trolley

Right Down The Fucking Line:

Και λίγο ελληνικό ροκ:

Σε αγάπησα και ας ήσουνε μονδέλον:

Βαλεντίνου συνέχεια:

Επίκαιρο για σήμερα:

Τυχεράκια. Άσε μας εμάς στην ατυχία μας.

Όπως έγραψες και εσύ... "περυσινά, ξυνά σταφύλια" και εικονοκλασίας συνέχεια. Απόσταση από τον στείρο εξυπνακισμό... άγνωστη... αλλά πόσο μεγάλη θα μπορούσε άραγε να είναι; Τι ακριβώς άκουγες δηλαδή τα χρόνια που δεν άκουγες Πετρίδη, αρχηγέ. Διότι αν ήσουν στην Ελλάδα, ξέρω όλους (τους περισσότερους, προσωπικά) από αυτούς που ίσως άκουγες, και κανένας δε θα συμφωνούσε με αυτά που γράφεις. Ούτε ένας όμως. Το πολύ-πολύ να άκουγες τον μακαρίτη το Γιαννουλόπουλο, και να έμαθες από τζαζ. Επίσης τον ήξερα προσωπικά και ούτε αυτός θα συμφωνούσε με αυτά που γράφεις. Πως λοιπόν έμαθες εσύ να ακούς μουσική; Μόνος σου; Διότι κάπου ομολόγησες ότι παρθενογέννεση δεν υπάρχει, αν το διάβασα σωστά. Ή υπάρχει στους ακροατές ειδικά;

Γιατί να σταματήσεις τις σκέψεις; Όταν σκοπεύεις να οδηγήσεις ένα όχημα από το ένα σημείο στο άλλο, προσπαθείς προηγουμένως να σταματήσεις τα υπόλοιπα αυτοκίνητα; ?

Όπως έχεις αναμφίβολα προσέξει, τις σκέψεις δεν τις διαχειρίζεσαι - σε διαχειρίζονται. Η μόνη λύση είναι να στρέψεις την προσοχή σου σε κάτι που συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο, ένα δέντρο, τον ουρανό, την αναπνοή σου και πολλά-πολλά άλλα. Όταν σε αφήσουν για λίγο ελεύθερο (οι σκέψεις σου), τότε συνέχισε να εργάζεσαι, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, και το όποιο πιθανολογούμενο μέλλον. Το μέλλον φαντάζει πάντα σκοτεινό, διότι δεν ξέρουμε τίποτε για δαύτο. Δεν σημαίνει ότι θα είναι κιόλας. Καλή επιτυχία

Μάλιστα: https://www.tangerinedreammusic.com/en/community/faq_detail.asp?id=55&tit="Eat+more+s…%2C+100.000+flies+can’t+be+wrong%2C"+was+the+headline+in+the+Melody+Maker+review+of+your+unexpected+hit+release+Pheadra+in+the+UK+in+May+1975.+Did+this+upset+you%3F

Αυτό γράφτηκε (την πρώτη φορά) από δημοσιογράφο που έβρισε έναν δίσκο των Tangerine Dream. Αρκετό καιρό αργότερα, ζήτησε συγνώμη από τον Edgar Froese, για την αθλιότητα. Το αναφέρω διότι κάποιοι νομίζουν ότι γράφτηκε από σοβαρό άνθρωπο, με σοβαρή αφορμή.

Αυτό που εξετάζαμε είναι το εξής: αν δικαιούται κάποιος (που θέλει να είναι αντικειμενικός και ποζάρει σαν τέτοιος) να αποκαθηλώνει ονόματα όπως Rolling Stones ή David Bowie, ενόσω υπάρχει πανθομολογούμενη και ανιχνεύσιμη γραμμή επιρροών ανάμεσα σε τέτοιους και σε άλλους που ο ίδιος θεωρεί μεγάλους (όπως οι DP στην περίπτωση του Waterfall). Και ναι μεν, δεν υπάρχει κάποια προφανής επιρροή ανάμεσα στους Stones και τους DP (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, εδώ είπε τον Bowie ιδιοφυία, ο Έμερσον που είχε αρκετή τεχνική να παίζει τα τραγούδια του Bowie με το ένα δάκτυλο, αν ήθελε), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν προϋπήρξαν ή ότι δεν ήταν παρόντες στην ίδια περίοδο και στην ίδια σκηνή (με την ευρεία έννοια) ή ότι οι Stones δεν επηρρέασαν αυτούς που επηρρέασαν τους DP. Όσον αφορά στη γενικοτερη αμφισβήτηση του RnR ως κάτι που εκλάπη από αγνούς και άδολους ρυθμ ανδ μπλουζμεν που (προφανώς) πέθαναν στη ψάθα, ή το αν το "Love Me Do" είναι σημαντικό τραγούδι... εγώ προσωπικά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοιες συζητήσεις γιατί δεν έχω τις απαραίτητες ιστορικές γνώσεις. Ο Γιάννης Πετρίδης πάντως, άλλα μας λέει εδώ και δεκαετίες για την αξία των Beatles / Stones και μάλλον κάτι ξέρει παραπάνω από εμάς. Θα συμπληρώσω ότι ειδικά αν ήμουν μουσικός σε σοβαρή βάση, θα πρόσεχα ακόμη περισσότερο πριν αποκαθηλώσω (μέσα μου, εννοώ) οποιονδήποτε, διότι στη συγκεκριμένη χώρα μας υπάρχει διαρκές πρόβλημα κατανόησης και αφομοίωσης επιρροών, και αυτό φαίνεται στις μουσικές μας, στο σινεμά μας, στο θέατρό μας, τη ζωγραφική μας κλπ.

