trolley

Κάνω ρηπορτ το συγκεκριμένο ποστ για μη-εγκεκριμένη δημοσίευση προσωπικών δεδομένων μου. Αυτή τη φωτογραφία που με δείχνει να απολαμβάνω έναν ambient δίσκο με τιτιβίσματα πουλιώνε, την είχε τραβήξει ο φίλος μου ο Δημήτρης λίγο πριν χωρίσουμε.

Αρχηγέ, το πρόβλημα είναι συνήθως στο κεφάλι, όχι στα ακουστικά. Πάνω στην Αννιέττα των ΑΒΒΑ, όλα τα ακουστικά δείχνουν τέλεια. Πάνω στο δικό μου, πρέπει να βάλω καπέλο ΚΑΙ περούκα ΚΑΙ ψεύτικες κεραίες για να είναι υποφερτό το θέαμα.

Όχι και ψάρια από πάνω ρε 'σεις, θα ξεράσω στο βολκσβάγκεν... Και γιατί πιστεύεις ότι αυτό θα ήταν "καλύτερο"; Μήπως ήταν "ένα από τα καλύτερα δώρα που έχει πάρει ποτέ" ακριβώς επειδή ήταν κακότεχνο;

Μάστορα πιάσε και μία τέτοια, δεν κατεβαίνει το ουζάκι ξεροσφύρι, θέλει το αρμυρό του. Τα άλλα τα ριτσερκαρ πικρύζουνε στο τέλος, μάλλον Νορβηγικά θε να 'ναι.

Λοιπόν σύγκρινά το Organteq με το όργανο στον Καθεδρικό στην Κολωνία και αποφάσισα ότι το Organteq ταιριάζει καλύτερα σαν χροιά με το τραγούδι μου "Ζωζώ, σε ποθώ". Ευτυχώς, τα πιστά μου ηχεία δεν με πρόδωσαν: https://www.thomann.de/gr/mackie_cr2_x_cube.htm?glp=1&gad_source=1&gclid=Cj0KCQiAgqGrBhDtARIsAM5s0_lHBMxMCdZ7MDhqxFuJqYjtlXQQqOx1KnsgfkQQp1qfKtgWcmpQiuQaAuhsEALw_wcB

Το αν είναι φυσιολογικό να παριστάνεις τον ντράμερ, τρομπετίστα, μπασίστα, κουδουνιστρή, παίζοντας σε άσπρα-μαύρα πλήκτρα, δεν προβληματίζει; Υπάρχει κάποια λέξη στα ελληνικά, για όποιον προτιμά να κάνει μόνος του αυτά που κανονικά θα έκανε με άλλους... μου διαφεύγει τώρα... θα τη θυμηθώ... είμαι βέβαιος....

Δεν ασχολούνται με τέτοια πράγματα, είναι και ακριβά... που να τρέχεις τώρα. Ασχολούνται με το να αναθρέφουν τύπους που δεν θα έχουν ακούσει τρομπέτα ποτέ, οπότε δεν θα τους λείπει κιόλας.

Fixed.

Σε πολλή εκτίμηση μας έχεις ρε φίλως. ? Actually, i've never found that to be true.

Ασφαλώς, έτσι είναι. Δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησής (μου). Άλλο πράγμα σου λέω (γράφω). Μην προσπαθείς να με πείσεις για κάτι που ήδη πιστεύω και είναι προφανές. Ωραίος. Και εγώ έχω ακούσει (για πολύ καιρό) με 4, αλλά δεν έγραφα reviews για την πιστότητα διαφόρων plugins. Γνώθι.

