trolley

Καλά... με αυτά που έκουγες, πάλι καλά που κατέληξες στονε Σινάτρα.

Αυτό το νήμα έχει λάθος τίτλος και λάθος περιεχόμενο. Ο τίτλος έπρεπε να είναι "Τι κάνουμε με τους απατεωνίσκους ΣΤΟ noiz" όχι "TOY noiz", το οποίο είναι σαν οι άνθρωποι του noiz (admins, moderators κλπ) να γνωρίζουμε πως είναι "απατεωνίσκοι". Επίσης το post του αγαπητού cos_dr (που εμείς ξέρουμε το χιούμορ του, αλλά άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να το ξέρουν) είναι εύκολα παρεξηγήσιμο για ένα θέμα για το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί περίεργα (εντάξει, όχι με φόνο, αλλά με μπουνίδια) και για το οποίο έχουμε μόνο τη μία από τις δύο απαραίτητες μαρτυρίες. Just sayin'

Όχι, κανείς δεν έχει γράψει ποτέ κάτι τέτοιο. Θα τον ρωτήσω, σήμερα ή αύριο.

Δεν το ήξερα αυτό. Φίλος μου πιανίστας ξέρω ότι έχει ανεβάσει τη δουλειά του με προσωπική μόνο ενασχόληση, ούτε distributors ούτε τίποτε.

Το ξέρω πολύ καλά. Εκτός του ότι έχω στο σπίτι μου ένα πλήρες εργασιακό περιβάλλον εδώ και είκοσι χρόνια (απομονώθηκα στην Πανδημία, με τεράστια χαρά και μηδενική προετοιμασία), το γραφείο μου απέχει ένα λεπτό με το αυτοκίνητο και 20 λεπτά με τα πόδια (κυρίως διότι υπάρχει μία απαράδεκτης κλίσης ανηφόρα). Αν μετακομίσω, θα το κάνω μόνο για να μένω ΜΕΣΑ στο γραφείο.

Ναι, αλλά όχι να αγοράσεις. Διότι αύριο-μεθαύριο μπορεί να άλλαζες εργοδότη.

LK, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό που έκανες. Μου κάνει εντύπωση ότι κανείς από τους δύο σας δεν έχει αναφέρει το κύριο συστατικό του να "πετύχει", το να μην είσαι υπάλληλος δηλαδή.

Άμα σε καλέσει η Γιάμαλη και σε ρωτήσει πως βλέπεις τα πράγματα και της πεις "Γάμησέ τα", τότε make no mistake - είσαι ηλικιωμένος. Ο Πουλικάκος πάντως (για τον οποίο το έγραψα, κυρίως) δεν μιλούσε για την μουσική.

Όλοι οι ηλικιωμένοι αρέσκονται να πιπιλάνε την ιδέα ότι ο κόσμος θα τελειώσει μαζί τους. Είναι βέβαιο ότι δε θα συμβεί.

Η καρδούλα μας δε συμφωνεί με τίποτε απ' όλα αυτά, είναι το μόνο βέβαιο. Αλλιώς θα ψάχνουμε να βρούμε πως θα καθαρίσουμε τα Σκάφη λαίμαι.

Η παρακάτω διαφήμιση εμφανίστηκε στο noiz.gr και ομολογώ ότι χρειάστηκα κάμποση ώρα να καταλάβω ποια είναι τα Σκάφη. Εσείς, καταλαβαίνετε ποια είναι; (Εσύ Γιατρέ δεν επιτρέπεται να συμμετέχεις στο Κουίζ εκτός αν είσαι ο Παυλάρας).

Αυτό το έβαλα σαν δείγμα καλού ροκ στίχου, το οποίο φυσικά χάνει όλη την αίγλη του όταν το μεταφράζω στα αγγλικά με Google Translate. Όπως δεν ξέρεις, από τότε που πήγα φαντάρος (ο Διοικητής είχε έρωτα με το συγκεκριμένο) το τραγουδάω αυτό σε ανεπίσημη αγγλική μετάφραση, όταν έχω τα νεύρα μου. Δηλαδή, αν γίνει κάποια μαλακία στη δουλειά, αντί να αρχίσω να βρίζω ξεκινώ το εν' λόγω άσμα. Κάποια στιγμή ένας από τους νεότερους συνεργάτες τόλμησε "καλά, πραγματικά υπάρχει αυτό;". Ωραία αυτά τα μακροσκελή λυρικά πονήματα (και ευχαριστώ για την αφιέρωσις) αλλά είμαι περισσότερο φίλος των απλών τραγουδιών που μπορείς να απομνημονεύσεις και να τα σιγοτραγουδάς παρέα με τον καλλιτέχνη. Δηλαδή, περισσότερο το Baker Street παρά το Baker Street Muse.

