Εν μέρει ναι, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν ήταν απλά 4 πιτσιρίκια που έπαιζαν μουσική. Ήταν 4 πιτσιρίκια που ήταν αποφασισμένα να παίξουν όσο καλύτερα γίνεται. Ετσι ναι μεν η τύχη το έφερε σε κάποιες στιγμές να βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο, αλλά αν δεν ήταν έτοιμοι, η στιγμή θα προσπέρναγε όπως φαντάζομαι προσπέρασε άπειρους άλλους.
Δεν θα κρύψω την μελαγχολία που ένιωσα σε εκείνα τα αρχικά κεφάλαια σκεπτόμενη μπάντες στις οποίες έχω παίξει και ο κόσμος έχανε την υπομονή του στο να προσπαθήσει παραπάνω τόσο γρήγορα...
Και είναι κ το μεγάλο θέμα για τις μπάντες. Δηλαδή μόνοι τους μπορεί να είναι αξιόλογοι ακόμα και εξαιρετικοί, αλλά μαζί κάνουν την υπέρβαση.
Μωρέ όπως το ανέφερε στο βιβλίο εγώ απλά το εξέλαβα σαν σχόλιο πικρίας. Ο Μικ ήταν με τη δική του γυναίκα, οπότε κ αυτός με την Μαριαν και αυτή είπε ότι μέτραγε περισσότερο ο Κηθ. Ε μάλλον θα ίσχυε κάπου κάτι :P