trolley

Α, το πήρες τελικά.... για άνοιξε ένα thread και πες μας τις εντυπώσεις σου.

O Boss, είναι ο ο άνθρωπος που έγραψε, έπαιξε και ηχογράφησε (;) το Nebraska, έναν από τους πολύ λίγους δίσκους που σπανίως βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 20 εκατοστών από το πικ-απ μου.

Μην το κάνεις. Θα μειώσεις την μεταπωλητική αξία του οργάνου για ένα καπρίτσιο. Αν δεν θέλεις να διαφημίζεις την Korg, βάλε ένα κομάτι χαρτί πάνω από τη φίρμα.

Haris, οι απαντήσεις του Aiolos στα -όντως λογικά- ερωτήματά σου με καλύπτουν. Οπότε δεν θα επανέρθω. Θα κάνω μόνο ένα σχόλιο για την επισήμανσή σου όσον αφορά τις "γενικεύσεις" που λες. Λυπάμαι, αλλά όλοι θαρρώ ότι σχηματίζουμε τις απόψεις μας κάνοντας τέτοιες γενικεύσεις στο νου μας. Όταν κάποιος λέει "τι μεγάλος συνθέτης ο Μπαχ" δεν σημαίνει ότι έχει απαραιτήτως εντρυφήσει στο σύνολο του έργου του - απλά έχει "γευτεί τη σούπα" και είδε ότι είναι νόστιμη, τόσο νόστιμη ώστε να αισθανθεί την ανάγκη να επαινέσει το μάγειρα. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι δικές μου απόψεις οπωσδήποτε ΔΕΝ αφορούν τους πάντες και τα πάντα, αλλά είναι σίγουρα η "γεύση της σούπας". Τώρα, αν θέλεις εσύ (ή εγώ) να πιστεύουμε ότι γενικώς η σούπα είναι καλή, αλλά κάποιο μυρωδικό παραπάνω έχει πέσει, τότε ας εργαστούμε για τον εντοπισμό του προβλήματος. Επειδή όμως είναι απαραίτητη προϋπόθεση να πούμε ότι κάπου υπάρχει πρόβλημα (πριν αρχίσουμε να το λύνουμε), γι' αυτό και παίρνω το θάρρος να τα γράφω κάπως "χοντρά". Τέλος, εννοείται ότι όταν λέω πως δεν υπάρχει μουσική και θέατρο, είμαι σκόπιμα υπερβολικός - απ' την άλλη όμως είμαι και απίστευτα ακριβής, διότι για όσους δεν έχουν καταλάβει αυτά που συζητάμε σε αυτό το thread ΟΝΤΩΣ δεν υπάρχει ελληνική μουσική και θέατρο, διότι στην πράξη αρκούνται στο να δέχονται τους αντικατοπτρισμούς της αμερικανικής πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, όπως ορθότατα λέει και ο Aiolos. Εγώ Haris είχα την τύχη να κληρονομήσω περίπου 100 δισκάκια 45 στροφών με γνήσιο λαϊκό και δημοτικό υλικό από τον πατέρα μου (μην αρχίσετε να μου την πέφτετε, δυστυχώς δεν το έχω πια αυτό το υλικό). Αυτά τα δισκάκια τα έλιωσα πάνω σε ένα μικρό ηλεκτρόφωνο - σε αυτό το ηλεκτρόφωνο πρωτοέπαιξα και το Rubber Soul των Beatles. Έτσι - ενώ ήξερα ποια ήταν η κληρονομιά μου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) - αποφάσισα για 10-15 χρόνια να αυνανίζομαι με κάθε άλλη μουσική παράδοση εκτός από τη δική μου. Αυτά τα 15 χρόνια θεωρούσα ιδιωτική μου υποχρέωση να μην δίνω σημασία στην κληρονομιά μου - αλλά μόνο στην κληρονομιά άλλων (εκεί πάει και το γέλιο στο οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενο ποστ). Και ναι μεν δεν υπήρχε λάσπη του μισισιπή για να πίνουμε, αλλά υπήρχε άφθονη κόκα-κόλα και άφθονα μάρλμπορο. Πολλοί άλλοι ήταν και είναι σαν εμένα - εκούσιοι αποκυρηχτές της κληρονομιάς τους, αναζητούν κληρονομιές άλλων. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτή είναι η πραγματική "φτώχεια". Και αυτά είναι τα ερωτήματα, τα οποία (επειδή εδώ συζητούμε) επιχειρούμε να εκλεπτύνουμε και σιγά-σιγά να τα λύσουμε.

