trolley

Το έγραψα εγώ ότι ήταν προσωπική του θέση ότι οι πλούσιοι είναι - βασικά - μαλάκες. Άλλες εποχές. Σήμερα δε θα ρώταγε ΟΥΤΕ αυτήν.

Η Κούλα λέει είναι πολύ ωραία αν το πω εγώ... Μάλιστα, άρα είναι πουτάνα αν το πω εγώ; Είναι τρελή αν το πει ο παπάς του χωριού; Τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Για κάποιο λόγο, αρνείστε ότι υπάρχει μία πραγματικότητα πέρα από αυτά που έχει ο καθένας στο κεφάλι του, οπότε - είναι ευνόητο - δεν την αναζητάτε κιόλας. Ο Ταμτάκος είναι μία ανοησία (και όχι δεν είναι καν η πρώτη του είδους της, υπάρχουν ούγγρικες και ινδικές που προηγούνται), όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά γιατί κανείς δε λέει κάτι άλλο. Όλοι, μα όλοι, σαχλαμάρα την θεωρούν, απλά προσθέτουν ότι γελάνε με αυτή τη σαχλαμάρα και τους αρέσει. Δεν καταλαβαίνετε τη διαφορά; Ακόμη και αν θέλαμε να αναγάγουμε τη συζήτηση σε "καταγραφή της γνώμης των ειδικών" (εγώ θα διαφωνούσα με αυτό, πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να αναγνωρίσεις την καλή/καλύτερη τέχνη), πάλι είναι σαφές (και το μισο-έγραψε κάποιος) ότι ο Ταμτάκος δεν εμφανίζεται ούτε στη λίστα της αντίστοιχης Ελληνικής επιτροπής κινηματογράφου (πάλι ο Κέην θα είναι πρώτος, ή ίσως το θωρηκτό Ποτέμκιν). Η Κούλα είναι αυτό που είναι. Μόνο σε σύγκριση με κάτι άλλο, από ανθρώπους που έχουν διαμορφωμένα και σταθερά κριτήρια, μπορεί να καταδειχθεί η σχετική (όχι απόλυτη) θέση της στον κατάλογο των ομορφότερων. Και αν εκεί είναι πρώτη, θα είναι πρώτη, ακόμη και αν εσένα δε σου αρέσει πλέον, φίλτατε Δέλτα.

Δεν ΣΕ κορόϊδεψε ο SF ωρέ Δέλτα. Μην τα παίρνετε όλα στραβά. Απλά έβαλε στο ίδιο ποστ δύο ακραία παραδείγματα. Πως σε θίγει ειδικά εσένα αυτό;

Η πρώτη φωτό έχει μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία από τη δεύτερη διότι: α) ο φωτογράφος έχει αποφύγει τις εύκολες λύσεις, επιδιώκει άλλη οπτική γωνία από το "πάρτα στη μάπα" που χρησιμοποιούμε οι περισσότεροι όταν φωτογραφίζουμε κάτι. β) παρ'ότι το μακιγιάζ είναι άψογο, έχει επιλέξει να παραιτηθεί από τον εύκολο εντυπωσιασμό της έγχρωμης εικόνας. γ) με τον ίδιο τρόπο, υποβαθμίζει την θηλυπρέπεια του μοντέλου, το οποίο πλέον λειτουργεί ως άφυλη ανθρώπινη φιγούρα. δ) ο περιβάλλοντας χώρος αναβαθμίζεται σε σκηνή θεατρικών προδιαγραφών - η ανθρώπινη φιγούρα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε περαστική, ή το αφεντικό τοπικού νυχτερινού κέντρου, ή σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Τιποτε απ' όλα αυτά δεν υπάρχει στη δεύτερη φωτό. Είναι μία φωτογραφία διαβατηρίου μίας κοπέλας με καλοσχηματισμένο πρόσωπο και δεν υπάρχει περίπτωση να μπει σε κανένα μουσείο ποτέ, διότι απλούστατα υπάρχουν εκ/ρια τέτοιες και φτιάχνονται περισσότερες κάθε μέρα.

