trolley

Αυτό που χρειάζεσαι είναι μία κάρτα γραφικών που να βγάζει σήμα για δύο οθόνες. Η λύση που σκέφτηκες θα σου δείχνει και στις δύο οθόνες ακριβώς τα ίδια πράγματα. ¶ρα δεν κάνει τη δουλειά. Μία πολύ καλή κάρτα γραφικών με πολύ καλές 2D επιδόσεις αλλά απαράδεκτες 3D επιδόσεις (και που όντως βγάζει δύο οθόνες) είναι η Matrox G550. Αν ρωτήσεις, θα μάθεις ότι είναι πολύ φθηνή.

Επιτέλους, θα ξανα-ακούσουμε το Universe... :) :) Η τελευταία μου δικαιολογία για το ότι γράφω απαράδεκτη ambient θα πάψει να ισχύει.. :)

Τι να σε συγχωρώ βρε' date=' εγώ εννοείται ότι συμφωνώ μαζί σου - αφού σου λέω ότι το έβλεπα στον ύπνο μου... Ο λόγος που ανέφερα το σχόλιο του φίλου μου ήταν για να δείξω ότι ίσως υπάρχει μία σύγχυση όσον αφορά το σε ποιους ακριβώς απευθύνονται τέτοιες εξωτικές τεχνολογίες. Αυτή η "σύγχυση" και η πιθανή ύπαρξή της είναι το θεμέλιο των επιχειρημάτων μου και ένας τρόπος να... καθησυχάσω τα παιδιά που λένε ότι το γουστάρουν πολύ αλλά δεν έχουν λεφτά να το πάρουν (το Oasys). Όχι δεν είναι ένας απλός 32-step phraze sequencer, καθώς δίνει σημαντικό αριθμό δυνατοτήτων για realtime έλεγχο των φίλτρων, του adsr, κλπ. Σαφώς περισσότερες δυνατότητες από το Wavestation και πολύ-πολύ ευκολότερο να τις προγραμματίσεις. Αλλά αυτό που δεν κατάλαβα είναι που λες ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα δικά σου samples στο προϊόν της Korg. Έχει user sample memory το SR???, το στάνταρ Wavestation και το A/D δεν θυμάμαι να είχαν... τι εννοείς ακριβώς ?? Το "επί οκτώ" ήταν φραστική υπερβολή - δεν έκατσα να τις μετρήσω βέβαια :). Το SY-22 ήταν το δεύτερο synth που πήρα στη ζωή μου. Καμία σχέση με το Wavestation σαν ποιότητα ήχου, αλλά αρκετά εύκολο στον προγραμματισμό (αφού έλλειπε το wavesequencing), και συμπαθητικό με τον τρόπο του.

