trolley

Με έχει ξυρίσει κάποιος με το απλό BIC και μου έκανε το καλύτερο ξύρισμα της ζωής μου. Είναι θέμα τεχνικής και εμπειρίας, και εγώ όταν τον είδα να με πλησιάζει σκέφτηκα "ωχ", αλλά μετά έπιανα το πρόσωπό μου και δεν πίστευα την αίσθηση και το ότι δεν μου είχε κάνει ούτε την παραμικρή αμυχή. Επί τη ευκαιρία, ήμουν στρατευμένος την ίδια περίοδο με 'σένα, ελπίζω να μην τσακωθήκαμε εν' αγνοία μας.

Στο φροντιστήριο Αγγλικών, ένα μεγαλύτερης ηλικίας παιδί άκουσε ότι μου αρέσουν οι Pink Floyd, και μου έφερε ένα δίσκο που περιείχε τη μουσική από μία χορογραφία του Μωρίς Μπεζάρ.Κατά τη γνώμη του περιείχε ηλεκτρονική μουσική - αυτό δεν ήταν ακριβές, αλλά όπως θα δείτε (και θα ακούσετε) ο συνθέτης Πιέρ Ανρί, τις έκανε τις τσαχπινιές του με διάφορα εφέ και ασυνήθιστη (το λιγότερο) ενορχήστρωση. Πρέπει να ήταν μορφή αυτός, είχε συνεργαστεί με διάφορους. Το βίντεο μοιάζει να είναι ξεκάθαρη επιρροή για το μετέπειτα Ζουλούκ του Ιωάννη Μιχαήλ Ζαρ.

Άλλη ιερή ανάμνηση από κρατικό ραδιόφωνο, με τον Κριστόφ ως παιδαρά που γονάτιζε τις κυρίες της εποχής. Ειδικά η Αλίν, δεν είχε καμία ελπίδα.

Και εγώ τέσσερα(4) έχω χρησιμοποιήσει. Όλα τα άλλα, ήταν από άλλες μάρκες.

Λογικά, αυτό θα έπαιζε στο ραδιόφωνο όταν ήμουν τριών(3) ετών. Εν' τω μεταξύ αυτή, αν την έχεις συμμαθήτρια στα Γαλλικά, θα πάρεις Πτυχίο στα 90.

Κύριοι, δικαιοδοτείται ο Καταρράκτης να είναι στον παρόν νήμα διότι ακούγει και προγκ, καλλιτέχνικώς συμβατό τόσο με το ξύρισμα όσο και με το μη-ξύρισμα.

Αναζητείται κάποιος μεγαλύτερος.

Από τη δισκογραφική εταιρεία Fontana, το σωτήριον έτος 1969, το παρακάτω διαχρονικό αριστούργημα.

Κάποια στιγμή, δέησε να έλθει και ο κιθαρίστας. Μου λέει, "τελικά θα βάλουμε αρμόνιο στο νέο τραγούδι;".

Εγώ μία μέρα είχα πάει στη πρόβα και μου λέει ο ντράμερ "έλα ρε μαλάκα, τι έγινε;". Τον κοιτάζω και του λέω, "γνωριζόμαστε;" και μου απαντάει "κόφτο ρε πρωί-πρωί και δεν έχω πιει καφέ ακόμη". "Μήπως θες να πάω να σου φέρω" τον ρωτάω αυστηρά. "Όχι, θα φτιάξει το Μαράκι". "Μπα, έφερες και τη γκόμενά σου;". "Αδελφή μου είναι ρε". "Ποιον είπες ρε "αδερφή".... ε, πως να φτουρήσει η μπάντα;

Αιωνία αυτού η μνήμη... ?

Μετά την πρώτη ενθουσιώδη υποδοχή, η "Γαλλική περίοδος" συνεχίζεται με άλλο ένα (κύριε Κανίβαλε, άσε με να φύγω) κλασσικό άσμα:

Αστειάκι ήταν, αλλά μιας και ρωτάς... μερικά πράγματα δεν εσωκλείονται στη λογική ότι "κοίτα πως έχει προοδεύσει η τεχνολογία". Δες και τις συζητήσεις μου με τον Καταρράκτη για τα Μουγκ. :))

Ναι, αλλά έτσι μας κάνεις να φαινόμεθα ως βλαμμένοι.

Διορθώθηκε.

Άνοιξη, προς Καλοκαίρι σήμερα (σ.σ. μου τη σπάει το λεγόμενο Καλοκαίρι), οπότε νομίζω ότι απαιτείται μία αλλαγή κλίματος. Περνάμε στην "Γαλλική Περίοδο" του νήματος, ξεκινώντας με κάτι κατάλληλο και κλασσικό. Περισσότερα, σύντομα.

