trolley

Δεν διαφωνούμε. Παραδέχομαι και εγώ ότι υπάρχει χαρά στη μίμηση. ¶λλο όμως η προσωπικά βιούμενη χαρά και άλλο το καλαμοκαβάλημα εκείνου που νομίζει ότι καλιτεχνίζει επειδή μιμείται. Κοίτα.. εγώ δεν επιδιώκω την αφ' υψηλού κριτική, ας κάνει ο καθένας ότι θέλει. Αλλά υπάρχει και το κοινό, το οποίο περιμένει περισσότερα από όσα του δίνονται. Δεν είναι όλοι οι ακροατές μπουμπούνες. Και αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα τελικά: θέλεις όντως το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή μιμείσαι; Ή θέλεις το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή είσαι ο elavd; Νομίζω ότι ο καθένας θα προτιμούσε το δεύτερο.

Το FL Studio και το Cubase είναι πολύ περισσότερα (σαν δυνατότητες και ποιότητα ήχου) απ' ότι είχαν εκείνοι που ξεκίνησαν την ιστορία του ΕΒΜ (δηλαδή οι Γερμανοί DAF, τη δεκαετία του 80). Αν επιμένεις στον ήχο εκείνης της περιόδου, νομίζω ότι θα σε ικανοποιήσει το Attack της Steinberg (για τα κρουστά και τα αναλογικοθορυβώδη τύμπανα), ενώ θα πρέπει να οπλιστείς με όσο γίνεται περισσότερα softsynths "αναλογικού τύπου" με έμφαση στο minimoog (arturia) και το z3ta (rgcaudio). Μη κολλάς στο ότι χρειάζεται arrpegiator για τέτοιες δουλειές... μάλλον μερικά καλά riff χρειάζονται. Το arrpegiator κάνει τα πάντα να ακούγονται σαν Jean-Michel Jarre... Κοινώς, μην περιμένεις τη μηχανή να κάνει τη δουλειά για σένα. Καλή επιτυχία.

Βρε Ζηνόβιος... θα σε δαγκώσω.. εγώ σου δίνω πληροφορίες που μου πήρε τρία χρόνια να τις μαζέψω και να τις δοκιμάσω και εσύ ψάχνεις μία αρχαία έκδοση του Cubase; (άάάάάάργγγγκκκκκ)... 8O

Λοιπόν.... Το IPS είναι ένα (σχετικά πρωτόγονο) σύστημα παραγωγής Generative Music.΄Έχω βρει δύο τέτοια συστήματα λογισμικού τα οποία έδωσαν πολύ καλά αποτελέσματα: Το πρώτο λέγεται Sounder (www.sounder.com). Αυτό έχει ένα γραφικό περιβάλλον στο οποίο ανάθετει ηχητικές και μελωδικές ιδιότητες σε γραφικά που περιδιαβαίνουν την οθόνη παράγοντας midi events, τα οποία μπορεί να παίξει οποιοδήποτε synth (μέσω midi out) ή οποιοδήποτε soft synth (μέσω κάποιου εσωτερικού midi router, εκ των οποίων ένας λέγεται Midi Yoke και διατίθεται δωρεάν από το ίδιο site). Το δεύτερο λέγεται Koan (www.sseyo.com/products/koanpro). Αυτό έγινε πολύ δημοφιλές πριν μερικά χρόνια επειδή το χρησιμοποίησε ο πολύς Brian Eno στην παραγωγή του δίσκου Neroli (και μερικών άλλων). Το Koan είναι ένα αρκετά περίπλοκο σύστημα (μπροστά του το IPS είναι παιγχνίδι), αλλά ικανό για ταυτόχρονο χειρισμό δεκάδων ηχητικών παραμέτρων, της κλίμακας την οποία παίζει κάθε midi κανάλι, αποστολή program changes, controller events κλπ. Κατάφερα να μάθω πως λειτουργεί μετά από προσεκτική μελέτη του manual. Και το ένα και το άλλο πρόγραμμα έχουν δύο μειονεκτήματα. Πρώτον, δεν είναι πλέον υπό ανάπτυξη. Το Sounder είναι προσπάθεια χομπίστα (ο οποίος δεν έχει συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το πότε θα κάτσει να εργαστεί). Το Koan ανήκει στην εταιρεία SSEyo η οποία κατάλαβε ότι η επιβίωση στον κόσμο του software απαιτεί πολλά περισσότερα από την κίτρινη διαφήμιση του Eno (http://www.inmotionmagazine.com/eno1.html - σημαντικότατη διάλεξη παρ' όλα αυτά). Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ότι κανένα από τα δύο προγράμματα δεν έχει καλό τρόπο εξαγωγής των midi δεδομένων σε midi files. Χρειάστηκε να γράφω κανάλι-κανάλι στο sequencer τα δεδομένα που έβγαζαν από το virtual midi-out τους. Τρίτο "μειονέκτημα" είναι ότι κανένα από τα δύο δεν είναι δωρεάν - αλλά αυτά θα τα ανακαλύψει ο ενδιαφερόμενος/η μόνος/η του.

