trolley

Το έχει αποφασίσει κατά 100%. Έτσι είναι οι Έλληνες. Δεν παρουσιάζουν τη σκέψη τους σε άλλους όσο επωάζεται, διότι το ξέρουν ότι σκέφτονται (μάλλον) κάποια ανοησία και δε θέλουν να την εκθέσουν σε δημόσια κριτική, να μην τους την μαγαρίσουν. Θέλουνε πρώτα να το έχουν αποφασίσει. Και οι τέσσερις αιτιάσεις που ανέφερε έχουν αισθηματικό, όχι ορθολογικό περιεχόμενο και δείχνουν (προσωρινά ελπίζω) ψυχοσύνθεση δεκάχρονου. O Dim παρουσίασε ορθολογικές αιτιάσεις που ισχύουν όλες, δηλαδή αναφέρονται σε γεγονότα, όχι διαθέσεις. ---- Παρ'όλα αυτά, δίνω μόνο 10% πιθανότητες να επιστρέψει. Απλά το πιπιλίζει στο μυαλό του και (κάπου εδώ μπαίνουμε εμείς), ζητά εισηγήσεις για να πειστεί ότι δεν είναι και τόσο άσχημα να μείνει εκεί τελικά. Να ξέρετε όσοι του λέτε να έλθει ότι τον πληγώνετε - ΔΕΝ μπορεί να έλθει.

Άρα, του φαίνεται καλή ιδέα να τα βάλει στην άκρη για να πίνει καφέ με τους φίλους του και να τρώσει μαμίσιο φαγητό και να δει ο παππους το εγγόνι και να πάει βόλτα στην παραλία. Αυτά ανέφερε. Σειρά μου να ρωτήσω "άρα;".

Παραλία = 1000 Παππούς = 1000 Καφές = 1000 Φαγητό = 1000

Τέτοιο παλιόπαιδο που είμαι, ομολογώ ότι αυτό δε θα το σκεπτόμουν ποτέ. Αλλά δεν αλλάζει τίποτε. Όπως ξέρεις και εσύ σαν δικηγόρος, χρωστάμε στα παιδιά μας περισσότερο από τους γονείς, τους φίλους, τους παπούδες και τα πλατάνια στο χωριό μας. Αν έφυγε για οτιδήποτε σαν αυτό που λες, τότε χωρίς την έγκρισή τους, δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να επιστρέψει, αλλιώς όπως λέει και ο ManosX δεν θα του βγει σε καλό.

Η υποψία μου ότι θέλεις να επιστρέψεις για άλλους και όχι για 'σένα, μόλις αυξήθηκε κατά 4000%. Ρώτα λοιπόν τον εαυτό σου: αν οι φίλοι μου με κλάνανε, ο παππούς πέθαινε, η μάνα μου δεν μου ξαναμαγείρευε ποτέ, θα ήθελα να ζω στην Ελλάδα; Ευκολάκι η απάντηση. (σ.σ. εύχομαι σε ΄σενα και τους ανθρώπους σου μακροημέρευση και υγεία, το παραπάνω σύνολο λέξεων είναι για να περιγραφεί μία άποψη, όχι ευχολόγιο - ελπίζω ότι είναι κατανοητό).

Για να μη γράφουμε τα ίδια και τα ίδια, ιδού μερικές εναλλακτικές προσεγγίσεις στην ερώτηση: α) Όπως έλεγε και ο υπάλληλος της Ρήκωλ στον Σβαρτσενέγγερ (και είναι το προσωπικό μου μότο, σόρυ αν απογοητεύω κάποιους) "Ντάγκ, τι είναι ίδιο πάντα σε όλα τα ταξίδια που έχεις κάνει;" (ο Ντάγκ δεν βρίσκει την απάντηση και ο υπάλληλος της Ρήκωλ συνεχίζει) "εσύ Ντάγκ, όπου και να πας είσαι πάντα ο ίδιος". Στην προέκταση αυτού, όπου και να πας θα είσαι ο Solega. Δηλαδή, αν βαρέθηκες εκεί, θα βαρεθείς και εδώ (πιο σύντομα κατά τη γνώμη μου). Αν είσαι γιατρός εκεί, θα είσαι και εδώ. Αν είσαι γκαρσόνι εκεί, θα είσαι και εδώ. Αν σου τελειώνουν τα χρήματα στις 27 του μηνός εκεί, εδώ θα σου τελειώνουν στις 15. β) ΟΚ, βαρέθηκες εκεί. Γιατί δεν πας κάπου αλλού; Η μόνη λύση είναι να γυρίσεις εδώ; Δύο χώρες υπάρχουν στον πλανήτη; γ) Αυτή τη στιγμή η ανεργία στην Ελλάδα είναι στο μηδέν. Είναι αδύνατο να βρεις υπαλληλικό προσωπικό για οτιδήποτε. Υπάρχει γενική έλλειψη, εμείς φάγαμε τρεις παραιτήσεις σε τρεις μήνες, όλοι βρήκανε καλύτερα χρήματα και σε ανώνυμες αγγελίες για βιογραφικά, δεν απαντάει κανείς. δ) Ότι και αν κάνεις, κάνε το για 'σένα μόνο. Αν έρχεσαι για οποιονδήποτε άλλον, τότε δεν κάνεις απλά μαλακία, κάνεις κάτι για το οποίο θα μετανιώνεις πάλι-και-πάλι. Αυτά απο 'μένα.

