Ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κομμάτι της Eurovision, αυτό που προκύπτει ξεκάθαρα από τις περισσότερες τοποθετήσεις του νήματος είναι ότι εάν η Μαρίνα Σάττι θέλει να καθιερωθεί στο ακροατήριο των πενηντάρηδων και βάλε, θα δυσκολευτεί να το πετύχει.Στην πράξη δεν νομίζω να την πολυενδιαφέρει και βασικά κιόλας.
Εδώ που τα λέμε αν κινείσαι στο χώρο της ποπ, μια γενική αποδοχή από τη γενιά των γονιών σου παίζει να είναι ένα από τα κλειδιά της αποτυχίας. Με αυτή την έννοια κατά τη γνώμη μου μια χαρά το πάει το κορίτσι.
Εμείς μαζί με τον Πασχάλη, τον Αντρέα Μικρούτσικο και άλλους σπουδαίους είμαστε εντελώς αποκομμένοι από το τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικά ενεργή σκηνή του είδους. Το θέμα είναι η αποκοπή αυτή να μη δημιουργεί κομπλεξ και να μην εκδηλώνεται με μισαλλοδοξία και απαξίωση. Είναι κάτι φυσικό και δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει, απλώς για κάποιους ίσως είναι η πρώτη φορά που αντιλαμβάνοντα ότι είναι πια στην άλλη όχθη. Οι γονείς, οι θείοι και οι παπούδες του Πασχάλη ήταν περισσότερο έξω φρενών με την τότε νέα μουσική από ότι ο Πασχάλης και οι υπόλοιποι με τη Σάττι. Δεν είχαν βέβαια internet, forum, social media για να εκτεθούν δημοσίως.
Για το συγκεκριμένο κομμάτι προσωπικά παραδέχτηκα από την αρχή ότι βρίσκω ενδιαφέρουσες κάποιες γέφυρες, ιδέες κλπ αλλά δεν μπορώ να το προσεγγίσω αισθητικά ως σύνολο. Δεν μπορώ. Δεν φταίει το κομμάτι.
Σχετικά με τις επίμαχες δηλώσεις με το ρέγκετον, είδα το σχετικό βιντεάκι και από τον τρόπο και μόνο που το λέει δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα υπεροψίας, πλάκα κάνει.