trolley

Δηλαδή, με ποιο τρόπο ρε παιδιά του επιβάλλεται; Τι λέει ο άνθρωπος; Βγαίνει ένα χέρι εκεί που ακούει Κάμελ ασούμε και του γυρνάει το καντράν σε Μπάνυ; (ρωτάω εσάς διότι μάλλον με έχει μπλοκάρει).

Μπααα... και οι "έντεχνοι" σεσσιονάδες καλά περάσανε, ξέρω τι λέω. Αλλά το point μου είναι άλλο. Υπάρχει η θεωρία ότι "για να γράψω αριστουργήματα, χρειάζομαι χρόνο, άρα χρειάζομαι χρήματα, άρα δε γράφω αριστουργήματα επειδή δεν έχω αρκετά χρήματα", η οποία θεωρία απλώς δεν επαληθεύεται από τίποτε (στο χώρο της ελληνικής ποπ και ροκ και λαϊκής γενικότερα).

Αυτό και αν είναι ελληνική νοοτροπία πάντως, ναι; :) :) :)

Και άλλο να ασχολείται δύο ώρες αλλά να θέλει να αμοίβεται σα να ασχολείται 24 ώρες, αυτό δηλαδή στο οποίο προσδοκούν όλοι οι λεγόμενοι καλλιτέχνες, αλλά ελάχιστοι το καταφέρνουν. Σόρυ που το υποβαθμιζω έτσι, αλλά εσύ έκανες την αναγωγή σε χρόνο απασχόλησης... προφανώς δύο ώρες ενός, μπορεί να μην ισοφαρίζονται από δύο δεκαετίες του άλλου. Άλλωστε - και πάλι σόρυ - δεν είδα εγώ να έχουμε και κανένα φοβερό και τρομερό μουσικό έργο στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της απίστευτης οικονομικής άνεσης που απολάμβαναν κάμποσοι ντόπιοι μουσικοί την εποχή της αστακομακαρονάδας.

( Η ιδέα των "δικαιωμάτων" δεν αφορά κατ' αρχήν χρήματα, αλλά την επιβολή ορίων στο που και πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα (καλλιτεχνικό) έργο. Δηλαδή, εγώ δεν θέλω να βρεθεί ένα κομμάτι μου να ακούγεται σε διαφήμιση παγωτού (π.χ.). Ελλείψει άλλου μέσου επιβολής αυτού του ορίου, σκαρφίστηκαν ότι "εντάξει, θες να βάλεις τη μουσική μου σε ένα πορνογράφημα (π.χ.), πολύ καλά, αλλά θα πληρώσεις τόσα". Απλώς δεν υπολόγισαν ότι θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα μπορούν να πληρώσουν οποιοδήποτε ποσό - περί αυτού πρόκειται. Τα "δικαιώματα" λοιπόν, είναι μία μάλλον χρήσιμη ιδέα στη βάση της - θυμάμαι το αρχικό εσώφυλλο του "Σκληρός Απρίλης του '45" του Χατζιδάκι, όπου με φωτογραφημένο χειρόγραφο ο συνθέτης απαγορεύει τη χρήση της μουσικής του δίσκου σε πλειάδα περιπτώσεων. ) ---- Η λεγόμενη "μουσική βιομηχανία" την οποία μοιρολογεί ο αγαπητός dimsonic που-και-που, ήταν στημένη σε σωρεία λανθασμένων παραδοχών, λάθος αντίληψη των κοστολογίων διανομής, λάθος αντίληψη του πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το κοινό, λάθος αντίληψη γισ το ποια θα είναι στο μέλλον τα μέσα διανομής κλπ. Λογικό ήταν να "πεθάνει", και πράγματι όσοι πρόλαβαν να βγάλουν όλα αυτά τα χρήματα, μάλλον λαμπάδα πρέπει να ανάψουν.

Ε, δεν είναι και τόσο δύσκολο να "προβλέψεις" πως όταν όλες οι αξίες ισοπεδώνονται για να αναδυθεί η εμπορική διάσταση (οποιουδήποτε ζητήματος), τότε έρχονται χειρότερες ημέρες. Δεν είχαν προβλέψει την ταχύτητα με την οποία θα συνέβαινε όλο αυτό (δεν ήξεραν πως θα υπάρχει ίντερνετ), αλλά εσύ π.χ. δεν μαντεύεις ποια θα είναι η εμπορική μουσική σε 10 χρόνια από σήμερα - εννοώ, ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά της;

Δυστυχώς δεν έχω πλέον τα τεύχη, αλλά και αν τα είχα, μάλλον δεν είμαστε γείτονες. Υπήρχε τέλος πάντων η νοοτροπία του Πετρίδη, ότι τα τσαρτς είναι κάτι που μπορούμε να απολαμβάνουμε, και η νοοτροπία άλλων που ανέκαθεν πίστευαν ότι η καλύτερη μουσική βρίσκεται μακρυά από τα τσαρτς. Αυτό όλο έβγαινε σε κείμενα, δισκοκριτική και πολλές μικρές ή μεγαλύτερες νύξεις. Υπήρχαν (και υπάρχουν) άνθρωποι που θα αποφύγουν να ακούσουν κάτι, μόνο και μόνο επειδή είναι εμπορικά επιτυχημένο - είναι (δικαίως) καχύποπτοι.

