trolley

Ρε λεβέντη, είκοσι είπαμε, όχι έναν στα 10 εκ/ρια. Πέραν της πλάκας, εννοείται ότι δεν τυγχάνουν πλατειάς αποδοχής τα ονόματα που ανέφερε ο SF, με την εξαίρεση των Beatles και των Stones. Μπορεί να λένε όλοι στις κουβέντες "α, τι μεγάλος ο Μότσαρτ" κτλ, ή "τι σπουδαίος ο Μπαχ", αλλά στην πράξη η ασχετίλα πάει σύνεφο - δεν ακούνε οι άνθρωποι. Να σας πω μία ιστορία που έχει (λίγη) πλάκα. Κάποτε (συγκεκριμένα, λίγο μετά τη συναυλία των Birthday Party στο Sporting) είχα κατέβει στην Αθήνα να πάρω κανά δισκάκι. Φεύγοντας από το Music Corner είχα ραντεβού με μια κοπελιά στη στοά του Όπερα. Αυτή λοιπόν είχε αργήσει και για να περάσει η ώρα μπήκα στη "Λέσχη του Δίσκου". Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν "ας δούμε πως την έχουν δει και αυτοί οι τύποι". Μετά από κανά δεκάλεπτο και αφού είχα χαθεί ανάμεσα στα εκατοντάδες πλουμιστά εξώφυλα, βάζει ο υπάλληλος ένα δισκάκι να παίζει. Με τις πρώτες νότες (ναι, με τις πρώτες νότες) πετιέται ένας τύπος ο οποίος κάπου ήταν κρυμένος πίσω από το γκισέ και έκανε κάτι ηλεκτρολογικές δουλειές, ψιλοβρώμικος και με μουστάκες που πρόδιδαν πολλές βραδυές σε σκυλάδικο και λέει "τι είναι αυτό ρε μάγκα;". Ο ταμίας του εξήγησε και ο τύπος αγόρασε εν' ψυχρώ το δίσκο !!! Παρασυρμένος από την όλη φάση (αλλά και συγκινημένος λίγο από το απίστευτο κομάτι που ακουγόταν), πλησίασα και εγώ και λέω "θα ήθελα και εγώ τον ίδιο δίσκο". Ήταν οι παραλλαγές Γκόλντμπεργκ με τον Γκουλντ. Εννοείται ότι όταν πήγα σπίτι τον έλλιωσα το δίσκο, σχεδόν τόσο όσο και το Junkyard που είχα αγοράσει την ίδια μέρα, ενώ η κοπελιά (η οποία είχε σαλτάρει να ακούει τον Cave) μου λέει "μπράβο, επιτέλους λίγος πολιτισμός εδώ μέσα". Μια βδομάδα μετά, την ρώτησα ποιο ήταν το κομάτι που είχε εγείρει αυτά τα επαινετικά σχόλια και το ούφο δεν θυμότανε τίποτε από το περιστατικό. Ασφαλώς, σε παρτάκι λίγες εβδομάδες αργότερα, ήταν λαλίστατη σχετικά με το πόσο μεγάλος συνθέτης είναι ο Μπαχ. :) :) :)

Όχι βρε, απλώς είμαι επιφυλακτικός όταν είναι ο άλλος να δώσει λεφτά. Δε θέλω να σπρώξω κάποιον να αγοράσει κάτι και μετά να μη του κάνει.

:oops: :oops: :oops: :oops: :oops: :oops: :oops: :oops: :oops:

Χεχεχε, ΘΑ' ΘΕΛΕΣ να είχαν ευρύτατη αποδοχή οι "Mozart,Beethoven,Πλατωνα,Σωκρατη,Πικασσο,Μιχαηλ Αγγελο" κλπ. ¶μα βρεις είκοσι ανθρώπους που να τους ξέρουν ΚΑΙ τους έξι και παράλληλα να ΑΚΟΥΝΕ Μότσαρτ και να ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ Πλάτωνα, θα σου κάνω δώρο την Σκλεναρίκοβα. :D :D :D

Ε γι' αυτό σε τσιγκλάω, για να πεις; Αμάν, με το τσιγκέλι στα βγάζουμε... Ξέρνα τα όλα ίνα ξεστραβωθούμε...

