trolley

Μάλλον εγώ αποτυγχάνω να επικοινωνήσω αυτό που θέλω να επικοινωνήσω. Το οξύμωρο είναι σκόπιμο, καθώς προσπαθώ να αποσυνδέσω τη δυσκολία αναγνώρισης των έντιμων προσπαθειών που κάνουν κάποιοι για καλή μουσική, από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Είναι πολύ εύκολο να το δεις σε άλλη μορφή τέχνης, π.χ. τη ζωγραφική, όπου δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή που να οφείλεται στην τεχνολογία, αλλά είναι ακόμη πιο δύσκολο να γίνει κανείς γνωστός. Πέραν αυτού όμως - γνώμη μου είναι, μπορεί να είναι λανθασμένη, εσύ με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι οι σύγρονες τεχνολογίες εμποδίζουν τον underground μουσικό χώρο να έχει αξιόλογο (σε πλήθος) κοινό;

Συμφωνώ, απλά πρόσθεσα ότι με τον καιρό θα γίνεται διαρκώς δυσκολότερο. Επίσης, πρότεινα πως, σαν φαινόμενο, δεν έχει σχέση με το σύστημα διανομής του υλικού, θα ήταν αδύνατο στις μέρες μας ακόμη και αν είχαμε μείνει στις κασέτες (you know, TDK etc).

Αν και καταλαβαίνω πως το εννοείς, η Δημοκρατία, δεν έχει και πολύ εφαρμογή στον καλλιτεχνικό χώρο για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε άνισοι - κάποιος είναι πάντα καλύτερος από τους άλλους, οι οποίοι είναι ανόμοιοι και άνισοι μεταξύ τους. Ειδικά στη Μουσική, δεν συνυπάρχουμε με τους σύγχρονούς μας (όπως λανθασμένα νομιζουν οι περισσότεροι) αλλά με όλους όσους έχουν αφήσει έργο εδώ και 500 χρόνια, δηλαδή άστα να πάνε. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι έχω τριάντα λεπτά κενό χρόνο για να ακούσω λίγη μουσική, και πηγαίνω μέχρι το ράφι (ή ανοίγω το Spotify) και έρχομαι αντιμέτωπος με ένα δικό μου δίσκο, ή την πέμπτη του Μπετόβεν... εσύ τι φαντάζεσαι ότι θα βάλω να ακούσω; Οπότε, το ότι "ακόμη και αν έγραφα την καλύτερη μουσική του κόσμου, τι ελπίδες θα είχα να γίνω γνωστός" είναι ένα απατηλά απλοϊκό ερώτημα, και δεν εξαρτάται από την πλατφόρμα διανομής ή το μέσο αναπαραγωγής.

Είναι όντως ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, αυτό της παραχάραξης. Όμως, δεν έχει κάποια σχέση με τις πλατφόρμες streaming. Υπήρχε πριν από αυτές, και σχετίζεται με σαθρή αντίληψη δικαιωμάτων που απορρέουν από πνευματική ιδιοκτησία. Πράγματι, τι δουλειά έχει ο γυιος κάποιου να ξαναμιξάρει το υλικό του πατέρα του; Ακόμη σοβαρότερο είναι το θέμα της διατήρησης της μουσικής ιστορίας, και αυτό όντως σχετίζεται με τις streaming πλατφόρμες, με την έννοια ότι θα βοηθήσει, διότι όταν θα είναι απολύτως ασύμφορο να κυκλοφορούν οι δίσκοι των Camel σε χειροπιαστή μορφή, θα είναι πολύ οικονομικότερο να υπάρχουν σαν ψηφιακό υλικό και για τους πέντε που θα έχουν απομείνει να ενδιαφέρονται.

Ντροπή πια, Κυριακάτικα, θα κολαστούμε.

Ω, μας σοκάρετε αγαπητέ.

Μα, το βλέπω μπροστά μου. Ούτε Deluxe, ούτε Anniversary, ούτε τίποτε. Δεν είναι το σωστό; Πως το αναγνωρίζεις;