Με την ιδιότητα του ακροατή, θα ήθελα να συνεισφέρω στη συζήτηση. α) Δεν με ενδιαφέρει να ακούω διασκευές κοματιών που αγάπησα στο παρελθόν. Κατά κανόνα είναι κατώτερες της αρχικής εκτέλεσης, η οποία έχει δισκογραφηθεί και έχω τον δίσκο για τις φάσεις που θέλω να θυμηθώ τις λεπτομέρειές της. β) Απαιτώ από κάθε μπάντα να παίζει και να μου παρουσιάζει τα δικά της πονήματα. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να θέλει να παίξει κάποια στιγμή το smoke on the water, αλλά δεν θα ανεχθώ ποσοστό παραπάνω του 5% επί του συνολικού ρεπερτορίου να είναι διασκευές. γ) Κυρίως δεν θα ανεχθώ να πληρώνω για να βλέπω τους άλλους να κάνουν πρόβα παρουσία κοινού. Ο λόγος που μία μπάντα καταφεύγει στις διασκευές δεν είναι η έλλειψη ταλέντου προς τη σύνθεση (μπορεί να υπάρχει και έλλειψη ταλέντου, αλλά λίγοι το ξέρουν διότι λίγοι το προσπαθούν). Ο πραγματικός λόγος είναι ότι όταν παίζουμε κάτι που έχει δισκογραφηθεί, έχουμε σημείο αναφοράς (π.χ. παίζουμε το smoke on the water, όπως ακούγεται στο made in japan), άρα είναι πιο εύκολο να έχουμε στόχο την ώρα που προβάρουμε. δ) Δεν θεωρώ ότι οι live εμφανίσεις είναι ο καταλληλότερος τρόπος ή ο καταλληλότερος τόπος για την παρουσίαση νέου συνθετικού υλικού. Τουλάχιστον όχι εν' έτει 2005. Προτιμώ να πρωτοακούσω ένα κομάτι μουσικής δισκογραφημένο και αργότερα θα αναζητήσω πιθανές εκτελέσεις/εκδοχές του σε συναυλιακούς χώρους, έχοντας υπ' όψιν μου την "εκτέλεση αναφοράς" του και συγκρίνοντάς την με αυτή. Σαν ερασιτέχνης keyboardίστας θα πω κάτι ακόμη: Ποτέ δεν έμαθα να παίζω μουσικές άλλων, εκτός από μία δύο μελωδίες των Doors. Δεν ξέρω να παίζω καλα-καλα ούτε τα κάλαντα. Ξέρω να παίζω άριστα τις διαδοχές συγχορδιών των δικών μου συνθέσεων και να σολάρω πάνω από αυτές. Είμαι οπαδός μίας φράσης που είχε πει παλαιότερα ο Robert Fripp (για όσους δεν ξέρουν, ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών): "Στα διαλείμματα, κάνοντας βόλτες μέσα στο στούντιο βλέπεις μουσικούς να παίζουν licks και σολάκια. Εκεί, δεν υπάρχει μουσική. Φαίνεται σα να είναι μουσική, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο μία ομάδα μιμητικών κινήσεων, δεν υπάρχει πραγματικά ποιότητα.". ¶ρα, αυτοί που παλεύουν να βγάλουν τα σόλα του τάδε μεγάλου κιθαρίστα, ας έχουν υπ'όψιν τους ότι δεν θα ξεγέλαγαν τον Fripp, ούτε εμένα. Καλύτερα είναι να είσαι ο εαυτός σου.