Λοιπόν, αυτό αξίζει μερικές διευκρινήσεις, άλλωστε ο άνθρωπος έγραψε σοβαρά (ως συνήθως). Λες λοιπόν αγαπητέ Δέλτα (συμπάθα με για τον Ενικό), ότι: Ο μακαρίτης ο Χώκινγκ, προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το Σύμπαν μπορεί ταυτόχρονα να είναι πεπερασμένο, αλλά να μην έχει όριο. Και μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αστροφυσικός για να συλλάβει την ιδέα, άλλωστε την κατάλαβα και εγώ που δεν είμαι αστροφυσικός. Κατανόησε λοιπόν, ότι μπορεί να είναι η αξία της τέχνης μετρήσιμη και αντικειμενική, χωρίς να υπάρχει "τεχνόμετρο". Πως γινεται αυτό; Αν βάλεις ένα ποτήρι κόκα-κόλα σε ένα σύστημα για να το αναλύσεις σε χημικό επίπεδο, θα βρεις ποσότητες από διάφορα υλικά και στοιχεία. Αυτά τα στοιχεία είναι το αντικειμενικό της υπόθεσης. ΟΛΑ τα υπόλοιπα, ακολουθούν: αν αρέσει, αν δεν αρέσει, αν είναι καλή για το στομάχι, αν είναι γλυκειά, αν πρέπει να την δίνουμε σε παιδιά κλπ. Εκεί αρχίζει ο κόσμος της "άποψης" αυτής που λέμε ότι καθένας έχει μία. Όπως έγραψα νωρίτερα, στο κάθε τι (ναι, το κάθε τι) υπάρχει μία αντικειμενική διάσταση, και μία υποκειμενική διάσταση. Ευτυχής είναι αυτός που έχει συναίσθηση και των δύο, αλλά αυτός που δεν "πιάνει" τι σημαίνει αντικειμενικότητα, θα δεις (μάλλον θα το έχεις ήδη δει) δεν το "πιάνει" σε κανένα απολύτως θέμα. Στην ακραία μορφή αυτής της εξαθλίωσης, μπορεί να πιστεύει ότι η Γη είναι επίπεδη, γράφοντας συνειδητά στα παλαιότερα των υποδημάτων του όλα τα στοιχεία περί του αντιθέτου. Επίσης μπορεί να πιστεύει ότι το κάπνισμα του κάνει καλό, ότι ο κύριος στην ντουλάπα είναι μαραγκός, και πολλά-πολλά άλλα. Μέχρι σήμερα, δεν έχω γνωρίσει φανατικό λάτρη της υποκειμενικότητας που να μην είναι ηλίθιος, στα όρια της παθολογίας λέμε. Αν δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, ένας πατέρας που βιάζει το παιδί του μπορεί τελικά να περιγραφεί ως άνθρωπος που απλά δεν άφησε στη τύχη τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Ένας έμπορος ναρκωτικών, ως ιερέας της υποκειμενικής αντίληψης του κόσμου. Ένας που δεν ξέρει να παίζει κανένα όργανο, να θεωρείται ως ένας Μότσαρτ σε αδράνεια. Και ούτω καθεξής. Ο Μπαχ ήταν αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα. Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει, αλλά α) μάλλον αργότερα θα αλλάξει γνώμη, έτσι είναι οι γνώμες άλλωστε, β) το έργο του θα είναι πάντοτε εκεί για οποιονδήποτε θελήσει να επιδιώξει μία ποιοτική (όχι ποσοτική) ανάλυσή του. Και αν αυτός ο κάποιος επιμένει στο ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν επειδή δεν του αρέσουν, τότε ίσως ο κύριος στο ψυχιατρείο που επιμένει πως είναι ο Μέγας Ναπολέων, τελικά είναι;