Κανένα κόλλημα. Πρώτον, μερικοί φωτογραφίζουν το στούντιάκι τους και βλέπουμε με τα ματάκια μας από τι ακούν (σόρυ για το κτύπημα κάτω από τη μέση, αλλά μπορεί και να έχω βαρεθεί). Δεύτερον, υπάρχουν στατιστικά πωλήσεων, ο Τόμαν τα έχει φάτσα-κάρτα, και γνωρίζω λόγω επαγγέλματος και τα στατιστικά από δύο ντόπιες επιχειρήσεις. Επίσης, μπορείς εύκολα, με τα χρόνια να δεις σε ποια ηχεία αναφέρονται τα μέλη εδώ. Τρίτον (και σημαντικότερον, που λένε), γνωρίζω άριστα τη σχετική μυθολογία περί υπερ-τιμημένου ακριβού εξοπλισμού και το "έλα μωρέ, σιγά μην ακούσεις διαφορές" που διέπει τη νοοτροπία του 99% των ελλήνων ειδικά. Τέταρτον, και πάλι σόρυ, ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ρε. :) Το 2000 (ή το 1999) υπήρχε ακόμη κάποια συναντίληψη ότι όντως υπάρχουν ΟΡΙΑ στο τι μπορείς να κάνεις με τον τάδε ή τον δείνα εξοπλισμό. Αυτή η συναντίληψη ξεθωριάζει (ή έχει ξεθωριάσει πλήρως). Άλλωστε, εσύ ξεκίνησες την κουβέντα επισημαίνοντας ότι έχει αλλάξει το ποσοστό ανθρώπων που πίστευαν κάτι, εγώ το μόνο που έχω προσθέσει είναι το διότι.

Καλημέρα, καλημέρα (που έλεγε και κάποιος, δε θυμούμαι ποιος). Σωρεία ανακριβειών σήμερα από τον αγαπητό manosx, αλλά αφού υπάρχει διάθεση για χαμόγελο, ας χαμογελάσουμε ωμού. Γενικώς, ο trolley δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα, όπως η "σύγκριση μεταξύ", και στο συγκεκριμένο θέμα απλώς υπέδειξε κάτι που είναι well-known-fucking-fact, δηλαδή ότι όσο πιο αδύναμο είναι το σύστημα ηχητικής αναπαραγωγής, τόσο λιγότερο ορατές είναι οι τυχόν διαφορές ανάμεσα σε δύο πηγές. Δηλαδή, τα mp3 που ακούγονται "μία χαρά" στο αυτοκίνητο, τα πας στο στούντιό σου και απλώς πατάς το στοπ. Στην προέκταση αυτής της πραγματικότητας, το ότι κάποιοι βάζουν να ακούσουν ένα synth από βίντεο στο youTube και μετά καταλήγουν και σε συμπεράσματα για την ποιότητά του είναι πέρα από αστείο - είναι ανάξιο ανταπόκρισης (και γι' αυτό ποτέ δεν σχολιάζω τέτοια βίντεο). Γίνεται δε ακόμη πιο φαιδρό, όταν διαπιστώσει κάποιος με τι ακούει ο ενδιαφερόμενος τα (ούτως ή άλλως γαμημένα ηχητικώς) βίντεο στο youTube - τα ακούει από "στούντιο μόνιτορς" των 200 ευρώ συνήθως, άντε 300, όπου από τον κώνο