-

Βασικά, όταν το rock and roll έγινε η de-facto λαϊκή μουσική στη Δύση, τα "μέσα" έπαιζαν όντως τζαζ κατά 80%, αν όχι περισσότερο. Απλώς η θεωρία που διατυπώθηκε είναι λάθος, όπως και όλες οι γενικόλογες θεωρίες συνομωσίας.

Τι εννοείς; Ότι δοκίμασες να γράψεις απλοϊκό ηλεκτρικό τραγούδι που να αρέσει σε πάνω από πέντε άτομα και διαπίστωσες ότι είναι εύκολο;

Εσύ χάνεις. :) :) :) Πάντως, αυτά είναι λαϊκά μουσικά ιδιώματα, κάθε προσπάθεια που έχει γίνει να ακαδημακοποιηθούν, εκλογικευτούν, ενταχθούν σε προδιαγραφές έχει αποτύχει, και σαν τέτοια (λαϊκά) τους αναγνωρίζω το δικαίωμα να είναι όσο απλοϊκά θέλουν. Άλλωστε, πολλοί έχουν προσπαθήσει να τα γράψουν και να τα παίξουν αυτά τα απλοϊκά και διαπίστωσαν ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται... τόσους μουσικούς έχουμε εδώ μέσα, ρώτα τους αν δεν με πιστεύεις.

Ναι, αλλά αυτό το βαρετό και απλοϊκό είναι η ραχοκοκαλιά ολόκληρου του genre. Ο μόνος λόγος που δεν το βλέπεις (αν δεν το βλέπεις όντως) είναι επειδή κάπου στην πορεία υιοθέτησες μία ακαδημαϊκή, θα έλεγα, προσέγγιση. Ακόμη και έτσι, δύσκολα (πολύ δύσκολα) θα βρεις μουσικό του ροκ ιδιώματος που να μην αναγνωρίζει το ρόλο που έπαιξαν οι Stones, στη διαμόρφωση του είδους. Μπορεί πάντα κάποιος να τους μέμψει επειδή εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια (και τα ίδια) για τόσες δεκαετίες... ναι, ισχύει αυτό... απ΄την άλλη, το ίδιο κάνουν και πολλοί άλλοι, τι να κάνουμε δηλαδή, να απαιτήσουμε να πεθάνουν οι άνθρωπες; Κάπου ανέφερες ότι ακούς με τα αυτιά, αλλά δεν είμαι βέβαιος, νομίζω ότι ακούς με τον εγκέφαλο (για να συνεχίσουμε το οξύμωρο της παρομοίωσης), και σου προτείνω να ακούσεις και λίγο με την καρδιά (ακόμη πιο οξύμωρη μεταφορά). Υποθέτω ότι δεν ακούς Yes όταν είσαι καψούρης, ή όταν τα έχεις πάρει με τους πολιτικούς.

Δηλαδή ωρέ Καταρράκτη, για πες μας πως λέγεται το είδος που παίζουν οι RS και ποιοι το κάνουν καλύτερα από αυτούς; (σ.σ. τελικά δεν έφταιγα εγώ, σου είναι αδύνατο να αφήσεις σε άλλον την λεγόμενη "τελευταία κουβέντα").

Λυπάμαι επ' αυτού. Αλλά υπάρχει λύση. Σταμάτα να νομίζεις ότι απαντάς. Όλοι βλέπουν ότι δεν απαντάς. Αμέσως μετά, θα ξεκουραστείς. Απλό είναι. Πιο σοβαρά: δεν λέει ο άνθρωπος ότι ακούει Bowie, λέει ότι τον παραδέχεται ως ιδιοφυία. Αν εμένα με παραδεχόταν ο Κηθ Έμερσον ως ιδιοφυία, θα έλεγα ότι ο κάθε Trolley και ο κάθε Waterfall, ας αυτοποθετηθούν στην πουθενάδικη γωνίτσα τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα, και είναι σαφές ποιος την αγνοεί, όπως και το γιατί. Επίσης, είναι σαφές ποιος έχει παραιτηθεί από την πιθανότητα να εκφράσει επιχειρήματα (hint: μένει στη Χαλκίδα). Άντε καληνύχτα.