Ε, και εγώ δεν το πρότεινα "εις αντικατάστασιν" ενός πραγματικού πιάνο. Σαν καλή (πολύ καλή όμως) λύση για μελέτη το πρότεινα. Φαντάζομαι ότι δεν προτίθεσαι να κάνεις συναυλίες με ένα πιάνο των 3000 ευρώ, οπότε τι σε ενδιαφέρει η απόκτησή του;

Δεν υπάρχει καλό πιάνο σε αυτά τα χρήματα. Πάρε ένα καλό midi controller με βαρυκεντρισμένα πλήκτρα και το GigaStudio 3. Όχι, δεν αστειεύομαι.

Ενδιαφέρον αυτό που λες. Τώρα γιατί πρέπει ο αρχάριος να ξεκινά με τη ναυαρχίδα που λέγεται cubase... δεν το ξέρω. Όλες οι εταιρείες έχουν και φθηνές' date=' προσιτές εκδόσεις των προγραμμάτων τους. Αλλά ο έλληνας θέλει μόνο το καλύτερο (και το θέλει τζάμπα). Και ποιος σου είπε φίλε μου ότι οι έλληνες πληρώνουν τα παιγχνίδια που παίζουν. Σου θυμίζω ότι το πειρατικό software στην Ελλάδα έχει ως κύριο αντικείμενο τα παιγχνίδια. Μία βόλτα στις παρυφές της Στουρνάρη θα σε πείσει. Τώρα δέσαμε... ειδικά για το Reason' date=' δεν έχω δει ΠΟΤΕ μη-πειρατική εγκατάστασή του. Χάρη σε μας και την αναισθησία μας, αυτό που της αξίζει είναι η Steinberg και καμιά 50αριά μαγαζιά σε όλη τη χώρα.. τους κάναμε πολύ δυστιχισμένους.... Α και κάτι άλλο. Η Steinberg αρχικά πουλήθηκε στην Pinnacle, αλλά ακόμη και τότε διανέμετο στην Ελλάδα από την εταιρεία Νάκας Α.Ε. ¶ρα δεν είναι ότι επιλέχθηκε αυτό το κανάλι διανομής που έπαιξε τον τελικό ρόλο του σε ποιον θα πουληθούν.