Σκόρπια σχόλια επί των παραπάνω: α) Ο Πετρίδης δεν είναι αυτό που περιέγραψα στην πρώτη μου απάντηση ως κάποιον που απλώς παίζει μία playlist. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό και ναι, και εγώ, έμαθα να ακούω μουσική και από αυτόν. β) Το ότι αν δεν σε προωθήσουν δεν μπορείς να κάνεις καριέρα ίσχυε ανέκαθεν, απλώς για κάποιους ίσχυε περισσότερο απ'΄ ότι για κάποιους άλλους. Θα επαναλάβω ότι αυτό δεν αφορά κλασσικά άλμπουμ από τα είδη μουσικής που μας απασχολούν και τα οποία χωρίς το ίντερνετ θα ήταν αδύνατο πλέον να τα βρει κάποιος και να τα ακούσει. γ) Ακόμη και στην ακμή των δισκοπωλείων, δεν έβρισκες τα πάντα σε ένα μαγαζί. Θυμάμαι πως είχα γύρω στις επτά διαφορετικές επισκέψεις στην Αθήνα, για να βρω κάτι που έψαχνα και μερικές φορές δεν το έβρισκα καν. δ) Τελικά η πρώτη έκδοση του All Things Must Pass υπάρχει (στην πλατφόρμα που χρησιμοποιώ, εκεί έπρεπε να έχω κοιτάξει κατευθείαν, λέγεται Tidal) και μάλιστα σε Master ποιότητα. Προς τιμήν αυτής της συζήτησης, εκεί θα την ακούσω, καιρός είναι να δώσω σε αυτή τη δουλειά την προσοχή που όλοι λένε ότι της αξίζει.

Το streaming δεν είναι ειδικά φτιαγμένο για όσους ακούνε playlists κάνοντας δουλειές στο σπίτι. Είναι για ακροατές οποιουδήποτε τύπου. Η ποιότητα (στο Spotify) δεν είναι η καλύτερη, αλλά είναι σαφώς καλύτερη από το πικαπ που είχα τη δεκαετία του 80 (είμαι νεότερος από τον Ντιμ και μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι). Τα λεγόμενα 100-200-300 καλύτερα άλμπουμ της τζαζ (ή της κλασσικής ή της ροκ) χρειάζεσαι μία μικρή περιουσία για να τα αγοράσεις σε δίσκους, οι οποίοι μάλιστα δεν υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας (έχουν κλείσει τα δισκάδικα), αλλά μπορείς να τους έχεις χωρίς κανένα (ή με συμβολικό) κόστος στο Spotify. Αυτό κύριοι το λένε ελευθερία επιλογής. Οι παραπάνω λίστες δεν φτιάχτηκαν με τα πρόστυχα μέσα προώθησης της εποχής μας, αλλά είναι το απόσταγμα δεκαετιών της εμπειρίας ακροατών σαν εσένα και 'μένα. Επίσης, δεν θα τις ακούσεις από το ραδιόφωνο, εκτός και αν βρεις τον σταθμό που ακούει ο Ντιμ στα βραχέα (τα οποία έχουν κάκιστη ποιότητα ήχου όμως). Συμπληρωματικά: το All Things Must Pass (και οι τρεις εκδόσεις του που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια) είναι όντως στο Spotify. Διαβάζοντας χθες (δεν είμαι καλά εξοικειωμένος με το εν' λόγω άλμπουμ) βλέπω ότι η γενική τάση είναι να χρησιμοποιούνται τεχνολογικά μέσα για να περιοριστεί η ζημιά που θεωρείται πλέον ότι έχει κάνει ο Σπέκτορ (τον οποίο πάντα θεωρούσα υπερ-τιμημένο) και το πιθανότερο είναι πως για καθαρά καλλιτεχνικούς λόγους δεν θα εμφανιστεί ποτέ πλέον στην πρώτη έκδοση (όπως την ανέφερε ο Ντιμ). Εδώ να θυμήσω, ότι μία streaming πλατφόρμα κατέχει και στρημάρει νόμιμο και εγκεκριμένο υλικό, δε λύνει καλλιτεχνικές ή νομικές διαμάχες. Με τρεις εκδόσεις διαθέσιμες, νομίζω ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την τέταρτη.

Επίσης, δεν υπάρχει ένας δίσκος της Ραφαέλα Καρά (το Φόρτε Φόρτε Φόρτε) με την ορίτζιναλ φωτογραφία που φόραγε το μαντήλι με τα ασημένια κουμπάκια. Με τάπωσε ο Ντιμ, περιμένω και τον Φιουζιο.

Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε λογισμικό, τελεία. Το γνωρίζεις. Τι να πούμε πασά μου; Έχεις κάποια αίσθηση ότι δεν βρίσκεις κάτι που θέλεις στο spotify ΕΝΩ είναι την ίδια στιγμή διαθέσιμο σε CD ή βινύλιο; Αποκλείεται, είμαι δεινός αναζητητής υλικού και γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτό δε συμβαίνει. Επίσης, ποια "κεντρική διαχείριση"; Εγώ χρησιμοποιώ άλλη πλατφόρμα, και έχει άλλο υλικό. Άσε που μπορεί να κοπεί και το ρεύμα και να μη δουλεύει ούτε το πικαπ βινυλίου. Ούτε γι' αυτά λέμε τίποτα. Είμεθα πουλημένοι στο σύστημα. Έψαξες να βρεις κάτι στο Spotify και δεν το βρήκες επειδή δεν έχει / είχε πωλήσεις; Για πες μας ένα παράδειγμα. Θα στο βρω εγώ σε κάποια πλατφόρμα, εκτός αν δεν κυκλοφορεί πλέον ούτε σε δίσκο.