Φίλτατε elavd, σε ευχαριστώ για την προσοχή σου στις σκέψεις μου. Ανταποδίδω: οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις δεν έρχονται πάντα την ίδια στιγμή. Μπορεί οι ερωτήσεις να είναι διαθέσιμες αλλά οι απαντήσεις να μην είναι - ειδικά όταν οι ερωτήσεις δεν έχουν ακουστεί για πολύ-πολύ-πολύ καιρό. Επίσης, οι απαντήσεις δεν είναι όλες κατάλληλες για όλους. Ρωτάς αν πρέπει να κόψουμε τους καφέδες. Μα οι καφέδες (πληρωμένοι 5 ευρώ ο καθένας, ενώ διαμαρτυρόμαστε ότι υπάρχει ακρίβεια) είναι μόνο ένα από τα πολλά συμπτώματα της νεοελληνικής αναισθησίας. Το κάψιμο της σημαίας είναι ένα άλλο. Όσο για τα οφέλη του να "φύγει κανείς από το σπίτι", ε, γι' αυτά μπορούν να μιλήσουν πολλοί άλλοι εδώ μέσα. Απαντώ όμως στις ερωτήσεις σου, με τις απαντήσεις που έχω εδώ και χρόνια σκαρφιστεί για μένα: α) Αυτό που κάνω εγώ είναι ότι προσπαθώ να είμαι επαγγελματίας στην εργασία μου (είμαι Network Administrator σε εταιρεία πληροφορικής). Με το να κάνω αυτοκριτική, δεν αισθάνομαι ότι κλαίω τη μοίρα μου, αλλά αντίθετα αισθάνομαι ότι τονώνω την αρχική μου διάθεση να υπηρετώ τα πιστεύω μου, δηλαδή αντιλαμβάνομαι την όλη υπόθεση σαν προσπάθεια για το καλύτερο, όχι σαν μεμψιμοιρία για το χειρότερο. β) Προτείνω στον καθένα να κάνει ότι έκανα και εγώ. Ας διαλέξει ποιον χώρο θα υπηρετήσει επαγγελματικά (αν είναι η μουσική, ακόμη καλύτερα) και ας τον υπηρετήσει με τη συνέπεια που απαιτείται, φροντίζοντας να μην ξεφτιλίζει τον χώρο του. Όχι, δεν χρειάζεται να κόψει τους καφέδες. γ) Το 2005 έγραψα δύο κομάτια μόνο. Δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι επαγγελματικά, δεν αισθάνομαι την πίεση του να "παράγω" περισσότερο. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα μπορώ να διαθέτω περισσότερο χρόνο σε αυτή την υπόθεση, και ότι θα είμαι ακόμη αρκετά νέος ώστε να μην έχω πάθει εγκεφαλικό. δ) Ο καθένας παραμένει στην Ελλάδα για τους δικούς του λόγους. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι όμως (ειδικά από καλλιτεχνικούς χώρους) την κοπανάνε, το οποίο είναι άλλο ένα δείγμα του ότι αντιλαμβάνονται πως έξω υπάρχουν καλύτερες ευκαιρίες. Δεν ακούγεσαι εριστικός φίλε, αυτές τις ερωτήσεις όλοι τις κάνουμε στον εαυτό μας, ειδικά όταν συναντάμε κάποιον "παλιόφιλο" που μας κάνει πλάκα για το ότι "ακόμη με αυτά ασχολιέσαι" (το οποίο φαινόμενο έχεις αναφέρει και εσύ). Κάθε φορά χρειάζεται να θυμίζουμε στον εαυτό μας γιατί δεν έχουμε παρατήσει την κιθάρα μας ή τα πλήκτρα μας. Ελπίζω ότι οι απόψεις μου θα τονώσουν τα επιχειρήματά μας, όχι ότι θα τα μειώσουν.