Όταν είχε βγει το πρώτο Wavestation, ήμουν αρκετά νεότερος βέβαια, αλλά έπίσης ήμουν πρακτικά απένταρος. Ανεβοκατέβαινα λοιπόν στον Bon για να το χαζέψω και να φτιαχτώ, αγόραζα περιοδικά με reviews του οργάνου, είχα φτάσει να το βλέπω στον ύπνο μου (σοβαρά μιλάω). Τελικά, με αιματηρές οικονομίες και με γραμμάτια που τελικά διαμαρτυρήθηκαν κατάφερα να πάρω ένα. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου, όταν το έβγαζα από το κουτί του. Λίγες εβδομάδες αργότερα είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι ευκολίες που αρχικά με είχαν φτιάξει τόσο πολύ, ήταν στην πραγματικότητα εμπόδια στην προσπάθειά μου να βγάλω ένα προσωπικό ήχο από το όργανο. Η εμμονή του να θέλει να... παίζει μόνο του, έκανε όλα τα κομάτια στα οποία το έβαζα να ακούγονται ίδια. Θεωρητικά υπήρχε η δυνατότητα να φτιάξει κανείς τα δικά του wavesequences, αλλά στην πράξη αυτό ήταν αρκετά δύσκολο, ειδικά μέσα από την μικρή (για τα σημερινά δεδομένα) οθόνη του. Τόσα χρόνια μετά, έχω παρατηρήσει ότι και άλλοι (αξιότεροι από μένα) πρέπει να είχαν τα ίδια προβλήματα. Για την ακρίβεια, το μόνο μέρος που έχω ακούσει το Wavestation είναι στα πρώτα μέτρα του Planet Of The New Orleans των Dire Straits, και επίσης σε μία ελληνική διαφήμιση καθώς και στο soundtrack ενός οικολογικού ντοκυμανταίρ (όπου ο μπαγάσας ο... συνθέτης έπαιζε κυριολεκτικά ΜΙΑ νότα, αλλά βέβαια κανείς από αυτούς που τον πλήρωσαν δεν το ήξερε μάλλον... ). Επίσης το έχω ακούσει στο middle section ενός από τα κομάτια που περιλαμβάνονται στο δίσκο Hear No Evil του Bill Laswell. Ως εκεί όμως. Αν θέλετε να ακούσετε τη γνώμη ενός μεσήλικα (χεχε), τα κολπάκια του Oasys, εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία. Δεν είναι τυχαίο που ένας φίλος μου (επαγγελματίας keyboardίστας) θεωρούσε το δικό μου Wavestation μία μπούρδα και ασχολιόταν μόνο με το σεμνό αλλά θαυματουργό Roland του. Αν κάποιος το πάρει, θα τα δει όλα προσπαθώντας να φτιάξει τα δικά του wave sequences (και μάλιστα να είναι τόσο καλά όσο εκείνα του εργοστασίου). Α, και κάτι ακόμη. Η περιβόητη Karma Technology (που τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα, όλοι Ινδουιστές είναι...;) δεν είναι τεχνολογία όπως παραπλανητικά λέει το όνομά της, αλλά τεχνογνωσία: η τεχνογνωσία των ανθρώπων της Korg που ξέρουν να φτιάχουν πολύ καλά wavesequences. Αν είχατε και εσείς (η εγώ) αυτή τη τεχνογνωσία, θα φτιάχναμε τρελά sequences όχι με το cubase αλλά με οποιοδήποτε πρόγραμμα. Τελειώνω: αν θέλετε να πειραματιστείτε με wavesequencing, και να δείτε και τις δυσκολίες του αθλήματος, υπάρχει ένας πολύ φθηνότερος τρόπος, το XPhraze της Steinberg, ένα καταπληκτικών δυνατοτήτων soft synth, που έχει τις δυνατότητες του παλιού Wavestation επί οκτώ και επίσης σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις οποιοδήποτε sample έχεις στη συλλογή σου. Αν ακούσετε τα demo του ή το εγκαταστήσετε, θα καταλάβετε ότι στην Korg δεν είναι με τα καλά τους που ζητάνε αυτά τα λεφτά. Υ.Γ. Για να μην ψάχνετε, ιδού μερικά audio demos από το XPraze: - http://www.steinberg.de/mp3/xphraze/xphraze_preset_preview.mp3 - http://www.steinberg.de/mp3/xphraze/XprTrance.mp3 - http://www.steinberg.de/mp3/xphraze/1-the_race.mp3 Είπατε τίποτε;

Πολύ σωστά. Αλλά ο tonys δεν πουλάει υπολογιστές. :) :)

Tuff_P, μήπως είσαι λίγο αυστηρός; Δεν εκτιμάμε την εξυπνάδα των συνομιλητών μας από το αν ξέρουν ή δεν ξέρουν το reason ή το flstudio. Κάθε πρόγραμμα έχει τη χρήση του και το κοινό του. Το ότι εσύ ανακάλυψες το FLStudio πριν ανακαλύψεις το Cubase, δεν σημαίνει τίποτε. Πολλοί άλλοι έχουν πάθει ακριβώς το ανάποδο.

Εεεεπ... σεμνά με το nickname :) :) :)... άμα είναι να μεταφράζουμε με βίαιους εξελληνισμούς τα nickname των άλλων, να με ειδοποιήσετε να αρχίσω και εγώ τις μεταφράσεις... μόνο ο gerasimos και ο iatrelis θα βγούν σώοι από αυτή την ιστορία :) :) :)

Δεν διαφωνούμε... αλλά... από περιέργεια, τι εννοείς όταν λες ότι τα άκουσες δίπλα-δίπλα? Είχες στην διάθεσή σου ένα αληθινό Moog Modular και το άκουσες από την ίδια κονσόλα με το Moog Modular της Arturia; Και το Korg Legacy με τι το άκουσες δίπλα-δίπλα;

