trolley

Στο ότι οι μεν προτείνουμε μία βιώσιμη προσέγγιση (για το παρόν και το μέλλον) ενώ οι δε προτείνουμε μία - επί της ουσίας - audiophile προσέγγιση, η οποία πάσχει από το σύνολο των προβλημάτων που ανέκαθεν είχαν οι audiophile προσεγγίσεις: α) αφορούν ελάχιστους, β) κοστίζουν τα κέρατα τους, γ) δημιουργούν σύμπλεγμα ανωτερότητας σε όσους τις ασπάζονται, δ) δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη μουσική*, είναι απλά ένα μπόλιασμα μίας ψευδοτεχνολογικής παπάντζας για κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν. * Προκαλώ οποιονδήποτε, χωρίς να ψάξει στη Google, να μου πει τέσσερα από τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Sheffield Lab, την περίοδο που ΟΛΑ ήταν βινύλιο, αλλά οι audiophile φίλοι ΕΠΡΕΠΕ να βρουν με κάτι να τρώγονται και να αισθάνονται καλυτερότεροι (sic) από τους κοινούς θνητούς.

ΚΟΥΙΖ - ΠΟΙΟ ΔΙΣΚΟ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο DIM α) Κάποιον που ήδη έχει, για τη χαρά του να αγοράζεις βινύλιο. β) Κάποιον που ο MGs ευχαρίστως θα έσπαγε, παρ' ότι συμφωνούν στην ανωτερότητα του αναλογικού ήχου. γ) Κάποιον που ήδη έχει, αλλά έχει ξεχάσει ότι τον έχει. δ) Έναν ελληνικό, για το ξεκάρφωμα. ε) Το Hotter Than July, επειδή το βρήκε με εξώφυλλο που δεν έχει τσάκιση στη γωνία. στ) Τίποτε απολύτως, άλλωστε το λένε βινυλιότσαρκα, όχι βινυλιοεπίσκεψη.

Κάπου εδώ, να θυμηθούμε ότι ακόμη και ο Stephen King έχει συνεργάτες που ψαλιδίζουν τα βιβλία του πριν τα δείξει στον εκδότη, πριν φθάσουν στο κοινό. ?

Ο MG λέει ότι μπορεί να το κάνει αυτό όλη μέρα. Και ΄γω που νόμιζα ότι δεν προλαβαίνει ο άνθρωπος τα συμβόλαια για αναλογικές ηχογραφήσεις του Jack White. Αμ΄το ξέρουμε ότι μπορείς να το κάνεις όλη μέρα βρε μάστορα... τέλος πάντων, αφού είσαι ζωόφιλος, θα σου επιτρέψω τις βαρύτατες ψηφιοπροσβολές.

Είναι παρόμοιο το ζήτημα. Παρόμοια παρεξήγησις.

Πάρε το Hotter Than July.

Η προσέγγισή σου είναι εφάμιλλη όσων επιδιώκουν να χρησιμοποιούν παραδοσιακό φωτογραφικό φιλμ (και όχι ψηφιακή μηχανή) νομίζοντας ότι αυτό τους φέρνει πιο κοντά στους σημαντικούς φωτογράφους προηγούμενων δεκαετιών. Αγνοούν βέβαια ότι οι φωτογράφοι εκείνων των δεκαετιών (και γενικώς οι φωτογράφοι) ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν ότι πιο σύγχρονο ήταν διαθέσιμο, δε νοσταλγούσαν την εποχή των ημι-παράλυτων μηχανών σοβιετικής προέλευσης προκειμένου να διαμορφώσουν την αισθητική τους. Σε ένα μικρό κύκλο (δες το διάγραμμα του manos) μπορεί τα παραπάνω να περνάνε σαν "ψαγμένη" άποψη, αλλά όλα αυτά μέχρι να πέσει κάποιος σε κάποιον που ξέρει. Εκεί, ισχύουν άλλοι κανόνες. Επίσης, με το θάρρος εκείνου που δίνει πολλά λεφτά στη μουσική, ίσως περισσότερα απ'όσα θα έπρεπε, και δεν έχει περάσει χρόνο με κακοριπαρισμένα mp3 κλπ, σε διαβεβαιώνω ότι μου είναι παγερά αδιάφορο οποιοδήποτε τεχνολογικό μέγεθος στις συζητήσεις για μουσική. Έμαθα να ακούω σε μονοφωνικό κασσετόφωνο, πικάπ βαλιτσάκι, ραδιοφωνάκια κάθε είδους, το στάνταρ οικιακό στερεοφωνικό, και διάφορα άλλα vintage εργαλεία που έπαιζαν πολύ-πολύ χειρότερα από mp3 - κανένα εμπόδιο και κανένα πρόβλημα. Γενικώς, πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω ότι όσο πιο πολύ μιλά κάποιος για τεχνολογία, τόσο λιγότερο έχει σχέση με τη μουσική - σε τελευταία ανάλυση είναι όντως δύο μη-σχετιζόμενα πράγματα.

