trolley

"Very poor choice of words" που θα έλεγε και ο Τζόκερ.

Παίρνεις ένα Model D, με του οποίου τα κουμπάκια, θα ελέγχεις το άλλο. Παίρνεις και ένα Montage, με το κλαβιέ του οποίου παίζεις τα υπόλοιπα. Και ένα Moog στην άκρη, να κάάάάάθεται.....

Πολλά ενδιαφέρον. Δίνω μέχρις και μηδέν γκόμαν έναν χιλιάρικον για το αποχτήσω σε ΜπλουΡαίη.

Εννοείς ότι ένα VST προσφέρει ότι χρειάζεται να προσφέρεται όσον αφορά τον ψηφιακό ήχο, αλλά δεν είναι απαραιτήτως επαρκές για να καλύψει έναν λάτρη του αναλογικού ήχου;

Ωραίος ο Βιβάλντι, ισχύουν όσα λέει ο Καταράκτης, δίνει μία πολύ ωραία εμπειρία στο χρήστη, δηλαδή σενιάρεις τον Browser ακριβώς όπως θέλεις - ακριβώς λέμε. Επίσης, περιλαμβάνει τον (γνωστό στους παλαιούς χρήστες του Opera) mail client, ο οποίος είναι ότι καλύτερο φτιάχτηκε ποτέ σε mail client. Δεν μπόρεσα να τον κρατήσω αν και ήθελα διότι είναι μισοψημένο προϊόν όσον αφορά την ενσωμάτωση διαφόρων plugins τα οποία χρησιμοποιώ, την λειτουργία συγχρονισμού μέσω του cloud για τα άπειρα (σε πλήθος) settings που δίνει (η οποία έχει προβλήματα) και επίσης για διάφορες δυσκολίες που είχε στην αναπαραγωγή πολυμεσικού υλικού. Όσον αφορά καίρους τομείς χρήσης όπως ταχύτητα, συμβατότητα, ιδιωτικότητα κλπ, δεν προσφέρει τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά σε κάνει όντως να ελπίζεις ότι στο κοντινό μέλλον θα φτάσει κάπου (οι άλλοι browser δεν μου εμπνέουν τίποτε τέτοιο).

Το είχα αυτό, είχα κάνει την αποκοτιά και είχα χρεωθεί. Είχε ένα ΦΟΒΕΡΟ πρόβλημα, το οποίο πολλοί δεν ξέρουν: οι κινήσεις των sliders δεν στέλνονταν στο cubase ως midi controller data, αλλά ως SysEx Messages, τα οποία όταν του τα επέστρεφες, κόλλαγε για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να τα επεξεργαστεί. Δηλαδή, αν "άνοιγες" ένα φίλτρο κατα τη διάρκεια ενός κομματιού, με το cubase να "γράφει", το άκουγες κανονικότατα, αλλά όταν πάταγες το play για να το ακούσεις, κάθε ελάχιστη κίνηση που είχες κάνει στον slider προκαλούσε έναν playback λόξυγγα.

Εστιατόριο έχεις ή είσαστε μεγάλη οικογένεια;

Μηδέν παρεξήγησις.

Κοίτα... συμφωνώ ασφαλώς - άλλωστε τύποι σαν τον Eno, δεν κάνουν συναυλίες, θεωρούν ότι η "αίθουσα μουσικής" δεν είναι το ιδεώδες μέρος για να έλθει κάποιος σε επαφή με ένα έργο. Το "κακό" είναι ότι... συμφωνώ μαζί του... το ίδιο πιστεύω και τις κινηματογραφικές ταινίες... μαζευόμασταν όλοι μαζί σε μία αίθουσα για όσο καιρό ήταν τεχνολογικά αδύνατο να κάνουμε κάτι διαφορετικό... τώρα... έχω να πάω "σινεμά" από το Alien:Covenant (και νομίζω πως δεν θα πάω ποτέ στο μέλλον). Η ιδέα ότι 500 άνθρωποι είναι στο ίδιο mood και στο ίδιο perception mode για να κάτσουν να ακούσουν την "Παθητική" (μιας και την ανέφερες), μου φαίνεται αστεία - είμαι πρακτικά βέβαιος πως είναι αδύνατο να συμβεί, αλλά όταν έχεις πάρει το εισιτήριο ένα μήνα πριν τι να κάνεις, να μην πας; Για ΄μένα "μουσική" είναι η ηχογραφημένη μουσική και από τη στιγμή που το "ηχογραφημένη" απέκτησε μόνιμο ρόλο στο νου μου, κάπου εκεί τρύπωσαν και τα drones. :) :)

