Καταλαβαίνω ότι μιλάς για τη σχέση σου με τη μουσική ως ακροατής και όχι ως μουσικός (γνωρίζω ότι ο διαχωρισμός είναι λίγο πολύπλοκος αλλά ας μείνουμε στο προφανές).
Νομίζω λοιπόν ότι θα ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο εάν δεις τι σου συμβαίνει όταν είσαι αναγνώστης ή θεατής κλπ. Μιλώντας από προσωπική εμπειρία, για τη μουσική του αιώνα μας νοιώθω ακριβώς τα ίδια (είμαι 52). Ωστόσο εξακολουθώ να νοιώθω τη γνωστή "ανατριχίλα" απέναντι σε έργα άλλων τεχνών όπως θέατρο, σινεμά (λιγότερο συχνά), λογοτεχνία, ποίηση, ζωγραφική κλπ.
Εγώ λοιπόν κάνω την απλοϊκή σκέψη ότι δεν φταίει το ότι μεγάλωσα. Η μουσική έχει αλλάξει. Και δεν εννοώ τα μουσικά έργα. Εννοώ το ρόλο της μουσικής στη ζωή μας, ο οποίος υπαγορεύει (όπως και παλιότερα άλλωστε) τα έργα, τους καλλιτέχνες, την πρόσβαση, το μέσο αναπαραγωγής κλπ.
Μεγάλωσα σε μία εποχή που η μουσική ήταν διέξοδος, επικοινωνία, κινημα, διαμαρτυρία, και ζω σε μία άλλη εποχή που η μουσική λειτουργεί πιο πολύ ως "μουσική επένδυση" (κάτι σαν το soundtrack της καθημερινότητάς μου).
Για να πω την αλήθεια κάθε τόσο σκάει και κάτι που ταράζει τα νερά και επαναφέρει τη συγκίνηση του παλιού τρόπου ακρόασης αν και συνήθως δεν είναι από το χώρο της pop.
Υ.Γ. θεωρώ ότι τώρα το πακέτο (τέχνη και βιομηχανία) είναι αυτό αλλά δεν αποκλείεται και να αλλάξει. Τη μουσική τη διαμόρφωναν πάντα οι πιτσιρικάδες, τόσο ως δημιουργοί όσο και ως ακροατές, και το έκαναν πάντα αντιδρώντας στο κατεστημένο των προηγούμενων γεννεών. Περιμένουμε λοιπόν στο επόμενο επεισόδιο την αντίδραση των νέων και την ανατροπή αυτού για το οποίο γκρινιάζουμε οι μεγάλοι. Θα γίνει, αλλά όταν γίνει δεν ξέρω που θα είμαι εγώ.