Γέλασα διότι ξέρω από marketing - αυτό το "κάνω αυτά που κάνω ανταποκρινόμενος σε feedback που έχω από το κοινό", είναι ένα κοινότατο κόλπο. Μακάρι να ισχύει (στην περίπτωση της Behringer εννοώ). Να θυμάσαι όμως δύο πράγματα (είμαι βέβαιος ότι τα ξέρεις και τα δύο): α) Άλλες εταιρείες (Yamaha, Roland κλπ) επίσης δέχονται feedback από το κοινό, παρ' ότι ίσως δεν το διαλαλούν έτσι εμφατικά, β) Το κοινό ποτέ δεν μπορεί να συνεισφέρει με πραγματικά καινοτόμες ιδέες, μόνο να αναμασήσει ήδη υπάρχουσες. Αν κάποιος έχει το ταλέντο να δώσει καινούργιο αέρα με τις ιδέες του, σύντομα καταλήγει με ένα μεγάλο μισθό να απασχολείται σε αυτές τις εταιρείες (ή ξεκινά τη δική του). Πράγματα όπως το DX7 ή το Montage δεν φτιάχνονται σταχυολογώντας γνώμες από τους πελάτες, είναι αποτελέσματα άλλων διαδικασιών. Η καινοτομία δεν είναι προϊόν δημοκρατικών διαδικασιών, ούτε αν μία εταιρεία έκανε στα ίσα αυτό που θέλουν οι πελάτες της θα είχαμε ποτέ τίποτε καινούργιο στον πλανήτη. Είχε σκεφτεί κανείς ποτέ (απο τους πελάτες) το DX7 πριν το δει; Το iPhone; Το Moog;, To Prius; To Tesla;

Δεν θα πω τίποτε κακό, άλλωστε καλό είναι για όλους μας να σηκώνεται ο πήχης - αν μία εταιρεία ισχυρίζεται ότι ακούει το κοινό της, εγώ θα καμωθώ πως το πιστεύω και θα πω "μπράβο". Αλλά γέλασα αρκετά με το "We are often asked how we design synthesizers.", το οποίο μου θύμισε διάφορους έλληνες πολιτικούς που λένε "Καθόμουν στο καφενείο και ήρθε κάποιος να μου πει πόσο δύσκολα περνάει" ή "Περπάταγα στο δρόμο και μου δίνανε συγχαρητήρια για την αύξηση του ΤΕΒΕ" και διάφορα τέτοια. Σιγά ωρέ Behringer μη σε ρωτά κανείς "πως σχεδιάζετε synthesizers" όταν για να έχει κάποια προσοχή το προϊόν σου το προωθείς σαν φθηνότερο κλώνο ενός synthesizer που ήδη υπάρχει... Με τέτοιες δηλώσεις, σε πιάνει μία... ας την πούμε "καχυποψία".... αλλά είπα, δεν θα γράψω κάτι κακό και εκνευρίσω πάλι τον WFKMKII.

Οι streaming πλατφόρμες είναι λίγο πέρα-βρέχει όσον αφορά τον Vangelis. Όχι μόνο λείπουν σημαντικά άλμπουμ, αλλά - το εξοργιστικό - υπάρχουν πετσοκομμένες εκδόσεις πολύ διαδεδομένων άλμπουμ. Οπότε, ναι, τα CD φαίνεται να είναι η πιο σίγουρη λύση αυτές τις μέρες, όσο ακόμη μπορεί κάποιος να τα βρει και με τις επισημάνσεις που έκανε ο WKMKII.

Το noiz δεν προσφέρεται για θεολογική συζήτηση. Οπότε ας μην την κάνουμε. Αν την κάναμε, προφανώς δεν θα είχε θέση με Αθανασία του Αιγάλεω και τέτοια, μην με υποτιμάς τόσο πολύ, αμαρτία είναι. Η αχαριστία όμως είναι της μόδας - όλων τους φταίει κάτι, όλοι έχουν λόγους να βλέπουν μόνο το κακό τριγύρω τους - έχει καταλήξει βαρετό κατά τη γνώμη μου. Κοινωνικώς και καλλιτεχνικώς.

Και λίγο άνθρακα...

Η ελληνική είναι η μητρική μου γλώσσα, δεν χρειάζομαι λεξικό για τέτοιες λέξεις. Μου θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο: πάει ένας επιστήμονας σε ένα συνέδριο και λέει "εντάξει, δεν υπάρχει Θεός, βρήκαμε τρόπο να δημιουργήσουμε ζωή στο εργαστήριο... να, θα πάρουμε λίγο άνθρακα και....." ΜΠΡΑΦ, εκείνη την ώρα ένα βουητό, μία λάμψη και τσουπ εμφανίζεται ο Θεός και του λέει βλοσυρά (σε ύφος noiz): "Ώπα φίλοους... τράβα βρες να πάρεις το δικό σου άνθρακα".