Των συστημάτων διανομής μουσικής και ταινιών φυσικά. Μπύρες θα συνεχίσουν να διανέμονται με τον παραδοσιακό τρόπο.

Για την ιστορία, τα τετραφωνικά συστήματα ήταν ο προ-άγγελος των σημερινών 2.1, 4.1, 7.1 ηχοσυστημάτων, δηλαδή μία εξαιρετική ιδέα που εκείνα τα χρόνια δεν ήταν ώριμο το τεχνολογικό περιβάλλον για να υλοποιηθεί. Σήμερα είναι industry-standard σε διάφορες εφαρμογές. To streaming είναι το παρόν και το μέλλον, κατά ευθέως ανάλογο τρόπο, ελπίζω να μην χρειαστούν άλλα 40 χρόνια για να το συνειδητοποιήσουν κάποιοι άνθρωποι.

Αυτό συνέβη όταν, μετά την αναλυτική παράθεση γεγονότων από τον Γιάννη, συνέχισες να λες αυτά που λες. Άρα, όχι, δεν το γνωρίζω μόνο εγώ, το γνωρίζεις και εσύ, άσε που είμαι σίγουρος ότι σου αρέσει κιόλας. :)

Τι να ρωτήσω δεξιά και αριστερά; Η γνώμη σου δεν έχει κάποιο ειδικό βάρος μεγαλύτερο από τη δική μου π.χ. Αυτά που γράφεις (και ξανα-ματα-γράφεις) δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν έχεις αντιληφθεί ότι οι streaming πλατφόρμες εξασφαλιζουν (στην εποχή μας, όχι όταν πήγαινες Γυμνάσιο) το δικαίωμα επιλογής. Ή (ήθελα να μην το πω αυτό) ενοχλείσαι ακριβώς επειδή το αντιλαμβάνεσαι. Επί όσων τοποθετήθηκες: α) δεν έχεις προσωπική εμπειρία ως δημιουργός (όχι ως συνδρομητής), άλλωστε αρνήθηκες ότι είσαι καλλιτέχνης β) δεν είμαστε στην εποχή που ο Πετρίδης και ο Ζήλος κάνανε κουμάντο στα γούστα του κόσμου, γ) αυτό που εσύ λες "να πουν τη χαζομάρα τους" το λένε ελευθερία λόγου (και είναι καλό πράγμα), δ) ο FZ τον πιο πολύ καιρό έγραφε και έλεγε ανοησίες. Άκου "ρώτα δεξιά και αριστερά"... ώπα ρε παιδάκι μου, τόσα χρόνια γράφεις, έχεις κάμει και βίδεον, έχεις πει και τη γνώμη σου για τα τετραφωνικά συστήματα... λες να μην ξέρω σε ποιον απευθύνομαι;

Dimsonic, Dimsonic.... You are missing the point. Υπάρχουν δύο δρόμοι: να ακούς ότι έχει ο κάθε μαλάκας ραδιοφονικός παραγωγός στο playlist του, ή να επιλέγεις τι θα ακούσεις. Αυτό ήταν το δίλημα, ανέκαθεν. Το 2022, οι υπηρεσίες streaming δίνουν τη δυνατότητα για να ΄κάνει (κάποιος, κάποια, ένας νέος, μία νέα κλπ) το δεύτερο, δηλαδή να επιλέγει. Σε ένα απόλυτα λογικό κόστος. Με μέτρια (αλλά πάντως αρκετά καλή) ποιότητα. Αυτό είναι ΟΛΟ, τα υπόλοιπα είναι φαντασιώσεις για μία πραγματικότητα που ΔΕΝ υπάρχει πλέον. Εγώ έχω τα ΠΑΝΤΑ σε CD, αλλά χρησιμοποιώ streaming πλέον σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα (αν και όχι το Spotify, για τεχνικούς λόγους). Αν οι (μάλλον αστήρικτοι τελικά, αφού δεν έχεις προσωπική εμπειρία) υπαινιγμοί σου τελεσφορούσαν, θα είχαν στερήσει από όλους αυτούς τους ανθρώπους τη δυνατότητα να ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ τι θα ακούνε, κατάλαβέ το και ΠΑΡΕ ΜΙΑ ΓΑ/ΝΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ, να υποστηρίξεις τις επόμενες γενιές αντί να κάνεις τον αριστερό γέρο στο θεωρείο του Μάπετ Σώου. :) :) :) :)

Καλά, θα του το πούμε, μην αγριεύεσαι.

