Για την ιστορία : οι Yes και οι Genesis είναι (ή έστω ήταν) ισόθεοι. Και οι δύο έχουν τους εκπροσώπους τους στην σημερινή μετά-πανκ σκηνή, κάτι που δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε για τους περισσότερους πανκ ρόκερς. Και τα δύο γκρουπ έχουν εκδόσει υλικό που οι περισσότεροι μουσικοί δεν έχουν δει ούτε στον ύπνο τους, και δεν μιλώ για βιρτουοζιτέ (άλλωστε δεν υπάρχει ιδιαίτερη βιρτουοζιτέ στους Genesis).
Ο Steve Howe είναι ένας (κατά τη γνώμη μου Ο ένας) από τους καλύτερους ροκ κιθαρίστες όλων των αιώνων, ενώ άλλα ονόματα από τα δύο γκρουπ περιλαμβάνουν τον Peter Gabriel, τον Phil Collins και τον Bill Brudford (όπως βλέπετε επίτηδες δεν αναφέρω τον καγκουροπαπάρα τον Wakeman*). Τι να λέμε τώρα...
Πέραν αυτών, το πανκ είναι ιστορία ψυχής περισσότερο από μουσικής, και σαν τέτοια θα τροφοδοτεί με ιδέες και ενέργεια το ροκ εν' ρολ για πολύ καιρό ακόμη. Όσοι έχουν ακούσει το Reactor του Neil Young (όπου ο παππούς ξανάνιωσε κονταροκτυπιόμενος με τα εγκόνια του πάνω στη σκηνή) καταλαβαίνουν.
Τώρα αυτά τα περί επανάστασης, όχι ότι διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να μην το πω: η σημερινή μουσική σκηνή, όπως αντικατοπτρίζεται από τα τραγούδια που γίνονται επιτυχίες, είναι ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ από εκείνη που υπήρχε πριν το πανκ. Εν' τω μεταξύ, η τελευταία φορά που άκουσα το London Calling ήταν σε ταινία του James Bond, οπότε κάποια στιγμή, κάποιος ας μου εξηγήσει τι έχει απομείνει από όλα αυτά και που ακριβώς θα πρέπει να ψάξω να το βρω...
Σ.Σ. * επιθετικός προσδιορισμός κλεμένος από τον SF ο οποίος μάλλον τώρα ετοιμάζεται να με πνίξει :) :) :)