Ευχαρίστως. :) Από την αρχή' date=' απαντάς λες και σε έθιξα επί προσωπικού. Ας το ξεκαθαρίσω πάλι λοιπόν, ότι δεν μιλώ για εσένα. Μιλώ για την τάση που υπάρχει ανάμεσα στους έλληνες μουσικούς να αυτοταμπελοποιούνται και από αυτή την ταμπελοποιημένη θέση να λέει ότι "είναι ντροπή να παίζεις λαϊκά" (το θέμα του thread). Όταν λέω ότι "σε παίρνει και εσένα η μπάλα" είναι ένα σχήμα λόγου, όπως σχήμα λόγου είναι και "η μπάλα". Η αυτοταμπελοποίηση είναι μία "ασθένεια" από την οποία περνούν οι περισσότεροι - υπολόγισα (ίσως λανθασμένα) ότι σου είναι γνωστή - αν έκανα λάθος, τότε παραμέρισέ το, δεν σε αφορά το σχόλιό μου. Τώρα, τι αντιλαμβάνεσαι σαν blues δεν είναι δικό μου θέμα να το κρίνω καθώς (όπως πολύ σωστά μου θυμίζεις) δεν έχω κανένα κριτήριο. Όταν με το καλό κυκλοφορήσεις τη δουλειά σου, αυτοί που θα πάρουν το δίσκο σου ή αυτοί που θα έρθουν στις συναυλίες σου, θα πουν τη γνώμη τους φαντάζομαι. Πάλι απαντάς επί προσωπικού. Το σχόλιο στο οποίο αναφέρεσαι ήταν μέρος της απάντησης σε άλλο μέλος, δεν έχει σχέση με εσένα. Το άλλο μέλος θα κρίνει αν η απάντηση είναι στα πλαίσια των δικών του επιχειρημάτων ή αν είναι άσχετο με αυτά. Κόμπλεξ; Ε, λιγάκι... κατά βάθος θα ήθελα να είμαι ψηλός, ξανθός και με γαλανά μάτια. (φτάνει τόσο που χαλάρωσα ή να χαλαρώσω περισσότερο;) Γιατί θίγεσαι; Αφού το ξέρεις ότι εδώ είμαστε όλοι φίλοι. Έχω πει εγώ ποτέ κακή κουβέντα για σένα; Απλά, επειδή βρεθήκαμε να μιλάμε για μπλουζ και επειδή είναι γνωστό ότι γουστάρεις, έτυχε να το κουβεντιάζουμε μαζί. Αυτό δεν το είπα εγώ αλλά ο σκηνοθέτης του crossroads. Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι ότι αν είχες μία φωτογραφία του B.B. King να σου χαρίζει την κιθάρα του, μάλλον θα την είχες βάλει σε κάθε τοίχο του σπιτιού σου, έτσι δεν είναι; (και ας μην είναι ο αγαπημένος σου κιθαρίστας). Επειδή χρησιμοποιείς για δεύτερη φορά τη λέξη κόμπλεξ, να σε ενημερώσω για μερικά πράγματα. Πρώτον, και εγώ είμαι έλληνας. Η διαφορά μου είναι ότι μου αρέσει η αυτοκριτική, την θεωρώ μία δημιουργική διαδικασία που βοηθά στο να προχωράνε τα πράγματα. Είναι το είδος της συζήτησης που ΔΕΝ ακούγεται στα βραδυνά δελτία ειδήσεων, διότι είναι λίγο ενοχλητική (πολύ λίγο, σε μια εβδομάδα κανείς δεν θα θυμάται αυτή τη συζήτηση). Αυτό δεν είναι κόμπλεξ. Κόμπλεξ είναι να μην συνειδητοποιεί κανείς ποια είναι η πραγματική θέση της ελλάδας στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι, η οποία δυστυχώς είναι πολύ χαμηλή. Εδώ πέρα είναι ένα φόρουμ για τη μουσική, δηλαδή για ένα πολιτισμικό φαινόμενο. ¶ρα, αν είναι να ακουστούν κάποια πράγματα, εδώ θα ακουστούν. Ωραία είναι να μιλάμε για ήχο, για κιθάρες, για το Cubase κλπ, αλλά ακόμη πιο ωραία θα ήταν να είχαμε την ειλικρίνεια να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην έκφρασή μας και να προσπαθήσουμε να τα λύσουμε. Μαλάκες υπάρχουν παντού ασφαλώς, αλλά δεν με ενδιαφέρει να τους συζητήσω εδώ (ίσως το κάνω κάπου αλλού, που ξέρεις;). Εδώ καλό θα ήταν να ξεπεραστεί κάποια στιγμή η φιλοσοφία του "ας δούμε τα πράγματα πιο χαλαρά" διότι είναι ψευδεπίγραφη: πιο σφιχτοκώλης στις συντηρητικές απόψεις του από τον μέσο νεοέλληνα δεν υπάρχει. Διάβασες τι λέει ο superfunk για τους μουσικούς στην Κωσταντινούπολη; Δεν έχει σημασία αν έχει δίκιο (που μάλλον έχει). Σημασία έχει ότι αν ψάξεις ολόκληρο το ίντερνετ ΔΕΝ θα βρεις κάποια αντίστοιχα θαυμαστική δήλωση για την ελλάδα, ούτε καν από έλληνα. Τώρα βέβαια, μπορεί εσύ να μην αισθάνεσαι συνυπεύθυνος για το ελληνικό χάλι - άλλωστε είσαι και νέος, οπότε μοιραία λες "τι μας λέει τώρα ο άνθρωπος", αλλά εγώ στα 39 μου χρόνια, θέλω να έχω μία πιο ενεργή ανάμιξη σε αυτά τα πράγματα και προτιμώ να λέω αυτά που έχω δει και όπως τα έχω δει. Ασφαλώς ο καθένας μπορεί να έχει το χόμπυ του, αλλά αν θέλει να τον μετρήσουν κάποτε σαν καλλιτέχνη, τότε αυτό είναι το είδος της κριτικής που οφείλει να μάθει να χειρίζεται. Αυτή η ιδέα που έχουν μερικοί, ότι "δεν βαριέσαι, όλα σκατά είναι στην ελλάδα, εμένα θα με αναγνωρίσουν στο Βερολίνο, την Γουαδελούπη, την Ν. Υόρκη κλπ" έχει απαντηθεί προ πολλού από τον Astor Piazolla ο οποίος (αφού είχε φτάσει να έχει παγκόσμια φήμη) το έθεσε κομψά και απλά: "πρέπει να γίνεις national, πριν επιχειρήσεις να γίνεις international".