ζαχαροπλαστικής που παριστάνει το γούφερ, συμπεραίνει ότι "εντάξει, ίδιο με το παλιό hardware της Moog, είναι". Στην προέκταση αυτής της πραγματικότητας, επεσήμανα και αυτό που επίσης ξέρω, ότι εδώ και χρόνια οι λεγόμενοι πληκτράδες ακούνε μόνο από τον κώνο ζαχαροπλαστικής τα όργανα που κατέχουν, οπότε... ... τουλάχιστον ως δήλωση πρέπει να συνοδεύεται από κάποιες ελάχιστες προδιαγραφές για το ποια στούντιο μόνιτορ εννοούμε και πόσο κάνουν (όπου να'ναι π.χ. θα μας θυμίσει ο Καταρράκτης ότι είμαστε στον 21ο αιώνα και ότι όλα τα ηχεία πάνω από 400 ευρώ είναι σίγουρα άχρηστα καθώς τον 21ο αιώνα είναι εφικτό χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας να ακούγονται καλά οι κώνοι ζαχαροπλαστικής). Πάμε παρακάτω... Ποιος σε είπε μπρε ότι η μίξη είναι η σημαντικότερη διαδικασία; Χρονικά προηγείται η παραγωγή του ήχου (δηλαδή, η πρώτη σύγκριση χροιών γίνεται μέσα στο νου του πληκτρά, ο οποίος πρέπει να μπορεί να ακούσει σωστά το ίδιο του το όργανο για να κάνει την επιλογή) μετά έπεται η ηχογράφηση (άλλα προβλήματα και διλλήματα εκεί) και τέλος ακολουθεί η μίξη, που μόνο ένας ηλίθιος θα την έκανε σε κώνους ζαχαροπλαστικής, σωστά; Είναι δε τόόόσο σημαντική διαδικασία η μίξη που από τότε που έχει πέσει το κόστος των ωρών στο στούντιο, περιμένουν ουρά οι καλλιτέχναι να ξαναμιξάρουν τα πονήματά τους, ακόμη και όταν τα έχουν κάνει όλα μόνοι τους (ο Mike Oldfield πρέπει να αλλάζει γνώμη για τις μίξεις του 4 φορές την ημέρα). Ο πληκτράς του 21ου αιώνα βέβαια, μάλλον τα θεωρεί κουταμάρες όλα αυτά, έχει καταργήσει την ηχογράφηση (βυσματάκι στην κονσόλα και τέλος), όπως προσπαθεί να καταργήσει και τον ντράμερ, τον μπασίστα, τον σαξοφωνίστα, τον κιθαρίστα, τον περκασιονίστα, σύντομα ίσως και τους τραγουδιστάς, σε ένα ντελίριο αυτισμού που φαντασιώνεται ότι τα κάνει όλα και συμφέρει (μέχρι βέβαια να ανεβάσει κάποιος yameth ένα σετ κοματιών και να υπάρξει προσωρινό heads-up). O MGs ορθά επιχείρησε την προέκταση της επιχειρηματολογίας μου, λογικό είναι όταν κάνεις τα πράγματα με κάποια λογική να τίθενται και ζητήματα σαν αυτά που θίγει. Όλοι όσοι παίζουν ηλεκτρικά όργανα υιοθετούν παρόμοιες προσεγγίσεις, εκτός από τους πληκτράδες.