Η αχαριστία (με ή χωρίς θεό) είναι άρνηση της Πραγματικότητας, η οποία λέει ότι έχεις τα χεράκια σου, τα ματάκια σου, το κομπιούτερ σου, τον αέρα γύρω σου και άπειρα άλλα καλά. Επειδή τα έχεις, έχεις τη δυνατότητα να σπέρνεις τριγύρω τις απόψεις σου, αγνοώντας (αν μη, τι άλλο) τους πολλούς μουσικούς και συνθέτες που θα σου δείχναν έργο που εμπνέεται από αυτά που αφορίζεις. Λίγη ταπεινότητα δεν βλάπτει. Το ίδιο υφάκι είχε και ο Τζήμερος και τώρα δίνει συνεντεύξεις στο Ράδιο-Πατούσα.

Ισχύει. Και μακρυά από νοσοκομεία.

Τώρα, αυτήν εδώ "φεγγάρι" δεν την λες εκτός και αν είσαι τίγκα από Χατζιδάκι. https://www.discogs.com/release/2628990-Vangelis-Bitter-Moon/image/SW1hZ2U6ODg0NTgwMA==

Φίλος, έχεις να κάνεις τόσο καιρό που ξέχασες πως γράφεται; Ήμαρτον......

Μπράβο Γότθε (εννοώ, Κώστα μας) που γνωρίζεις και εκτιμάς το Bitter Moon, και μπράβο στον Ευάγγελο που πάλι έκανε το θαύμα του εκεί μέσα.

Και όμως... οι παπούδες μας (εδώ, στην Ελλάδα) είχαν αντίληψη μέτρου, και στις επιθυμίες και τη συμπεριφορά. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως όταν εκτροχιάζεται το ένα, εκτροχιάζεται και το άλλο. Άρα, μπορεί να ξαναεπιδιωχθεί ή τουλάχιστον να του δοθεί η απαραίτητη προτεραιότητα, αντί να ψάχνουμε θεόπεμπτους ηγέτες.

Το πρώτο βήμα για να βελτιωθεί η κατάσταση είναι να υπάρξει κάποια συγκράτηση της επιθυμίας. Αν επιθυμείς λιγότερα, είσαι λιγότερο ευάλωτος σε κακούς ανθρώπους (πολιτικούς ή πολίτες). Αυτό για να γίνει χρειάζεται ειδική εκπαίδευση και κάποιος ζήλος, όχι πολύς.

Εγώ γνωρίζω την πραγματική "ΗΛΙΘΙΑ".

Narcoticos dos puentes.

Έχω ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα με οποιοδήποτε τραγούδι του ΜΧ - δεν μπορώ να ακούσω ούτε ένα ολόκληρο πχια. Ενώ τα ορχηστικά του είναι κομψοτεχνήματα, τα τραγούδια, με όλη αυτή την ποιητική εντεχνίλα, είναι ακριβώς το αντίθετο απ' ότι εκτιμώ στην έννοια "τραγούδι", στην οποία εντρύφησα ένεκα της επαφής μου με το ξένο ρεπερτόριο βέβαια. Αν κάποιος κατέστρεφε όλο το υλικό του εκτός από τα ορχηστικά, θα τον θεωρούσα έναν από τους 5 αγαπημένους σύγχρονούς μου συνθέτες. Το ίδιο πρόβλημα έχω και με τον Frank Zappa, ο οποίος έχει υπογράψει μερικά από τα πιο τραγικά τραγούδια στο Σύμπαν, αλλά όλα του τα ορχηστικά παρουσιάζουν ενδιαφέρον για 'μένα, τουλάχιστον. Στο θέμα μας/σας, είχα πετύχει το άλμπουμ "Ρυθμολογία" στο σπίτι του αδερφού ενός φίλου μου (πανκάς ο φίλος μου, εντεχνομαλάκας ο αδερφός), και το είχα δανειστεί νομίζοντας (σε μία αποστροφή φαντασίωσης) ότι θα περιέχει κάτι σαν τις μουσικές για πιάνο του John Cage (μη ρωτήσετε γιατί, ειλικρινά δε θυμάμαι), αλλά σύντομα προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Ο εντεχνομπάμιας αδερφός το έχασε στην πορεία, απ' αυτή την άποψη θα μπορούσα να το έχω κρατήσει και να σας κουνιέμαι τώρα, βάζοντάς το και εγώ στο λουτρό των επισκεπτών σαν τον LK. Αυτά, σόρυ για τις προσωπικές αναφορές, αλλά ούτως ή άλλως είχε ξεφύγει το νήμα (όχι εξαιτίας μου, αρκετά μου έχει μαζεμένα ο ηχοδημήτρης).

Κάπου ακούγεται ξεκάθαρα να φωνάζει "Ρε' συ Λώρα, πιάσε κανά κρακεράκι ΚΑΙ καμία θρούμπα για τα παιδιά".

Εμ, που να καταλάβεις από Moog...