Ένωση Κεντρώων, και έτσι...:) :) :) :) ---- Όπως την έπαθε και ο Brian Eno (βλέπε τα liner notes του Discreet Music), έτσι και εγώ ανακάλυψα κατάπληκτος ότι απολαμβάνω πράγματα που είναι κατά το 99% μη-μουσική. Drones και πολλά-πολλά άλλα. Δεν με απασχολεί αν πρέπει να λέγονται "μουσική" ή όχι - άλλωστε και από αυτά που επισήμως καλούνται "μουσική" δεν μπορώ να υποφέρω τα περισσότερα.

Πόλντο, το απόλυτο είδωλο.

Εγώ πάντως δεν εμπίπτω σε αυτή τη κατηγορία, απλώς έχω επίγνωση της ύπαρξής της (της κατηγορίας λαίμαι) αλλά επίσης και μίας άλλης, εκείνης που έχει ιδιοσυγκρασιακούς λόγους για να προτιμά κάτι. Για παράδειγμα, είχα γράψει (πριν πολλά χρόνια) και είχα χρησιμοποιήσει ένα sample από ένα ensoniq. Μετά το ensoniq πουλήθηκε. Για πάνω από μία δεκαετία θα είχα πληρώσει δέκα φορές την αξία του για να βρω αυτό το sample (τελικά, το βρήκα, με ελάχιστα χρήματα). Δεν είμαι πλούσιος αλλά προτιμώ να δίνω τα χρήματά μου σε πράγματα που έχουν αξία δι' εμέ (αυτός είναι και ο ορισμός της αξίας, επί τη ευκαιρία).

Ακριβώς.

Ούτε εκεί να ήσουν βρε μπαγάσα.... πέραν της πλάκας, μας επισημάνθηκε να ελέγξουμε λίγο το ύφος μας. Για τα υπόλοιπα: α) Δεν συνέκρινα το κύρος της Moog με το κύρος της Steinway, είπα ότι και τα δύο ονόματα είναι εμβληματικά και συνδεδεμένα με την ιστορία της μουσικής. β) Αυτό το κύρος εξαργυρώνεται, πως να το κάνουμε. Είναι σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον θέλουν όλοι σαν τρελοί για την ταινία τους, αλλά αυτό δεν οφείλεται σε όσα έχει κάνει τις τελευταίες δεκαετίες αλλά κυρίως σε αυτά που έκανε πριν πενήντα χρόνια. γ) Το φαινόμενο του "αναδρομικά εξαργυρούμενου κύρους" αφορά ΟΛΗ την αγορά, όχι μόνο τις περιπτώσεις που συζητούμε. Γι' αυτό είναι μόνιμο και άγρια ζητούμενο να το αποκτήσει κάποιος - η Moog το έκανε. δ) Αλή, ορθώς διαγνώσκεις ότι μάλλον είμαι ρομαντικός, αλλά να ξέρεις ότι και αυτό επίσης πουλάει - στο κατάλληλο κοινό βέβαια.