Καταρράκτη, πάρε και ένα άλλο, για την προστασία σου (άλλος εδώ που δεν κατέχει από πραγματικότητα): RIP David Bowie I first met David one afternoon in the mid '60's at London's Marque Club which was then in Wardour Street. I was in the lobby getting ready for a sound check. David had a band called "The Buzz' and used to play there Sundays. I'd never met him before but he came right up and started chatting like we'd known each other for years. "I've just come back from Paris having lessons with French Mime actor Marcel Marceau." My first thought was "why would he want to do that" but I was intrigued at the depth he was willing to go to discover art in all forms. Fashion, Film, Comedy etc. would inspire him and he'd use it all in his extraordinary abilities. In the 70's we both enjoyed fashion designer Kansai Yamamoto's designs. In the late '70's we met again in Montreaux, Switzerland. ELP were recording and living there briefly. David walked in and it was as if it was only yesterday that we had last met. His son, then named Zowie (now named Duncan) would play with my son Aaron, as they were both the same age. The world now says "Goodbye" and "Hello" to the spiritual form of a true genius. David Bowie. Πηγή: https://www.facebook.com/officialkeithemerson/posts/pfbid028eNLV3bMJkRHfJTxHLeaweLgwFwkg8Jd3mKK1P22aLBADQdu5vDBRcySrHC3hUkzl

Επρόκειτο για ήπιο σαρκασμό, καθώς μου απέδωσες σύμπνοια με ρητό δικτάτορα. Όλα αυτά γίνονται όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα και αρχίζουν τα "χεστήκαμε". Ας δούμε τι γνώμη είχε ένας εκ' των ELP για τον Bowie, και ας μαντέψουμε τι θα έλεγε γι' αυτά που γράφεις: I am deeply saddened to hear about the death of David Bowie. He was a stand alone guy, completely original in every way. Great person, I only met him once in my career when I was fourteen when I was playing in the King Bees. David also was in a band many years ago called The KING BEES . He introduced himself to me when I was still living in Birmingham. We were both playing at Mothers, a very good club in its day. Greatly Missed RIP Πηγή: https://www.facebook.com/CarlFPalmer/posts/pfbid0aUQRtGC5BfVUYtrY54CZGxgYTNzpHkkHM1v31GuURBYvcLqPdkmLvVuGgB4RCTgYl Μάλλον, ούτε αυτός ξέρει από πραγματικότητα. Μόνο εσύ ξέρεις.

O Keith Emerson, θαρρώ.

Σε καμία περίπτωση δεν ισχύουν όλα αυτά, είναι σοφιστείες. Αλλά και αν ίσχυαν, οι άνθρωποι για τους οποίους συζητούμε (από Vangelis μέχρι Stones) τα σκαλιά τα ανέβηκαν σε πολύ προηγούμενες δεκαετίες, όταν η κατάσταση (και τα ζητούμενα) ήταν πολύ διαφορετικά. Εκτός αν νομίζεις ότι οι Velvet Underground κατανομάζονται ως επιρροή από θύματα του tikTok. Σοφιστείες και πόζα, όπως είπα νωρίτερα. Θα κρίνουμε τους Stones όπως τη Dua Lipa, ας πούμε.

Τελικά, τα λαμβάνουμε υπ'όψιν μας Ή δεν μας λένε τίποτε απολύτως; Πάντως, αν δεν τα λαμβάνουμε υπ' όψιν μας, τότε απλά λέμε μία γνώμη, ας μην την πλασάρουμε ως κάποιο είδος "αλήθειας". Επαναλαμβάνω λοιπόν: α) Μήκος Καριέρας β) Δισκογραφία γ) Συνεργασίες (το ξέχασα πριν) (δηλ. με πόσους και ποιους) δ) Απήχηση ε) Πωλήσεις στ) Πλήθος ανθρώπων που σε παραδέχεται ως επιρροή Αυτά είναι τα σκαλιά νομίζω, και για το χώρο στον οποίο αναφερόμαστε, όχι δεν υπάρχουν πολλά πάνω από τον Bowie, υπάρχουν κάποια, αλλά όχι πολλά. Π.χ. οι Velvet Undergound που αναφέρθηκαν "γαμάνε" στο (στ). Οι Stones, επίσης. Για τους Beatles, ας μην το συζητήσουμε καν, θα μας βρίσει η οικουμένη. Απέναντι σε όλα αυτά βάλε εσύ ένα "δεν μου αρέσει". Δεκτόν, φυσικά.

Τα "σκαλιά" είναι συγκεκριμένα για τέτοια πρόσωπα: μήκος καριέρας, πλήθος δισκογραφίας, απήχηση, εμπορικές πωλήσεις και (το σημαντικότερο) πλήθος ανθρώπων που έχει επηρρεάσει. Οπότε, όχι, δεν υπάρχουν πολλά σκαλιά παραπάνω (και σκέψου ότι εγώ δεν τον ακούω σχεδόν ποτέ). Γιατί όμως λες "ηρεμήστε", δεν υπάρχει κάποια ταραχή. Απλώς καλό είναι να λαμβάνουμε υπ'όψιν μας τα γεγονότα, αλλιώς μπορεί να νομίζουμε διάφορα.