Ισχύει αυτό. Βέβαια, ισχύει και αντίστροφα. Για την ακρίβεια, οι συνθήκες που θα έπρεπε να ισχύουν για να εκτιμηθούν τα φερόμενα ως προτερήματα της ταινίας, είναι τόσο σπανιες που δεν έχει νόημα ούτε να τις αναλογίζεται κάποιος.

Actually, αυτά τα πρωτοπιάνουμε στα 30.

Εγώ (όπως έχω ξαναπεί) στέλνω τη γυναίκα μου μόνη της στις συναυλίες που θα ήθελα να πάω αν ήθελα να πηγαίνω σε συναυλίες. Στείλτε και εσείς τις δικές σας, μπορεί και να συναντηθούν.

Στη δεύτερη φώτο, η εκπρόσωπος της Εξπρές Σέρβις που ήλθε να βοηθήσει, φαίνεται να έχει ξεχάσει να φέρει το γρύλο.

Δεν δινόταν τίποτε τέτοιο, ούτε το έχω δει ποτέ, από την κατασκευάστρια δηλαδή. Μήπως κάποιος retailer έβαζε μαζί ένα από τα (πολλά) guides, τα οποία θεωρούνταν άκρως απαραίτητα, ακριβώς επειδή το εργοστασιακόν ήταν 34 σελίδες; Όπως και αν έχει, αγνοείς τα βασικά μου επιχειρήματα: - Ότι δεν θα ήσουν σε θέση να αξιολογήσεις τα spec του DX7, ούτε οποιοδήποτε άλλου καινοτομικού προϊόντος, επειδή δεν θα είχες πλαίσιο αναφοράς (θα ήταν σα να συζητάμε για ένα πουκάμισο σε ένα χρώμα που δεν έχεις δει ποτέ μέχρι σήμερα). - Ότι, εφ' όσον το κοινό αποτιμά ΗΧΟ, μόνο ο ΗΧΟΣ μας ενδιαφέρει. Άλλωστε και εμείς ΚΟΙΝΟ είμαστε. - Ότι προφανώς η σύγχρονη διαδικασία επιλογής μουσικού εξοπλισμού εξαίρει τα specs διότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο να συζητηθεί (τις περισσότερες φορές), όχι επειδή έχουν τόση σημασία. Οπότε, αφού τα αγνοείς, μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις αυτό που θέλεις, άλλωστε - και εδώ συμφωνούμε - καθένας τα λεφτά του τα κάνει ότι θέλει. Αν ποτέ παρουσιάσουμε μουσικό υλικό, και πείσουμε τον ακροατή να ακούει τα... specs, θα έχεις κερδίσει εσύ την παρτίδα.

Για το ΙΙ, δεν γνωρίζω, αλλά το πρώτο είχε 34 σελίδες manual. Νάτο: http://www.synthfool.com/docs/Yamaha/DX_Series/Yamaha DX7 Operating Manual.pdf Πολυφωνίες, ναι. Μεγέθη μνημών, ναι, Είπαμε "βασικά είμαι sampler, αλλά έχω και USB είσοδον". Μάλλον είστε νεότεροι, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Υποθετική συζήτηση ανάμεσα στον Καταράκτιον και τον Γιοσίμπι Ναμούρα (product manager για το DX7): Γιοσίμπι: Καταράκτη-σαν, να κυκλοφορήσουμε το παρακάτω όργανο; Θα έχει τα εξής σπεκς (παράδοση τόμου 9500 σελίδων) και θα κοστίζει όσο δέκα μισθοί. Καταράκτιος: Πλονγκ (ήχος πτώσης από καρέκλα, με την ανάγνωση τυχαίας σελίδας από τον τόμο).

