από πίσω. Κάθε φορά που θα 'κανα μπάνιο, αν γύρναγα τα μάτια μου θα τον έβλεπα εκεί μπέρα να λέει: "Η μόνη σουίνγκ Ορχήστρα στο Βερολίνο- σαν του Τσάρλυ Πάρκερ". Το δεύτερο βράδυ δεν άντεξα πια άλλο. Αναγκάστηκα να πάω. ... ...Δεν έχω νιώσει πιο ευτυχισμένη στην ζωή μου. Ήταν οι πιο σουίνγκ μάγκες που έχω ακούσει. Οι επιρροές τους ήτανε μόνο Αμερικάνικοι δίσκοι. Τα πιο πρόσφατα Αμερικάνικα κομμάτια τους ήτανε του '49 και του '50, αλλά οι μάγκες ξέρανε να παίζουνε. Και έπρεπε να έχουν στρωθεί στην δουλειά για να φτάσουνε εκεί που φτάσανε. Τυχεροί είναι που δεν είχανε το αμερικάνικο ράδιο ή την τηλεόραση, όπου κάποιος οργανωτής πατάει το κουμπί και σε μια βδομάδα ο πάσα ένας έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου κι ακούει το ίδιο πράμα στυλ "Doggie in the window". Οι Αμερικάνοι Νέγροι μουσικοί πρέπει να τους βγάλουν το καπέλο. Ο Τσάρλυ Πάρκερ και άνθρωποι σαν κι αυτόν, ή σαν κι εμένα, το 'χαμε μέσα μας. Πρέπει να σου βγαίνει με κάποιο τρόπο. Αυτοί οι μάγκες δεν το ΄χανε. Έπρεπε να δουλέψουνε, να μελετήσουνε και να ακούσουνε, να το παλέψουνε κι άλλο και να βρουν την άκρη κοπιάζοντας. Και στους γονείς τους όμως αξίζει ένα μπράβο. Τη σέβονται τη μουσική εκεί πέρα. Γι' αυτούς είναι κουλτούρα, είναι τέχνη, δεν έχει σημασία αν είναι Μπετόβεν ή Τσάρλυ Πάρκερ. Αν το παιδί τους βγει στο κόσμο και δηλώσει ότι θέλει να παίξει, δεν του φέρονται λες κι είναι παλαβό μόνο και μόνο επειδή θέλει να γίνει τζαζίστας. Του χώνουνε ένα σαξόφωνο στο στόμα και φροντίζουνε να κάνει μαθήματα. Στη χώρα τούτη, κοιτάξτε τι συμβαίνει. Ο Τζων Χάμμοντ προερχότανε από μια οικογένεια αρκετά πλούσια για να του προσφέρει ότι ήθελε. Αυτός όμως ενδιαφερότανε για τη τζαζ, οπότε οι δικοί του νομίζανε ότι είναι παρτσακλός γιατί ανακατευότανε με Νέγρους. Όταν έψαχνε μουσικούς με ταλέντο και ήθελε να τους βοηθήσει, τους έβρισκε στο Βορρά. Στο Νότο έπαιρνε μια λάμπα τεχνητού μαυρίσματος μαζί του και προσπαθούσε να μαυρίσει τόσο ώστε να μην τον κανουν τ' αλατιού ή να γίνει η αφορμή ταραχών όταν περιδιάβαινε τα νέγρικα γκέττο. Υποτίθεται ότι έχουμε κάνει τόση πρόοδο, οι περισσότεροι όμως άνθρωποι με κάποιο σεβασμό για τη τζαζ σε τούτη τη χώρα είναι όσοι είναι σε θέση να βγάλουνε και κανά δολλάριο από δαύτη. Πάντα θα θυμάμαι το βράδυ εκείνο στο Βερολίνο, όταν άκουσα τα παιδιά στο μικρό κλαμπ τους. 'Εμεινα μέχρι τις έξι το πρωί και το πούλμαν έφευγε στις οχτώ."