Με κίνδυνο να εκνευριστούν κάποιοι, θα θυμίσω πόσο απαράδεκτο είναι να χρησιμοποιούμε ένα πρόγραμμα για πολύ καιρό χωρίς να το έχουμε πληρώσει. Αν θέλουμε μικρές εταιρείες να παραμένουν υγιείς και να ορθώνουν το ανάστημά τους, προτείνοντας καλές λύσεις και καλά προϊόντα, τότε καλό θα είναι να μην κλέβουμε τον κόπο τους. Ειδικά στην Ελλάδα, αυτό το έρμο το cubase το έχω βρει (σπασμένο, εννοείται) ακόμη και σε μηχάνημα παιδιού από το λύκειο που δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική. Είναι άλλο πράγμα να θέλουμε καλύτερες τιμές στο software, και άλλο πράγμα να χρησιμοποιούμε software χωρίς να πληρώνουμε τον κατασκευαστή του. Διότι έρχεται μία ώρα όπου ο κατασκευαστής βαριέται τη φάση μας, πουλάει την εταιρεία του στην Pinnacle, τη Yamaha, ή οποια άλλη και μας αφήνει να κόψουμε το λαιμό μας με την πολυεθνική και τα τερτίπια της. Ίσως αυτά να ακούγονται υπερ-απλοποιημένα, αλλά από μία άλλη άποψη να είστε σίγουροι ότι όταν κάποιος πουλιέται το κάνει για ένα και μόνο λόγο, διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εγώ (πριν δύο-τρία χρόνια) είχα πάρει τηλέφωνο την Steinberg (στη Γερμανία) και είχα κάποια πράγματα να ρωτήσω σχετικά με ένα κατεστραμένο cd του Wavelab που η εδώ αντιπροσωπεία (όλοι ξέρουμε ποια είναι) δεν ήθελε να μου αλλάξει. Οι άνθρωποι της Steinberg με άκουσαν προσεκτικά και έδωσαν λύση στο πρόβλημα αυθημερόν. Κάτι μου λέει (μακάρι να κάνω λάθος) ότι στο μέλλον τέτοια τηλεφωνήματα δεν θα έχουν την ίδια τύχη.

Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση που ακολούθησες στην προσπάθειά σου να επιλέξεις κάρτα ήχου, αλλά όχι η καλύτερη. Κατ' αρχήν το δίλλημα που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος που θέλει να πάρει κάρτα ήχου, δεν είναι EMU ή RME (προσωπικά δεν θα αγόραζα καμία από τις δύο). Υπάρχουν πολλές μάρκες με ευθέως ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά, και οι οποίες έχουν αποσιωπηθεί από το σκεπτικό σου. Δεν τις γνωρίζεις ή δεν τις συζητάς για κάποιον άλλο λόγο. Δεύτερον, η "τεχνολογική ανωτερότητα" στην οποία αναφέρεσαι δεν συνιστά πάντα ένα αξιόλογο προϊόν. Οι χειριστές ηλεκτρονικών υπολογιστών απασχολούνται με θέματα όπως : ποιότητα λογισμικού, συχνότητα παροχής αναβαθμίσεων, συμβατότητα με διάφορες τεχνολογίες και εφαρμογές κλπ. Επίσης: παροχή υποστήριξης από την εδώ αντιπροσωπεία, σχέση τιμής προς απόδοση κλπ. Σου προτείνω να το ξαναδείς το θέμα. Εμένα (φαντάζομαι και άλλους) θα με ενδιέφερε να παραθέσεις τις πηγές σου: π.χ. γιατί θεωρείς την asahi-kasei τόσο κορυφαία; Που πιστοποιείται αυτό; Ποια άλλα προϊόντα φοράνε αυτό το chip; Καθοδήγησέ μας και δώσε μας μία ευκαιρία να καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα.

Είδες που τελικά η λέξη "τεχνική" εξαργυρώνεται κυρίως σε "ταχύτητα"; Τώρα ποιος έχει καταφέρει να περάσει αυτή την ιδέα, για εμένα παραμένει άγνωστο. ¶ντε με το καλό να βάζουμε και... κοντέρ πάνω στους δίσκους, ώστε να επιλέγουμε τον πιο γρήγορο σολίστα...

Ούτε σε κείνον αρέσει που το πληρώνει. Δεν θα προχωρήσει στη συναλλαγή μαζί μας. Αν δεν του πληρώσουμε εμείς το VAT τότε θα πρέπει να το πληρώσει από την τσέπη του.

Αυτό το τελευταίο... δεκτόν.