Το σύνολο των μουσικοδημοσιογράφων που έγραφαν στην Μουσική και τον Ήχο, δεν έχαναν ευκαιρία να ρίξουν τη μπηχτή τους. Δεν έχω πια τα τεύχη όμως. Διάβαζες μουσικό Τύπο (ελληνικό) εκείνη την εποχή;

Αγαπάμε Πετρίδη και τη δουλειά του, όμως ας μην ξεχνάμε πως μαζί με άλλους πρωταγωνίστησε στην καθιέρωση της ιδέας πως πρέπει να παρακολουθούμε τα τσαρτ και όλες αυτές τις σαχλαμάρες, όχι μόνο δίνοντάς τους περίοπτη θέση στα ραδιοφωνικά του προγράμματα, αλλά αναδημοσιεύοντάς τα στο ΠΟΠ και ΡΟΚ, την ίδια περίοδο που άλλοι μουσικοδημοσιογράφοι προειδοποιούσαν ότι αυτό το πράγμα θα οδηγήσει στην... σημερινή κατάσταση. Αυτές οι... κατατάξεις, αργότερα ή νωρίτερα καταλήγουν στις "πωλήσεις" επειδή ακριβώς είναι το μόνο αντικειμενικό κριτήριο, άρα η καλλιτεχνική αξία και όποια άλλη ουσία έχουν πετάξει από το παράθυρο. Απομένει μόνο η ενημερωτική διάσταση και - όπως είπα - αν έστω και ένας μάθει την Αρήθα Φράνκλιν από κάτι τέτοιο, τότε καλώς υπάρχει.

Δεν θα είναι καλύτερη, ούτε χειρότερη. Θα είναι υπαρκτή (ως αντίθετο του "ανύπαρκτη"). Επιτρεψέ μου ένα παράδειγμα... έβλεπα πρόσφατα μία ελληνική σειρά, όπου αναφέρει ένας (και καλά, καθηγητής μουσικής) μία σύντομη λίστα μεγάλων συνθετών κλασσικής μουσικής. Μετά, επιδιώκει να αναφέρει μία αντίστοιχη λίστα ελλήνων συνθετών και αναφέρει Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Λοϊζο. Όχι Σκαλκώτα. Όχι Βαγγέλη. Όχι Χρήστου. Δεν τους ΞΕΡΕΙ ο άνθρωπος, και όπως δεν τους ξέρει αυτός, δεν θα τους ξέρει και το ανήψι μου, μέχρι να τους δει σε μία τέτοια λίστα. Οπότε, από αυτή την άποψη, είναι χρήσιμες - αυτό πιστεύω.

Ο άλλος, ήταν σημαντικός φορέας, αλλά δες π.χ. τι γίνεται εδώ. Είδες κανένα να προτείνει τη δική του λίστα, έτσι να διασκεδάσουμε ψηφίζοντας... όχι, απλά βρίζουμε τη λίστα του RS. Σε κάθε περίπτωση, ήταν λίστα ΕΡΓΩΝ όχι εκτελέσεων. Εγώ (στα 12 βέβαια) βρέθηκα μπροστά από 60 έργα του Μπετόβεν και ΔΕΝ ήξερα με ποιο να αρχίσω.

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, ότι όσοι έχουν "γράψει" δεκαετίες δεν είναι στο κοινό εις το οποίο απευθύνεται η λίστα (ή οποιαδήποτε τέτοια λίστα). Οι λίστες αφορούν νέους ή απλά νεοφώτιστους και είναι πολύ χρήσιμες για το κοινό που τις χρειάζεται. Ούτε ο Πετρίδης, ούτε εγώ δεν περιμένουμε να μας πει κάποιος απαντήσεις που δεν τις ξέρουμε ήδη (τι στην ευχή κάνουμε τόόόόσα χρόνια). Ένας εικοσάχρονος όμως; Π.χ. όταν εγώ θέλησα να δω τι παίζει με το χιπ-χοπ, χρησιμοποίησα όντως την αντίστοιχη λίστα του RS (και πολύ καλά έκανα). Επίσης, όταν ο φίλος μου ο Μπάμπης αποφάσισε να ακούσει επιτέλους κλασσική μουσική, του έδωσα μία άλλη παρόμοια λίστα και είδε φως ο άνθρωπος.

Έτσι λέγανε το παιδοβούβαλο με το οποίο γινόταν μανούρα στα Back To The Future. Εκεί το έχεις δει.

Το πρόβλημα δεν είναι η τιμή του, αλλά το ότι η ποιότητα είναι πλέον αισχρή στο 99% των αρμοδίων καταστημάτων.