Πάντως, μια και το' φερε η κουβέντα, τι χρειάζεται αυτό το swaping των εφέ; Δεν ρωτάω ειρωνικά, όντως δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να βάλει κανεις distortion+chorus+delay και για λόγους πειραματισμού να θέλει να το κάνει chorus+delay+distortion; Η αλλαγή στην αλλυσίδα θα έχει εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Βέβαια, θα μου πείτε, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για να θέλει κάποιος να αλλάξει την αλλυσίδα, αλλά αναρωτιόμουν αν υπάρχει πιο focused εφαρμογή, πέραν από παιγχνίδια/πειραματισμούς.

¶ν θυμάμαι καλά, κάθε εφέ σου δίνει τη δυνατότητα να σώσεις τα settings του. Έτσι, τα σώζεις - κλείνεις και τα δύο - τα ξανανοίγεις στη σωστή σειρά - φορτώνεις τα σωσμένα settings και τελειώσες. Τα γράφω αυτά υποθέτωντας ότι ο λόγος που θέλεις να μην ξανανοίξεις τα εφέ είναι γιατί θέλεις να γλυτώσεις το χρόνο του να τα ξανασετάρεις στις ρυθμίσεις που θέλεις. Βέβαια, τώρα που το σκέπτομαι, ίσως είναι πιο απλό στο Nuendo να βάζεις ένα εφέ ανά FX track.... που είναι ο akisd28 να μας πει...;

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, σε ορισμένες περιπτώσεις (όχι σε όλες) ένα hardware ψηφιακό synth μπορεί να χρησιμοποιεί ειδικά chipsets ή μικροεπεξεργαστές που κατασκευάστηκαν επι-τούτου. Δηλαδή, μία εταιρεία (π.χ. Motorola) μπορεί να έφτιαξε έναν μικροεπεξεργαστή ο οποίος στα χέρια των κατάλληλων προγραμματιστών να οδήγησε στην κατασκευή ενός πολύ καλού μουσικού οργάνου. Τέτοια περίπτωση πρέπει να ήταν (στην εποχή του) το DX7. Αλλά αυτή η αρχή δεν ισχύει για τα sample-playback synths (M1, Wavestation, Trinity π.χ.). Ακόμη και το JD-800 της Roland (εκείνο το κτήνος με τα άπειρα κουμπάκια και τα sliders) ήταν ένα sample-playback synth. Επειδή ίσως κάποιοι φίλοι νομίσουν ότι εγώ και ο whitenoise είμαστε εκτός θέματος, να ενημερώσω ότι δεν είμαστε. Το Muse είναι ένα software synth (για την ακρίβεια, κάμποσα από δαύτα) τα οποία "τρέχουν" σε ένα υπολογιστή "αφιερωμένο" σε αυτόν τον σκοπό, άρα δυνάμει σταθερότερο. Αν το ηχητικό του υποσύστημα είναι πολύ καλύτερο από μία συνηθισμένη καλή κάρτα ήχου, τότε ΙΣΩΣ παίζει και καλύτερα - όχι καλύτερα από ότι θα έπαιζε ο υπολογιστής μου αν του έβαζα μία κάρτα των 1000 ευρώ και έναν ψηφιοαναλογικό μετατροπέα των 1000 ευρώ επίσης. Κατά τα άλλα, θέλω να πιστεύω ότι (σε αυτή τη τιμή) το έχουν φτιάξει να αντέχει πολύ... ξύλο, άρα θα είναι ανθεκτικότερο από ένα laptop. Πιστεύω ότι οι κατασκευαστές τέτοιων συστημάτων ποντάρουν στην ιδέα ότι είναι αρκετοί ακόμη οι μουσικοί που ΔΕΝ έχουν εξοικειωθεί με τους υπολογιστές, και συνεπώς πολύ θα γουστάρουν ένα κουτί που το βάζεις στην μπρίζα και παίζει με τη μία. Αυτή η ιδέα δεν είναι κακή για όποιον την χρειάζεται.