Γιατί είναι καλύτερα να μιλήσουμε για την Ελλάδα; Και - εν πάσει περιπτώσει - για ποια Ελλάδα ακριβώς; Την Ελλάδα του Βοσκόπουλου; Την Ελλάδα του Fame Story; Την Ελλάδα της φουστανέλλας (υπάρχει και αυτή); Τι υπεκφυγή είναι αυτή φίλε Mule; Μήπως είναι ακόμη καλύτερα να μιλήσουμε για την Κένυα, ώστε να είναι ακόμη πιο σίγουρο ότι εκεί τα πράγματα είναι πραγματικά πίσω;

H αναγωγή κάθε θέματος στον απόλυτο υποκειμενισμό (δηλαδή το δόγμα: έτσι είναι αν έτσι νομίζετε), αποτελεί το τέλος κάθε σοβαρής συζήτησης. Δεν συζητάμε το αν αυτοί οι μουσικοί είναι καλύτεροι από εμάς (μάλλον καλύτεροι είναι) αλλά το αν το μονοπάτι που χαράζουν είναι πρόσφορο για να ακολουθηθεί από άλλους. Δεν χρειάζεται να είμαι πυρηνικός επιστήμονας για να έχω άποψη σχετικά με την προσφορά των πυρηνικών επιστημόνων στη ζωή μας. Ούτε χρειάζεται να είμαι κιθαρίστας (ή καλός κιθαρίστας) για να έχω αντίληψη του ποιος παίζει μουσική με την κιθάρα του και ποιος παίζει... κάτι άλλο. Κατά τα άλλα, ασφαλώς όλοι αυτοί έχουν καλές, μέτριες και κακές στιγμές, όπως όλοι μας άλλωστε. Υ.Γ. Αυτό για τον Zappa και τον Santana, το έγραψες σε λάθος μήνα. Φύλαξέ το μέχρι την Πρωταπριλιά :)

Φίλε Aiolos, στο είπανε (και θα σου το πούνε) και οι άλλοι, θα στο πω και εγώ ώστε να μην έχεις καμμία δικαιολογία: μην πάρεις (ή ξανά-πάρεις) Macintosh. Μην πέσεις θύμα της ψευδούς νοοτροπίας που λέει ότι PC έχουν μόνο όσοι δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα για Mac. Εγώ με Mac ξεκίνησα, τα πέταξα και τώρα κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή μαζί τους (επειδή κάποιοι επιμένουν να τα έχουν) τρελαίνομαι. Κάτσε εδώ , κάνε αυτά που θα σου πει ο dither, και θα βρεθείς να έχεις PCάκι που οι Macintoshάδες για να το δουν πρέπει να κάνουν ευχέλαιο*... Ξέρω τι σου λέω... Κάνε υπομονή και θα ανταμοιφθείς. *άσε που θα σου περισσέψουν και λεφτά για να πάρεις δίσκους, μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, καταίφια κλπ :)

Λοιπόν θυμήθηκα τι είχα πάθει πριν περίπου 20 χρόνια. Είχε βγεί τότε ένα διπλό άλμπουμ-συλλογή που λεγόταν The Guitar Album. Ως νεοφώτιστος της ρόκ, πήγα και το πήρα και στήθηκα μπροστά στα ηχεία, έτοιμος να ακούσα τα απόλυτα σολαρίσματα. Μετά από κανά μισάωρο, το φύσαγα και δεν κρύωνε.. σολαρίσματα υπήρχαν αλλά πολύ λιγότερα από αυτά που περίμενα... το άλμπουμ περιείχε κυρίως τραγούδια και ένα-δυο instrumental, όπου η κιθάρα είχε ρόλο, αλλά όχι πάντα πρωταγωνιστικό ή διεκδικητικό... Τότε για πρώτη φορά άρχισα να καταλαβαίνω ότι η ουσία σε ένα guitar album δεν είναι τα βσιουνγκ-βσιουνγκ του κιθαρίστα, αλλά η τυχόν ικανότητά του να θέσει την τεχνική του στην υπηρεσία της τέχνης του. Υ.Γ. - Ιδού και ένα link ( http://www.user.w-i-s.net/rocco/guitaralbum.htm ) για όσους θέλουν να δουν τι άκουγα στα 19 μου, ή θέλουν να αναζητήσουν παρόμοιες εμπειρίες. Το ίδιο το δισκάκι είναι ασφαλώς προ-πολλού κατηργημένο.