Ναι, έχεις δίκιο, είμαι γενικά προκατελλειμένος απέναντι σε οτιδήποτε καταλήγει να έχει ευρύτατη αποδοχή. Αν δεν ήταν ο fleemail να μας το ανακοινώσει νωρίτερα, εγώ θα είχα μάθει για το νέο άλμπουμ των RHCP από τις διαφημίσεις της Vodafone, δηλαδή από εκεί που μαθαίνω για τους νέους δίσκους του Ρουβά. Εμένα, κάτι μου λέει αυτό, κάτι που με ενοχλεί. Ασφαλώς δεν είμαι καθόλου προκατελλειμένος απέναντι σε όσους ακούνε RHCP, στο πνεύμα του ότι οι καλοί παντού χωράνε και του ότι περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. :)

Τώρα που η συζήτηση έχει πάρει άλλη τροπή, έχω μία απορία: συνήθως όταν μία επιχείρηση λειτουργεί τόσο χύμα, όσο οι δισκογραφικές, συνήθως οδηγείται σε χρεωκοπία ή αντικαθίσταται από άλλη επιχείρηση με παρόμοιο αντικείμενο. Θεωρόντας ότι αυτά που λέτε ισχύουν, η απορία που προκύπτει είναι απλή: γιατί δεν έχουν φύγει από την αγορά αυτά τα ζωντόβολα; Ποιος είναι ο μηχανισμός που τα κρατάει στη ζωή; Ποια χρήματα; Ποιανού; Ενημερώστε με παρακαλώ - υποπτεύομαι ότι οι απαντήσεις θα καταδείξουν ότι όντως υπάρχει οργανωμένο σχέδιο, όχι εκεί που νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά ίσως κάπου αλλού.

Ξέρεις... αν κάποιος δεν έχει πρακτική εμπειρία με δύο κάρτες είναι δύσκολο να σου πει ποια είναι καλύτερη. Μόνο εικασίες μπορεί να κάνει, επι τη βάσει των ανακοινωμένων προδιαγραφών. Όσο για το ερώτημα για τα παιγχνίδια (αλλά και για γενικότερες πληροφορίες) πιστεύω ότι πρέπει να απευθυνθείς στην αντιπροσωπεία.

Μην γράφεις έτσι για αυτό το πρόσωπο. Κανείς δεν είναι βλαμμένος αν ξέρει τον 50Cent ή την Shakira. Βλαμμένος είναι όταν τους αποδίδει αξία που δεν έχουν - κάτι που (επί τη ευκαιρία) ισχύει για το 99.99999% των δυτικών καλλιτεχνών, δηλαδή τους αποδίδουν αξία που δεν έχουν.

Όχι δεν το εννοώ έτσι. Πάρε να δεις καμιά αμερικάνικη ταινία να δεις το είδος της προετοιμασίας που γίνεται για τους επίσημους, θρησκευτικούς γάμους. Συγκριτικά, οι έλληνες είναι πολύ πρόχειροι (πίστεψέ με, έχω πάει σε εκατοντάδες γάμους λόγω παλαιότερων επαγγελματικών υποχρεώσεων). :)

Καταλαβαίνω, αλλά τι εννοείς όταν λες "φίδια"; Προσπάθησες να κάνεις κάτι και δεν πήγε καλά; Ή απλά σου την έχουνε πέσει διάφοροι φίλοι και γνωστοί με γνώμες για την αγορά που έκανες; Αν συμβαίνει το πρώτο, εδώ θα βρεις αρκετή βοήθεια, αλλά αν συμβαίνει το δεύτερο, βασανίζεσαι χωρίς λόγο.

