Στην περίπτωσή μου, μιλάμε για κάτι που έγινε λόγω πυρηνιαίας (?) πεποίθησης ζωής ότι τα πάντα πρέπει κατά καιρούς να αλλάζουν και να ανανεώνονται. Εκείνη την περίοδο, επί της ουσίας άλλαξα επάγγελμα, μάριταλ στάτους, φίλους, όχημα μετακίνησης και έπιπλα.
Το οικονομικό όφελος ήταν ελάχιστο, κανονικά θα έπρεπε να τα έχω χαρίσει, αλλά την πλήρωσαν και οι... φίλοι με το κύμα αλλαγής, οπότε δεν ήταν διαθέσιμοι σαν αποδέκτες.
Κοιτάζοντας το θέμα εκ' των υστέρων, λόγω ιδιοσυγκρασίας εστιάζω στο γιατί κράτησα τα περίπου 50 που κράτησα... είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, μάλλον τα κράτησα γιατί ήταν (και είναι) συνδεδεμένα στο νου μου με ιδιαίτερες στιγμές και παρέες. Όλα πολύ ψύχραιμα και λογικά.. άλλωστε δεν μπορούσα τότε να υποψιαστώ ότι στο μέλλον κάποια κομάτια θα αποδεικνυόταν πολύ δύσκολο να βρεθούν (σε οποιοδήποτε φορμά).
Στις μέρες μας, η κύρια "δισκοθήκη" μου αποτελείται από CD και περιλαμβάνει πολλά κομάτια που δεν είχα τότε, καθώς και το 90% των βινυλίων που έδωσα. Νοσταλγώ το artwork όμως - artwork δεν είναι μόνο οι εικόνες, οπότε δεν καλύπτεται το θέμα από το ότι όλοι είμαστε μπροστά από μία οθόνη, όπως έγραψε ο manosx - αντίθετα είναι κάτι που χρειάζεται ένα νήμα από μόνο του.
Σόρυ για τις επιπλέον πληροφορίες, το ξέρω πως δεν τις ζήτησε κανείς, αλλά η ερώτηση του LK με ανάγκασε να θυμηθώ και να επανεκτιμήσω την επιλογή που είχα κάνει τότε. Είμαι και λίγο σαντιμεντάλ.