Το κακό είναι ότι σου ζητάνε να το πληρώσεις πριν μάθεις τα χούγια και τα όριά του. ¶σε που τα χούγια και τα όρια είναι συνήθως διαφορετικά από αυτά που λέει η διαφημιστική μπροσούρα. Αν είχαμε την δυνατότητα να το πληρώναμε μετά από μακροχρόνια χρήση και ανάλογα με το πόσο ικανοποιημένοι μείναμε, τότε σε κάποιες εταιρείες αντί για λεφτά θα στέλναμε... λουκέτα!

Actually, ο πρώτος που αναφέρθηκε στον Edge σαν μεγάλο κιθαρίστα ήμουν εγώ... στα πλαίσια του thread πάντα :). Κάπου βέβαια, καταλαβαίνω και τον Alsofocus, και εμένα (που δεν είμαι κιθαρίστας) μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ότι ο Edge είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τον "ήχο" των U2 και μακράν ο καλύτερος μουσικός ανάμεσά τους. Αυτά που παίζει ο Edge πίσω από το προσκήνιο του Bono είναι... κεντήματα: τα πιο πολλά θα μπορούσαν να ευσταθούν σαν αυτονομημένα ινστρουμένταλ κομμάτια, ενώ οι αρμονικές του επιλογές είναι οτιδήποτε εκτός από κλισαρισμένες ή προβλέψιμες. Όταν ο πολύς Bono "υποχωρεί", αυτό που μένει είναι πολύ ενδιαφέρον και σχεδόν μη-χαρακτηρίσιμο υλικό. Βέβαια, ο άνθρωπος είναι εκ' φύσεως σεμνός, δεν προσπαθεί να δρέψει δάφνες έξω από γκρουπ, έτσι αρκετοί τον έχουν περάσει κάπως στο ντούκου. Προτείνω εκ' νέου εκτίμησή του μέσα από νέες ακροάσεις του υλικού του.

Να είναι το Pow-r Dithering; Το έχει έπίσης το Samplitude και το Sonar 4. Δεν το έχουν τα προγράμματα της Steinberg.

Συμφωνώ με τον stargazer. Αυτό το πρόβλημα αφορά την ηλεκτρική κιθάρα κατ' εξοχήν, ίσως επειδή είναι τόσο δημοφιλές όργανο. Καθώς περνάνε τα χρόνια, θαρρώ ότι γίνεται σταδιακά δυσκολότερο να είναι κανείς δημιουργικός με αυτήν, ειδικά όταν θέλει να παίζει το ρόλο του σολίστ, όπως οι καταξιωμένοι κιθαρίστες που αναφέρθηκαν. Για μένα, είναι άλλη μία ένδειξη της τελμάτωσης στην οποία έχει περιέλθει ο στενά οριζόμενος ροκ χώρος, ο οποίος αναμασά σόλα, κλίμακες, licks και... ύφος εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο το ότι πολύ μεγάλοι κιθαρίστες της ροκ σχολής (όπως ο Edge των U2, ή ο Richards) επέλεξαν να λειτουργούν και να προσφέρουν μέσα σε μπάντες: το να είσαι σολίστας σε εκθέτει ανεπανόρθωτα αν δεν έχεις το υλικό που θα τροφοδοτήσει για πολλά χρόνια αυτή τη στάση. Ο Keith Emerson (πιθανότατα ο πιο καταξιωμένος keyboardίστας της ροκ σκηνής) είχε πει σε μία συνέντευξη στο Keyboard: "τώρα πια προσπαθώ να υποστηρίξω το εκάστοτε τραγούδι. Δεν σκέπτομαι ότι αφού είναι ωραία βραδυά θα βγώ και θα χωρέσω 240 νότες σε εκείνο το μέτρο. ¶λλωστε νομίζω ότι ο κόσμος δεν αγοράζει πια αυτά τα εξυπνακίστικα σκατά (clever shit)". Βέβαια, έχοντας πει όλα αυτά, δεν θα προσποιηθώ ότι δεν τη βρίσκω να ακούω τύπους σαν τον Moore. Δεν γεράσαμε τόσο πια... :)