Ωραία τα λες φίλε μου, αλλά είθισται να ρωτάμε τέτοια πράγματα πριν αγοράσουμε κάτι, καθώς αφού το αγοράσουμε έχουμε όλα τα στοιχεία για να σχηματίσουμε δική μας άποψη. Εσύ δηλαδή ζητάς κατόπιν εορτής προφορικές διαβεβαιώσεις για την ποιότητα ενός προϊόντος που ήδη έχεις στα χέρια σου;;; Ε, είναι ασυνήθιστο και (χωρίς να το εννοώ προσβλητικά) υπάρχει σαν συμπεριφορά συνήθως σε νεότερους ανθρώπους που δεν έχουν διαμορφωμένη καταναλωτική αυτοπεποίθηση. Κατάφερες να μπερδέψεις και εμένα και τον x_pap - άρα κατανοείς τη θέση μου φαντάζομαι. Όσο για την ηλικία, είμαι 41 ετών.

Ρε μπας και το είπε ο Φοίβος; :) :) :)

Αστειεύεσαι ε; Εννοείται ότι πίσω από το φαινόμενο που περιγράφεις δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από "ωχαδερφισμό". Απ' την άλλη, οι Έλληνες όλα πρόχειρα τα κάνουν, γιατί όχι και το γάμο τους;

Βεβαίως εξυπακούεται (στα υπ' όψιν ότι δεν είχα προσέξει ότι ήταν δικός σου). Αλλά μη μου λες ότι δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού. Η ίδια η λέξη "κορυφαίος" προϋποθέτει μία δομή πυραμιδικής ιεράρχησης και μάλιστα τέτοια ώστε ένας νοείται ως καλύτερος από όλους τους υπόλοιπους. Αλλιώς θα ήταν "κορυφαίοι" ή "οι καλύτεροι" ή "αυτοί που προτιμώ". Τώρα, ότι όντως μόνο εγώ το είδα είναι γεγονός, αλλά μάλλον συμπτωματικό: σε άλλες περιπτώσεις παρόμοιοι τίτλοι οδηγούν σε καυγαδάκια όπως γνωρίζεις. Όπως και αν έχει, η δική μου ψήφος πάει στον David Byrne (http://www.davidbyrne.com, για όποιον δεν έχει υπ' όψιν του).

Φτάνουν ! Τσέκαρε και τα υπόλοιπα που σου είπα για τη συμβατότητα - ρώτα τα παιδιά της αντιπροσωπείας.

Δεν την έχω δοκιμάσει, αλλά έχω τις αμφιβολίες μου για το αν το USB πρωτόκολο είναι αρκετά καλό για τέτοιες ιστορίες. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι θα χρειαστείς έναν αρκετά γρήγορο υπολογιστή, μία κάρτα USB-2 (αν δεν έχει ήδη πάνω το motherboard) και λίγη τύχη. Επίσης, μην ξεχάσεις (πριν αγοράσεις εννοώ) να ελέγξεις αν υπάρχει συμβατότητα της κάρτας με τα προγράμματα που θέλεις να δουλέψεις (π.χ. λειτουργεί με GigaStudio;). Αυτά.

Αυτό το thread έπρεπε να λέγεται : Μεγάλοι Riffmasters, ώστε να συνεισφέρει ο καθένας μας τη γνώμη του. Αλλά με τον τίτλο που έχει, μπαίνει από την αρχή μία ανταγωνιστικότητα που δεν έχει κανένα νόημα.