Φίλε Not_Guilty, δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός "αυτόματης αναγνώρισης της αξίας" οποιουδήποτε. Όλοι μας (όποια δουλειά και να κάνουμε) πρέπει να κοπιάσουμε, να επιμείνουμε και μερικές φορές για πολλά-πολλά χρόνια. Είναι άλλο πράγμα να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, και άλλο πράγμα να το ξέρουν και οι υπόλοιποι. :)

Η δική μου άποψη για όλα αυτά είναι γνωστή. Απλώς θα προσθέσω ένα "νέο" στοιχείο. Όσοι έχετε πειρατικά Windows θα προσέξατε τον τελευταίο μήνα ότι δεν μπορείτε να κατεβάζετε πλέον updates από την Microsoft. Επίσης, όσοι έχετε τηλεόραση/ραδιόφωνο θα ακούσατε ότι ο νέος ΣΔΟΕ θα έχει δικαίωμα κατ' οίκον έρευνας. Κανονίστε να πάτε φυλακή για σαχλαμάρες. Η ιστορία με τα πειρατικά ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Το ξέρατε ότι κάποτε θα τελειώσει. Κάντε το κουμάντο σας.

Γι' αυτό αναφέρω τις "πηγές" μου. :) :) :)

Ωχ... σωστά !!!

Αν μπορείς να κατέβεις στο κέντρο της Αθήνας, θα πρέπει να πας στις παρόδους της οδού Αθηνάς, όπου θα βρεις τα πάντα. Αλλιώς ξεκίνα να ρωτάς από το κοντινότερο χρωματοπωλείο ή κατάστημα πώλησης υδραυλικών ειδών - όχι ότι θα έχουν, αλλά θα ξέρουν που να σε στείλουν στην περιοχή σου.

Συμφωνώ με τον boody. Σίγουρα γίνεται... αλλά καλό θα ήταν να βγάλεις τη λέξη "άνετα" από την ερώτησή σου. Το μηχάνημα που περιγράφεις είναι στο κάτω όριο (ούτε καν στη μέση) και αυτοί που το πουλάνε (αν δεν κάνω λάθος είναι ένα VeroPC, σωστά;) δεν το δίνουν γι' αυτή τη δουλειά. ¶ρα, αν το κρατήσεις σχετικά καθαρό (δηλαδή να μην εγκαταστήσεις πάνω του ότι βρεις μπροστά σου) θα είναι μία αξιοπρεπής εισαγωγή στην όλη φάση.

Γεια σου και πάλι Goatphilosopher. Σχετικά με το "All Along The Watchtower", ιδού μία λίστα μερικών από αυτούς που το έχουν παίξει (εκτός από τον Hendrix): All Along the Watchtower (live) was covered by U2 All Along the Watchtower was covered by Neil Young All Along The Watchtower was covered by XTC All Along The Watchtower was covered by Dave Matthews Band All Along the Watchtower was covered by Indigo Girls All Along the Watchtower was covered by Michael Hedges All along The Watchtower was covered by Grateful Dead All Along The Watchtower was covered by Spirit All Along The Watchtower was covered by Richie Havens All Along The Watchtower was covered by Dave Mason All Along the Watchtower was covered by John Mellencamp Αll Along the Watchtower was covered by Brewer & Shipley All Along the Watchtower was covered by Shawn Lane All Along the Watchtower was covered by Larry McCray All Along the Watchtower was covered by Paul Weller (πηγή: The Covers Project - και η δισκοθήκη μου). Το σόλο της κιθάρας δεν είναι δομικό στοιχείο του κοματιού - σε ορισμένες από τις παραπάνω εκτελέσεις, δεν υπάρχει καν σαν κανονικό σόλο. Επίσης, ναι, το σόλο του Hendrix είναι το καλύτερο. Όμως ο λόγος που όλοι αυτοί παίξανε και παίζουν το τραγούδι δεν είναι επειδή ακούσανε το σόλο του Hendrix ή γιατί προσπαθούν να τον μιμηθούν, αλλά γιατί το All Along The Watchtower είναι μία απίστευτη τραγουδάρα που θα ακούγεται σαν απίστευτη τραγουδάρα ακόμη και αν το παίζει κανείς σε κιθάρα Bontempi (είναι παιδικές και τις βρίσκεις στα Jambo), από την οποία λείπουν και δύο χορδές. Αλλά βεβαια, λογικό είναι, όταν το έχει γράψει αυτός που το έχει γράψει.

