trolley

Κάτσε... μισό λεπτό.... θες να πεις ότι έχω διαλέξει για nickname κάτι που περιέχει τη λέξη troll? Απίστευτο, τόσα χρόνια δεν το είχα αντιληφθεί. Να' σαι καλά ρε Fatal, με έσωσες.

Μαζέψου όμως λίγο, μην ακούσεις τίποτε από το Ουμαγκούμα μεσημεριάτικα. :) Για 'μένα είπα ότι έχω οπαδικό πνεύμα, όχι για οποιονδήποτε άλλο. Απαντάς σε κάτι που δεν γράφτηκε. Τι λες καλέ, αλήθεια; Δεν το εντόπισα στους κανόνες του φόρουμ. Το λένε "κριτική", "θάρρος της γνώμης", "άποψη" και διάφορα τέτοια. Αν εσένα σου προκαλεί γέλιο και αηδία, δεν μπορώ να βοηθήσω εγώ. Στο μεταξύ, μην βαραίνεις τις λέξεις σου σε παρακαλώ, με χαρακτηρισμούς και λοιπά. Δεν είναι τα λεφτά. Σκέψου τώρα να έπρεπε να πας να πεις στη στιχουργίνα γυναίκα σου "Αγάπη μου τελικά οι στίχοι σου είναι χάλια μπροστά στου Waters". Θα σου έλεγε "Ίσα ρε μόρτη, και 'σένα τα τραγούδια σου μέτρια είναι". Εκεί τις θα της έλεγες "Ναι, αλλά έχω γράψει το.... Mihalis?".... :) :) :) :)

Για αστείο το γράφω. Στην πραγματικότητα, το ρεπερτόριο μουσικών ιδεών που παρουσίασαν από το 1975 και μετά, είναι ακόμη μικρότερο. Ας γελάσωμε λοιπόν. Συνεχίζεις να ποστάρεις εν' τω μεταξύ. Στην αρχή έγραψες ότι το Amused To Death είναι δισκάρα, μετά το άφαίρεσες. Τελικά, είναι δισκάρα ή όχι; Και αν είναι, από ποια άλμπουμ των Floyd είναι καλύτερο; Ή όλα τα άλμπουμ των Floyd είναι δισκάρες επίσης; Σόρυ για την υιοθέτηση οπαδικού πνεύματος και ύφους αλλά είπα το λόγο :

Οι δίσκοι των Pink Floyd που αξίζει να αναλογιζόμαστε είναι τα Dark Side / Animals / Wish / Wall, άντε για τους πολύύύύ μερακλήδες και τα δύο πρώτα. Από αυτά τα τέσσερα, το Amused To Death είναι ωριμότερο φρούτο, της ίδιας ακριβώς λογικής, ήτοι του ροκ αντίστοιχου των epics του Andrew Lloyd Weber (με τον οποίο η σχέση/σύγκριση είναι προφανής), οπότε επιμένω ότι είναι καλύτερος δίσκος. Αλλά αυτό είναι δικό μου ζήτημα (και των άλλων πέντε στην Ελλάδα που ασχολήθηκαν με το θέμα) - ο λόγος που επενέβην είναι η αμφισβήτηση για το αν ο Waters εξακολουθεί να έχει το καλλιτεχνικό εκτόπισμα που του δίνει τη δικαιοδοσία να ξαναηχογραφήσει το DSOTM. Αυτά τα περί "απώλειας καλλιτεχνικού εκτοπίσματος λόγω έκφρασης πολιτικής πεποίθησης με την οποία δε συμφωνούμε" έχουν όντως ακουστεί ΚΑΙ για το Σαββόπουλο (τον οποίο κατηγορούσαν ως "δεξιό"), και επειδή διαφωνώ γενικώς με αυτή τη προσέγγιση, είπα να καταγραφεί. Το Division Bell (όπως και το Momentary Lapse) είναι μέτριοι και άνισοι δίσκοι. Ναι έχουν τον "ήχο" των Floyd, αλλά στιχουργικά είναι για δάκρυα χαρμολύπης και έχουν και μερικά κομάτια που άνετα τα πετάς. Το Amused To Death έχει τον "ήχο" που θα είχαν οι Floyd αν δεν είχαν διαλυθεί και αν ο Gilmour ήταν Beck, και αν o Wright μάθαινε να παίζει πάνω από τέσσερις συγχορδίες και αν ο Mason μάθαινε να παίζει πάνω από ένα ρυθμό, και αν οι μεθοδοι ηχογράφησης και μίξης ήταν σύγχρονες και αν, και αν, και αν.... Θεματικά ο δίσκος είναι το απόλυτο Floyd concept album, με στίχους που είναι καλύτεροι από οτιδήποτε παρόμοιο έχω ακούσει. Στο DVD "In The Flesh" η μπάντα του Waters παίζει το "Set The Controls For The Heart Of The Sun", σφραγίζοντας για πάντα την απάντηση για το ποιος ακριβώς ήτσν η καρδιά των Floyd. Δυστυχώς δε βλέπω να υπάρχει το βίντεο, αλλά να ένα YouTube item που έχει το audio σε αρκετά καλή ποιότητα.