Λοιπόν, σήμερα που έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα, θα ξαναπώ τη γνώμη μου (κόσμια αυτή τη φορά). Η λέξη "έντεχνο" λειτουργεί στις μέρες μας μόνο σαν δημοσιογραφικός/μαρκετινίστικος όρος. Όμως έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, όχι τόσο σε σχέση με τη μουσική την ίδια, αλλά σε σχέση με το γεγονός ότι υπάρχουν σε αυτή τη χώρα συνθέτες και ερμηνευτές που δεν θεωρούν κατάλληλο το περιβάλλον του σκυλάδικου (ή ακόμη και την ατμόσφαιρα της τυπικής ροκ συναυλίας) για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο κοινό. Μοιραία, αυτό φαντάζει ελιτίστικο, όπως πάντα φαντάζει ελιτίστικο κάτι που κάνουν λίγοι, αλλά σαν στάση υπάρχει σε όλο το κόσμο. Θυμάμαι μία συναυλία του McLaughlin (που έχω σε βίντεο) όπου παίζουν σε μία αίθουσα στη Γαλλία με 300 άτομα και όπου όλοι κάθονται ήσυχοι και προσεκτικά επιχειρούν να παρακολουθήσουν τις ακροβασίες των μουσικών. Μετά από πέντε λεπτά, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το show έχει χαρακτηριστικά που δεν του επιτρέπουν να λειτουργήσει παρά μόνο σε αυτό το περιβάλλον, άρα - από εκεί και μετά - το μόνο θέμα που υπάρχει είναι αν κάποιος εγκρίνει αυτή τη προσέγγιση ή όχι. Βέβαια, ο McLaughlin ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέξη "έντεχνο" για να περιγράψει τη μουσική του (ή οποιαδήποτε παρόμοια) αλλά έχει τύχει να δω το βίντεο παρέα με ένα φίλο μου χεβιμεταλά ο οποίος έκανε το εξής σχόλιο : "Μα καλά, πως την έχουνε δει τώρα αυτοί"; Παρότι προσπαθώ (κυρίως επειδή συμπαθώ τον Superfunk) να καταλάβω τι κακό υπάρχει σε αυτή τη τήρηση αποστάσεων από την φερόμενη ως μη-ελιτίστικη/λαϊκή μουσική, ειλικρινά δεν τα καταφέρνω. Πέραν αυτού, η ιδέα που προσπάθησα να εισάγω στα προηγούμενα ποστ μου ήταν ότι αν θέλει κανείς να εργαστεί προς την κατεύθυνση ενός καινούργιου και ουσιαστικού (δηλ. μη-ανόητου) ελληνικού τραγουδιού, νομίζω ότι δεν πρέπει να είναι απόλυτος στην απόρριψη οποιουδήποτε ιδιώματος - αντίθετα θα πρέπει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τα θετικά στοιχεία όλων: από το "νιάου-νιάου βρε γατούλα" μέχρι την Σπυριδούλα, μέχρι τους Πυξ-Λαξ, μέχρι τον Κ. Βήτα, μέχρι τις μουσικές του Vangelis, μέχρι την "τρέλα" του Χρήστου, μέχρι τα υστερικά patterns του Ξενάκη, μέχρι το ρεμπέτικο (το γνήσιο, όπως σωστά μας θύμησαν), μέχρι τα δημοτικά, μέχρι τα νησιώτικα, μέχρι... Επειδή αυτό είναι πολύ δύσκολο (και είναι δύσκολο επειδή κανείς δεν έχει εργαστεί με συνέπεια προς αυτή τη κατεύθυνση εδώ και δεκαετίες), έχει το ελληνικό τραγούδι τα προβλήματα που έχει. Οι μουσικοί είναι χωρισμένοι σε άσκοπες φατρίες: ροκάδες, λαϊκοί, σεσσιονάδες της τηλεόρασης, χεβιμεταλάδες, προοδευτικοί, ψαγμένοι, ηλεκτρονικάδες κλπ, οι οποίοι κάνουν το θανάσιμο (κατά τη γνώμη μου, πάντα) λάθος να αγνοούν τα υπόλοιπα ιδιώματα και τον ρόλο τους, οπότε μοιραία αυτοπεριορίζονται και μπλοκάρουν. Επίσης, έθιξα το θέμα του στίχου (τα τραγούδια έχουν και στίχους βλέπετε) διότι εκεί βρίσκεται κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα και εκεί καθρεφτίζεται το μπλοκάρισμα