Ο Καζαντζίδης ως τραγουδιστής / ερμηνευτής, απλά έδρασε κυρίως την περίοδο που οι περισσότεροι έλληνες συνθέτες απολάμβαναν να υμνούν την φερόμενη ως ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή τον πτωχό πλην τίμιο χαρακτήρα, που απεχθάνεται τους πλούσιους, τους οποίους θεωρεί κενούς (στην καλύτερη περίπτωση) έως επαγγελματίες δολοφόνους (στην χειρότερη). Αυτή η αντίληψη ζωής έχει καταγραφεί στο σύνολο των καλλιτεχνικών προϊόντων που κέρδιζαν διασημότητα στη χώρα για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά συγγράματα, ποιήματα, και οτιδήποτε άλλο, είναι ποτισμένα από την πεποίθηση ότι υπάρχει ένας φτωχός λαός που υποφέρει, και αυτό δίχως άλλο οφείλεται στους κατοίκους του Ψυχικού. Θα μπορούσε ο Καζαντζίδης να απέχει όλων αυτών των πεποιθήσεων; Όχι, διότι ήταν και δικές του πεποιθήσεις (πρώτον) και επίσης αποδείχτηκε ότι θα έπρεπε να φτάσουμε στη δεκαετία του '90 για να ψελλιστεί ελληνόφωνο τραγούδι που να μη μιλάει γι' αυτά τα πράγματα με αυτό το σκεπτικό (δεύτερον). Οτιδήποτε άλλο, θεωρείτο γελοίο την εποχή που έγινε διάσημος ο Καζαντζίδης - αυτός είναι ο λόγος που άκουγα τα τραγούδια του στο σπίτι και το ραδιόφωνο πριν ακόμη μπω στη κολυμπήθρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα του ζητήματος και την ξέρουν όλοι όσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτή τη χώρα. Είναι φυσικό ότι όσοι ασπαστήκαμε την αντίληψη πως στο εξωτερικό γινόντουσαν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα στη μουσική, δεν "αντέχουμε" τον Καζαντζίδη (μεταξύ άλλων, σάμπως αντέχουμε π.χ. τους "Μετανάστες" του Μαρκόπουλου, ή το "Σταυρό του Νότου" του Μικρούτσικου;), αλλά υπάρχουν κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία που ευχαρίστως θα πέταγαν στον πρώτο διαθέσιμο υπόνομο όποιον βρίσει το "Στέλιο". Επίσης υπάρχουν παιδιά αυτών των ανθρώπων που από απλό σεβασμό στους παλιούς, θα έκαναν ακριβώς το ίδιο. ----- Σε σχέση με το νήμα, όπως και κάθε άλλη συζήτηση στο noiz, και αυτή είναι εντελώς άχρηστη, διότι: σε οποιαδήποτε κοινότητα ανθρώπων είναι αποδεκτό ότι αποφεύγονται οι επιθέσεις στα φερόμενα ως "ιερά τέρατα" του αντικειμένου της κοινότητας. Δεν μπορείς π.χ. να πας κάπου όπου συζητούν κινηματογράφο και να πεις ότι "αφοδεύω τον Φελίνι", ούτε καν τον "Γκοντάρ", ούτε καν τον "Αγγελόπουλο", διότι απλά δείχνεις αμέσως ότι είσαι κακομοίρης και παρανοϊκός. Το να μη σου αρέσει ο Αγγελόπουλος (εγώ π.χ. τον γουστάρω) είναι ασφαλώς μία προτίμηση και ναι, ας δηλωθεί αν εξυπηρετεί αυτό κάποιο σκοπό, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από αντεπιχειρήματα, αλλιώς μοιάζει πάρα πολύ με το "μαμά μου αρέσουν οι καραμελίτσες, θα' θελα να'χα δέκα σακουλίτσες". Μόνο κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του κόσμου τα λέει αυτά σοβαρά. Οι υπόλοιποι σκύβουμε να μάθουμε απ' όπου μπορούμε να μάθουμε, τον Καζαντζίδη, αλλά και τον Χιώτη, και τον οποιονδήποτε ήξερε η ίδια μας η μάνα, πριν μάθει το δικό μας όνομα.

@Jimmypap Ψώνισες από σβέρκο. Δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο από μία αφόδευση στον Καζαντζίδη, ώστε να γίνει φίλος σου ο Ταμταμ. Σε καλή μεριά τα κέρδη. Ωραία ανταλλαγή. @Αναψυκτικός Μάλλον δε συνειδητοποίησες πριν λίγες μόνο μέρες ότι έχασες τις εκλογές. Εσύ, ο Τζηνέρης και ο αέρας υποστηρίξατε την αποχώρησή μου. Να αρχίσεις να συνηθίζεις, θα σου συμβαίνει όλο και πιο συχνά. @Moderators Να δω πόσο μακρυά θα πάει η βαλίτσα με τις προσωπικές επιθέσεις* πριν αποφασίσετε να ρίξετε κανά μπάνιο. * Αναφέρομαι βέβαια στο ότι καλεί "Ταλιμπάν" τα μέλη που διαφώνησαν με τον αφοδευτή (κατά παραδοχή του). "Ταλιμπάν !!!!