Διεμπλοκή, για δες το παρακάτω ποίημα: London, Amsterdam or Berlin you have forgotten exactly where you want to go Whatever I have on loan I don't give you anymore to ride the magic bus, Whatever I have on loan I don't give you anymore to ride the magic bus. Wandering Soul, and if I want to be next to you it's hard to stay Time to see my own life I will not wait for you on this trip. I will go shopping, and some evening, what i have in me for you i will erase it The road you have taken is a one-way road and I don't see you turning back The road you have taken is a one-way street and i don't see you turning back

Δοκίμασε το ΘΟΥ-ΒΟΥ Ο Φαλακρός Πράκτωρ, είναι γιομάτο αλήθειες.

Το ξέρω, είχα βοηθήσει τον admin να τους διατυπώσει σε διάφορες συζητήσεις. Αλλά η συζήτηση δεν είναι πολιτική, κανείς δεν εξέφρασε γνώμη για καμία πολιτική παράταξη ούτε υπέρ ούτε κατά. Εκφράστηκε γνώμη για την πασίγνωστη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο ανύπαρκτο ιδίωμα "ελληνικό ροκ" και στο σύνολο των καλλιτεχνών που αγαπάει η ΚΝΕ (αν κρίνουμε από τις συμμετοχές στα φεστιβάλ της). Είμαι βέβαιος ότι η διαφορά είναι σαφής, αλλά αν δεν είναι... θα περιμένουμε υπομονετικά.

Δηλαδή, αν το 99% των όσων δηλώνουν ότι είναι ελληνικό ροκ, προέκυπτε πως είναι υπάλληλοι της Microsoft δε θα μας ενδιέφερε; Προφανώς θα μας ενδιέφερε, ως δηλωτικό μίας πολιτισμικώς καθεστωτικής αντίληψης. Εδώ μέσα, και παντού αλλού θαρρώ.

Ο Διεμπλοκής μπορεί και να κάνει πλάκα βέβαια. Αλλά για κάθε ενδεχόμενο, να θυμήσουμε ότι πρόκειται για στίχους τραγουδιού όχι για απαγγελίες σε βραδυά ποίησης. Δεν προορίζονται να λειτουργήσουν χωρίς τη μουσική.

Για το ελληνικό ροκ μιλάμε φίλε, όχι για τη Νάταλι Πόρτμαν. Για να υπάρχει σαν σκηνή κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να υπήρχε ένα αξιοσημείωτο πλήθος ανθρώπων που να ασχολούνται (δεν πολυ-υπάρχει) μία χρονική διάρκεια και μία χρονική συνέχεια (δεν υπάρχουν) και κάποιες κοινές αξίες σε επίπεδο αισθητικής. Με αυτή την έννοια λέμε ότι δεν υπάρχει. Εντάξει, εδώ δεν είναι το "οτιδήποτε", είναι πανεθνικώς γνωστό ότι η αριστερά νομίζει ότι το ελληνικό ροκ είναι κυρίως δική της υπόθεση, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πολιτική παράταξη στη χώρα.

Πωωωω... ψέμματα μου έλεγε η άτιμη...

Και εγώ είχα φτάσει μία φορά. Κάπνισα το μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής και ξύπνησα από τις καμπάνες της Ανάστασης.

Λογικό ήταν η συζήτηση να καταλήξει στο γνωστό "λεφτά έχουν, τι γκρινιάζουν" το οποίο πάντα μου θύμιζε το "η φτώχεια θέλει καλοπέραση". Ο άλλος φίλος έγραφε σαν τεκμήριο αξιοσύνης για το ελληνικό ροκ, ότι πολλοί έλληνες ροκάδες πέθαναν στο δρόμο πάμπτωχοι.

Και βέβαια καταλαβαίνω. Το "High Hopes" είναι το καλύτερο τραγούδι εκεί μέσα.

Μπααα, οι BoneyM, Abba, Blink182,Van Hallen, Ημισκούμπρια, Δήμου Αθηναίων... δεν θα το έπαιζαν ούτε ως διασκευή (υπαινιγμός: μη σκέφτεσαι μόνο ότι έχεις κοντά σου, κοίτα και λίγο πιο έξω).

Η δική μου ανάμιξη στη διαμάχη δεν είναι στο "Γκίλμουρ-Ροτζερς" αλλά στο "Ροτζερς-Ασήμαντοι που νομίζουν ότι μπορούν να τον απαξιώσουν καλλιτεχνικά επειδή δεν συμφωνούν μαζί του πολιτικά (και επειδή είναι κολλημένοι με τους Floyd, θα συμπλήρωνα)". Βαρετό και αυτό θα μου πεις, ναι, αλλά επίκαιρο, και δηκτικό ενός pattern που έχει επαναληφθεί με διάφορες αποχωρήσεις αρχηγών, π.χ.όταν έφυγε ο Peter Gabriel από τους Genesis, κάποιοι σπαστήκανε με τον Gabriel.