Παιδιά καλησπέρα, μετά από... κάποια χρόνια απουσίας... :) Παίζω επί χρόνια ένα μεταβλητό σετ έθνικ και μη κρουστών, και σκέφτομαι την αγορά 2 Jazz Crash/Rides, σαν βήμα προς το στήσιμο ενός budget* το κατά δύναμιν Jazz/ Rhythn 'N' Blues ντραμ-σετ. (*το κατά πόσο αυτό είναι δυνατόν μάλλον θα χρειαστεί άλλο θέμα για να αναλυθεί.) Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω εδώ το ότι, μην έχοντας μεγάλη εμπειρία σαν ντράμερ, αλλά μάλλον σαν ακροατής, θεωρώ το τυπικό μέγεθος/βάρος/κράμα και συνεπώς "μέσο" ήχο και αίσθηση ---> των 2 Crash/Rides σε ένα mid '50s -early '60s R'Ν'Β/Bop σετ, έναν ικανοποιητικό μέσο όρο για μη καφρωδώς εννοούμενα ακραία είδη μουσικής. Εννοώντας πιο συγκεκριμένα B20, από μικρό ως λίγο παραπάνω του μετρίου βάρος, 14+" - 18+". (για κάποιους αποκλείονται και οι (με τα σημερινά δεδομένα) βαριές μπαγκέτες). Συγνώμη αν μπέρδεψα, ουσιαστικά ψάχνω για δύο αλληλοσυμπληρούμενα Jazz Crash/Rides με κλασσικό Β20 ήχο (με την έννοια του να μην είναι εφέ), για τοποθέτηση σε αντικρυστές θέσεις σε προτίμηση συνδυασμού 16"+ (16"-18" φερ' ειπείν). Θα προτιμούσα απόψεις για πιατίνια που έχετε ακούσει από κοντά/ είχατε (όχι που είδατε σε βίντεο εκτός κι αν έχετε καλά ηχεία) . Κατά την γνώμη σας θα ήταν καλύτερο να πάρω από την ίδια σειρά διαφορετικά μεγέθη, ή έχετε να προτείνετε και κάποιον άλλον συνδυασμό; Επίσης μιλάμε για γήινα και όχι αστρονομικά ποσά. Ευχαριστώ εκ των προτέρων. (Θεώρησα άτοπο να ανοίξω άλλο θέμα, μιας και ουσιαστικά και γω για κλασσικά μέτρια-προς ελαφριά All-Around Crash/Rides ψάχνω)

Πάντως πριν από 2-3 χρόνια υπήρχαν στο σάιτ του Drumstore... Νομίζω είχαν και προσφορές αλλά και μια ικανοποιητική ποικιλία στα Μεχμέτ τότε!!! (Δεν είχα περάσει από κοντά τότε, αλλά πέρσι που πέρασα δυο-τρεις βόλτες από το μαγαζί δεν νομίζω ότι είδα κάτι τέτοιο, άλλωστε για άλλα πράγματα έψαχνα.)

http://www.youtube.com/watch?v=y6-V6UJTiOs Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία, αν δεν το ξέρετε...

Αναρωτιεμαι συχνα οι Stooges στον πρωτο τους δισκο με τι παιζανε. Με τι κιθαρα/ φαζ/ γουα/ ενισχυτη. π.χ. The Stooges - 1969 Σε συνεντευξη εχω δει οτι live παιζαν με "Marshall, stacks of 10".

Θα ηθελα να κανω μια ερωτηση: Απο τα συγχρονα οχι-πολυ-ακριβα Wah-Wah (τιμη<100Ε), ποιο φερνει πιο πολυ σε '60s ηχο; Εαν αληθευει οτι τοτε τα Vox & τα Dunlop Wah-Wahs ειχαν τα ιδια κυκλωματα, και δεν "επαιζε" αλλο ευρειας μαζικης παραγωγης Wah-Wah pedal, αυτο σημαινει οτι μιλαμε κυριως για εναν συγκεκριμενο ηχο Wah/ τροπο/τυπο φιλτραρισματος; Σε τοσα γκαραζ και ψυχεδελικα ηχογραφημενα τραγουδια;