Να μην παρεξηγούμαστε, δεν εννοώ εσένα... εννοώ άλλα παιδιά που βλέπω να γράφουν εναντίον του. Ειδικά εννοώ τη γυναίκα του Γκίλμουρ, της οποίας οι στίχοι είναι μόνο 5.000 κλάσεις κάτω του Waters, με κάτι λακαμίες για το περιβάλλον και το θάνατο του οπτιμισμού στο κουρείο. Άσε μας κοπέλα μου, αν δεν τα τραγούδαγε ο Γκίλμουρ θα ήταν τσιτάτα για διαφημίσεις παρόχων ενέργειας.

Εννοείς ότι θα το κάνει "ίδιο"; Ή επειδή το κάνει ο ίδιος; Ούτως ή άλλως "διασκευές" του DSOTM παίζονται από τη μπάντα του και από τους πάλαι-ποτέ Floyd εδώ και δεκαετίες. Γιατί να μην γίνει άλλη μία; Επειδή μας χαλάει εμάς την "ανάμνηση"; Και αυτό ένα ταλέντο είναι. Εγώ δεν το έχω, οπότε ζηλεύω όποιον το έχει.

Υπερβάλλω λίγο, διότι δεν εγκρίνω την απαξίωση του Waters επειδή έχει κάνει το τρομερό αμάρτημα να γεράσει. Ακόμη και στον τελευταίο δίσκο τα σπάει άσχημα ο άνθρωπος, αυτά που γράφει, ενορχηστρώνει, παράγει είναι τόσο άρτια που δεν ξέρεις τι να πεις. Και τώρα, συζητάμε, αν θα ξαναηχογραφήσει το Dark Side Of The Moon; Ποιος θα το έκανε δηλαδή, ο Νταλάρας;

Εκεί, έστειλα... τη γυναίκα μου... καθότι βαριόμουν να πάω. Το μεσημέρι εκείνης της ημέρας, της λέω "θες το βράδυ να πας εκεί; θα πάθεις μεγάλη πλάκα" και μου λέει "ναι" (χωρίς να ξέρει απολύτως οτιδήποτε για το θέμα). Ακόμη όποτε το θυμάται, με ευχαριστεί.

Και εγώ ήμουν εκεί, μην ανησυχείς. Όσο για τον "ήχο των Pink Floyd" έτσι νόμιζα και εγώ, μέχρι το Amused To Death. Μετά λυπόμουν που δεν είχε καλέσει τον Beck νωρίτερα.

Ναι, αυτό λέμε. Κάτι ξέρει η αφρόκρεμα, δεν ήρθε να παίξει σε δικό μου δίσκο, στον Waters πήγε. Αδιανόητα καλό άλμπουμ, που φυσικά δεν πήρανε χαμπάρι στην Ελλάδα που ονειρεύονται ακόμη ότι παίζουν το Wish You Were Here στην αγαπημένη τους, ενώ ο ήλιος δύει κάπου στη Λούτσα. Την ίδια εποχή ο Gilmour τα είχε ουσιαστικά παρατήσει.

Το "Amused To Death" είναι καλύτερος δίσκος από οποιονδήποτε δίσκο των Pink Floyd. Ναι, χρειάστηκε να κουβαλήσει ακόμη και τον Beck για να καλύψει το κενό του Gilmour, αλλά... το κάλυψε και με το παραπάνω. Τώρα, ότι έχει λαλήσει στα γεράματα... εντάξει, δεν είναι σπάνιο στα λεγόμενα "γεράματα", κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι είναι αναπόφευκτο για οποιαδήποτε ιδιοφυία.