Ελπίζω ότι είναι σαφές ότι δεν έχω τίποτε με τους κιθαρίστες.

Ούτε εγώ δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα: είναι όντως πιο εύκολο να διαβάζεις από το να γράφεις.

Ρε παιδιά, βλέπω ότι ψάχνετε την αλήθεια - ορίστε λοιπόν η αλήθεια γι' αυτό το ζήτημα και άντε να δούμε πως θα την διαψεύσετε: Το μόνο πράγμα που μετράει είναι η μουσική, άρα το μόνο πράγμα που μετράει είναι ο συνθέτης της μουσικής. Οι Edge / Hendrix / Buchanan και όσοι ακόμη και να σκεφτείτε θα μείνουν στην ιστορία, όχι γιατί έπαιζαν καλή κιθάρα αλλά γιατί έγραφαν απίστευτα κομάτια μουσικής. Αν δεν έγραφαν καλά κομάτια μουσικής, δεν θα είχαμε ιδέα για το αν είναι καλοί ή κακοί ή απαράδεκτοι κιθαρίστες. Αν ο Edge έπαιζε σαν session μουσικός στις παραγωγές του Φοίβου δεν θα ξέραμε αν ο άνθρωπος παίζει καλή κιθάρα - άσε που μπορεί να τον θεωρούσαμε και χειρότερο από άλλους. Εσείς μιλάτε για την ικανότητα να παίζει κανείς κιθάρα σα να είναι κάτι μαγικό, κάτι που από μόνο του φτάνει και περισσεύει για να δικαιωθεί κανείς σαν μουσικός. Αυτά είναι μύθος. Μπορείτε να θυμηθείτε ή να αναφέρετε κάποιον μουσικό που να έμεινε στην ιστορία σαν "μεγάλος" χωρίς να έχει γράψει τις δικές του καταξιωμένες μουσικές; Αυτό μόνο στο χώρο της κλασσικής συμβαίνει - όπου εκεί τα κριτήρια είναι εντελώς διαφορετικά. Έχοντας πει αυτό, εννοείται ότι η τεχνική και τεχνολογική κατάρτιση κάθε μουσικού (άρα και του κιθαρίστα) μπορεί να τον βοηθήσει (ίσως) στο να γράψει καλύτερα κομάτια μουσικής. Αλλά αυτή η βοήθεια δεν ξεπερνάει σε καμία περίπτωση το 5% της συνολικής προσπάθειας. Το υπόλοιπο 95% πρέπει να καλυφθεί από πράγματα για τα οποία δεν συζητάτε ποτέ: την έμπνευση, την ικανότητα να διακρίνεις αν αυτά που παίζεις είναι κάτι παραπάνω από πιθηκισμός, την γνώση της μουσικής παράδοσης στην οποία κινείσαι (για δείτε λίγο ποιους αναφέρουν σαν επιρροές τους οι μεγαλύτεροι κιθαρίστες του κόσμου), η προσωπική σοβαρότητα, η ικανότητα να σκέφτεται κανείς και με το πάνω κεφάλι, τον σεβασμό σε άλλους που διαβήκαν αυτό το δρόμο πριν από εσένα, το ανοικτό μυαλό (και εδώ πρέπει να πω ότι το κόλλημά σας με τις ροκ κουταμάρες είναι απαράδεκτο: το ημερολόγιο γράφει 2005 - αν εσείς έχετε επιλέξει να το αγνοείτε, τουλάχιστον don't quit your day job), την αφοσίωση στους μουσικούς σου στόχους, την εξυπνάδα (δηλαδή, το πως θα καταφέρεις να συνεχίσεις να παίζεις μουσική χωρίς να πεινάς) κλπ κλπ. Αν η τεχνολογική κατάρτιση (και η βιρτουοζιτέ) έπαιζαν κανένα σοβαρό ρόλο, τότε στην εποχή μας θα είχαμε απίστευτα πολύ καλή μουσική - αλλά όπως ξέρετε αυτό δεν συμβαίνει. Οι περισσότεροι μουσικοί για τους οποίους μιλάτε είναι τουλάχιστον δεκαπενταετίας. Βέβαια, είναι κατανοητό ότι κάποιος (ειδικά νέος) κιθαρίστας