Εκτός από το crossroads έχω δει και το καράτε-κιντ. Τι κάνει λοιπόν αυτή η ταινία: επιχειρεί να αποδεσμεύσει την μύηση σε ασιατικές πολεμικές τέχνες από την ασύλληπτου βάθους φιλοσοφική και θρησκευτική παράδοση που περιβάλλει αυτές τις τέχνες εδώ και χιλιετίες. Γιατί το κάνει; Για να δώσει έρεισμα στους απανταχού ανεπίσημους "δασκάλους" αυτών των τεχνών στον δυτικό κόσμο, οι οποίοι μετέβαλλαν αυτές τις πολεμικές τέχνες σε πρωταθλητισμό και (άλλο ένα) πεδίο εφαρμογής χημικών αναβολικών. Είναι γνωστό ότι ακόμη και στην Ελλάδα έχουμε πολλούς τέτοιους γιαλαντζή-γκουρού αυτών των πραγμάτων. Βλέπεις την αναλογία φίλε dienekes; Για να μπορέσει το "white boy" να εμβαθύνει σε άλλες συνήθειες (πάντα με την ασφάλεια του ότι ζει στις ΗΠΑ, μακρυά από την πεινασμένη Ασία, την οποία χρησιμοποιούν οι δυτικοί σαν μέρος εξάσκησης παιδεραστικών δραστηριοτήτων), πρέπει να τις αποδεσμεύσει από την παράδοση που τις περιβάλλει. Μόνο τότε μπορεί να σχετιστεί μαζί τους, ώστε και να είναι "καράτε-κιντ" και να είναι το βλαμμένο αμερικανάκι που θα ενημερώνεται από τον Larry King. Αυτά όλα, στον κόσμο του κινηματογράφου, ή έστω του αμερικάνικου κινηματογράφου. Στον πραγματικό κόσμο, η κατανόηση μίας παράδοσης και η συμμετοχή σε αυτήν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί κανείς να θεωρείται εκφραστής της ή συνεχιστής της. Θυμάμαι ότι διάβαζα μία συνέντευξη ενός άγριου ράππερ, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για τις επιρροές του, ανέφερε μόνο τον Miles Davis. Η μουσική του δεν θύμιζε σε τίποτε τον Miles, αλλά ήξερε βαθειά μέσα του ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν είχε προϋπάρξει ο Miles, και αυτό φαινότανε φίλε. Οι (Παριζάκι-Φιλαράκι) "Ημισκούμπρια" πόσο Miles Davis λες να έχουν ακούσει; Ποια παράδοση ακριβώς τιμούν; Είναι ή δεν είναι η μουσική τους και η όλη παρουσία τους ένα απόστημα αυτής της διεστραμμένης αντίληψης που λέει ότι "εμείς παίζουμε hip-hop" ακόμη και αν ΌΛΟ τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε φλούφληδες ελληνάρες και τρώμε παριζάκι-φιλαράκι όταν οι τελευταίοι δίσκοι μας παιρνούν απαρατήρητοι; Οπότε δεν καταλαβαίνω που διαφωνούμε; Λες ότι είσαι εναντίον της ταμπέλας, αλλά το 55% ψηφίζει ότι είναι ντροπή να παίζεις λαϊκά. Με ποια αβάντα το κάνει αυτό, αν όχι με την αβάντα του ότι "εμείς οι ψαγμένοι ροκάδες, μπλουζμεν, ραπμεν, ηλεκτρονικοί κλπ δεν είναι δυνατόν να πέσουμε τόσο χαμηλά και να παίζουμε λαϊκά"; Αυτό δεν είναι το ζενίθ της ταμπελοποίησης επί της ουσίας; Δεν πρέπει κάποιος επιτέλους να βάλει το δακτυλό του πάνω σε αυτή την θεωρητική διαφοροποίηση και να δει από τι είναι φτιαγμένη; Πόση ουσία έχει; Δεν είναι θέμα πολιτικής, είναι θέμα φιλότιμου. Και, για να επιστρέψουμε στο crossroads, συμφωνώ ότι είναι μία ωραία σκηνή, αρκεί να την διαβάσεις σωστά: το κλειδί δεν είναι ότι η γκόμενα σηκώθηκε και έφυγε (άλλωστε, αυτό δεν είναι και πολύ σπάνιο). Το κλειδί είναι ότι ο μαύρος αναγνωρίζει την ειδική ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο νεαρός και (από αγάπη) τον δέχεται, του αναγνωρίζει το δικαίωμα να παίζει τα μπλουζ, του περνάει - ούτως ειπείν - μία σκυττάλη. Το πρόσωπο λοιπόν που έχει σημασία στη σκηνή είναι ο μαύρος, όχι ο λευκός. Αν στην ίδια σκηνή έπαιζε ο Χατζηγιάννης (στο ρόλο του λευκού με ένα t-shirt της Cosmote), ο Φοίβος (στο ρόλο του μαύρου) και η Νίκη Κάρτσωνα (στο ρόλο της κοπέλας), τότε το πρόσωπο-κλειδί θα ήταν... η Κάρτσωνα και η ταινία θα είχε γίνει κωμωδία. Σωστά;