Ασφαλώς θα μπορούσε να έχει υπάρξει ελληνικό ροκ, αν υπήρχε το απαραίτητο ταλέντο και εργατικότητα προκειμένου να γίνει σύνθεση ανάμεσα στην ποιητική της ελληνικής γλώσσας και τις μουσικές πρακτικές των μουσικών στην Αγγλία και την Αμερική που για δεκαετίες το κάνουν με επιτυχία (στη γλώσσα τους βέβαια). Κάποιοι είχαν το ταλέντο, άλλοι την εργατικότητα, άλλοι το λέγειν, άλλοι τη μουσική δεξιότητα, αλλά ποτέ σε επάρκεια και σπανιότατα σε σωστά ποσοστά. Οι Γερμανοί, π.χ., τα κατάφεραν καλύτερα (και έχουμε τον όρο krautrock), οι Γάλλοι επίσης, διάφοροι Ιταλοί επίσης, οι Τούρκοι καθόλου, οι Αλβανοί καθόλου. Γίνεται, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη. Έχουμε βέβαια μία δύο περιπτώσεις όπου έφτασε το πράγμα πολύ κοντά (π.χ. οι Σύνδρομο του Νίκου Γκίνη), ή πολλές περιπτώσεις που έπεσε πολύ μακρυά (οι Apocalypsis, του Παλαμίδα και του Δερτιλλή). Αλλά γενικότερα, έχουμε απλώς τραγουδοποιούς που υιοθέτησαν ηλεκτρικό ήχο, όχι ροκ (εντ ρολ). Μεγάλη ζημιά έχει γίνει από το γεγονός ότι οι μουσικοί στην Ελλάδα, ψιλογράψανε στον Γκιώνη τους όλο αυτό που έγινε με το πανκ και το new wave στη δεκαετία του '80. Εκεί χάθηκε κάθε επαφή, νομίζω.

Μην βάζετε τόσο ωραίες στα βίντεο, δεν προσέχει κανείς τις κιθάρες. - trolley, Φεβρουάριος 2023

Βασικά, αυτός ήταν, είναι, θα είναι ο ΜΟΝΟΣ λόγος για τον οποίο έχω δει να διαδηλώνει οποιοσδήποτε.

Καλυτερότερα Άλμπουμ (από διαφορετικές περιόδοι): - Zeit - Stratosfear - Tangram - Melrose

Είσαι Tangerine Dream (περιόδου Optical Race) οπαδικό σύνδρομο, ναι;

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δε συμβαίνει αυτό - εκτός αν η συνάντηση γίνει στα πλαίσια κάποιου συνεδρίου ή επαγγελματικών ραντεβού. Εμένα μου θυμίζει περισσότερο αντράκια που λένε ιστορίες από το Στρατό, αδιαφορώντας για το πόσο γελοίοι φαίνονται στις γυναίκες της παρέας. Όμως, το πρόβλημα είναι ότι όντως θεωρούν ως "κοινό" τους άλλους μουσικούς, όχι τους κανονικούς ανθρώπους (sic). Άλλο "συνοδοιπόρος" και "τι ωραίες που είναι οι κιθάρες μας" και άλλο "να ένα νέο τραγούδι, το παρουσιάζω σε άλλους μουσικούς μέσω του Σταρόβα".

Αυτό δεν το είχα αναλογιστεί, όντας ο ίδιος μέρος αυτού του κοινού. Αρχηγέ, ήθελα να στο γράψω εδώ και μήνες: έχεις βάλει τη λέξη Tarkus στο τίτλο του βίντεο, κανείς αλγόριθμος δεν χρειάστηκε.

Για ποιο λόγο οι μουσικοί στην Ελλάδα (οι ροκάδες) θεωρούν ότι κοινό τους είναι οι άλλοι μουσικοί; Πάντα με απασχολούσε αυτό το ερώτημα.

Παρά τις ελλειπείς απαντήσεις, σας ευχόμεθα ευόδωση των στόχων σας καλή επιτυχία. :)

Ο νέος Διαχειριστής θα πρέπει να τοποθετηθεί επί των παρακάτω ζητημάτων, ίνα γίνει αποδεκτός από την Γερουσία: - Τι πιστεύει για τη Shania Twain - Προτιμά τους Genesis του Phil Collins ή του Peter Gabriel - Ποιο είναι το αγαπημένο του πανκ άλμπουμ - Θα έβαζε Μπίλυ Τζόελ ή Γούναρη στο κασσετόφωνο αν ήτο καψούρης Πάνω απ'όλα: - Προτιμά τα γεμιστά με κυμά ή δίχως

Ο Νο πήρε το δίπλωμά του και έγινε γιατρός, μέχρι που έπεσε πάνω σε έναν suave εγγλέζο μόρτη.

Την είχα δει αυτή, μία φορά στην Αντίπαρο, δίπλα στον Τόνυ Μπιτόνι. Πολύ ωραία γυναίκα.

Δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρχε ευθεία αντιστοιχία ανάμεσα στην αναγνωρισιμότητα και την αξία, σε οποιοδήποτε τομέα. Όλοι οι καλλιτέχνες που θεωρώ desert island choices, ήταν πάντα πολύ λιγότερο δημοφιλείς από άλλους σύγχρονούς τους. Μερικοί ήταν (και είναι) εντελώς άσημοι. Τίποτε καινούργιο δε συμβαίνει, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συφιλιάζεσαι.

Ε, αν έχεις την καλοσύνη, εξήγησέ μου(μας) με ποιον τρόπο σου επιβάλλεται οτιδήποτε.