Στο εξαιρετικό ερώτημα που έθεσε ο Aiolos, θα προσφέρω και εγώ μία απάντηση.
Το παλιό κοινωνικό μοντέλο, έλεγε ότι καθένας μας ειδικεύεται σε κάτι και από εκεί και πέρα δεν τον αφορά τίποτε. Για παράδειγμα, ο μουσικός είναι μόνο μουσικός, ο συνθέτης είναι πρώτιστα συνθέτης, ο υδραυλικός είναι μόνο υδραυλικός κλπ.
Τώρα, όσο επιφυλακτικός και να είναι κάποιος, είναι νομίζω φανερό ότι το παραπάνω μοντέλο δεν είναι και πολύ κατάλληλο για ανθρώπινα όντα. Ο πρώτος λόγος είναι ότι σε όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τους περιορισμούς μας, άρα να επεκτείνουμε το εύρος των ενδιαφερόντων μας και των δυνατοτήτων μας. Μόνο τα ζώα δεν το κάνουν αυτό.
Δεύτερον, η απόλυτη ταυτοποίηση μας με ένα ιδιαίτερο λειτούργημα δεν εξυπηρετεί κανέναν παρά μόνο τις όποιες δομές εξουσίας (η οποία πολύ της αρέσει να βάζει στον καθένα μία ετικέτα και να ξεμπερδεύει με δαύτον) αλλά και τους διάφορους κοινωνικούς μας εταίρους που τους αρέσει να μας κοιτούν επιδερμικά αγνοώντας με μεγάλη χαρά την πιθανότητα να είμαστε κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό.
Έτσι, μάλλον πρέπει να είμαστε χαρούμενοι για το ότι (έστω μέσω της τεχνολογίας) μπορούμε να δοκιμάζουμε τις ικανότητές μας και σε άλλα αντικείμενα. Σε μερικά θα τα καταφέρουμε καλά. Σε μερικά θα τα κάνουμε θάλασσα. Αλλά (ευτυχώς) θα έχουμε δοκιμάσει. Προσωπικά μισώ το παλιό μοντέλο στο οποίο αναφέρθηκα, διότι αν το είχα ακολουθήσει τώρα θα ήμουν ένας κατεστραμένος επαγγελματικά άνθρωπος.
Αν ένας μουσικός πιστεύει ότι μπορεί να συνθέσει, να ηχογραφήσει, να τραγουδήσει, να σχεδιάσει το εξώφυλο του δίσκου του κλπ, τότε τρία ζήτω για την προσπάθειά του και τρία ζήτω για τους υπολογιστές που το καθιστούν όλο αυτό εφικτό.
Αν δεν τα καταφέρει (και είναι πολύ αλαζόνας για να παραδεχτεί ότι δεν τα κατάφερε) τότε θα τον κρίνουμε εμείς οι υπόλοιποι - το όποιο κοινό του.
Μην ακούτε τις φωνές που προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τα πάντα. Τα σπιτικά γλυκά είναι πολύ συχνά καλύτερα από τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου. :)