Ε, σε ελάχιστους απευθύνεσαι Κώστα μου. Επίσης, όχι δε χρειάζεται κανένας ειδικός εξοπλισμός. Τέλος πάντων, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε (επιρροή από τον Σαίξπηρ που έριξε πρόσφατα ο manos). Δεν είναι ιατρικό το ζήτημα. Θυμήσου την εποχή που όλοι μίλαγαν καλύτερα. Τώρα δε μιλάνε, γιατί συνήθισαν ότι είναι αρκετό αυτό που έχουν να δώσουν.

Τα γνωρίζω όλα αυτά. Όμως, mind the gap ανάμεσα στο "αχρείαστος" και στο "καταλαβαίνω τη διαφορά ανάμεσα σε ένα VST και ένα hardware κομάτι εξοπλισμού". Μερικές φορές, αυτό το gap είναι σαν το Γκραν Κάνυον.

Καπάκι, τους κάνεις το εξής τεστ, τους βάζεις ένα ακομπρεσάριστο wav αρχείο και ένα mp3 των 256 και τους ρωτάς αν ακούνε κάποια διαφορά... Σε τεστ τέτοιο πριν από δέκα χρόνια (σήμερα θα είναι ακόμη χειρότερα), το 57 τοις εκατό ΔΕΝ άκουγε τίποτε, και πως να ακούσει δηλαδή όταν νομίζει ότι ήχος είναι αυτό που βγαίνει από τα "μόνιτορ" ηχεία με το γούφερ των τριών ιντσών; Ειδικά οι πιο πολλοί σύγχρονοι bedroom πληκτράδες (βάζω το "bedroom" καταχρηστικά) δεν έχουν καν συνδέσει ποτέ καποιο από τα πλήκτρα τους με πραγματικό ενισχυτή οργάνων, στέλνουν το σήμα σε ένα μίκτη και από εκεί στην κάρτα ήχου και στα ηχειάκια, οπότε σιγά μην ακούσουν διαφορές. Προσοχή, δε λέω ότι υπερέχουν τα VST ή ότι υπερέχουν τα hardware, δεν ξέρω την απάντηση και δεν με ενδιαφέρει. Αλλά το ότι μιλάμε πλέον για μία γενιά κουφών, μην έχετε κάποια αμφιβολία. Αυτός είναι ο λόγος που "παλαιότερα" τα ποσοστά ήταν διαφορετικά.

Και Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS.

Τι "δεν"; Δεν σε αρέσει;

Διάβασα πολύ προσεκτικά το αγγλικό κείμενο που παρέθεσες. Νομίζω ότι η απάντηση είναι: δες τι κάνει ο Σπήλμπεργκ. Το χρηματικό κόστος οποιουδήποτε κινηματογραφικού project είναι πολύ-πολύ-πολύ μεγαλύτερο από το κόστος οποιουδήποτε δισκογραφικού project. Χρειάζεται λοιπόν να παίζει κανείς και στα δύο ταμπλώ: να παράγει ταινίες που να είναι για όλο το κόσμο, και με τα χρήματα που βγάζει να παράγει και "καλές" ταινίες. Στην πράξη βέβαια, είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα, καθώς κάνοντας το πρώτο μαθαίνεις πράγματα, κερδίζεις την εμπιστοσύνη επενδυτών, γνωρίζεις ανθρώπους που έχουν ειδικά ταλέντα, μαθαίνεις, μαθαίνεις και όταν η έμπνευση κτυπήσει κάνεις ένα μπραφ και φτιάχνεις μία ταινιάρα. Δεν ψήνομαι από την παλιά πεποίθηση ότι ο καλλιτέχνης που περιφρονεί την εμπορική διάσταση του επαγγέλματός του είναι πιο αγνός, άρα πιο ικανός. Δεν είναι. Η Σνάηντερ - αλλά και όλοι οι ενδιαφερόμενοι - δεν έχουμε το δικαιωμα να σνομπάρουμε κανένα κοινό. Αν μπορείς να φτιάξεις το Τζουράσικ Παρκ, το φτιάχνεις. Μετά φτιάχνεις τη Λίστα του Σίντλαιρ.

Παρένθεσης συνέχεια: πολύ γλυκειά παρουσία, μακρυά από τη ροζίλα (ή την επιτηδευμένη αγριάδα) που βγάζουν άλλες. Για τέτοια καριέρα, εξεπλάγην να διαπιστώσω ότι ο Σποτυφάης δεν κατέχει πράμα. Τα CD υπάρχουν στο Amazon αλλά περιέργως είναι ακριβά. Παραμένω απαράδεκτος για το ότι δεν την είχα καν ξανακούσει στη ζωή μου, έχουμε και γενέθλια την ίδια μέρα.

Εγώ ναι. Ο Καταρράκτης θα την μπερδέψει με την Πόπη Αστεριάδη.

Μικρή ένοχη παρένθεση: εγώ αυτή τη Σνάϊντερ γιατί δεν την ξέρω; Βλαμμένη είμαι; Τέλος παρένθεσης.

Το έχουν το μπάτζετ. Θα δουν τα άκυρα στρημς. Δεν θα αποδώσουν χρήματα.

Αυτή η γενική πεποίθηση ότι έχουμε (εμείς οι προγραμματισταί) κάποια δυσκολία να δούμε ότι κάτι είναι "μποτ", με ξεπερνάει. Ειλικρινά.

Με τα απαραίτητα (όπως προκύπτει) σημεία σύνταξης και στίξης: Πρέπει να έχεις κάτι για να στο κλέψουν !!!