Καθένας μας έχει το δικό του ορισμό για το "rock and roll" - κάτι λογικό στην ηλικία μας. Στον δικό μου ορισμό, όλες αυτές οι μουσικές τύπου Big Balls Of Fire, είναι εκτός... RIP όμως στον άνθρωπο, προς Θεού. Ειδική Σημείωση: είχα την εντύπωση πως οι συζητήσεις για το Spotify κλπ είχαν εξαντληθεί, όχι; Οι καλλιτέχνες έχουν κάνει την επιλογή τους, αλλιώς δε θα συμμετείχαν. Ο dimsonic π.χ. δε συμμετέχει.

Δεν θυμάμαι να έχω ασχοληθεί με τους Scorpions ποτέ στη ζωή μου, εκτός αν ήταν στα πλαίσια πλάκας και χαβαλέ. Οπωσδήποτε, με τους "δεινόσαυρους" δεν εννοώ τέτοιους, εννοώ Yes, Tull, Floyd, Genesis κλπ.

Που το είδες μπρε το πικάπ του; :) :) :)

Τυχερός είσαι. Αν στείλεις αυτό το σήμα σε ενεργά ηχεία, χωρίς τη μεσολάβηση κάποιου συστήματος για τον έλεγχο της έντασης, θα πάθεις κάποια ζημιά, ίσως στα αυτιά, ίσως στα ηχεία, ίσως σκοτώσεις κάποιον άνθρωπο κοντά... τέτοια πράγματα. Η γείωση συνδέεται στον "προενισχυτή". Το OUT του προενισχυτή πρέπει να πάει σε κάποιο μίκτη. Πάνω στον μίκτη θα συνδέσεις τα ηχεία.

Κάτι ακόμη, αγαπητοί. Το hip-hop δεν έχει κάποια σχέση με την trap. Η trap είναι εκφυλισμένο υπο-προϊόν του hip-hop, στιχουργικά, μουσικά, και όλα τα υπόλοιπα. Πως τα "σκυλάδικα" είναι εκφυλισμένο υπο-προϊόν των αρχοντορεμπέτικων; Ε, το ίδιο πράγμα περίπου.

Ψιλο-ιεροσυλίες αυτά που γράφετε, ω φίλοι..! Δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς χρονικό σημείο έγινε η πανκ "αγαπημένο παιδί του κατεστημένου" (και αν όντως έχει συμβεί κάτι τέτοιο) αλλά πριν, για καμιά εικοσαριά χρόνια λειτούργησε σαν προσκήνιο της ροκ αισθητικής και της ροκ θεματολογίας, πράγματα που είχαν κυριολεκτικά πνιγεί από τον αρτιζανάλε ελιτισμό των δεινοσαυρικών γκρουπ της δεκαετίας του 70. Μην με παρεξηγείτε, είμαι φανατικός ακροατής όλων αυτών των γκρουπ, και ανάθεμα και αν υπάρχει κάτι πιο μακρυά ανάμεσα στο πανκ και ένα τύπο που μεγαλώνει κάπου στη Κυψέλη εκείνα τα χρόνια, αλλά αυτιά έχουμε, καρδιά έχουμε, ήταν αδύνατο να μην αντιληφθούμε τι γίνεται. Βάλτε λίγο Stiff Little Fingers ή Ian Dury και το ξανασυζητάμε. :)

Το είχε αποπειραθεί ένας.... παπάς, το κλασικό είδωλο, στα γόνατα του οποίου αφήνουν διάφορα 10χρονα, και μικρότερα....Μην ανησυχείς, το περίμενα πως κάποιος θα το γράψει, και έτσι είναι όντως.

Βεβαίως ήξερε, της είχαν πρήξει τα ούμπαλα οι μεγαλύτερες αδερφές και ξαδέρφες της, αλλιώς θα έβαζε τα κλάματα (έτσι κάνουν τα 10χρονα). Όπως και εγώ ήξερα τι ήταν ο Άη Βασίλης. Το δικό μου το παιδί, είχε πάει οικειοθελώς να κάτσει στα γόνατα του Ρουβά, μαζί με άλλα παιδάκια. Είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, μόνο ο "άγιος" έχει αλλάξει. Απλώς οι πιο πολλοί εδώ δεν εγκρίνετε την τραπ, άμα καθότανε και τραγούδαγε μαζί με τον Γκίλαν (είπα να βρω έναν κοινής αποδοχής), μία χαρά θα το αποδεχόμασταν, νομίζω.