Περίμενα ότι κάποιοι θα "θιγούν" από την αναφορά μου στα blues (takis) ή στη ραπ (tuff_p) αλλά τα δύο μουσικά είδη επιλέγησαν ασυνείδητα, στη ροή του λόγου. Όμως, τα εν' ελλάδι blues όσο και η εν' ελλάδι rap, είναι τυπικά παραδείγματα μουσικών ιδιωμάτων που οι έλληνες μουσικοί αντιλαμβάνονται σαν επιπόλαιες "στυλιστικές" ασκήσεις, αγνοώντας πλήρως τις κοινωνικές και μουσικές παραδόσεις που τα γέννησαν και τα έθρεψαν. Όσο σκεπτομαι πόσους "μπλουζμεν" έλληνες έχω γνωρίσει οι οποίοι δεν ακούνε ελληνικά ρεμπέτικα λόγω "άποψης" μου' ρχεται να πάθω εγκεφαλικό. Και πόσους έλληνες "ραπμεν" που δεν ξέρουν καν τι είναι τα "blues" ενώ η καταγωγή τους είναι ακριβώς η ΙΔΙΑ, τότε για μία ακόμη φορά πείθομαι για την λακαμία του έλληνα. Και πόσους "μπλουζμεν" ή "ραπμεν" που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους John Coltrane, τότε δίνω τα ρέστα μου. Έτσι - και για να μην δώσω την εντύπωση ότι αποφεύγω την ερώτηση - η μπάλα παίρνει και εσένα φίλε Takis, όσο παίρνει και εμένα, αλλά και οποιονδήποτε άλλον επιμένει να προσεταιρίζεται την ταυτότητα του "ροκά", του "μπλούζμαν", του "χιπ-χοπ" και δεν ξέρω και 'γω ποιας άλλης παρόμοιας ιστορίας (εγώ π.χ. για πολλά χρόνια πίστευα ότι είμαι μέλος της "ηλεκτρονικής" μουσικής σκηνής.. σου μιλάω για πολύ γέλιο... όσο το σκέπτομαι...). Η κριτική βέβαια δεν είναι προσωπική: εδώ απλώς συζητάμε. Όταν κάποιοι από εμάς βγάλουν τον πρώτο τους (ή τον επόμενό τους) δίσκο, τότε εκεί θα έχουν την κριτική του κόσμου (τους). Απ' όσο ξέρω δεν αρκεί να δηλώνει κανείς "μπλουζμαν" ή "ραπμαν", θα πρέπει να έχει να παρουσιάσει πειστικό έργο, ώστε να μην τον πάρουν στο ψιλό. Το πόστ μου ήταν η σύνοψη των απόψεων που έχω ακούσει, μελετήσει και βιώσει προσωπικά, γύρω από αυτά τα θέματα. Είναι απλά μία έκκληση για καλλιτεχνική ειλικρίνεια, για όποιον αισθάνεται ότι θα είχε να οφεληθεί από κάτι τέτοιο.