χρειάζεται συμβουλές και οδηγίες: ποια κιθάρα να πάρω, πόσα να δώσω για χορδές, πόσα να δώσω για πεταλάκια κλπ κλπ, αλλά από εκεί και πέρα το να έχετε φτάσει να μιλάτε για τους άλλους επί τη βάσει του αν χρησιμοποιούν chorus ή αν βάζουν κατευθείαν την κιθάρα στον ενισχυτή είναι... δημοσιογραφική προσέγγιση, όχι μουσική. Μιλάτε γι' αυτά τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που μιλάνε τα βραδυνά δελτία ειδήσεων για το ίντερνετ - δηλαδή όχι επί της ουσίας, αλλά γενικώς και αορίστως. Και για να το κάνω πιο λιανά. Τι σε νοιάζει εσένα ρε φίλε αν ο Σπάθας παίζει με chorus, ή αν ο Κλαπάδαμος παίζει με flanger; Διδακτορικό γράφεις; Στατιστική κάνεις; Πεταλάκια πουλάς; Τι στην ευχή του Θεού σε ενδιαφέρει αυτό; Πολύ περισσότερο, ποιος είναι ο λόγος που σε ενδιαφέρει; Πιστεύεις ότι άμα βάλεις και εσύ chorus θα ακούγεσαι μετά σαν τον Σπάθα; Ε, δεν θα ακούγεσαι, πάρ' το απόφαση. Και μάλιστα ειδικά αν καταφέρεις να ακούγεσαι, τότε είναι που θα έχεις χάσει τη μπάλα, διότι τότε θα έχεις χάσει άλλη μία ευκαιρία να ακούγεσαι σαν κάτι άλλο (σαν εσένα, ας πούμε). Η μόνη περίπτωση να θέλεις να ακούγεσαι σαν τον Σπάθα, είναι να σε έχει καλέσει ο Σπάθας να παίξεις ένα βράδυ μαζί του για να καλύψεις μέρη που δεν προλαβαίνει να καλύψει αυτός - αν γινόταν κάτι τέτοιο θα μάθαινες σε 15 λεπτά ακριβώς πως βγαίνει ο ήχος του (θα σου το έδειχνε ο άνθρωπος), και η γνώση αυτή θα σου ήταν εντελώς άχρηστη αμέσως μετά τη συναυλία. Σε αυτό το thread, είδαμε για πρώτη φορά και... ιατρικές προσεγγίσεις: το θέμα του αν το μυαλό ελέγχει τα δάκτυλα ή αν τα ελέγχουν οι εξωγήϊνοι. Επειδή μερικοί από εσάς είσαστε νεότεροι από μένα, να σας θυμίσω ότι στην ελληνική γλώσσα, όταν λέμε "μυαλό" δεν εννοούμε τον εγκέφαλο σαν όργανο, αλλά την νοημοσύνη που έχει ή δεν έχει ένας άνθρωπος. Όταν λέμε π.χ. ότι "ο Superfunk έχει μυαλό" δεν εννοούμε ότι του ζυγίσαμε το κρανίο και βρήκαμε ότι είναι βαρύτερο από το δικό μου, αλλά ότι είναι πιο έξυπνος, πιο ώριμος, πιο κατασταλαγμένος, πιο έτοιμος - ότι έχει περισσότερη νοημοσύνη για να την βάλει σε χρήση. Με αυτή την έννοια, μπορείτε να είστε 100% σίγουροι ότι το μυαλό ελέγχει τα δάκτυλα, και ότι η νοημοσύνη είναι αυτή που φτιάχνει τη μουσική. Η νοημοσύνη είναι και το μόνο κεφάλαιο πάνω στο οποίο αξίζει να επενδύουμε. Προστατεύστε την από αυτές τις δημοσιογραφικές μπούρδες στο στυλ " ο κιθαρίστας Παπαδόπαραπαρας παίζει με σομαλέζικες κιθάρες, άρα σε αυτό οφείλεται ο ήχος του" και θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. Πάντα, με εκτίμηση προς όλους Υ.Γ. Το παραπάνω μακροσκελές κείμενο είναι απλώς μία μεγάλη βέρσιον της απλής και λακωνικής κουβέντας που έγραψε ο whitenoise, με την οποία συμφωνώ απόλυτα.