Αυτό που σου διαφεύγει (και του Waterfall) είναι ότι αν τα προϊόντα τέτοιων εταιρειών απευθύνονται σε ζαβούς και πλούσιους, τότε γιατί να μην έχουν τριπλάσια τιμή (ώστε να μην κινδυνεύει η εταιρεία να κλείσει); Θα κόλλαγε κάποιος από τους επώνυμους και ευκατάστατους πληκτράδες να δώσει εφ' άπαξ ένα "τεράστιο" ποσό; Όχι βέβαια, σκασίλα του. Τα προϊόντα είχαν την τιμή που "έπρεπε", ώστε να μπορούν να πληρώνονται οι άνθρωποι που είχαν ανάμιξη στην κατασκευή τους (δεν είναι ανειδίκευτοι εργάτες και δεν πληρώνονταν με "συλλογική σύμβαση" όπως Ελλάνταααα). Τώρα, θα τα φτιάχνουν Αθιάτεθ... ΟΚ... ας περιμενουμε να δούμε, τι και πως και πόσο.... Μέχρι τότε...

Διότι πρόκειται για δύο εμβληματικά ονόματα, που η πραγματική αξία (και τιμή) των προϊόντων τους, δεν μπορεί να ερμηνευθεί με κοινά (δηλαδή, διαθέσιμα σε όλους) κριτήρια. Υπάρχουν πληκτράδες που αισθάνονται για τη Moog, να είναι κομμάτι της μουσικής ιστορίας, όχι άλλη μία εταιρεία που πασχίζει να ανταγωνιστεί νεότερους της σε προδιαγραφές κλπ. Οπότε, όχι, δεν το ξέρω "μόνο" εγώ. Στη θέση της Steinway θα μπορούσα να βάλω οποιαδήποτε εταιρεία με παρόμοιο κύρος. Και το κύρος δεν αγοράζεται, οπότε κανείς δεν ξέρει την τιμή του (πες του Γιούλη). :) :) :)

Και 'μένα. Όμως, υπάρχουν πιανίστες οι οποίοι θα ψάχνουν να βρουν ένα Steinway να παίξουν, πολλά χρόνια όχι αφού γεννήθηκα, αλλά αφού θα πεθάνω. Κάτι λέει αυτό, τώρα αν θέλουμε να κάνουμε ότι δεν λέει τίποτε, fine by me. Ο καφές είναι αναλώσιμο, χαμηλού κόστους. Η ίδια γυναίκα μπορεί να δίνει 5 χιλιάρικα το μήνα για τα μολύβια του μακιγιάζ της. Έτερον - εκάτερον.

Μάνο, τα Steinway είναι μονόδρομος;

Βασικά, ανήκει στην κατηγορία "Επαγγελματίες", με αρκετά χρήματα για να αγοράσει / χρησιμοποιήσει ότι θέλει. Και θέλει Moog. Οπότε έχουμε τη γνώμη σου, έχουμε τη γνώμη μου, έχουμε τη γνώμη των ανθρώπων με τους οποίους έχεις αντιπαρατεθεί στα φόρα, και έχουμε και τη γνώμη ενός επαγγελματία (εκατοντάδες χιλιάδες είναι, αλλά ας μείνουμε σε αυτόν τον ένα, φτάνει και περισσεύει).

Τουλάχιστον ένας : https://equipboard.com/pros/don-airey

Αυτός που δεν την δέχεται είναι ο φορέας στον οποίο έχει αναθέσει το bandcamp την διαχείριση "ηλεκτρονικών πληρωμών". Αυτοί - όποιοι και αν είναι, δεν ξέρουμε - μπορεί κάλλιστα να απορρίψουν μία συναλλαγή, προσωρινά ή μόνιμα, για οποιονδήποτε πιθανό ή απίθανο λόγο. Π.χ. την χώρα έκδοσης της κάρτας, την αξιοπιστία της Τράπεζας, πιθανά έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση μίας κυβερνοεπίθεσης, προσωρινή επιβολή ορίου στον όγκο συναλλαγών της συγκεκριμένης επιχείρησης για εσωτερικό έλεγχο και πολλά άλλα αίτια. Επίσης μπορεί να τους τη σπάει η φάτσα σου επειδή ψηφίζουν Αχτσιόγλου (πλάκα κάνω) :) :) :)