Όπως τα λέει ο Yameth είναι, απλά θέλω να επισημάνω ότι όταν πλήρωσα το Nuendo 2 πριν από κανά χρόνο, το πλήρωσα επειδή τότε η Steinberg έδινε τις δυνατότητες για surround μίξη κυρίως στο Nuendo, το οποίο προσπαθούσε να περάσει ως το κατ' εξοχήν πρόγραμμα για πολυμεσικές-ηχητικές κλπ εφαρμογές. Μετά έδωσε freeze στο Cubase. Μετά έδωσε freeze στο Nuendo. Κάποια στιγμή το σετ surround εφέ της (το οποίο το λέει surround edition) το είχε διαθέσιμο μόνο για το Nuendo, σήμερα μπορείς να το φορέσεις σε Cubase ή Nuendo αδιακρίτως. Διαφορές υπάρχουν αλλά είναι δυσθεώρητες και σίγουρα όχι ευθέως ανάλογες των διαφορών στη τιμή. Προσωπικά είμαι νόμιμος ιδιοκτήτης και του cubase και του nuendo, αλλά έρχονται ώρες-ώρες που δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί έκρινα σκόπιμο να τα έχω και τα δύο. Κατά τα άλλα - και πάλι έχει δίκιο ο yameth, που λέει ότι μερικές φορές λειτουργούν ανασταλτικά - διάβασα προ ολίγου τις δυνατότητες του μικρού Cubase και... καράφλιασα. Αν πριν πέντε-έξι χρόνια μας λέγανε ότι θα υπήρχε πρόγραμμα που να τα κάνει όλα αυτά, θα ρωτάγαμε πόσα σπίτια πρέπει να πουλήσουμε για να το πάρουμε...

Η Steinberg έχει ένα πρόγραμμα, το οποίο πουλάει σε διάφορες παραλλαγές και διάφορες ονομασίες προκειμένου να πιάσει όσο γίνεται μεγαλύτερο κοινό. Το SL είναι ένα μικρότερο αδερφάκι του Cubase, το SE άλλο αδερφάκι, το Nuendo ο μεγάλος αδερφός και δε συμμαζεύεται. Θα ήθελα πολύ να σου εξηγήσω τις διαφορές τους, όπως επίσης θα ήθελα να υπήρχαν και να ήταν ουσιώδεις, αλλά ακόμη δεν τις έχω καταλάβει. Επειδή όλα αυτά τα θεωρώ έλλειψη σοβαρότητας (που συνοδεύεται και από μία αχαρακτήριστη πολιτική τιμών όσον αφορά τα upgrades) την έκανα από Steinberg - σκέπτεσαι τίποτε καλύτερο; :)

Σωστό αυτό. Μία σπάνια ομολογημένη αλήθεια όμως, είναι ότι το σημερινό cubase δεν έχει καμία σχέση με το cubase της εποχής του Atari. Για την ακρίβεια Cubase δεν υπάρχει πλέον, υπάρχουν μόνο δύο εκδόσεις του Nuendo (ούτως ειπείν) μία ακριβή και μία φθηνή. Το παλιό καλό interface του Cubase που συνδύαζε άριστα τη νοοτροπία του pattern-based sequencer με το timeline, έχει χαθεί. Οπότε το επιχείρημα του ότι "παίζω με cubase επειδή το ξέρω από την εποχή του atari" κατά τη γνώμη μου δεν ευσταθεί και πολύ. Αν όμως από την άλλη είναι να μάθεις ένα νέο πρόγραμμα ούτως ή άλλως, τότε υπάρχουν πολλές και ενδιαφέρουσες επιλογές.