Ξεχάστηκε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ : Ο πρίγκηπας που όμως είναι και παιδί του λαού και γνήσιος εκπρόσωπος των Δυτικών Προαστείων, γ@μ@3ι τους φίλους του προκειμένου να είναι ο μόνος που θα τύχει ακρόασης από τον βασιλιά, παντρεύεται την κόρη του και μετά περνάει τον καιρό του βλέποντας reality shows. Ο δράκος στο μεταξύ την έχει κάνει για εγχείριση αλλαγής φύλλου.

Και εσύ καλά τα λες, αλλά (και εσύ) εν' μέρει. Φίλε μου κάποια ερμηνεία πρέπει να υπάρχει για το γεγονός ότι άλλοι έχουν κινηματογράφο, μουσική, θέατρο κλπ και εμείς όχι. Μπορεί να υπερβάλλω λίγο - δες το σαν αντιστάθμισμα στην πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν περί της ανωτερότητας του ΕΛΛΗΝΑΤΑ από το νηπιαγωγείο μέχρι σήμερα.

Το πρόβλημα δεν είναι με τον Κραουνάκη ή την Νικολακοπούλου (τους οποίους θεωρώ γνήσιους εκφραστές της ιδεολογίας που επικρατούσε ανάμεσα στις κουλτουριάρες γκόμενες της Νομικής της δεκαετίας του 80, αίτινες και έχουν μνημονευθεί από τον Σαββόπουλο ως ψηφοφόροι του Κύρκου), αλλά με όλους τους υπόλοιπους, που ενώ λένε ότι ακούνε ροκ και ασπάζονται την "ιδεολογία" του, διαπιστώνεις πολύ εύκολα ότι δεν ξέρουν ούτε αγγλικά. Εκεί που ο 20χρονος εγγλέζος θέλει να βγει έξω από το σπίτι και να ζήσει τη νιότη του, ο αντίστοιχος έλληνας ψάχνει να βρει τρόπο να πάρει αναβολή, πιέζει τη μάνα του να του έχει έτοιμα τα κεφταδάκια κατά τις 2μμ, πίνει νεσκαφέ των 5 ευρώ σε καφετέριες της πλάκας, θεωρεί ότι ζει στην καλύτερη χώρα του δυτικού κόσμου (ενω ζει στην χειρότερη), αποφεύγει να βγει στο εξωτερικό (εκτός αν πάει εκδρομή με την ποδοσφαιρική του ομάδα), πίνει σκατοποτά στα μπαράκια (όχι ότι ξέρει ποια είναι τα καλά ποτά) και ΑΣΦΑΛΩΣ θα γυρίσει στο σπίτι για να κοιμηθεί δίπλα στο δωμάτιο των γονιών του μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Τώρα, εσείς θέλετε αυτός ο τύπος να γράψει ροκ ή να ζήσει ροκ; Πλάκα μου κάνετε; Εγώ θεωρώ απίθανο να εξακολουθεί να ακούει μουσική μετά τα 30 του ούτως ή άλλως. Ο νεοέλληνας είναι τόσο ούφο, που αν το καλοσκεφτείς φίλε Aiolos θα χαρείς που δεν έχει σχέση με την σημαντικότατη μουσική κληρονομιά του, καθώς δεν θα ήταν σε θέση ούτε να την τιμήσει, ούτε να την επεκτείνει, ούτε τίποτε. Απλώς πλατσουρίζει στις λαϊκές μουσικές άλλων ανθρώπων, μην έχοντας απολύτως τίποτε να πει ο ίδιος: έτσι ακούει ραπ, παίζει μπλουζ, θέλει να κάνει d-j-ing, πηγαίνει σε σκυλάδικα, βλέπει