Και κάτι ακόμη, προς τον Καταρακτητή: οι ακροατές ΣΤΟΝ ΒΟΥΣΤΡΟ τους τα specs των μηχανημάτων που ακούνε, τον ήχο λατρεύουν ή συχαίνονται, οπότε κάπου εκεί τελειώνει η συζήτησις, εκτός αν θέλετε να ομιλήσωμεν ως κομπιουτερισταί, σημείον στο οποίο θα υπερισχύσουν τα MAC. Υποθετική συζήτηση ανάμεσα σε πληκτρά-άντρα και θαυμάστριά του Θαυμάστρια: Αγαπητέ, αι μελωδίαι σας προκάλεσαν τον ενθουσιασμό της ομήγυρης, πλην όμως το σόλο σας ηκούσθην ως κλανιά κότας. Πληκτράς-Άντρας: Μα φιλτάτη, ελλείψει φασματογράφου δεν δύνασθαι αποτιμήσειν το σύνολο των bits που παράγει η ηχογεννήτρια που επέλεξα.

Θα ισχυριστώ (πολύ βάσιμα) ότι η πλειοψηφία των πληκτράδων δεν έχει ιδέα ποια είναι τα specs των οργάνων που παίζει, αλλά ξέρουν πολύ-πολύ καλά τον ήχο τους και τι αποτέλεσμα περιμένουν από το κάθε όργανο. Έτσι ήταν πάντα: κατέβαινες στο Νάκα (π.χ.), έβλεπες ένα καλούδι (ας πούμε το Blofeld, για να μην γράψω για κάποιο Yamaha), το ΑΚΟΥΓΕΣ, το ΓΑΡΓΑΛΑΓΕΣ, μετά μάθαινες την τιμή και συχνά εκεί τελείωνε η φάση, δηλαδή το αγόραζες. Specs.... τι είναι αυτό; Είναι το ίντερνετ (και η έλλειψη δυνατότητας της παραπάνω, κατά πολύ πληρέστερης εμπειρίας) που έχει κάνει τα specs να φαντάζουν σημαντικότερα απ'ότι είναι. Σκέψου π.χ. να σου δίνανε τα specs από το DX7, τότε που το πολύ πέντε άνθρωποι στον πλανήτη καταλαβαίνανε τι γράφει το λακωνικό manual... σιγά μην θα είμασταν σε θέση να τα αποτιμήσουμε κιόλας....**** Όμως μία ωραία συγχορδία με τα δύο χεράκια .... και "πόσο κάνει αυτό" και.... τέρμα. **** Εδώ βέβαια, υπάρχει και η ουσία του ζητήματος, ότι αν βλέπαμε πραγματικά νέα και καινοτομικά specs θα ήταν αδύνατο να τα αποτιμήσουμε, διότι δεν θα υπήρχε πλαίσιο αναφοράς. Με τι να συγκρίνεις το Wavestation που έλεγε "έχω Vector Synthesis, Wavesequencing κλπ"; "Τι είναι αυτά ρε;" ρωτούσε ο απορημένος εγκέφαλος. Τώρα ναι, αν μιλάμε για "βασικά sampler είμαι, αλλά έχω τόση πολυφωνία, τόση μνήμη, και USB είσοδον", ναι, το συγκρίνουμε με άλλα παρόμοια και το ρίχνουμε στη... ΣΠΕΚουλα.