Προφανώς. Αυτό έγραψα και εγώ, λυπάμαι αν δεν έγινε κατανοητό. Υπάρχει - κατά τη γνώμη μου - αξία στο να έχεις και να χρησιμοποιείς ένα workstation - ΕΙΔΙΚΑ αν συνέχιζαν να έχουν sequencer πάνω τους - αλλά αυτή η αξία είναι σε διαφορετικούς παρανομαστές από την εργασία με υπολογιστή και plug-ins. Αν έφτιαχνα ένα καλό προβάδικο (ως επιχειρηματίας, εννοώ) θα έριχνα μέσα ένα Montage και όποιου δεν του έφτανε να πήγαινε σπίτι του να φέρει ότι θέλει. Αν η Yamaha πουλήσει ένα Montage για κάθε 100 προβάδικα στον πλανήτη, και ένα Montage για κάθε 100 home studio των οποίων ο ιδιοκτήτης δεν έχει ακόμη πάρει ένα master keyboard της προκοπής, τότε ορθώς συνεχίζει και τα φτιάχνει - αλλά αν θα φτάσουμε να το ακούσουμε έστω και σε ένα δίσκο και αν θα φτάσει να το θυμάται κανείς (σαν ΗΧΟ) μετά από 5 δεκαετίες, αυτό είναι μία πολύ διαφορετική συζήτηση.

Εμένα ρωτάς; Εσύ δεν τα έβαλες στην ίδια πρόταση; Τι εννοούσες δηλαδής; Καλά, εγώ έγραψα και άλλα πράγματα αλλά είσαι σουπιά. Δεν παθαίνει τίποτα. Άλλωστε δεν πρόκειται να αγοράσει κάτι, τα έχει παρατήσει.

ε... τώρα.... το βλέπεις ότι είσαι δύομέτρας-δύοσταθμάς..; Τα Moog δεν έχουνε τεχνολογία... μάλιστα! Το βινύλιο είναι ένας μύθος... μάλιστα! Αλλά τα Μακ ρε μήτρο; Τα Μακ; Υπάρχει μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον φερόμενο ως γνώστη του τι είναι καλό κρασί, και σε εκείνον που συστηματικά αρνείται ότι υπάρχει κάτι καλύτερο από τη ρετσίνα του θείου του, του Λάμπρου, δίπλα στο καρβουνιάρικο... και μερικές φορές είναι δύσκολο να πείσεις (για τον καθένα μας το λέω) ότι απαραιτήτως δεν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία. Ξέρεις, η βαθειά πεποίθηση ότι η τουλούμπα είναι το καλύτερο γλυκό και ότι ο Παρλιάρος είναι μούφας και ότι τα εκλεράκια του Βενέτη, είναι ότι πρέπει. Πέραν αυτών, και εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να "έχει" ένα Montage ως συνδυασμό από διαφορετικά plugins, όσα χρήματα και να δώσει. Αυτό είναι το ίδιο σα να λες "δεν ξέρω κανένα γραφίστα που να ξέρει να κάνει όλα όσα κάνει το Illustrator", αλλά ξέρω διάσημους και πλούσιους γραφίστες που ξέρουν να κάνουν καλά ένα ή δύο πράγματα από αυτά. Με την ίδια λογική, ξέρω αρκετά "πιάνα" καλύτερα από του Montage, αρκετά "strings", αρκετά "μπάσα", αρκετά από τα πάντα-όλα, οπότε το σύνολο που θα έφταχνα θα ήταν καλύτερο ηχητικά από του Montage (στο έχω πει εγώ ότι τα specs από μόνα τους δε λένε τίποτε). Και επειδή θα ήταν ηχητικά καλύτερα, εκεί - ακριβώς ΕΚΕΙ - θα έληγε η συζήτηση, διότι μιλάμε για μουσική. Υ.Γ. Δεν χρησιμοποιώ Μακ, είμαι Λινουξάς ένεκα επαγγέλματος, δηλαδή το αντίθετο του Apple Fanboy, αλλά.... τα Μακ ρε άνθρωπε;