το οποίο ανέφερα. Αν βγάλουμε από τη συζήτηση αυτούς που αποφεύγουν εντελώς το πρόβλημα γράφοντας αγγλικούς στίχους (οι οποίοι μερικές φορές είναι καλούτσικοι, αλλά τις περισσότερες φορές είναι κωμικοί), όσοι γράφουν ελληνικούς στίχους, κατά 99,9% γράφουν για αγάπες (που ήρθαν, έφυγαν, έφτιαξαν, χάλασαν κλπ). Ε, όπως και να το κάνουμε, αυτό είναι απαράδεκτο: ο έρωτας, καίτοι σημαντικό κομάτι στη ζωή, δεν είναι το σημαντικότερο, ούτε είναι αυτό που μας απασχολεί κάθε μέρα (εκτός αν είναι κανείς 17 χρονων, οπότε χαλάλι). Αν ακούσει κανείς τα ελληνικά τραγούδια, θα νομίζει ότι στην Ελλάδα το μόνο που κάνουμε είναι να ερωτευόμαστε και να κλαίμε όταν μας παρατάνε (μάλιστα αν δει και λίγη τηλεόραση θα νομίζει ότι τρεφόμαστε αποκλειστικά με γαλακτοκομικά προϊόντα και μιλάμε όλη την ώρα στο τηλέφωνο). Αυτό, απλώς δεν είναι αλήθεια και θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω επιτέλους ένα τραγούδι που να με εκφράζει σαν ενήλικα και σκεπτόμενο άνθρωπο. Το "έντεχνο", κάποτε τουλάχιστον, επίσης προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση, πριν εκφυλιστεί στις σύγχρονες σαχλαμαρίτσες, οπότε ας υπάρχει τουλάχιστον από τους σύγχρονούς μας δημιουργούς ένας σεβασμός γι' αυτή τη πτυχή του. Όσον αφορά τον παράγοντα "ελιτισμός" (τι αντιπαθητική λέξη), θυμάμαι μία συνέντευξη παλιά του Keith Emerson που είχα διαβάσει όπου ο δημοσιογράφος του θύμιζε ότι ποτέ οι μπάντες του δεν γνώρισαν την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν οι Pink Floyd π.χ. O Emerson (ο οποίος ας σημειωθεί ότι πολλές φορές έχει δείξει ότι είναι μεγάλος εγωιστής) δεν το αρνήθηκε, αλλά εξήγησε ευγενικά ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 είχαν κάποιο κοινό που τους ακολουθούσε από κλαμπ σε κλαμπ. Όχι μεγάλο κοινό, αλλά αρκετό για να τους συντηρεί. Όταν οι δίσκοι τους άρχισαν να πουλάνε λίγο παραπάνω, αυτό το κοινό τους έφτυσε: θεώρησαν ότι κάτι που ήταν δικό τους, κατάδικό τους, τώρα το είχαν και άλλοι και ότι αυτό τους έκανε να αντιδράσουν αρνητικά. Οπότε αποφάσισε και αυτός (ο Emerson) ότι δεν πρέπει να τον απασχολεί και πολύ αυτό το θέμα. Ο πολύς κόσμος πάντα προτιμά τα πυροτεχνήματα, ακούνε Floyd, όχι Steely Dan, βλέπουν τον Τιτανικό, όχι Το Κόκκινο Βιολί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Steely Dan είναι ελιτιστές. Νομίζω ότι πρέπει να έχει κανείς μία (όσο γίνεται πληρέστερη) αντίληψη για το ποιο είναι το κοινό του πριν προχωρήσει σε δημοσιοποίηση του έργου του. Αυτά και sorry αν σας κούρασα.

Γεια σου και 'σένα. Προφανώς λόγω έλλειψης πείρας, δεν ξέρεις ότι το να γράφεις με κεφαλαία (και μάλιστα τονισμένα) είναι ένδειξη ότι φωνάζεις σε ένα φόρουμ. Οπότε απέφυγέ το. Όσον αφορά την ερώτησή σου, για να είμαι ειλικρινής δεν την κατάλαβα. Γενικά πάντως, το τι ακούς από τα ακουστικά και τι όχι, ρυθμίζεται από το πάνελ ελέγχου της κάρτας. Έχεις κοιτάξει το βιβλίο οδηγιών; Θα πρέπει να λέει και αυτό που θέλεις.

Μικρή παρέμβαση : μην υποτιμάτε την σπουδαιότητα της ταχύτητας της κάρτας γραφικών σε ένα audio σύστημα. Ειδικά όταν είναι pci-express.