Jimmypap, νομίζεις πραγματικά πως δεν θα προσέξει κανείς ότι σκόπιμα ρίχνεις τη κουβέντα στον καμπινέ; Δεν θα σε απειλήσω με τίποτε, καθώς το φόρουμ δεν έχει κανόνες. Καλώς ήλθες σε αυτό που έφτιαξες.

Δεν αναθεώρησες τίποτε. Απλώς απέκτησες συναίσθηση της πραγματικής αξίας σου. Άλλοι στο δωμάτιο, την είχαν αποκτήσει πριν από εσένα, διότι είναι πιο έμπειροι. Ακόμη όμως και αν ήταν έτσι, τότε - τουλάχιστον - θα πρέπει να παραδεχθείς ότι υπάρχει μέσος όρος (ακόμη και μέσα στο μυαλό μας) ο οποίος προκύπτει από το απαύγασμα των εντυπώσεών μας για την αξία μας. Η γιαγιά (η οποία περιέργως δεν έχει τοποθετηθεί τόση ώρα - μου αρέσει που δε βλέπεις πως βρεθήκαμε να μιλάμε για μήλα, αλλά η γιαγιά ΔΕΝ σε πείραξε, τρελάρα), δεν έχει επαρκή εμπειρία, συνεπώς θα έχει λάθος 'μέρο όρο" στο κεφαλάκι της. Αυτά.

Και μετά από δέκα λεπτά, λες μέσα σου "Χμμμ... τελικά δεν ήταν τόσο σημαντικό αυτό που έπαιζα, έχω παίξει και καλύτερα"*. Εκεί τι γίνεται; Φεύγουμε όλοι για χάπια (ή μόνο εσύ;). * συμβαίνει σε όλους.

Ποιο ελεύθερο παιδάκι μου; Να ρωτήσω κάτι; Ας πούμε ότι κάθεσαι εσύ και παίζεις κάτι. Και λες μέσα σου "Πωωωω πόσο μεγάλος είμαι;". Και δίπλα είναι ο cos_dr και σου λέει "Ρε, είσαι πολύ μεγάλος". Και μετά μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο δύο και λένε "Ρε, κόφτο, μας τα έχεις σπάσει". Ποια είναι η καλλιτεχνική σου αξία εκείνη την ημέρα; Οέο;

Εντάξει, μην κουράζεσαι άλλο. Έχεις απαντήσει στα πάντα, ειδικά σε όσα δε ρωτήθηκες. Κανένα πρόβλημα.

Οι γιαγιάδες όμως είναι εδώ, και ποιος θα πει στην ψυχούλα τους ότι οι Iron Maiden είναι ανώτεροι του "Πέρα στους πέρα κάμπους"; Αξίζει να ενημερωθούν για το γαλλικό σανσόν; Ερώτημα.

Τώρα, άμα σου πω ότι αυτή είχα στο μυαλό μου, θα νομίζεις ότι υπερβάλλω.

Jimmypap, ένα μήλο είναι καλό για τον άνθρωπο (και άλλα θηλαστικά). Αν πέσεις σε μία κοινωνία αλκοολικών κρετοφάγων που δεν τρώνε φρούτα ποτέ, αυτό δεν αλλάζει την αξία του μήλου ως συστατικό της ανθρώπινης διατροφής. Είναι μόνο ένα (από τα εκατοντάδες καθημερινά) παραδείγματα που δείχνουν ότι το κάθε τι (ξαναλέω, το κάθε τι) ορίζεται από την υποκειμενική του αξία αλλά (κυρίως) από την αντικειμενική. Άλλα κοινά παραδείγματα, είναι το αν έχει λιακάδα (ναι, θα συνεχίσει να έχει, ακόμη και αν η γιαγιά στο χωριό είναι τυφλή), το αν μυρίζει ο αέρας, το αν κάποιος είναι βρωμιάρης (ακόμη και αν κατά τη γνώμη του δεν είναι), το αν μία μπύρα είναι της προκοπής και λοιπά πολλά. Η δημοφιλία, είναι εντελώς άλλο πράγμα: υπό προϋποθέσεις μπορεί να είναι δημοφιλές ένα σκουπίδι, κάποτε για σημαντικό χρονικό διάστημα. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις, είναι ότι δεν μετράνε οι απόψεις όλων το ίδιο. Η γιαγιά στο χωριό είναι (συχνά) μία εντελώς άσχετη που δεν ξέρει καν ποιοι κατεβαίνουν στις εκλογές και περιμένει από κάποιον άλλο να της πει γιατί ζει. Συγκρίνεις τη θλιβερή κατάστασή της με τη δική μου, που ασχολούμαι με αυτά τα ζητήματα για μερικές δεκαετίες, ή των άλλων που σου απάντησαν; Αστειεύεσαι βέβαια. "Αρέσει", "Δεν μου αρέσει" είναι κουβέντες όταν μιλάμε για γεμιστά με τη μαμά μας (καθώς σε εστιατόριο δεν θα σου απαντούσαν καν), όχι όταν μιλάμε για μουσική.