πολύ τηλεόραση και γενικά έχει τα χάλια του τα μαύρα. Οι έλληνες, εδώ και πολλά χρόνια αποτυγχάνουν να συνδέσουν τα τραγούδια τους με τη ζωή τους. ¶λλη ζωή ζούν και για άλλη ζωή τραγουδάνε. Αντιλαμβάνονται ως "σύνθεση" την συμμόρφωση με συνθετικά κλισέ και υφάκια. Δεν έχουν τα κότσια να μιλήσουν με ειλικρίνεια γι' αυτό που νιώθουν. Αν το κάνανε, τότε θα ήταν πραγματικά ροκ. Υ.Γ. Να πω και κάτι για την Ελληνίδα: είναι ο μόνος εκπρόσωπος του ζωϊκού βασιλείου που όταν ακούγεται μουσική από τα ηχεία θεωρεί ότι είναι το "σύνθημα" για να ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει για τις ανείπωτες ηλιθιότητες που την απασχολούν. Στα ενδιάμεσα των τραγουδιών, χαμηλώνει τον τόνο της φωνής της (μην καρφωθούμε κι' όλας), και αμέσως μόλις ξαναρχίσει η μουσική, αυτή ξαναρχίζει να μιλάει. Ο άρρεν έλληνας έχει την μεγάλη τιμή να εμπνέεται, να ποθεί, να ταίζεται και να συν-διασκεδάζει με τέτοια κτήνη, οπότε αυτό επιβαρρύνει ολέθρια την όποια προσπάθειά του να είναι ειλικρινής - πρώτα με τον εαυτό του και μετά με την κιθάρα του.[/i]

Αααχ, από γυναίκες είσαστε σκράπες. Η αλάνθαστη συνταγή για την μεταμεσονύκτια επιτυχία είναι μία : Γούναρης. Ειδικά αν είσαι και λίγο sing-along. Αυτά που προτείνει ο Superfunk (αν και έγκυρα) είναι τραγούδια για την αντρική μενταλιτέ.

Υπάρχουν τρεις λόγοι: α) όταν είχα πρωτοπάρει usb keyboard υπήρχαν ακόμη τα windows 2000 και σε ορισμένες περιπτώσεις ο (τότε απαραίτητος) usb driver έκανε πολλά κορδελάκια β) επειδή θέλω να υπάρχει η δυνατότητα να συνδεθεί δεύτερο midi όργανο πάνω στο ίδιο setup (όταν π.χ. είναι να παίξει και κάποιος φίλος μαζί μου), γ) επειδή έχω από παλιά αυτή τη συνήθεια (κάποτε είχα 7 synths στο σπίτι και κάπως έπρεπε να συνδεθούν). Υ.Γ. Δυνατό το ανέκδοτο :)

Συμφωνώ και εγώ: το πολύ fast food συμβάλλει δραματικά στην επιδείνωση της υγείας αυτού που τρώει. Do you know what i mean?

Τι να πω για τον Σκαλκώτα εκτός από το ότι όποιο αυτί δεν έχει ακούσει τη μουσική του είναι ακόμη παρθένο! Τέλος πάντων, άντε γύρνα ρε Superfunk, η γνωμοδότησή σου έχει πραγματικά λείψει.

Βεβαίως. Εύχομαι λοιπόν την καλύτερη επιτυχία. Σαν συμπλήρωμα στο ρεπερτόριο, εγώ προτείνω Boston - αν η "φωνή" στο γκρουπ τους σηκώνει, και συγκεκριμένα οτιδήποτε από το πρώτο άλμπουμ, More than a Feeling κλπ. :wink:

Ο Superfunk αναμφίβολα θα χαρει ιδαιτέρως όταν δει το post σου. Συνταυτίζομαι και εγώ με τις απόψεις σας.