Η πίκρα θα είναι να αποδειχθεί ότι έχουμε ήδη πεθάνει και ότι τώρα ζούμε την μετά-θάνατο ζωή μας, εγκλωβισμένοι σε αυτή τη διάσταση, με assets που συγκεντρώσαμε σε προηγούμενες ζωές και τώρα πουλάει ο ένας στον άλλο.

"Αγαπητό μου παιδί, τώρα που έχω φύγει από το μάταιο κόσμο, θα ήθελα να προσέξεις ιδιαίτερα τον πράσινο τρίφτη που είναι κάτω από το νεροχύτη, δίπλα στις θρούμπες. Μπορεί σε άλλους να φαίνεται ένας απλός τρίφτης, αλλά να ξέρεις ότι κάποτε έσωσε τη ζωή μου, καθώς είχαμε τσακωθεί με τη μάνα σου και είχα μείνει μόνος στο σπίτι με ένα πακέτο μακαρόνια και λίγη μυτζήθρα. Καίτοι μας είχαν κόψει το νερό, πήρα τον τρίφτη και βγήκα στο δρόμο αναζητώντας υποψήφιο αγοραστή. Δεν βρήκα, αλλά με λυπήθηκε ο κυρ. Φώτης από το καφενείο στη γωνία και μου έδωσε λίγο ψωμί και ένα μπουκαλάκι ούζο, τα οποία με στυλώσανε μέχρι να της περάσουνε τα νεύρα και να γυρίσει."

Γι' αυτό οι Γραφές διαβεβαιώνουν πως ένας πλούσιος είναι δύσκολο να μπει στον Παράδεισο. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, δεν είναι επειδή είναι απαραιτήτως κακός άνθρωπος.... :) Πάντως, σκέψου το, είναι όντως η μόνη λύση. Αλλιώς δικαίως θα έχεις τέτοια ερωτήματα, τα οποία φυσικά κατά καιρούς είχαμε όλοι, θυμάμαι π.χ. ότι λίγες μέρες πριν πάω στο Στρατό, είχα πάθει άγχος σχετικά με το τι θα γίνουν οι (περίπου 500 τότε) δίσκοι βινυλίου της συλλογής μου. Τελικά, δεν έπαθαν τίποτε, αλλά χρειάστηκε να τους πουλήσω εγώ, λίγους μήνες μετά την απόλυσή μου, επειδή ήμουν άφραγκος και άνεργος. Plot twist.

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα, είναι η εξής: φροντίζεις, ενόσω ζεις, να χαρίσεις τα πράγματα που έχεις και σε ενδιαφέρουν, σε ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σου και δηλώνουν ότι τα εκτιμούν. Δεν χρειάζεται να είναι άμεση οικογένεια, εγώ χάρισα το 2018 ένα μέρος της συλλογής μου κλασσικής μουσικής, στο boyfriend της κόρης μίας φίλης της γυναίκας μου, τον οποίο δεν έχω συναντήσει ποτέ και δεν με ξέρει καν, αλλά είχα μάθει γι' αυτόν ότι γουστάρει κλασσική (σπάνιο για παιδί αυτής της ηλικίας) και δεν έχει οικονομική άνεση. Αν δεν ξέρεις κανέναν που να θέλει αυτά που έχεις, τότε έχεις ένα από τα εξής δύο σοβαρά προβλήματα: είτε μαζεύεις άχρηστα πράγματα, είτε με τη στάση σου έχεις κρατήσει μακρυά από τη ζωή σου οποιονδήποτε θα είχε ενδιαφέρον να συναναστρέφεσαι. Συχνά, και τα δύο. Αν έχεις πολλούς που να δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον γι' αυτά που κατέχεις, τότε εξυπηρετείς ξεκινώντας από τους κοντινότερους. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά ενόσω ζεις. Μετά, δεν έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις τίποτε, όποιες και αν είναι οι πεποιθήσεις σου για τη λεγόμενη "μετά θάνατον, ζωή".

Audio εννοώ.

Ντεν έχω καταλάβει κάτι μάλλον... έχει το SY77 ψηφιακή έξοδον;

Το είχα εγώ, και νομίζω έχει αυτο-αναφερθεί ως κάτοχός του ο @Costas Siachamis. Το θεωρώ ως το "poor man's Wavestation", το οποίο είχα και χρησιμοποιούσα την ίδια περίοδο. Γλυκούλι όμως, το είχα λιώσει να παίζω και να γράφω για αρκετά χρόνια.

Που στο διάλα ακούτε τι παίζει το μπάσο; Οκτάϊντσα μεγάφωνα έχει το laptop σας; (Σοβαρά, δεν ακούω τίποτε, μόνο που τον είδα να κτυπιέται, συμπεραίνω ότι ξέρετε τι λέτε).