Μου κάνει εντύπωση ότι ενώ το γράφεις, δεν εμβαθύνεις σε αυτό που γράφεις. Λες "ο ήχος είναι κάτι υποκειμενικό" και βέβαια έτσι είναι. Επειδή όμως εγώ αγοράζω synths με τα δικά μου χρήματα, εσύ με τα δικά σου κλπ, αυτό το "υποκειμενικό" είναι το σημαντικότερο για τον καθένα από εμάς. Τα σπεκς είναι αλλουνού τύπου συζήτηση. Κοινώς, όταν μας δείχνει ο κ. Χναράκης ένα νέο synth κάνουμε τα εξής, με την παρακάτω σειρά: - Το ακούμε. Αν δεν μας αρέσει αυτό που ακούμε, λέμε "neeeext" και δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο, ούτε πόσο κάνει, ούτε αν το χαρίζουν, ούτε αν έχει αρκετά καλούδια ούτε ΤΙΠΟΤΑ. - Αν μας αρέσει αυτό που ακούσαμε, το κοιτάμε. Αντέχω να βλέπω αυτό το πράγμα κάθε μέρα (για 'μένα π.χ. το συγκεκριμένο Συνκλαβιέ δεν μπορώ να το βλέπω). - Αν μπορούμε, το χειριζόμαστε. Εδώ είναι που έπρεπε να υπάρχουν καταστήματα για να πάμε να ακουμπήσουμε τα δακτυλάκια μας, τώρα που τα καταστήματα δεν υπάρχουν προσπαθούμε να μαντέψουμε από τα βίντεο πράγματα όπως η ποιότητα κατασκευής κλπ. - Αν (και μόνο αν) φτάσαμε ως εδώ, τώρα κοιτάμε και τα specs, κυρίως για να βεβαιωθούμε ότι κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά. - Αν (και μόνο αν) φτάσαμε μέχρι εδώ, ρωτάμε και την τιμή, την οποία αξιολογούμε σε σχέση με όλα όσα προηγήθηκαν, κυρίως με το πρώτο και το δεύτερο βέβαια. Οπότε όχι μόνο δεν είναι το Α και το Ω, είναι ένα καταϊδρωμένο ΕΠΣΙΛΟΝ, και ακόμη και εκεί πάλι παίζεται (δηλαδή, αν σου έδειχνα τα specs για το Wavestation χωρίς να το έχεις ακούσει, θα νόμιζες ότι είναι άλλο ένα 01/wFD). Μην με βάλεις να ξαναγράψω το παράδειγμα με την πίτσα, είναι και μεσημέρι ,θα ξελιγωθούμε.

Είδες που σου λέω.... ρε στα @#%@#% μας τα specs, μόνο το πως ακούγεται μας ενδιαφέρει. Θα σας γράφω το επιχείρημα με τη σπέσιαλ πίτσα μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Τα demo του, ενοχλητικά αδιάφορα, ανεξάρτητα από την κατηγορία τιμής του. Πάμε παρακάτω.

Ε, αυτό δεν έγραψα; Εγώ, μπορώ να σκεφτώ αρκετούς άλλους. Αλλά κανείς από τους δύο μας δεν χρειάζεται να σκεφτεί επί τέτοιων ζητημάτων.

Μόνο στο Βαλκανιστάν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι μία εταιρεία πουλιέται μόνο όταν δεν πηγαίνει καλά. Η αντίληψή μας για τον καπιταλισμό εξαντλείται στις άδειες ταξί.

Ωραίος ο λεγόμενος "αναλογικός" ήχος, κυρίως διότι ο ήχος είναι όντως "αναλογικό" φαινόμενο - κύματα αέρα που δονούν αντίστοιχα το τύμπανο στο αυτάκι μας. Ο ήχος, είναι αναλογικός, αποθηκεύεται ψηφιακά και μετά ξαναγίνεται αναλογικός ώστε να τον εμπειραθούμε. Δυστυχώς, τα αναλογικά μέσα αποθήκευσης ήταν πολύ κατώτερα από τα ψηφιακά, από κάθε άποψη, οπότε ορθώς τα απέσυρε η Ιστορία, και ναι, το όλο θέμα έχει λήξει εδώ και δεκαετίες, μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο στο μέλλον, ακόμη καλύτερο.

Α..ρε τι μου θήμησες.... πόσο καιρό έχω να φάω ψαρόσουπα....

Επιτέλους δικαίωνομαι. Δεν το έχω ακούσει ακόμη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Έτσι... πόρωση και διαφωνίες.... ήμουν βέβαιος ότι ο SF θα γράψει επί του θέματος ως παρανοίκός με τον ήχο των τυμπάνωνε.