Επίσης, στο εξωτερικό είναι πολύ πιο σύνηθες ότι ο πρώτος ερμηνευτής ενός τραγουδιού είναι αυτός που το έγραψε (επί της ουσίας, ο μόνος αρμόδιος να το τραγουδήσει).

Αυτή η μ$#$$@$ που λέει όμως, είναι ακριβό μοντέλο. Δεν ξέρω τι λειτουργικό τρέχει, και τι γίνεται με RAM όμως.

Εμένα, ένας πλούσιος αλλά πονόψυχος φίλος μου, έκοψε το Μακ του στα δύο και μου έδωσε το μισό για να έχω και εγώ.

Όχι, δεν υπάρχει πλέον.

Ο αγαπητός OP ψαχνόταν από την αρχή για Μακ. Απλά διερευνούσε αν τα ProTools τρέχουν ικανοποιητικά σε Windows. Αν κάποιος του είχε πει "ναι" σε αυτή την ερώτηση θα είχε προτιμήσει PC. Αλλά του την πέσατε με το Sonar, οπότε η ερώτηση παρέμεινε αναπάντητη. Με την ερώτηση αναπάντητη, ισορρόπησε τελικά στην αρχική του θέση, αυτό είναι όλο. Για την ιστορία, τα ProTools έχουν μία φήμη να τρέχουν πολύ καλά στα Mac, αλλά αυτή η φήμη οφείλεται στο ότι όντως τα περισσότερα αμερικανικά στούντιο είχαν Mac για πολλά χρόνια. Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε πως δεν θα τρέχουν εξ΄ίσου καλά και σε Windows. Τέλος, όσον αφορά το 'κωμικά' για τα Windows, προφανώς δεν αναφέρομαι στις δυνατότητές τους, αλλά στην πολιτική υποχρεωτικών αναβαθμίσεων που έχει επιβάλλει η Microsoft και την οποία κριτικάρουν αρνητικά οι πάντες. Η Microsoft, διάβασα πριν λίγα λεπτά, ότι πρόκειται εντός του έτους να κυκλοφορήσει τη δική της έκδοση του Linux, οπότε μάλλον αυτό λήγει την όλη συζήτηση όσον αφορά τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια.

Είναι πολλοί εκείνοι που μιξάρουν μόνοι τους τη μουσική τους, από τους μοναχολύκους της δεκαετίας του '70 (Oldfield, Schulze κλπ) μέχρι τους απανταχού bedroom musicians της εποχής μας. Το mastering απ' την άλλη, είναι μία εργασία που ακροβατεί ανάμεσα στο να νοείται ως καλλιτεχνική ή/και τεχνική. Επίσης, απαιτεί ακριβό εξοπλισμό οπότε χρειάζεται ανθρώπινο προσωπικό που να έχει κάνει τις αναγκαίες επενδύσεις και τα αναγκαία χιλιόμετρα, αν με εννοείς. Παρ' όλα αυτά, οι ίδιοι ακριβώς είναι γενικώς υπεύθυνοι για το ότι σχεδόν όλη η σύγχρονη δισκογραφία ακούγεται παρόμοια και μάλλον άθλια - δεν πειράζει, θα είναι ευκολότερο στο μέλλον να ξεχωρίσουν αυτοί που έχουν πραγματικά έμπνευση. Πέραν αυτών, πρέπει να προσέχεις το εξής: είναι καλοδεχούμενη μία δεύτερη (και μία τρίτη, και τέταρτη) γνώμη για το υλικό μας, ότι και να κάνουμε. Είναι απαραίτητο να την έχεις (και να την απορρίψεις, αν σε παίρνει) παρά να μην την έχεις καθόλου. Γι' αυτό κάποιοι βάζουν τη μουσική τους για δημόσια κριτική στο φόρουμ.