Janick, με αυτά που γράφεις για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα εργαστείτε με την μπάντα σου, για τον ρόλο που παίζει η "άνωθεν" φωνή του μαγαζάτορα, για την "ανάγκη" να παίζετε μόνο διασκευές (και μάλιστα τόσο ετερόκλητες) ευχαριστώ το Θεό που δεν έγινα επαγγελματίας μουσικός. Πες μου ότι κάνω λάθος σε παρακαλώ. Είναι όντως έτσι τα πράγματα ή εσείς (σαν μπάντα) έχετε διαλέξει να είναι έτσι;

Αυτό το poll είναι περσινό - είχε μάλιστα ακολουθήσει μία συζήτηση (http://www.noiz.gr/postx930-0-0.html) την οποία μπορεί να διαβάσει ο κάθε ενδιαφερόμενος. Ένας από τους κύριους συμμετέχοντες στη συζήτηση είναι δυστυχώς απών (καθώς και τα ποστ που είχε συνεισφέρει σε αυτήν) αλλά παραμένει ενδιαφέρουσα διότι δείχνει ότι στο νου των περισσότερων από εμάς τα "λαϊκά" είναι έννοια ισοδύναμη με τα σκυλάδικα - έτσι ερμηνεύεται και το 55% που (ορθώς) δυσαρέστησε τον Aiolos. Επειδή το θέμα παραμένει επίκαιρο - εξακολουθούμε να είμαστε στην Ελλάδα εκτός από τον Iatrelis και τον Akis που την κάνανε νιάου - παρακαλώ αν πρόκειται να συνεχιστεί η κουβέντα, να παραμείνουν άπασες οι διατυπώσεις σε ευγενικό επίπεδο. Κυρίως θα ήθελα (μεταξύ σοβαρού και αστείου) να απαγορεύσω τη συμμετοχή σε αυτό το thread σε όσους δεν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το προαναφερθέν προηγούμενο.

Εγώ (ως γνωστόν) δεν είμαι κιθαρίστας, αλλά (επίσης ως γνωστόν) ακούω Pat Metheny. Οπότε σου προτείνω να ακούσεις το άλμπουμ "ONE QUIET NIGHT". Πολλές απορίες σου για τις baritone κιθάρες θα λυθούν - αν και θα δημιουργηθούν πολλές-πολλές άλλες. :)

Το πρόβλημα θα λυθεί με νέο επεξεργαστή, νέα windows και (μάλλον) νέο Cubase, καθώς και τα τρία αυτά θα πρέπει να είναι 64μπιτα για να λειτουργήσει σωστά η όλη φάση. Τα νέα Windows τα είδα (δηλ. τα είδα από πολύ κοντά :) ), δεν είναι έτοιμα ακόμη. Θα κυκλοφορήσουν το 2006 σε έξι(6) διαφορετικές εκδόσεις (για την ακρίβεια 7, αλλά η έβδομη θα απευθύνεται μόνο σε πολύ φτωχές αναπτυσσόμενες αγορές). Τέσσερις από τις έξι εκδόσεις θα μοιάζουν με τα σημερινά XP (είτε τα Home, είτε τα Pro), αλλά οι άλλες δύο είναι κάτι το εντελώς νέο όσον αφορά το σύνολο των χαρακτηριστικών τους. Δεν ξέρω (και κανείς δεν ξέρει) ποια ή ποιες από τις έξι εκδόσεις θα είναι κατάλληλη για κάποιον που θέλει να κάνει μουσική, αλλά υποθέτω ότι θα το μάθουμε στην πράξη. :)

Κύριοι, οι απόψεις είναι απόψεις, αλλά τα γεγονότα είναι γεγονότα. Αν πάρεις ένα Mac και ένα PC του ίδιου κόστους, τότε το PC θα είναι ισχυρότερο, ταχύτερο, περισσότερο αναβαθμίσιμο. Αυτή η ισορροπία αλλάζει μόνο όταν πάρεις ένα ακριβότερο Mac, οπότε (πολύ λογικά) το Mac προκύπτει ως καλύτερο στα σημεία. Τα φθηνά Mac είναι κολοκύθια με τη ρίγανη, τα φθηνά PC είναι κολοκύθια με την ρίγανη - από εκεί και πέρα ας είναι σαφές στον καθένα ότι ο καλός υπολογιστής κοστίζει, όποια μάρκα και αν γράφει πάνω του.