Δεν είμαι βέβαιος, άσε που δεν το πάω πουθενά. Είμαστε βερμπαλιστές, μιλάμε-μιλάμε-μιλάμε, ενώ οι άλλοι κάνουν και η διαφορά μεγαλώνει. Κάποιοι λέγανε παλιά ότι η Ελλάδα απείχε από τις διεθνείς εξελίξεις τουλάχιστον δέκα χρόνια - σήμερα η απόσταση είναι ακόμη μεγαλύτερη διότι συμβαίνει κάτι χειρότερο, απορροφούμε τις χείριστες από τις διεθνείς εξελίξεις. Θέλουμε με θρούμπες, κοκορέτσι και λιακάδα να είμαστε πρωταγωνιστές και κριτές των πάντων, Αμερικανών, Ρώσων και Εξωγήϊνων - αναγκάστηκα να θυμίσω ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να την χαλάσουμε σε οποιονδήποτε διότι απλά δε φτουράμε. :)

Για να μη παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα, όντως όλοι τη γνώμη μας λέμε. Αλλά πρόσεχε το μαγαζί το ΚΑΝΑΝΕ γωνία, αυτοί που συνυπογράφουν κείμενα σαν αυτό που δεν γουστάρεις. Να το θυμάσαι αυτό. Δεν έγινε μόνο του.

Από το 2011, όταν η συζήτηση φτάνει σε αυτό το σημείο, ζητώ από το συνομιλητή μου κάτι απλό - αν θέλεις, κάνε το: κοίτα γύρω σου τώρα, όπου και αν είσαι, ότι και αν κάνεις, και πες μου αν βλέπεις τίποτε φτιαγμένο στην Ελλάδα (προφανώς δεν εννοούμε δένδρα, ούτε σκύλους). Επίσης, μπορείς να ρίξεις μία ματιά στο νοιζ, και τα θέματά του. Βλέπεις πουθενά να συζητιέται οτιδήποτε που να αφορά τη χώρα και τους ανθρώπους της. Εδώ π.χ. συζητάμε για την ΤΡΑΠ και το αν πρωτοεμφανίστηκε το 1990 ή το 2000 - πάντως είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ εμφανίστηκε στην Καλαμάτα, ή τον Βόλο. Αν έκανες κάτι από τα παραπάνω, ξέρεις ήδη την απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες.

Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος κίνδυνος. Παρ' ότι δεν διευκρινίζεις ποιοι είμαστε εμείς που θα μπορούσαμε να τους τη χαλάσουμε, να είσαι βέβαιος ότι είμαστε πολύ λίγοι, κοινωνικώς, οικονομικώς, εθνικώς, στρατιωτικώς, σιγά-σιγά και ιστορικώς, οπωσδήποτε καλλιτεχνικώς και γενικώς, για να τους χαλάσουμε οτιδήποτε. Το ίδιο ισχύει για τους Ισπανούς, Γάλλους, Ιταλούς, Ελβετούς, Άγγλους, Κινέζους, Ιάπωνες, Ινδούς και γενικά. Πιθανή (όχι βέβαιη) εξαίρεση οι αρχαίοι Σουδανοί.

Στα μαλιά;

Είναι ένα από τα πιο δραστήρια, ενεργά μέλη στο νοιζ. Τον διαβάζω κάθε δεκαπέντε χρόνια. Μας τιμά να μοιράζεται μαζί μας τη γνώμη του για τα πάντα τα μουσικά. Δεν είχε αναφερθεί ούτε μία φορά σε αυτά τα είδη, μέχρι που εμφανίστηκε το πρώτο σχετικό νήμα (κάπου το 2016, κάνε ένα σερτς να δεις). ΟΚ, άκουγε και συζήταγε (εκτός φόρουμ) από το (περίπου) 2000. Ας το πιστέψουμε. Και λοιπόν;

Αυτό δεν έχει σημασία. Ο Τσίπρας και οι φίλοι του ακούγανε ΤΡΑΠ από το 90.

Cos, τι έχετε πάθει; Έχουμε περιοδικά (αμερικάνικα και ευρωπαϊκά) εκείνης της περιόδου. Όχι η λέξη ΤΡΑΠ δεν υπάρχει, μέχρις ενός χρονικού σημείου, δεν υπάρχει ούτε η λέξη ΧΙΠ-ΧΟΠ. Όπως και αν έχει, η λέξη μπήκε στην ελληνική καθομιλούμενη πριν ελάχιστα χρόνια, και δεν μπήκε από εσένα (εννοώ ότι δεν θυμάμαι να την ανέφερες τότε ως μέλος του φόρουμ, έστω μία φορά, ή οποιοδήποτε άλλο μέλος) αλλά από τα τηλεοπτικά κανάλια. Και αυτό ήταν και το χρονικό σημείο που άρχισε να απασχολεί παλαιάς κοπής μουσικόφιλους (όπως εγώ ή ο ντιμσόνικ π.χ.). Δεν είναι έτσι;

exoume kai emis wikipedia filos. den eixame kan akousei tin leksi, tote pou les.

Europe must change and become like Greece. I am speaking calmly. You still thing that TRAP = HIP-HOP. It is not!

Ρε τρελέ, μα τω Θεό, δεν κατάλαβα τίποτε στο παραπάνω.