Αλήτη μ'είπες μιά βραδυά Δίχως καμιάν αιτία Μα του Cubase... η καρδιάααα Δε σου κρατάει κακία. Τώρα με Sonar έμπλεξες Σα να'σαι υποβρύχιο Και θες να κάμεις μουσική Με του U-Boat το δίχτυο Ίσως να δεις και 'συ το φως Αν πάρεις κανά Μήλο τότε αδερφέ θα σ'αγαπώωωω και θα σε λέω φίλο.

Δεν είναι δικός μας ο τελευταίος λόγος. ::)

Για να συνοψίσουμε λοιπόν τις απόψεις: - Πάρε Mac, είναι καλύτεροι υπολογιστές και μπορούν να τρέξουν τρία λειτουργικά συστήματα, εφ'όσον δεν έχεις πάρει ακόμη τίποτε. Στην ίδια λογική, απέφυγε να δεσμευτείς με οποιοδήποτε πρόγραμμα τρέχει σε μία μόνο πλατφόρμα. - Πάρε Windows. Εκτός του ότι είναι φθηνότερα, το Sonar είναι τόσο καλό που από μόνο του δικαιολογεί την αγορά. Θα σου μείνουν και ρέστα. - Πάρε ένα οκτακάναλο και μην ασχολείσαι με υπολογιστές. - Πάρε ένα μήνα να το σκεφτείς. Αυτές δεν είναι; Ας διαλέξει ο άνθρωπος όποια του κάνει και καλούς (μουσικούς) απογόνους. Κάντε αυτό το ποστ sticky να το ρίχνουμε με paste σε όποιον ρωτάει για κανά-δύο-τρία χρόνια.

Ο Superfunk ήταν ειλικρινής όταν έγραφε πως οι περισσότεροι προτείνουν αυτό με το οποίο ήδη εργάζονται και αισθάνονται άνετα. Με την ίδια λογική που όσοι έχουν iPhone προσπαθούν να βγάλουν χαζούς όσους δεν έχουν. Σε κάθε περίπτωση, εγώ δεν έδωσα συμβουλές σε εσένα, αλλά σε κάποιο νεοφερμένο που (όπως έγραψε και ο manosx) μας μπέρδεψε όλους άθελά του σχετικά με τις προθέσεις του. Αν έδινα συμβουλές σε εσένα (θεός φυλάξοι) θα ήταν διαφορετικές, πολύ διαφορετικές, διότι α) έχεις ήδη κάνει τεράστια χρηματική και χρονική επένδυση, β) ξέρεις τι θέλεις, γ) έχεις ήδη σημαντική εμπειρία με hardware όργανα κλπ. Δηλαδή, ο μόνος αρμόδιος να πει αν βοηθήθηκε από αυτά που έγραψα είναι ο O.P., οι υπόλοιποι τα διαβάζετε "κατά λάθος", επειδή είμαστε σε φόρουμ. Επίσης, να υπογραμμίσω (και η Διαχείριση το ξέρει) ότι εγώ δεν πουλάω τίποτε απ' όλα αυτά, και από οικονομικής απόψεως μου είναι εντελώς αδιάφορο τι θα πάρει ο καθένας. Σαν υστερόγραφο: πρέπει να είμαστε όλοι πάρα πολύ προσεκτικοί όταν επικαλούμαστε την μουσική (δηλαδή, την καλλιτεχνική) μας αξία όταν θέλουμε να μιλήσουμε για εξοπλισμό. Διότι αυτό ανοίγει διάπλατα το δρόμο για να μας πει κάποιος "φίλε, η μουσική σου είναι πάτος, οπότε άσε καλύτερα να μου πει κάποιος άλλος". Γι' αυτό οι φτασμένοι μουσικοί δεν γίνονται reviewers, απλά κάνουν endorse κάποιο κομάτι εξοπλισμού και όποιος τους αγαπάει, το δέχεται.